Cyfroteka.pl

klikaj i czytaj online

Cyfro
Czytomierz
00373 005765 13430763 na godz. na dobę w sumie
wyszukaj dokładnie | pobierz wtyczkę
Miasto na soli - ebook/pdf
Miasto na soli - ebook/pdf
Autor: Liczba stron: 139
Wydawca: Astrum Media Język publikacji: polski
ISBN: 978-83-63758-70-7 Data wydania:
Lektor:
Kategoria: ebooki >> obyczajowe >> powieść
Porównaj ceny (książka, ebook, audiobook).
Czytaj online.
Komentuj

„Miasto na soli” to nostalgiczna powieść, w której Autor – Henryk Cyprian Konkol - po latach wraca do miejsc swojego dzieciństwa, odwiedza zakątki rodzinnego miasta, gdzie przeżywał chwile nie tylko miłe ale i trudne, spaceruje po znajomych ulicach, spotyka dawnych przyjaciół. Konfrontuje obecną rzeczywistość „swojego miasta” z własnymi wspomnieniami, z życiem w czasach peerelu widzianym oczami dziecka, a potem młodego człowieka szukającego życiowej drogi. Losy bohaterów chwilami wywołują uśmiech, czasami są tragiczne, jednak świadomość, że dotyczą one autentycznych postaci zachęca do ich poznania i skłania do zadumy.

Henryk Cyprian Konkol, urodzony 16.09.1937 w Wejherowie, mieszkał w Gdyni, Inowrocławiu i Gdańsku. Obecnie mieszka w Berlinie. Opowiadania pisze od 1999 roku. W dorobku posiada 130 tytułów publikacji własnych. Jest laureatem 38 nagród i wyróżnien w różnych konkursach literackich.

Powieść „Miasto na soli” autorstwa Henryka Cypriana Konkola zwyciężyła w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Wydawnictwa Astrum– MOJE MIASTO.

Znajdź podobne książki Ostatnio czytane w tej kategorii

Darmowy fragment publikacji:

