Darmowy fragment publikacji:
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
Ryszard Szostak
1. Standardy urzędowe informatyzacji
Postępująca informatyzacja administracji i w ogóle działalności pu-
blicznej trwa już od ponad 20 lat. Jej założenia są zbieżne z podstawo-
wymi zasadami administracji obywatelskiej: otwartej, przejrzystej, rzetelnej,
budzącej zaufanie oraz efektywnej w załatwianiu spraw publicznych. Elek-
tronizacja czynności i procedur usprawnia bowiem oraz przyspiesza wydat-
nie załatwianie spraw oraz świadczenie usług publicznych, podnosi ich jakość
z równoległym ograniczeniem uciążliwości biurokratycznych, w warunkach
powszechnego dostępu do informacji1. W dalszej perspektywie informatyzacja
zapewnia integrację funkcjonalno-terytorialną administracji oraz współpracę
zróżnicowanych struktur administracyjnych, a także bardziej skuteczną kon-
trolę ich funkcjonowania, nie licząc zwykłej koordynacji wewnętrznego obiegu
dokumentów. W sferze zamówień publicznych już w końcu lat dziewięćdzie-
siątych sygnalizowano potrzebę usprawnień organizacyjno-proceduralnych
i radykalnego ograniczenia przerostu uciążliwości biurokratycznych2. Z cza-
sem pełna elektronizacja procedur udzielania zamówień publicznych stała się
jednym z założeń gruntownego ich reformowania. W szczególności już w dy-
rektywie ogólnej 2004/18/WE3 podkreślono, że z uwagi na postęp w technolo-
giach informacyjnych i komunikacyjnych, zwłaszcza w celu zwiększenia efek-
tywności przejrzystości procedur udzielania zamówień, środki elektronicznej
1 Por. M. Gonczar, Informatyzacja administracji publicznej. Nowa jakość usług publicznych
dla obywateli i przedsiębiorców, Warszawa 2009, s. 20 i n.
2 Por. Zielona księga. Zamówienia publiczne w UE – w poszukiwaniu rozwiązań, Komunikat
Komisji Europejskiej z 27 listopada 1996 r., COM (96) 583.
3 Dyrektywa 2004/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 31.3.2004 r. w sprawie ko-
ordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi
(Dz.Urz. UE L Nr 134, s. 114 ze zm.).
1
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
komunikacji powinny być traktowane na równi z tradycyjnymi środkami ko-
munikowania i wymiany informacji (motyw 35 preambuły). Narzędzia elek-
troniczne dopuszczone do praktycznego zastosowania powinny być w jak naj-
większym stopniu kompatybilne z technologiami dopuszczonymi w innych
państwach. Oszczędność czasu związaną z wdrażaniem nowych technik ko-
munikacyjnych zalecano poświęcić na istotne skrócenie ustawowych termi-
nów przewidzianych w prawie zamówień publicznych. Dyrektywy z 2004 r.
nie spełniły jednak pokładanych nadziei w zakresie usprawnień procedural-
nych i poprawy efektywności udzielania zamówień publicznych, zostały za-
stąpione nowymi dyrektywami z 2014 r. W świetle nowej dyrektywy ogól-
nej Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE Parlamentu Europejskiego
i Rady z 26.2.2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę
2004/18/WE4 sprawny obieg informacji w zamówieniach publicznych ma zna-
czenie fundamentalne, a przerosty biurokratyczne należy zwalczać środkami
elektronicznego przetwarzania danych. Ochrona poufności zaś musi być pro-
porcjonalna i adekwatna do potrzeb, nie może eliminować nikogo z dostępu
do informacji o zamówieniach publicznych. To samo wynika z dyrektywy Par-
lamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z 26.2.2014 r. w sprawie udzielania
zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, ener-
getyki, transportu i usług pocztowych, uchylającej dyrektywę 2014/17/WE5.
W rezultacie doniosłe dla sprawności i przejrzystości zamówień publicznych
elektroniczne środki przekazu informacji muszą stać się standardowymi środ-
kami komunikacji.
Obowiązkowa elektronizacja zamówień nie może jednak obligować za-
mawiającego do automatyzacji procedur, zwłaszcza w kierunku elektronicz-
nego przetwarzania ofert, z przekroczeniem granic wyznaczonych w dyrekty-
wie ogólnej6, ani tym bardziej do elektronicznej oceny ofert, a nawet do zauto-
matyzowanego obiegu komunikacji wewnętrznej po stronie zamawiającego
(por. motywy 51–52 preambuły do dyrektywy 2014/24/UE). Nie wolno zatem
eliminować lub ograniczać tradycyjnych kompetencji ewaluacyjnych komisji
przetargowych ani nawet pojedynczych urzędników zajmujących się profesjo-
nalną oceną ofert przetargowych. Poza tym trzeba stosować niedyskryminu-
jące, ogólnie dostępne oraz interoperacyjne z produktami ICT środki elektro-
4 Dz.Urz. UE L Nr 94, s. 65 ze zm.
5 Dz.Urz. UE L Nr 94, s. 243 ze zm.
6 Wyjątkowo dopuszcza się zautomatyzowane przetwarzanie ofert w ramach licytacji elektro-
nicznej, aukcji uzupełniającej oraz dynamicznego systemu dokonywania zakupów.