Miastu mojego dzieciństwa i młodości, pamięci przyjaciół ze Starego Miasta, Królówki i Klasztornego Placu, dedykuję. Henryk Cyprian Konkol MIASTO NA SOLI W R O C Ł A W © Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo ASTRUM Sp. z o.o. © Copyright by author Henryk Cyprian Konkol Wszelkie prawa zastrzeżone Opracowanie redakcyjne Jolanta Tkaczyk Redakcja techniczna Zespół wydawnictwa Projekt okładki Jerzy Michalski Wydanie I Żadna część tej pracy nie może być powielana i rozpowszechniana, w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób, włącznie z fotokopiowaniem, nagrywaniem na taśmy lub przy użyciu innych systemów, bez pisemnej zgody wydawcy (art. 116, 117 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dn. 4.02.1994 r.) Zamówienia na książki można składać na kartach pocztowych lub przez Internetową Księgarnię Wysyłkową www.wydawnictwo-astrum.pl Zapraszamy do zakupu naszych książek, multimediów, słuchowisk, poezji śpiewanej w formie e-booków i e-audiobooków na platformach cyfrowych, m.in. www.virtualo.pl Nasz adres Wydawnictwo ASTRUM Sp. z o.o. 50-374 Wrocław, ul. Norwida 19/6 e-mail: handlowy@astrum.wroc.pl tel. 530 773 420 ISBN 978-83-7277-699-0 Spacer przez miasto Miasto, schowane w zieleni parków i ogrodów, wychodziło naprze- ciw przybysza wieżami licznych kościołów, wysokimi kominami czynnych jeszcze fabryk, huty szkła gospodarczego, warzelni soli i cukrowni czynnej tylko w okresie zbioru buraków, zakładów sodo- wych oraz pękatą sylwetką wieży ciśnień, zwanej pieszczotliwie Gru- bą Kaśką. Miasto było kolorowe, pełne kwiatów i słońca, cieszyło oczy, tętniło gwarem życia. Ulicami przemieszczały się tłumy spie- szących przechodniów, po wykoślawionych szynach telepały się wy- służone czerwone tramwaje łączące miejski rynek z dworcem i z pod- miejską dzielnicą Błonie, gdzie znajdował się olbrzymi zielono-szary kompleks koszarów jednostki wojskowej wraz z niewielkim lotni- skiem dla bojowych helikopterów, popularnych trzepaczek. Tramwa- je, zwane przez mieszkańców pieszczotliwie bimbami, łomotały uli- cami miasta, sypały wiązkami iskier z prowadnic pantografów, pod - skakiwały na wykoślawionych torach, jakby za chwilę miały polecieć inną, niż wytyczona torami, trasą, zgrzytały przeraźliwie i piszczały na łukach, jakby miały koła pogubić i rozsypać na kawałki. Poznaczo- ne metrami spawów ukrytych pod warstwami czerwonej, wyblakłej miejscami farby, pomimo starczego wieku były jare i pełne wigoru. Monstra nie tramwaje, z których usług korzystały codziennie tysiące spieszących do pracy i szkół. Wczorajszy komunikat meteo zapowiadał słońce w dzień, oraz ciepły wieczór oświetlony wiszącą na niebie srebrną latarnią księży- ca. Lecz wstający dzień był szarobury i bardziej podobny do jesieni, 5 aniżeli do pełni lata, wieczór natomiast był zgodny z komunikatem, za to lało jak z cebra. Miasto roztopiło się w bryzgach deszczu, nagle stało się nijakie i pomimo kolorowych reklam i ulicznych świateł, rozmazało się w szarości. Ulicami snuły się różnokolorowe parasole wyglądające jak ociekające wodą meduzy niesione ponad głowami ludzi. Było parno i wiatru ani na lekarstwo, co zapowiadało w tych stronach krótką lecz gwałtowną burzę. Nadeszła późną nocą w świe- tle kolorowych błyskawic i zraszając ziemię zaledwie kilkoma kro- plami deszczu, odleciała na skrzydłach wiatru. Poranek następnego dnia wstał w słońcu. Dawno minęło południe, wszechobecny gorąc kleił się do asfal- tu, rozgrzane powietrze drgało nad spękanymi płytami deptaków wisząc rozpięte pomiędzy fasadami domów ciągnących się po oby- dwu stronach martwej, całkowicie pozbawionej drzew ulicy. Szeroko otwarte okna i rozwarte na oścież drzwi balkonów łykały ciągnący górą ciepły, nieprzynoszący ulgi powiew wiatru. Mężczyżni porusza- li się w rozpiętych nonajronowych koszulach, dziewczęta w perkali- kowych, powiewnych, bajecznie kolorowych sukienkach. Na ulicach dominował wszechobecny perkal i nylon, masówka prosto z geesów, wokoło jasne szorty i białe bawełniane koszulki bez rękawów. Grupa wyrostków w granatowych spodenkach i białych gumowych pepe- gach, seryjnie produkowanych w Grudziądzkim „Stomilu”, zwartym pierścieniem otaczała wózek z lodami i wodą sodową, popularnie zwaną gruźlicówką. Dewizą lata tego roku było: jak najmniej szmat i więcej golizny. Boso i w sandałach. Jakiś wepchnięty w garnitur i dławiony modnym krawatem przechodzień łykał gorące powietrze jak wyciągnięta na piasek ryba, szukając cienia pod ścianami do- mów. W zdrojowym parku noszącym imię swego założyciela, dokto- ra Wilkońskiego, oraz przy placu Roosevelta wyłączono fontanny, aby zaoszczędzić wodę , której w mieście nie było zbyt wiele – w po- bliżu miasta żadnych jezior i rzeki. 6 Dwa razy w tygodniu, we wtorek i piątek, zamykano dla ruchu kołowego dojazdowe ulice Kościuszki, Farną, św. Ducha i św. Miko- łaja łączące rynek z centrum miasta, pozostawiając swobodny prze- jazd miejskim tramwajom mającym na rynku mijankę. Innej drogi dla tramwajów nie było. W tych dniach, wielki rynek spełniający wielofunkcyjną rolę, przecięty długą szeroką wysepką rozdzielającą dwie pary tramwajowych torów, zapełniały nieliczne kramy rzemieśl- ników, stoiska przekupek i kolorowe stragany badylarzy z okolicznych wiosek: Jacewa, Marulew, Jaksic i Orłowa. Olbrzymi plac zamieniał się w kolorowe i gwarne targowisko. Rynek – bez nazwy – otaczały, ściana w ścianę, trzypiętrowe kamienice, pomiędzy którymi wciś- nięto chyba przez niedopatrzenie, parterowy budynek mieszczący niewielki, wypełniony zawsze po ostatni stolik, bar mleczny „Kubek mleka” oraz kiosk Ruchu. Na targowisku można było kupić – spod lady – prawie wszystko czego dusza zapragnie, nawet skrzętnie scho- wany przed okiem milicji, w skrzynce pomiędzy warzywem, kawał chabaniny z nielegalnego uboju. Targowiska odbywały się przez cały rok z krótkimi przerwami, gdy plac należało udostępnić dla innych, bardziej szczytnych celów, aniżeli sprzedaż szczypiorku i marchwi. Wczesną jesienią przyjeżdżał z Szymborza stary Perlikowski i przy- woził do olejarni kilka wozów, wypełnionych po brzegi zastawek, zwalonymi na stertę wielkimi, płaskimi twarzami słoneczników. Do- rodne, o grubych ziarnach, przerabiano w małej rodzinnej olejarni przy Staszica – niedaleko szkoły podstawowej o tym samym imieniu. Gorsze, z których sypało się wysuszone ziarno, sprzedawał na rynku za grosze, rozdawał wałęsającym się dzieciom albo łuskając w wiel- kich dłoniach, sypał wiecznie głodnym wszędobylskim trznadlom i bezdomnym gołębiom. Wielki plac, potocznie zwany Rynkiem, spełniał różnorakie funkcje: handlowe, społeczno-kulturalne i poli- tyczne. Tutaj odbywały się polityczne wiece, tutaj dwa razy w roku roz- bijały swoje namioty objazdowe cyrki – Arena i Cyrk Wielki z wielo- 7 ma atrakcjami. Tutaj także brał początek pierwszomajowy pochód ruszający zwartą, kolorową masą