2
1. Standardy urzędowe informatyzacji
niczne, które są w powszechnym użyciu i nie ograniczają dostępu wykonaw-
ców do postępowania o udzielenie zamówienia. Wymagania komunikacyjne,
charakterystyka narzędzi i formaty plików muszą być każdorazowo dostatecz-
nie sprecyzowane w warunkach zamówienia (por. motyw 53 preambuły do dy-
rektywy 2014/24/UE). Wyjątki od nadrzędnej zasady powszechnej dostępności
środków elektronicznych są dopuszczalne wyłącznie w przypadkach szczegól-
nych, wskazanych enumeratywnie w dyrektywie, implementowanych w spo-
sób zbliżony w poszczególnych państwach członkowskich. Także nieliczne od-
stępstwa od zastosowania formy elektronicznej w komunikacji pomiędzy za-
mawiającym-organizatorem a wykonawcami mogą być dopuszczalne jedynie
w przypadkach ustawowo określonych, zdeterminowanych pośrednio dyrek-
tywami.
Wprowadzenie do dyrektyw wymogu pełnej elektronizacji procedur
udzielania zamówień publicznych poprzedzały akty przygotowawcze. De-
cydujący wpływ miała rezolucja Parlamentu Europejskiego z 25.10.2011 r.
w sprawie modernizacji zamówień publicznych (2048/INI), a także komu-
nikat Komisji z 20.4.2012 r. o strategii na rzecz e-Zamówień (COM 179)7.
Według ogólnego art. 22 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE państwa członkow-
skie zapewniają, aby wszelka komunikacja i wymiana informacji, w szcze-
gólności elektroniczne składanie ofert, dokonywana była z wykorzystaniem
środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu dyrektywy. Na gruncie
prawa polskiego odstępstwa od zasady elektronicznego przekazu informacji
w sytuacjach szczególnych (na rzecz tradycyjnej pisemności) podaje art. 10c
ZamPublU, z obowiązkiem uzasadnienia wyjątków w protokole postępowa-
nia. W odniesieniu do nieistotnych elementów procedury można zastosować
wyjątkowo nawet ustny przekaz informacji (telefoniczny), jeśli jego treść zo-
stanie następnie w sposób dostateczny udokumentowana (art. 22 ust. 2 dyrek-
tywy 2014/24/UE), choć w ramach prawa polskiego nie doszło do konkretyza-
cji tych czynności. Szczegółowe wymagania dotyczące narzędzi i urządzeń do
elektronicznego odbioru ofert, wniosków lub projektów konkursowych okre-
ślono w załączniku Nr IV do dyrektywy 2014/24/UE8, które w znacznej mie-
rze zostały odzwierciedlone w rozporządzeniu wykonawczym Prezesa Rady
7 Por. H. Talago-Sławoj, w: A. Sołtysińska, H. Talago-Sławoj, Europejskie prawo zamówień
publicznych. Komentarz, Warszawa 2016, s. 284.
8 Chodzi w szczególności o spełnienie wymagań z zakresu: 1) tzw. rozliczalności czasu rzeczy-
wistego przekazu informacji, 2) ochrony poufności, integralności i bezpieczeństwa danych oraz
3) zapewnienia kontroli nad odbiorem i przechowaniem danych, wyłącznie przez osoby upraw-
nione.
3
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
Ministrów z 27.6.2017 r. w sprawie użycia środków komunikacji elektronicz-
nej w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego oraz udostępnia-
nia i przechowywania dokumentów elektronicznych9. Podstawowe znaczenie
ma obowiązek zachowania poufności i integralności ofert lub wniosków aż
do momentu ich oficjalnego otwarcia, a także powinność prawidłowego ich
przechowywania i archiwizacji. Jeśli poziom ryzyka uzasadnia wymóg zasto-
sowania zaawansowanego podpisu elektronicznego, trzeba przestrzegać norm
europejskich o kwalifikowanym certyfikacie do tego rodzaju podpisu wraz
z obowiązującymi sposobami jego nieodpłatnej weryfikacji w trybie on-line.
Wymagania informatyczne warunkujące ubieganie się przez wykonawcę o za-
mówienie publiczne mogą stanowić część składową specyfikacji istotnych wa-
runków zamówienia albo przybrać formę załącznika do tego dokumentu, po-
dobnie jak praktykowane od dawna udostępnienie projektu umowy finalnej.
Według definicyjnego art. 2 pkt 13 dyrektywy 2014/24/UE wymagane przez
zamawiającego „formaty” przedstawiania ofert lub innych oświadczeń miesz-
czą się w szerszym pojęciu „dokumentów zamówienia”.
Z organizacyjnego punktu widzenia na obszarze Rzeczypospolitej Pol-
skiej podstawowe znaczenie ma InformPodPublU z kilkoma aktami wyko-
nawczymi. Reguluje ona w szczególności zasady ustalania minimalnych wy-
magań dla systemów teleinformatycznych oraz ich dostosowania do realizacji
zadań publicznych, w tym kształtowanie krajowych ram interoperacyjności,
sposobów wymiany informacji drogą elektroniczną, a także funkcjonowania
elektronicznej platformy usług administracji publicznej (ePUAP). Podmio-
towy zakres tej regulacji pokrywa się niemal w całości z zasięgiem prawa
zamówień publicznych (por. art. 2 InformPodPublU). Wyjątki dotyczą jed-
nak zamawiających prywatnych, zwłaszcza wydatkujących środki publiczne
na warunkach art. 3 ust. 1 pkt 5 ZamPublU. Rozwiązania informatyczne prze-
widziane w prawie zamówień publicznych, a także w ElektrZamPubU stano-
wią lex specialis względem powołanych przepisów ogólnych o informatyza-
cji. Nieco na dalszym planie pozostają unormowania z ŚwiadUsłElektU, do
której zresztą odsyła nawet sam art. 2 pkt 17 ZamPublU przy definicji środ-
ków komunikacji elektronicznej. Ta ostatnia regulacja pozostaje jednak ak-
tualna jedynie w zakresie definicji i pojęć podstawowych oraz obowiązków
usługodawcy związanych ze świadczeniem usług drogą elektroniczną, skoro
chodzi o usługi realizowane na odległość poprzez indywidualny przekaz da-
nych, przesyłanych, otrzymywanych lub przechowywanych za pomocą urzą-
9 Dz.U. z 2017 r. poz. 1320 ze zm.
4
1. Standardy urzędowe informatyzacji
dzeń do elektronicznego przetwarzania (włącznie z kompresją cyfrową) w ca-
łości nadawanych, odbieranych lub transmitowanych za pomocą sieci teleko-
munikacyjnych (przewodowych, światłowodowych, radiowych) w rozumieniu
przepisów prawa telekomunikacyjnego (art. 2 pkt 4 ŚwiadUsłElektU)10. Usłu-
godawca usług elektronicznych (potocznie zwanych internetowymi) to każda
osoba, która chociażby ubocznie zajmuje się działalnością z zakresu świad-
czenia tego rodzaju usług. Takim usługodawcą jest również UZP w zakresie
usług świadczonych za pośrednictwem działającej przy urzędzie platformy cy-
frowej (e-usługi). Wiele powinności składających się na jego status wynika za-
tem właśnie z ŚwiadUsłElektU.
Środki komunikacji elektronicznej w sferze zamówień publicznych to
rozwiązania techniczne, w tym urządzenia teleinformatyczne i współpracujące
z nimi narzędzia programowe, umożliwiające indywidualne porozumiewanie
się na odległość przy wykorzystaniu transmisji danych między systemami te-
leinformatycznymi, w szczególności drogą poczty elektronicznej (art. 2 pkt 5
ŚwiadUsłElektU w zw. z art. 2 pkt 17 ZamPublU). Z kolei przez system telein-
formatyczny rozumie się jednolicie (na gruncie obu powyższych regulacji) ze-
spół współpracujących ze sobą urządzeń informatycznych i oprogramowania,
zapewniających przetwarzanie, przechowywanie, a także wysyłanie i odbiera-
nie danych przez sieci telekomunikacyjne za pomocą właściwego dla danego
rodzaju sieci telekomunikacyjnego urządzenia końcowego w ujęciu prawa te-
lekomunikacyjnego11, niekoniecznie komputerowego, lecz także funkcjonują-
cego na innych zasadach elektronicznego przekazu informacji. Oznaczanie in-
dywidualnego systemu teleinformatycznego umożliwiające porozumiewanie
się za pomocą środków komunikacji elektronicznej nazywa się jednolicie adre-
sem elektronicznym, natomiast oprogramowanie umożliwiające łączenie i wy-
mianę danych w komunikacji między systemami nazywa się „interfejsowym”.
Zasady wydawania certyfikatów kwalifikowanego podpisu elektronicznego
oraz identyfikacji elektronicznej określa natomiast wprost rozporządzenie Par-
lamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 910/2014 z 23.7.2014 r. w sprawie iden-
tyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektro-
nicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE12,
a także uzupełniająca ustawa krajowa z 5.9.2016 r. o usługach zaufania publicz-
10 Więcej X. Konarski, Komentarz do ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, War-
szawa 2004, s. 8 i n.
11 Według ustawy z 16.7.2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1954
ze zm.).
12 Dz.Urz. UE L Nr 257, s. 73.
5
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
nego oraz identyfikacji elektronicznej13. Doniosłe znaczenie ma ponadto roz-
porządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27.4.2016 r.
w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych oso-
bowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dy-
rektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)14 wraz z uzu-
pełniającą ustawą z 10.5.2018 r. o ochronie danych osobowych15.