robotniczego proletariatu niosące- go powiewające na wietrze biało-czerwone szturmówki i czerwone chorągwie. Nad pochodem kołysały się w takt marszu wielkie, wy- retuszowane zdjęcia partyjnych przywódców, szamoczące się na uwięzi setki czerwonych balonów i plakaty z gołąbkiem Picassa trzy- mającym w dziobku gałązkę pokoju. Słychać było nieśmiertelną Mię - dzynarodówkę, piosenki o odbudowującej się z powojennych gru- zów Warszawie, o dzielnych robotnikach nad Wisłą, o hutnikach wy- tapiających więcej stali, bo się dom zawali i żołnierzach, co nie śpią na granicach, aby inni mogli spokojnie zasnąć. Okrzyki: niech nam żyje; niech nam żyją; niech żyje wieczna przyjaźń ze Związkiem Ra- dzieckim i krajami demokracji; precz z wojną i takie tam różne, dzi- siaj bezwartościowe duperele, za które nie warto dać funta kłaków. Nad tłumem powiewały czerwone sztandary, słychać było skando- wane, wymieszane z rewolucyjną pieśnią, patriotyczne wiwaty. W pierwszomajowe święto w mieście było głośno i bardzo we- soło. Wzdłuż trasy pochodu stali powiewający papierowymi chorą- giewkami, zadowoleni z wolnego dnia pracy, mieszkańcy miasta i nie- widoczni, wmieszani w tłum ubecy oraz miejscowa żulia. Pochód ciągnął od Rynku główną ulicą miasta, defilował przed bezstylowym budynkiem magistratu z przystrojoną kwiatami trybuną, na której było ciasno od prezentujących się przedstawicieli władz partii i mia- sta, ubranych w jednolite, granatowe garnitury z elany. Z wiszących nad ulicą portretów uśmiechali się zadowoleni, polityczni przywód- cy demokratycznych państw. Przed trybuną prezentowały się wiwa- tujące kolumny sportowców: bokserów kolejowego klubu mogącego się pochwalić dwoma mistrzami kraju, za nimi sprężystym krokiem szły kolumny lekkoatletów i piłkarzy, oraz nieregularne czworoboki rozśpiewanych uczniów szkół – od podstawowych poczynając, na średnich kończąc. Dalej przesuwały się regularne czworoboki miej- 8 skiego proletariatu, pracowników zakładów pracy, pomiędzy który- mi wyróżniały się śnieżnobiałe kitle służby zdrowia i granatowe uni- formy służb miejskich: kierowców autobusów, tramwajarzy i służb komunalnych. Zwartą, regularną kolumną maszerowali kolejarze w paradnych mundurach z własną orkiestrą oraz nieśmiertelni stra- żacy na bojowych wozach z drabinami przystrojonymi zielenią ga- łęzi i czerwienią szturmówek. W kolorowy tłum wmieszani byli też żołnierze miejskiego garnizonu w myśl hasła: żołnierz z ludem, lud z wojskiem. Majowy pochód przetaczał się przez centrum, wciskał w wąskie ulice, aby po chwili zająć całą szerokość miejskiej prome- nady prowadzącej w stronę uzdrowiska i stadionu, gdzie następowa- ło jego rozwiązanie. Pochód kończył się tradycyjnie w przystrojonej niecce miejskiego stadionu, gdzie na jego uczestników oraz miesz- kańców miasta oczekiwały dziesiątki atrakcji. Kolumny rozczłonko- wywały się na drobne, zmęczona szkolna dziatwa zaraz podłączała się do kranów, lodów i lemoniady, dorośli do piwa, bigosu i przynie- sionych z sobą butelek wyborowej. Później były kiełbaski i grochówa z wojskowej garkuchni, a na zakończenie majowego festynu – mecze piłki nożnej, zawody lekkoatletyczne i wieczorem zabawa z atrakcja- mi w postaci mordobicia. Nie było wejściówek. Następny dzień zno- wu wstawał szarością i beznadzieją. * * * Wokół miasta znajdowały się zasobne i mniej zasobne wioski, w któ- rych żyli rozkułaczeni rolnicy i kilku badylarzy z pozwoleniem na