Do realizacji zadań publicznych używa się wyłącznie systemów telein-
formatycznych spełniających minimalne wymagania ustalone normatyw-
nie, w tym zapewniających interoperacyjność (współpracę i spójność) między-
systemową na zasadach określonych w krajowych ramach interoperacyjności.
Przy wymianie informacji poza administracją publiczną system komputerowy
powinien spełniać dodatkowo wymagania zapewniające równe traktowanie
rozwiązań informatycznych. Zamawiający-organizator publikuje w Biuletynie
Informacji Publicznej (BIP) lub udostępnia w inny sposób zestawienie sto-
sowanych w oprogramowaniu interfejsowym struktur dokumentów elektro-
nicznych, formatów danych oraz protokółów komunikacyjnych i szyfrujących
(art. 13 ust. 2 pkt 2 lit. a InformPodPublU). W zamówieniach publicznych obo-
wiązują jeszcze dodatkowe wymagania szczególne z art. 10a–10f ZamPublU,
rozwinięte na mocy ElektrZamPubR. Każdy nowo utworzony system telein-
formatyczny wymaga przeprowadzania odpowiednich testów akceptacyjnych,
o charakterze weryfikacyjnym. Może być zainstalowany wyłącznie na pod-
stawie z góry opracowanego projektu informatycznego zastosowania publicz-
nego, określającego szczegółowe dyspozycje organizacyjno-techniczne, gwa-
rantujące jego sprawność i niezawodność. Minimalne wymagania zapewniają
wymianę informacji z innymi systemami, natomiast interoperacyjność po-
lega na zdolności do współdziałania z zastosowaniem właściwych rozwiązań
do gromadzenia i przekazywania informacji na rzecz wzajemnie korzystnych
efektów. Szczegółowe rozwiązania zawiera KRIR. Interoperacyjność osiąga się
przez:
1) ujednolicenie polegające na zastosowaniu kompatybilnych norm, stan-
dardów i procedur;
13 Dz.U. z 2016 r. poz. 1579 ze zm.
14 Dz.Urz. UE L Nr 119, s. 1.
15 Dz.U. z 2018 r. poz. 1000 ze zm.
6
1. Standardy urzędowe informatyzacji
2) wymienność umożliwiającą zastąpienie w razie potrzeby produktu lub
procesu innym, bez zakłócenia wymiany informacji;
3) zgodność jako przydatność produktu (procesu) do wspólnego użytko-
wania.
Zastosowanie któregokolwiek z tych rozwiązań zależy in casu od właściwo-
ści indywidualnych systemu i oceny ryzyka. Minimalne wymagania dla syste-
mów informatycznych dotyczą w szczególności:
1) wymagań techniczno-informatycznych sprzętu i oprogramowania;
2)
formatów danych w zakresie udostępniania informacji (wskazanych
w załączniku 2 KRIR);
sposobu kodowania dokumentów (w standardzie unicode UTF-8);
formatów danych w zakresie udostępniania dokumentów (wskazane
w załącznikach 3–4 KRIR);
3)
4)
5) zachowania poufności i bezpieczeństwa transmisji oraz przechowywa-
nia danych, a także
tzw. rozliczalności operacji polegającej na odpowiednim ich dokumen-
towaniu (por. standardy z § 20–21 KRIR).
6)
Za zbadanie osiągania właściwego stopnia interoperacyjności przez system
teleinformatyczny odpowiada twórca oprogramowania interfejsowego w try-
bie art. 21 InformPodPublU. Kontrola urzędowa interoperacyjności ma cha-
rakter administracyjny.
Do utworzenia i nadzorowania elektronicznej platformy usług admini-
stracji publicznej (ePUAP) ustawa zobowiązała ministra właściwego do spraw
informatyzacji. Platforma funkcjonuje centralnie w postaci specjalnego sys-
temu teleinformatycznego, w ramach którego instytucje publiczne udostęp-
niają swoje usługi za pośrednictwem tzw. punktów dostępowych w sieci in-
ternetowej. Obok zapewnienia zwykłej komunikacji usługą o dużej donio-
słości praktycznej jest możność utworzenia tzw. profilu zaufanego ePUAP,
pozwalającego użytkownikowi platformy na opatrzenie dokumentów tworzo-
nych i przesyłanych z wykorzystaniem ePUAP w podpis elektroniczny, po-
twierdzony profilem zaufanym (tzw. podpis zaufany), wskazującym jedno-
znacznie na określoną osobę i jej konto oraz na czas dokonania tego podpisu
(art. 20ad–20c InformPodPublU)16. Podpisu powyższego nie wolno jednak
utożsamiać z kwalifikowanym podpisem elektronicznym o wyższym pozio-
mie zaufania, choć nie ma przeszkód, aby ePUAP spełnił rolę kanału prze-
16 Szczegółową regulację zawiera rozporządzenie Ministra Cyfryzacji z 10.9.2018 r. w sprawie
profilu zaufanego i podpisu zaufanego (Dz.U. z 2018 r. poz. 1760).
7
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
syłowego dla dokumentów opatrzonych podpisem kwalifikowanym zamiast
tzw. podpisem zaufanym potwierdzanym w zwykłym trybie profilem zaufa-
nym. W celu wymiany informacji drogą elektroniczną podmioty publiczne
zakładają ogólnie dostępne elektroniczne skrzynki podawcze, spełniające nor-
matywnie ustalone (minimalne) warunki organizacyjno-techniczne doręcza-
nia dokumentów17. Jest to ogólnie dostępny środek komunikacji elektronicz-
nej służący do przekazywania dokumentów elektronicznych z wykorzystaniem
ePUAP. Może być stosowany w zamówieniach publicznych, lecz oczywiście
na warunkach prawa zamówień publicznych oraz ElektrZamPubR.
Elektroniczne skrzynki podawcze, których adresy powinny być podane
w BIP, umożliwiają bezpośrednie doręczanie dokumentów elektronicznych,
zgodnych pod względem struktury z wzorami urzędowymi, dostępnymi w cen-
tralnym repozytorium ePUAP, lub z zastosowaniem formularzy powiązanych
bezpośrednio z tymi skrzynkami. Do całego procesu obsługi doręczeń wyko-
rzystuje się bezpieczny kanał komunikacji zgodny z aktualną technologią in-
ternetową, ustaloną przez krajową lub europejską jednostkę normalizacyjną18.
Doręczenie dokumentu elektronicznego może być potwierdzone automatycz-
nie (zwrotnie na adres jego nadania), zwłaszcza opatrzonego podpisem kwa-
lifikowanym albo tzw. podpisem zaufanym ePUAP. Nie wyklucza się jednak
tradycyjnej formy potwierdzenia odbioru. Także druga strona (wykonawca)
poświadcza odpowiednio odbiór dokumentu elektronicznego nadanego pod
uprzednio wskazany adres elektroniczny. Dokumenty elektroniczne udostęp-
nia się z zachowaniem ich integralności, o ile zostały podpisane podpisem
elektronicznym, którego ważność w chwili składania może być zweryfikowana
przez odbiorcę. W przeciwnym wypadku sporządza się jedynie kopię podpi-
saną podpisem elektronicznym; na kopię składa się pełna treść udostępnianego
dokumentu (oryginału), elementy informacyjne oraz stosowny podpis.
Ustanowienie administratora (inspektora) systemu teleinformatycz-
nego w instytucji sektora publicznego nie jest ustawowo wymagane, jed-
nak w praktyce spotyka się takie stanowisko, zwłaszcza w większych jednost-
kach. Wyjątkowo z mocy przepisów odrębnych konieczne jest wyodrębnie-
nie funkcji administratora odpowiedzialnego za przetwarzanie (elektroniczne)
i ochronę danych osobowych (niekiedy także inspektora nadzorującego),
17 Por. rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z 14.9.2011 r. w sprawie sporządzania i dorę-
czania dokumentów elektronicznych oraz udostępniania formularzy, wzorów i kopii dokumen-
tów elektronicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 180).
18 Standardy ogólne podają dyspozycje § 4–5 rozporządzenia powołanego w przypisie po-
przednim.
8
1. Standardy urzędowe informatyzacji
a także inspektora do spraw bezpieczeństwa teleinformatycznego, w związku
z ochroną informacji niejawnych. Działający na ogół fakultatywnie „admi-
nistrator” zapewnia sprawne funkcjonowanie systemu pod względem tech-
niczno-organizacyjnym oraz nadzoruje przestrzeganie zasad prawidłowego
jego wykorzystania. Na ogólnych zasadach można mu powierzyć szczególne
uprawnienia w zakresie kontroli (monitoringu) personelu.
Efektywne funkcjonowanie komputera wraz z przynależnym sprzętem,
a tym bardziej całego systemu komputerowego, zapewnia sterujący pro-
gram komputerowy (zazwyczaj kilka programów działających w sprzężeniu,
nazywanych łącznie oprogramowaniem), który jednak nie został zdefiniowany
ustawowo, podobnie zresztą jak wiele innych dóbr intelektualnych. Zdefinio-
wanie rozwiązań składających się na program komputerowy pozostawiono za-
tem doktrynie i orzecznictwu. Z mocy przepisów art. 74 ust. 1 PrAut pro-
gramy komputerowe podlegają ochronie prawnoautorskiej tak jak utwory lite-
rackie. Nie wynika z tego bynajmniej, że przynależą one do tej właśnie kategorii
utworów, jedynie zasady samej ochrony są zbliżone. Podobnie przepis art. 278
KK, przewidujący odpowiedzialność karną za uzyskanie programu kompute-
rowego bez zgody osoby uprawnionej w celu osiągnięcia korzyści majątko-
wej, nie określa bliżej przedmiotu przestępstwa. Z braku przepisów odrębnych
niemożliwe jest także jakiekolwiek sensowne odesłanie, co uchybia wyraźnie
konstytucyjnej zasadzie dostatecznej określoności czynu zabronionego, skoro
pojęcie programu komputerowego nie jest znane powszechnie. W doktrynie
dominuje opisowe ujęcie programu komputerowego. Tak jak każdy inny pro-
gram działania stanowi on zestaw wytycznych, instrukcji lub poleceń prze-
sądzających o układzie (sekwencji) zamierzonych czynności, realizowanych
w zasadzie w sposób automatyczny. W piśmiennictwie sięga się najczęściej
do prostej definicji zaczerpniętej z prawa japońskiego lub amerykańskiego,
w świetle której program komputerowy to kombinacja instrukcji i poleceń po-
wodujących pożądane działanie komputera w celu osiągnięcia określonych re-
zultatów19. Z systemowego punktu widzenia program komputerowy stanowi
dzieło sui generis, zbliżone do dzieła naukowego, co uzasadnia szczególną
19 Por. zwłaszcza: S. Sołtysiński, Ochrona prawna programów komputerowych, w: Problemy
kodyfikacji prawa cywilnego. Księga pamiątkowa ku czci Profesora Zbigniewa Radwańskiego, Po-
znań 1990, s. 384 i n.; J. Barta, R. Markiewicz, Główne problemy prawa komputerowego, War-
szawa 1993, s. 66 i n.; R. Golat, Programy komputerowe w prawie cywilnym i podatkowym – za-
gadnienia praktyczne, Gdańsk 2007, s. 12; J. Barta, R. Markiewicz, Prawo autorskie, Warszawa
2016, s. 298 i n.; K. Gienas, w: Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz,
(red. A. Ferenc-Szydełko), Warszawa 2016, s. 358 i n.
9
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
ochronę rozwiązań nim objętych. Może być udostępniony na nośniku mate-
rialnym lub w drodze elektronicznej.
W zakresie ochrony prawnoautorskiej jednakowo doniosłe są zarówno
tekstowe, jak i nietekstowe elementy programu. Do tych drugich należą
przede wszystkim rozwiązania organizujące wewnętrzne funkcjonowanie sa-
mego programu, zapewniające pośrednio jego pożądane rezultaty. Podsta-
wowe znaczenie ma tzw. system operacyjny, związany z elementami pozatek-
stowymi, występujący zazwyczaj w postaci kilku programów ze sobą sprzę-
żonych, umożliwiający prawidłową współpracę zainstalowanych programów
z komputerem (jako maszyną) i sprzętem towarzyszącym, a także z innymi
programami (aplikacjami) użytkowymi. Są też programy o funkcjach po-
mocniczych, które nazywa się „narzędziowymi”. Każdy program cechuje się
określonym językiem programowania, który jednak, tak jak inne idee, nie pod-
lega ochronie20. Język to podstawa tworzenia programu, a jednocześnie spo-
sób przekazywania instrukcji i poleceń dla komputera. Języków programo-
wania jest wiele, a wybór konkretnego należy do programisty21. Forma wy-
rażenia programu też nie jest jednakowa, w szczególności liczy się tzw. kod
źródłowy utrwalony w przyjętym języku programowania, w postaci ciągu zna-
ków wskazujących na określone instrukcje lub polecenia (komendy), który
podlega przetworzeniu na kod maszynowy (w formie zero-jedynkowej), wyra-
żający się określonymi impulsami elektrycznymi przetwarzanymi przez pro-
cesor, w sposób „zrozumiały” dla komputera22. Ten drugi po zapisaniu w pa-
mięci RAM komputera staje się jego częścią składową. Kody źródłowe, a także
sam projekt programu, jak również dokumentacja przeznaczona dla użytkow-
nika są objęte ochroną prawnoautorską, bez względu na zastosowanie: czysto
biurokratyczne czy też w zakresie obsługi strony internetowej. Rozwiązywanie
problemów z użyciem komputera odbywa się za pomocą algorytmów, które
tworzą odpowiednie ciągi instrukcyjne, w zależności od rodzaju zadania. Pod
względem przedmiotowym należą one do najważniejszych elementów tworzą-
cych program lub oprogramowanie. Algorytm wyraża się zbiorem instruk-
20 Por. wyr. TSUE z 2.5.2012 r., C-406/10, SAS Institute Inc. przeciwko World Programming
21 Jako pierwszy w administracji publicznej stosowano „FORTRAN” (1957), którego z czasem
Ltd., Legalis.
zastępowano „Cobolem” (1960).
22 Kod źródłowy, zrozumiały dla człowieka, nie nadaje się do bezpośredniego przetwarzania
przez procesor, dlatego za pomocą specjalnego programu – zwanego kompilatorem – podlega
przetłumaczeniu na kod maszynowy i zapisaniu w postaci binarnej w pamięci operacyjnej kom-
putera.
10
1. Standardy urzędowe informatyzacji
cji przeznaczonych do wykonania (przepisem), obejmujących ciąg logicznie
uporządkowanych działań, niezbędnych do rozwiązania konkretnego zadania
(sposób postępowania prowadzącego do rozwiązania problemu)23. Wykonanie
finalne programu w wersji binarnej polega bowiem na odpowiednim działaniu
procesora, realizującego kolejne instrukcje programu, aż do jego zakończenia.
Algorytmy jako zbiory idei nie podlegają ochronie. Ostatni z ważniejszych ele-
mentów programu komputerowego to interfejs, kształtujący relacje w ukła-
dzie użytkownik–komputer, umożliwiający efektywną komunikację z kompu-
terem. W praktyce najczęściej spotyka się interfejsy z wizualizacją graficzną
w postaci tzw. okna programu, które jednak ze względu na swoje standar-
dowe właściwości (brak oryginalności) nie podlegają ochronie24, choć in casu
nie można zupełnie wykluczać elementów twórczych25. Odwoływanie się bo-
wiem do standardów technicznych przy tworzeniu oprogramowania ograni-
cza kreatywność i stopień oryginalności, uszczuplając automatycznie zakres
ochrony. Obok interfejsu użytkownika występują jeszcze interfejsy o charak-
terze wewnętrznym, zapewniające niezakłóconą komunikację pomiędzy syste-
mem operacyjnym a oprogramowaniem użytkowym (tzw. interoperacyjność
wewnętrzną). Oba rodzaje interfejsów uznawane są powszechnie za odrębne
elementy oprogramowania.
W świetle przepisów art. 74 PrAut ochrona programu komputerowego
obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia z wyjątkiem idei i zasad będących
podstawą któregokolwiek z elementów programu. Pośród praw osobistych
twórcy najważniejsze znaczenie ma autorstwo. Z pozostałych praw osobistych
przysługujących standardowo twórcom wyłączono – z uwagi na specyfikę –
prawo do zachowania integralności utworu, decydowania o jego upublicznie-
niu oraz do nadzoru nad korzystaniem z programu (art. 77 PrAut). Podsta-
wowe znaczenie mają zatem prawa majątkowe, związane z korzystaniem z pro-
gramu przez legalnego nabywcę na podstawie umowy licencyjnej lub wyjąt-
kowo o przeniesienie praw, których zakres także został ograniczony ustawowo.
Zgodnie bowiem z art. 74 ust. 4 PrAut aktualne są tylko: prawo do niezbęd-
nego zwielokrotnienia programu, prawo do tłumaczenia prowadzącego do
stworzenia utworu zależnego, przystosowania, zmiany lub innej modyfikacji
23 Por. J. Barta, R. Markiewicz, Główne problemy, s. 77 i n., oraz R. Golat, Programy kompu-
24 Tak TSUE w wyr. z 22.12.2010 r., C-393/09, Bezpečnostní softwarová asociace,
terowe, s. 20.
EU:C:2010:816.
25 Więcej R. Golat, Programy komputerowe, s. 20 i n.; J. Barta, R. Markiewicz, Prawo autorskie,
s. 298 i n., oraz K. Gienas, w: Ustawa, s. 363 i n.
11
Rozdział I. Zagadnienia ogólne
użytecznej programu oraz prawo do jego rozpowszechnienia, w tym użycze-
nia lub najmu. Jeśli jednak program stworzony został przez pracownika w ra-
mach obowiązków pracowniczych, prawa majątkowe przysługują pracodawcy,
chyba że z umowy wynika co innego. Możliwości naruszania majątkowych
praw autorskich do programu komputerowego w praktyce są o wiele szersze
niż w odniesieniu do innych utworów. Już zwyczajna eksploatacja programu
łączy się z ryzykiem jego niedozwolonego kopiowania, zwłaszcza z ryzykiem
niedopuszczalnego zainstalowania na większej liczbie urządzeń, niż wynika to
z licencji. Tymczasem zwykłe korzystanie z programu obejmuje jedynie kata-
log czynności wyróżnionych ustawowo. Zgodnie z art. 75 PrAut można sporzą-
dzić niezbędną kopię zapasową, obserwować, badać i testować funkcjonowanie
programu, zwielokrotnić kod w wymiarze niezbędnym do współdziałania z in-
nymi programami lub zapewniać jego tłumaczenie itd. Forma tzw. dozwolo-
nego użytku osobisto-prywatnego bez potrzeby upoważnienia (art. 23 PrAut)
została natomiast wykluczona całkowicie, nie wspominając o wyłączeniu tra-
dycyjnego prawa do doraźnego zwielokrotnienia dzieł intelektualnych na uży-
tek szkół, bibliotek, archiwów i muzeów, a nawet w celach ściśle publicznych,
w tym dla ochrony bezpieczeństwa powszechnego (por. art. 77 PrAut).
Zakres przedmiotowy informatyzacji zamówień publicznych powi-
nien być kompleksowy. Początkowo implementację dyrektyw europejskich
w zakresie pełnej elektronizacji przewidywano w okresie najpóźniej do
18.10.2018 r.26 W wyniku nowelizacji ustawy z 22.6.2016 r. o zmianie ustawy
– Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw27 (art. 15) ter-
min ten, w odniesieniu do zamówień małej wartości poniżej europejskiego
progu kwotowego (aktualnie do 144 tys. euro, w odniesieniu do zamówień
samorządowych 210 tys. euro, a w przypadku zamówień budowlanych –
5548 tys. euro), odroczono jednak do 1.1.2020 r.28 W uzasadnieniu podano, że
umożliwi to lepsze przygotowanie się drobnych przedsiębiorców do korzysta-
nia z formy elektronicznej, zwłaszcza z zastosowaniem kwalifikowanego pod-
pisu elektronicznego, a wielu zamawiającym wydłuży czas na wdrożenie na-
rzędzi elektronicznych niezbędnych do obsługi procedur udzielania zamówień
publicznych, tym bardziej że dyrektywy europejskie w zakresie elektronizacji
26 Więcej o tym E. Kisiel, D. Konicz, M. Ordysińska, Elektronizacja zamówień publicznych
w praktyce, Wrocław 2018, s. 17 i n.
27 Dz.U. z 2016 r. poz. 1020 ze zm.
28 Por. art. 2 ustawy z 20.7.2018 r. zmieniająca ustawę – Prawo zamówień publicznych
oraz ustawę o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz niektóre inne ustawy
(Dz.U. z 2018 r. poz. 1603).
12
1. Standardy urzędowe informatyzacji
zamówień małej wartości nie mają charakteru bezwzględnie wiążącego. Towa-
rzyszyła temu obawa co do skutków przejściowego ograniczenia konkurencyj-
ności postępowań w zamówieniach mniejszej wartości. Ponadto złagodzono
nieco wymogi elektronizacji obligatoryjnej w odniesieniu do zamówień więk-
szej wartości, a mianowicie zastosowanie kwalifikowanego podpisu elektro-
nicznego przewidziano jedynie dla składania ofert lub wniosków o dopusz-
czenie do postępowania oraz oświadczeń towarzyszących, o których mowa
w art. 25a ZamPublU, w szczególności dla jednolitego europejskiego doku-
mentu zamówienia oraz oświadczenia wykonawcy o powołaniu się na poten-
cjał podwykonawcy, natomiast w pozostałym zakresie dopuszcza się zwykłą
formę elektroniczną. Nadal fakultatywne znaczenie ma elektronizacja drob-
nych zamówień publicznych, wyłączonych spod reżimu ustawowego, o war-
tości poniżej 30 tys. euro. W pierwszej kolejności liczy się oczywiście infor-
matyzacja procedur udzielania zamówień większej wartości, co wynika zresztą
wprost z dyspozycji dyrektyw europejskich z 2014 r., poświęconych tym zamó-
wieniom. W sferze umów o zamówienia publiczne, zwłaszcza w odniesieniu
do zasad ich wykonywania, panuje większa swoboda, a zastosowanie formy
elektronicznej pozostaje zasadniczo fakultatywne, przy pełnym poszanowaniu
autonomicznej woli stron transakcji. Przewiduje się jednak parę wyjątków,
a w szczególności e-fakturowanie rozliczenia finansowego transakcji oraz spra-
wozdawczość elektroniczną o udzielonych zamówieniach.
W okresie przejściowym (do końca 2019 r.) komunikacja między za-
mawiającym a wykonawcami w postępowaniach o udzielanie zamówień
mniejszej wartości odbywa się zgodnie z wyborem zamawiającego: za po-
średnictwem operatora pocztowego, osobiście, za pośrednictwem posłańca,
faksu lub przy użyciu środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu
ŚwiadUsłElektU (art. 18a ZmPrZamPubl16). Nie dotyczy to jednak zamówień
udzielanych przez centralnych zamawiających, podlegających pełnej elektro-
nizacji, już od 18.10.2018 r., bez względu na szacunkową wartość zamówienia.
Wybrany przez zamawiającego sposób przekazywania oświadczeń, wniosków,
zawiadomień oraz informacji nie może ograniczać konkurencji. Jeżeli zaś ko-
munikacja odbywa się drogą elektroniczną lub za pomocą faksu, każda ze stron
na żądanie drugiej strony niezwłocznie potwierdza fakt otrzymania wiado-
mości. Tylko wyjątkowo same oferty lub wnioski o dopuszczenie do udziału
w postępowaniu, a także oświadczenia, o których mowa w art. 25a ZamPublU,
składa się pod rygorem nieważności w formie pisemnej, albo – za zgodą zama-
wiającego – w postaci elektronicznej, opatrzone odpowiednio własnoręcznym
podpisem albo kwalifikowanym podpisem elektronicznym.
13
Pobierz darmowy fragment (pdf)