produkcje kwiatów i warzyw – czyli popularne badylarstwo oraz nie- legalna, chałupnicza produkcja bimbru z kartofli albo żyta. Na pery- feriach, za ostatnimi, obłażącymi liszajami brudnego tynku domami miasta, wyrastały prywatne, w większości nielegalne interesy. Kryte falistą blachą solidne szopy sklecone z desek i kolejowych podkła- 9 dów, kryły w swym wnętrzu wielofunkcyjne warsztaty: mechanicz- ne, stolarskie, ślusarskie i tylko Bóg raczył wiedzieć, jakie jeszcze spełniały użytkowe funkcje. Przeważnie schowane były w cieniu wy- sokich krzewów, otoczone koślawymi płotami, za którymi snuły się wychudzone psy mające pilnować nie zawsze czystych interesów swoich żywicieli. Tutaj kwitł pokątny handel wszystkim, czego dusza zapragnie i na co można było sobie pozwolić. Wymiana z ręki do ręki, coś za coś, jak za dawnych Piastów. Tutaj można było kupić: amerykańskie twarde, ruskie złote świnki z dwugłowym carskim orłem lub angielskie funty. Tutaj trafiał kaustyczny ług z zakładów sodowych i kradzione kupony sukna modnej elany i marengo, oraz wprost z kolejowych transportów, eksportowy węgiel i worki port- landzkiego cementu. Popyt był na wszystko. Za kilka zielonych moż- na było wytargować spluwę, albo znaleziony w lesie niemiecki mau- zer z obciętą lufą. Wszystko dla swoich, obcych jak na lekarstwo, nie licząc węszących wtyk ubecji, których tutaj wszyscy znali pokazując paluchami, oraz przekupnego fiskusa i sanepidu walczącego z bru- dem, jak Don Kichot z wiatrakami. Wszędzie pełno też było dzie- ciarni, której nie należało się obawiać. Sami swoi. Dzieciaki biegały pomiędzy blaszakami sobie tylko znanymi skrótami, przechodziły dziurawe ogrodzenia, przemykały pomiędzy grobami katolickiego cmentarza na Marulewach, aby znaleźć się na zalanych wodą wyro- biskach glinianek, skąd kiedyś wydobywano ciężką glinę i piasek po- trzebny do odbudowy miasta, a później powstających, jak grzyby po deszczu prywatnych domków. Po jakimś czasie głębokie doły wy- pełniły się zieloną, podskórną wodą i rybim drobiazgiem. Nikt nie miał pojęcia jak się tam znalazły! Były i już. Ryby rozmnażały się przez kolejne lata, a była ich taka mnogość, że łowiono je kaszczorka- mi, a nawet wiadrami. Woda w gliniankach stawała się z roku na rok cieplejsza, zaczęła kwitnąć, pozbawione tlenu ryby dotknęła zaraza i zaczęły snąć. Wodę w gliniankach porosła błotna knieć, której wiel- 10 kie, podobne do skóry liście zabierały słońce i tlen. Nad wodą tań- czyły tęczowe ważki jednodniówki i żarłoczne żagnice, a od pobli- skich łąk niosło gorzkim zapachem zżętych traw. W części wyrobisk, z których dawno wybrano ostatni pokład gliny i żwiru, brzegi spada- ły stromizną do samego dna, skąd nie było wyjścia. Teren glinianek okalał kiedyś wysoki płot z siatki zwieńczonej dwoma rzędami kol- czastego drutu i wiszącymi na nim tablicami z napisem ostrzegającym o czyhającym niebezpieczeństwie i zabraniającym kąpieli. Dzisiaj płot był w wielu miejscach rozerwany i zwalony pomiędzy wszędobylski mlecz i kolczaste osty, perz i rosnącą dziko gorczycę. Na teren wyro- bisk wchodził każdy kto chciał i miał ochotę popływać. Latem ukwie- cone łąki okupowały tłumy mieszkańców miasta spragnionych słoń- ca i wody. Szczególnie dzieci. Jedyny w mieście basen, o olimpijskich wymiarach, z dziesięciometrową wieżą i ośmioma torami, od kilku lat był nieczynny. Zawsze coś stawało w poprzek. Najpierw przecie- kało dno, innym razem jakieś problemy z filtrami, a tego lata zabra- kło wody. W Grubej Kaśce, olbrzymiej wieży ciśnień, filtrowali tylko tyle, że ledwo wystarczało dla połowy miasta i to tylko do pierwszego piętra. Ludzie byli zmuszeni korzystać z, nielicznych w mieście, ręcz- nych pomp. * * * Szeroka, wybrukowana szarą bazaltową kostką ulica – zimą utrapie- nie kierowców, woźniców i dorożkarzy – wchodziła od strony Ryn - ku w samo centrum miasta skróconą perspektywą kilkupiętrowych, czynszowych kamienic bez wyrazu, których okres świetności przy- padał na początkowe lata XIX wieku. Wielkie, przeważnie czteropię- trowe kamienice przytulały się do siebie wykuszami ścian, oddziela ły szerokimi gzymsami wysokich okien, łączyły wzniosłymi, jednospa- dowymi dachami, które były zwieńczone szerokimi, okopconymi ko - 11 minami. W większości wysokie kamienice – wraz z jedynym, dwu- piętrowym domem, z wiszącym nad ulicą wielkim, podpartym dwo- ma kolumnami balkonem – tworzyły urozmaicony kolorystycznie szpaler po obydwu stronach szerokiej, pozbawionej drzew ulicy. A jej oś tworzyły wprasowane w bazaltową kostkę, matowo błyszczące szy- ny z turkoczącymi po nich czerwonymi tramwajami, reliktami mi- nionych czasów. * * * Od dłuższego czasu czekaliśmy w szerokim, osłoniętym ze wszyst- kich stron wykuszu kamienicy, zamkniętym solidnymi drzwiami wprowadzającymi w wysoki, jasny korytarz oraz w głąb oficyny i ciemnej studni podwórza, gdzie nigdy nie zaglądało słońce, oto- czonego z czterech stron wysokimi ścianami domów. W oficynie, pomimo dwóch jeszcze wolnych mieszkań, mieszkały tylko dwie ro- dziny. Na pierwszym piętrze kamienicy pokrytej plamami odpadają- cego tynku, w małym, ciemnym dwupokojowym mieszkaniu, miesz- kał Klipa wraz z zapracowaną matką, ojczymem alkoholikiem oraz młodszą o kilka lat siostrą. Piętro wyżej, w identycznym mieszkaniu, mieszkał z rodzicami Marian, którego z powodu bujnego, ciemno- złotego zarostu oraz tysiąca i jednego piegów przezywano Rudy. Oj- ciec Rudego w odróżnieniu od ojczyma Klipy nie był alkoholikiem, stronił od wszystkiego, co zalatywało zapachem alkoholu i tytoniu, był miłym, spokojnym mężczyzną szanującym swoją, jak ją nazywał Afrodytę, której Klipa – w największej tajemnicy znanej tylko nie- licznym, nie wyłączając Mariana – juniora, przylepił fraszkę-łatkę: wygląda jak Afrodyta tylko troszkę przytyta. Szczęściem dla Klipy, treść fraszki nie była jeszcze znana seniorowi. Ojciec Rudego nie schodził nikomu z drogi, ponieważ był znanym i czynnym bokserem w miejscowym klubie ,,Goplania” i pomimo przekroczenia pułapu wie- 12 ku wykluczającego zawodowe uprawianie sportu, był jeszcze czyn- nym ruchowo sportowcem, bokserem wagi średniej z rozbitą szczęką oraz chodzie i ruchach epileptyka. Rudy miał także młodszą siostrę, Alicję, z którą były same kłopoty. Podwórze tej olbrzymiej kamienicy było jeszcze do niedawna przechodnie i wychodziło szerokim, brukowanym kocimi łbami przejazdem na Plac Klasztorny, na którym w XVII w. wznosiła się szara bryła klasztoru Franciszkanów. Przejazd umożliwiał transport i sprawną komunikację z innymi ulicami, oraz wygodne połączenie z wielofunkcyjnym Rynkiem. Był praktyczny, szczególnie w czasie dowozu węgla do opalania pieców w mieszkaniach oraz przeprowa- dzek. Pewnego dnia, szerokie przejście, przez które dotychczas za- glądało słońce oraz przelatywały solidne przewiewy wentylując po- dwórze, zamknęły płytkie wykopy pod fundamenty, hałdy piasku i żwiru, worki wapna, cementu, cegieł i drewna. Praca przy budowie piętrowego domu, budowli z drewna, trzciny i wapna trwała kilka tygodni i w miejscu wyjazdowej bramy rozparł się parterowy budy- nek z nadbudowanym piętrem. Przejście przestało istnieć, a studnię podwórza objął półmrok. Po kilku dniach w cokoły ściany wstawio- no dwa szerokie okna osłonięte grubymi kratami i solidne drzwi z blachy zabezpieczone potężną sztabą. Stasiak, właściciel kamienicy i księgarni, postanowił urzeczywistnić młodzieńcze marzenia i zo- stać drukarzem. Marzenia stały się faktem, drukarnia zaczęła tętnić życiem, czyli łomotać litograficznymi maszynami, śmierdzieć dru- karską farbą i ulotnym zapachem denaturatu. W nadbudowanym piętrze znalazło się miejsce na małe, dwu- pokojowe mieszkanie z wychodkiem i niewielką kuchnią, nad któ- rym mieścił się strych z dwoma maleńkimi oknami oraz niewielkie, lecz jakże potrzebne, pomieszczenie pralni z dużym kotłem do goto- wania wody wpuszczonym na stałe w ramy kaflowego pieca. Drew- niany strop posmołowano i pokryto kilkoma warstwami starej papy. 13 Po jakimś czasie Kazik od Michalaków zbudował na strychu gołęb- nik i hodował rasowe gołębie: szare pocztowe o garbatych dziobach, brunatno-białe i pospolite bawarskie zwane polowymi oraz śnież- nobiałe mewki o niebieskich koralikach oczu i rozłożystych, postrzę- pionych ogonach. Po zamknięciu wjazdu na podwórze, jedyne wyj- ście prowadziło przez szerokie drzwi pomalowane brunatną farbą i zamykane automatycznie ściągającą je sprężyną. Długi korytarz przedzielały następne wahadłowe drzwi przeszklone kolorową mo- zaiką, za którymi wznosił się wysoki strop i ściany pokryte alegorycz- nymi malowidłami. Ciężkie, pilnujące wejścia dębowe drzwi ozdo- biono kolorowym witrażem, wizerunkiem kąpiącej się Venus, który przed uszkodzeniem zabezpieczono kunsztownie kutą kratą. Kory- tarz, rozświetlony promieniami słońca wpadającego przez kolorowy witraż, dzielił kamienicę na dwie umowne części – na frontową: tę lepszą część czteropiętrowej kamienicy z mieszkalnym poddaszem, którą zamieszkiwało czternaście wielodzietnych rodzin, oraz tę gor- szą – oficynę. Najładniejsze, pięciopokojowe słoneczne mieszkanie na pierwszym pietrze, z oknami wychodzącymi zarówno na główną ulicę, jak i ciemne podwórze, zajmowała rodzina właściciela kamie- nicy i drukarni, Stasiaka – mieszkającego wraz z żoną, starą matką, dorosłym synem Antonim i kaleką córką potrzebującą stałej opieki. Z mieszkaniem Stasiaków, poprzez niezbyt solidną działową ścianę, sąsiadowało mieszkanie wieloosobowej rodziny Michalaków, co do- prowadzało do częstych nieporozumień. Stasiakowie uskarżali się na dochodzące zza ściany dziecięce wrzaski, oraz sobotnie pijane liba- cje, ponieważ jednak Józef Michalak – głowa licznej rodziny, praco- wał w sodowni jako kierownik warsztatów i regularnie płacił komor- ne, Stasiak spokojnie znosił niewygodnego i hałaśliwego lokatora. Stefan, najstarszy z dwojga synów Józefa, przezwany Kulasem z po- wodu źle zrośniętej po samochodowym wypadku goleni lewej nogi, pracował w zakładach sodowych jako brygadzista. Dwaj jego młodsi 14
Pobierz darmowy fragment (pdf)

Gdzie kupić całą publikację:

Miasto na soli
Autor:
Sklep
Format
Cena

Opinie na temat publikacji:

Inne popularne pozycje z tej kategorii:

Czytaj również:

Prowadzisz stronę lub blog? Wstaw link do fragmentu tej książki i współpracuj z Cyfroteką: