Cyfroteka.pl

klikaj i czytaj online

Cyfro
Czytomierz
00168 005960 12598190 na godz. na dobę w sumie
wyszukaj dokładnie | pobierz wtyczkę
Potęga prawdy - ebook/pdf
Potęga prawdy - ebook/pdf
Autor: Liczba stron:
Wydawca: E-bookowo Język publikacji: polski
ISBN: 978-83-946624-1-7 Data wydania:
Lektor:
Kategoria: ebooki >> poradniki
Porównaj ceny (książka, ebook, audiobook).
Czytaj online.
Komentuj

Kim naprawdę jestem? Jaki jest sens i cel mojego życia? Co się ze mną stanie gdy rozstanę się z tym światem? Dlaczego na świecie jest tyle zła, szczególnie jeśli stworzył go podobno dobry Bóg? Czy istnieje jakiś plan „B” dla świata i ludzkości? Czy istnienie człowieka zamyka się w fakcie, że przychodzi na świat, potem wiecznie za czymś goni tylko po to aby wcześniej czy później odejść?

Takie pytania zadajemy sobie częściej lub rzadziej, ale chyba wszyscy czasem zmagamy sie z brakiem logicznych odpowiedzi, które dawałyby nadzieję w naszej pogoni za szczęściem i spełnieniem.

Jedną z podstawowych potrzeb człowieka jest głęboka świadomość, że ktoś zna nas takimi jakimi naprawdę jesteśmy, a mimo wszystko kocha i akceptuje. Jednak wszyscy nosimy zakopane głęboko w sobie mroczne tajemnice. Wydaje nam się, że niektóre sfery naszego życia muszą pozostać w ukryciu. Ukrywamy więc zazwyczaj te cząstki nas samych, które czynią nas wyjątkowymi i unikalnymi, a to z kolei rani naszą duszę. W rezultacie działamy w sposób, w jaki nie chcemy działać lub odwrotnie - nie jesteśmy w stanie robić rzeczy, o których marzymy. Wynika to z faktu, że każdy człowiek, nawet wychowywany przez najlepszych rodziców,  ma głęboko zakorzenione w gębi duszy poczucie osierocenia, ponieważ nie zna swojego prawdziwego, duchowego Ojca.

Potęga Prawdy odkrywa wyjście z błędnego koła fałszywych przekonań i stworzonch w efekcie mechanizmów, które ograniczają każdego człowieka w różnych sferach życia? Okazuje się, że mechanizmy używane zarówno do tego aby nas zniszczyć czy ograniczać, jak i zachęcić są zawsze takie same. Zmieniają się tylko okoliczności i uczestniczący w nich ludzie. Lektura tej książki pomoże ci zrozumieć, że korzeniem wszelkiego zła popełnionego przez jakąkolwiek osobę od początku historii  ludzkości jest fakt, że każdy z nas uwierzył w  jakieś kłamstwa. Dlatego to jak żyjesz i  co robisz, nie określa wcale kim naprawdę jesteś, ale jedynie to, kim się stałeś.  Potęg prawdy wskazuje drogę powrotną do realnej, uwalniającej z wszelkich ograniczeń i pełnej miłości relacji z prawdziwym, najlepszym Ojcem człowieka – z Bogiem.

 

Znajdź podobne książki Ostatnio czytane w tej kategorii

Darmowy fragment publikacji:

Katarzyna Janicka Potęga Prawdy Holy Innocents Events Sp. z o.o. Warszawa 2017 Potęga Prawdy Katarzyna Janicka Redakcja: Julia Celer-Szczepaniak Korekta: Natalia Celer Projekt okładki: Justyna Przasnek, www.livistudio.pl Skład: Studio Grafpa, www.grafpa.pl Fotografia: Katarzyna Godlewska Wszelkie prawa zastrzeżone. Publikacja nie może być kopiowana ani rozpowszechniana w jakiejkolwiek formie lub za pomocą jakichkolwiek środków przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. Cytaty biblijne pochodzą z Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu, wydanego przez Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, Warszawa 1975. Wydawca: Holy Innocents Events Sp. z o.o. www.holyinnocents.pl Zamówienia i kontakt: office@holyinnocents.pl ISBN: 978-83-946624-0-0 Warszawa 2017 Druk i oprawa: KNOW-HOW ul. Chełmońskiego 255 31-348 Kraków Spis treści Dedykacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 Przedmowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Wstęp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 CZĘŚĆ PIERWSZA …i poznasz prawdę... Rozdział 1. Życie przed życiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27 Rozdział 2. Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33 Rozdział 3. Co się stało w Edenie? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51 Rozdział 4. Co się z nami stało? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 CZĘŚĆ DRUGA …a prawda cię wyzwoli… Rozdział 5. Po co nam dziesięć przykazań? . . . . . . . . . . . . . . . 75 Rozdział 6. Po co przyszedł Jezus? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85 Rozdział 7. Dlaczego musimy urodzić się na nowo? . . . . . . . . 97 Rozdział 8. Odnowienie umysłu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115 Rozdział 9. Uzdrowienie duszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147 Rozdział 10. Ziemia obiecana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179 Zakończenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191 Od wydawcy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 195 Dedykacja K siążkę tę dedykuję osobie, bez której wsparcia, wiary we mnie, nieustającej zachęty i bezwarunkowej miłości nie da- łabym rady jej napisać. Ta osoba to mój najlepszy przyjaciel, dobra, cierpliwa, łagodna, zdeterminowana i oddana przez całe swo- je życie kobieta, moja ukochana Mama – Mirosława Janicka. Mamuś, wiem, że często nie było ze mną łatwo wytrzymać, ale razem odnalazłyśmy to, co najważniejsze, i wiem, że teraz jest już i łatwiej, i piękniej. Kocham i dziękuję. Przedmowa Oddając tę książkę w Twoje ręce, czuję ogromną odpowie- dzialność, a zarazem podekscytowanie, ponieważ pragnę się z Tobą podzielić czymś, co całkowicie odmieniło moje życie, właściwie w bardzo pozytywny sposób ukształtowało je na no- wo. Każde zdanie tej publikacji przemyślałam bardzo gruntownie, zawierają one odnalezione przeze mnie odpowiedzi na najbardziej egzystencjalne pytania, które człowiek zadaje sobie chociaż raz w ży- ciu – ja zadawałam je sobie bardzo często. Jeżeli zechcesz poznać te odpowiedzi, już się cieszę, jeżeli zechcesz z nich skorzystać – zna- komicie, a jeśli zdołają one odmienić również Twoje życie – będę szczęśliwa! Mam pełną świadomość, że niektóre sformułowania, stawiane przeze mnie tezy zabrzmią kategorycznie, niewykluczone, że wywo- łają w tobie bunt, a nawet gniew, pamiętaj jednak: jest to wyłącz- nie moja propozycja, z której możesz skorzystać, ale jedynie Ty o tym decydujesz.  A gdy już skończysz czytać i pomyślisz: „Coś w tym jest”, „Czy ja wiem…” lub też: „Skąd ten pomysł?”, napisz do mnie na adres: k.janicka@holyinnocents.pl. Postaram się odpowiedzieć na każdy e-mail. Wstęp Trudne pytania K ażdy człowiek jest niepowtarzalny i ma swoją niepowtarzal- ną historię. Dni składają się na tygodnie, tygodnie na mie- siące, miesiące – na lata. Podejmowane każdego dnia decy- zje, związane z tym dylematy, nagłe i nieoczekiwane zwroty akcji, sukcesy, porażki i stojące za nimi emocje sprawiają, że każde życie zasługuje na powieść. Każda historia kiedyś się zaczyna, ale też kiedyś kończy. Swoim życiem piszemy opowieść, która pewnego dnia musi się zakończyć. Ta książka jest efektem prób odnalezienia prawdy oraz odpowie- dzi na wiele pytań, które pojawiły się w trakcie mojej dotychczasowej podróży przez życie. Odpowiedzi, które satysfakcjonowałyby mnie na tyle, bym chciała przeżyć kolejny dzień ze świadomością, że moje istnienie ma jakiś głębszy sens. Że nie znalazłam się na ziemi tylko po to, by się urodzić, spędzić swój czas w wiecznej pogoni za czymś i w końcu – odejść. Przez dwadzieścia jeden lat na swój sposób i, jak początkowo my- ślałam, wyłącznie na własny użytek, szukałam odpowiedzi na dręczą- ce mnie pytania – odpowiedzi, które przyniosłyby wolność. To, co odkryłam, mechanizmy i rozwiązania, które poznałam – to wszystko zadziałało w moim życiu w praktyce. Moje poszukiwania będą trwa- ły nadal, ponieważ pokłady prawdy i jej potęga nigdy się nie kończą. Natomiast osiągnięte już rezultaty postanowiłam udostępnić tym, którzy podobnie jak ja poszukują, aby choć odrobinę im te poszuki- wania ułatwić. Zawsze chciałam wiedzieć, kim jestem, co tak naprawdę robię w tym miejscu i w tym czasie, skąd przychodzę i dokąd zmierzam, 10 Wstęp a przede wszystkim – po co? Po co i dlaczego żyję? Co robić, aby prze- żyć życie właściwie, i co to „właściwie” oznacza? Wraz z upływem lat tych pytań pojawiało się coraz więcej. Jako dojrzała kobieta uzmysłowiłam sobie, że mija czas, a ja – mimo paru sukcesów, w mniejszym lub większym stopniu osiągniętych celów oraz najlepszych chęci – przegrywam swoje życie i nawet nie wiem dlaczego. Robiąc wiele, wciąż na coś czekam, za czymś tęsknię i od czegoś zależę. Zależę od tego, od czego zależeć nie chcę. Jestem mio- tana byle wiatrem okoliczności, kreującym myśli i emocje, nad któ- rymi nie panuję, podczas gdy zapanować powinnam i chcę. Czasem pełna radości, entuzjazmu i niemal szczęśliwa, a czasem przygnie- ciona poczuciem porażki, przeżywam konflikt, który jest zawsze we mnie i z biegiem lat narasta. Konflikt między tym, jaka wiem, że je- stem w środku, a tym, jaka chciałabym i staram się być na zewnątrz. To boli najbardziej. Ogromna przepaść między moją twarzą skrzęt- nie ukrytą przed światem a mną z moich marzeń, osobą, jaką pró- buję udawać w tłumie. Wiem o tym wyłącznie ja – lub tak mi się tylko wydaje. Czasem zbyt długo tłumione emocje mogą zawieść, a pieczołowicie budowane warownie runąć pod naporem uczuć – wówczas na zewnątrz wymyka się jakaś cząstka mnie. Uciekam wte- dy i jeszcze bardziej pilnuję, by nigdy więcej się to nie powtórzy- ło. Nikt nie może się dowiedzieć, jaka naprawdę jestem, ponieważ prawda o mnie jest zbyt dla mnie wstydliwa. Siedzę więc uwięziona za murami swojego własnego obrazu, który, jak sądzę, widzę tylko ja, i nawet nie biorę pod uwagę tego, że mogłabym kiedyś wyjść na wolność. Dlatego, aby ukryć prawdę, po prostu ciągle kłamię. Kła- mię, kiedy śmieję się w chwilach smutku, i kłamię, kiedy ktoś mnie wykorzystuje, a ja udaję, że tego nie widzę. Błagam tym samym o ak- ceptację, na którą – jak mi się wydaje – nie zasługuję. Kłamię, kiedy nie mówię komuś, że go kocham, ponieważ byłaby to przecież sła- bość. Kłamię, gdy przybieram pozy i zakładam maski. Ciągle kłamię, choć wcale tego nie chcę. Kłamię, ponieważ prawda jest zbyt trudna. Prawda wygląda tak, że… kłamię. Ta część mnie, którą ukrywam, 11 Wstęp ciągle jednak tam jest i niekiedy, w chwili nieuwagi, daje o sobie znać tępym bólem gdzieś w ciele, w duszy, a może wszędzie? Ukryta w głę- bi zbudowanego przez samą siebie więzienia, czasem zaczyna błagać o wolność, upominać się, dobijać. Wtedy nieoczekiwanie robi coś okropnego, co zupełnie burzy zbudowany na zewnątrz obraz mnie i jedynie udowadnia, że do pokazania się nie nadaje. Zostaje więc z powrotem zepchnięta do miejsca swojego odosobnienia. Tak działa zamknięte koło, z którego nie widać wyjścia. To tylko jedna z wielu pułapek, w jakie wpadamy każdego dnia, a z biegiem lat zagłębiamy się w nie coraz bardziej. Często bardzo się wczuwamy w narzucone sobie role i zdarza się, że nawet nie zdajemy sobie już sprawy, że w zasadzie bez przerwy coś odgrywamy. Gdyby za te ży- ciowe role przyznawane były Oskary, cały świat musiałyby pokryć czerwone dywany. Smutne jest to, że wcielając się w odgrywane po- stacie, nie zauważamy, że już dawno zgubiliśmy prawdziwych siebie. Podobno każdy człowiek ma swoje mroczne tajemnice. Czasem my- ślę, że gdyby wszystkie te tajemnice nagle wyszły na jaw, na świecie zapanowałaby ciemność. Jednakże rodzi się pytanie: skoro tak bar- dzo nie chcę być tą mną ukrytą w środku, to dlaczego wciąż nią je- stem? Czy istnieje szansa, że kiedyś przestanę żyć za murami swoich lęków i wyjdę na wolność? I najważniejsze: co to jest wolność i jaka w takim razie jest prawda o mnie? Czy kiedyś zadawałeś sobie takie pytania i czy utożsamiasz się z tym, o czym piszę? Może nie dotyczy to wyłącznie mnie? Jako dziecko właściwie tylko obserwowałam świat, istniałam w nim i dosyć biernie uczestniczyłam w kolejnych etapach życia. Wtedy jeszcze nie zadawałam sobie zbyt wielu poważnych pytań, bo skąd miałam wiedzieć, jakie pytania zadawać. Ludzie wokół mnie, rodzina, znajomi, nauczyciele, ale też sytuacje i zdarzenia z moim udziałem – wszystko to wywierało na mnie wpływ. Niejednokrot- nie wywoływało totalny chaos, zwłaszcza że na rozmaite okoliczności reagowałam bez zastanowienia. Na podstawie obserwacji, zasłysza- nych rozmów, tego, czego mogłam dotknąć, co mogłam posmako- 12 Wstęp wać i powąchać, w mojej podświadomości tworzyły się przekonania i poglądy. Zmysły dostarczały nieskończonej ilości informacji, które jedynie przemykały przez zaskoczoną świadomość, trafiały wprost do podświadomości i tworzyły moją tożsamość jak gdyby bez mojego udziału. No cóż, byłam tylko dzieckiem. Chyba każdy z nas pamięta swoje marzenia z dzieciństwa. Czy myś lałeś kiedyś o tym, jak odważnie marzy mały człowiek? Dziewczyn ka zapytana, kim chciałaby zostać, bez zająknięcia oświadcza, że będzie lekarką, aktorką lub księżniczką. Nawet nie pomyśli o tym, że tak może się jednak nie stać, bo niby dlaczego jej marzenia miałyby się nie spełnić? Podobnie chłopcy z dumą oznaj- miają, że kiedy dorosną, będą dzielni, silni i wspaniali. W ich uf- nych serduszkach króluje przekonanie, że mogą zostać, kim zechcą, a jedyny wymóg spełnienia marzeń to dorosnąć. Z biegiem lat tracimy jednak pewność, że marzenia staną się rze- czywistością. Ogromny wpływ na to ma otoczenie, które systema- tycznie przekonuje nas o tym, kim nie jesteśmy i co może się nie udać. Gubimy tę dziecięcą pewność, że możemy wszystko osiągnąć, zdobyć, zmienić i udoskonalić albo po prostu swoją osobą pięknie udekorować świat. Wiarę w to, że nam się uda, zastępują niepew- ność, strach, frustracja, smutek oraz pustka, a zaraz potem wstyd, który staramy się zatuszować. Wprawdzie marzenia zostają z nami, ale godzimy się z faktem, że przynajmniej niektóre z nich nigdy się nie spełnią. W końcu to tylko marzenia. Dlaczego, kiedy jesteśmy dziećmi, marzymy o czymś wspaniałym, co udaje się tylko nielicznym, a i oni rzadko wyglądają na szczęś- liwych? Nawet historie tych bardzo sławnych i bogatych (a może przede wszystkim ich historie) często kończą się zagadkowo tragicz- nie, biorąc pod uwagę sukces, jaki w powszechnej opinii odnieśli. Gdyby się nad tym głębiej zastanowić, można popaść w przygnębie- nie, bo jeśli to, o czym marzy John Smith czy Jan Kowalski, w życiu ich idoli z Hollywood czy Wall Street kończy się rozwodem, nało- giem lub samobójstwem, to o co w tym wszystkim chodzi? Czy war- 13 Wstęp to więc tracić tak wiele czasu i zdrowia na pogoń za czymś, co innych doprowadza do tragicznego końca? A jeśli to nie jest celem, to co właściwie nim jest? Dlaczego nawet ludzie, którym udało się w za- sadzie wszystko, którzy mają świat u swoich stóp, są uśmiechnięci i szczęśliwi tylko w światłach reflektorów, ale poza nimi… Powiesz: „Nie przesadzajmy, znam ludzi szczęśliwych, którzy spełnili swoje marzenia i potrafią się tym cieszyć”. Oczywiście, istnieją tacy ludzie. Jednak nawet oni zmagają się z przeciwnościami, a kiedy już osiągną upragniony cel, często w najmniej oczekiwanym momencie odcho- dzą z tego świata i zostawiają wszystko, co udało im się zrealizować. To wszystko przestaje mieć nagle znaczenie. W sercach najbliższych rodzi się pytanie: „Dlaczego?”, na które najczęściej odpowiadają: „Takie jest życie, człowiek kiedyś się rodzi i kiedyś musi odejść”. Naprawdę? Takie jest życie – i to ma wystarczyć? Nigdy nie potra- fiłam zaakceptować takiej odpowiedzi. Czy czujesz się podobnie? Czy już godzisz się ze stwierdzeniem, że takie właśnie jest życie i że tak po prostu się kończy? Czy może tak samo jak ja pytasz: „Ale czy ono miało takie być?!”. Odpowiedzi na swoje pytania odnalazłam w Biblii. Zdaję so- bie sprawę, że próba zmierzenia się z wszystkimi tak głębokimi za- gadnieniami, które poruszam w tej książce, pociągnie za sobą ich uproszczenie. Jednak wydaje mi się, że na przestrzeni lat powstało wiele analiz o podłożu filozoficzno-teologicznym, znacznie poważ- niejszych i obszerniejszych od niniejszej pracy, które już wystarcza- jąco zagadnienia te pokomplikowały. To z kolei spowodowało, że tak zwany przeciętny człowiek zrezygnował z ich badania. Dlatego prawdę, która z pozoru wydaje się zawiła, ja staram się przekazać w możliwie najprostszy sposób. Bez względu na to, czy jesteś bogaty, czy biedny; czy masz tytuły naukowe, czy tylko wykształcenie podstawowe; czy uważasz, że jesteś zbyt mądry, by wierzyć w takie rzeczy, czy zbyt głupi, by je zrozumieć; bez względu na to, czy uważasz, że jesteś dobrym człowiekiem i nie potrzebujesz Boga, czy myślisz, że jesteś tak zły, że Bóg cię nie zaak- 14 Wstęp ceptuje, i bez względu na to, czy jesteś wierzący, czy nie, ta książka jest również dla ciebie. Wierzę, że otrzymasz odpowiedzi, które – jeśli dasz im szansę – będą mogły odmienić twoje życie. Swoim przekazem chcę dotrzeć do każdego, kto szuka prawdy i kto wśród stawianych przeze mnie pytań odnajdzie takie, jakie sam sobie zadaje. Instrukcja obsługi W dzisiejszych czasach właściwie wszystko, co zostało przez ko- goś wymyślone czy wyprodukowane, oddaje się do użytku wraz z instrukcją obsługi. Nieistotne, czy kupujemy zaawansowane tech- nologicznie urządzenia, czy zwykłe meble kuchenne, zawsze otrzy- mujemy od producenta broszurkę ze wskazówkami, jak je złożyć, uruchomić, a potem jak ich używać, tak by należycie funkcjonowały. Kiedy sprzęt dociera, mamy dwa wyjścia: albo dogłębnie przestudio- wać instrukcję i zastosować się do zaleceń, albo – co bardziej leży w mojej naturze – przeczytać po łebkach te fragmenty, które akurat mogą się przydać, a gdy się coś zepsuje, poszukać rozwiązania. Mo- żemy także nie czytać wcale i liczyć na swoją inteligencję, która – je- śli niepoparta odpowiednią wiedzą – może jednak zawieść. Wtedy sprzęt nie będzie działał należycie, a w rezultacie zacznie się psuć. Biblia i zapisane w niej słowa są dla mnie instrukcją obsługi czło- wieka (w dalszej części książki nazywam ją „Instrukcją”). Pierwszą, którą czytałam w całości i bardzo uważnie, a kiedy kończyłam, zaczy- nałam czytać jeszcze raz. I tak przez ostatnie dwadzieścia jeden lat, aż do dzisiaj. Zakładając, że człowiek został stworzony przez Boga, łatwo jest zrozumieć, iż Bóg nie zostawił nas samym sobie. Dał nam w dodatku Instrukcję, która w sposób bardzo precyzyjny, aczkolwiek nie aż tak oczywisty jak inne, stała się prawdziwym drogowskazem życiowym. Nigdy nie traktowałam Biblii jak tajemniczego źródła śle- pej wiary może dlatego, że nie jestem osobą, która potrafi wierzyć „ślepo”. Natomiast wszystko, co tam znalazłam, zadziałało i nadal bardzo praktycznie działa w moim życiu. 15 Wstęp Większość z nas ma jednak do Biblii podobne podejście jak do wszelkich innych instrukcji. Nie mamy na nie czasu i nie lubimy ich czytać. Biblia, mimo że nazywana „bestsellerem wszech czasów”, czę- sto nie stanowi dla człowieka źródła odpowiedzi, bo w przeciwnym razie świat i nasze życie wyglądałyby zgoła inaczej. Nawet brana do ręki, z powodu swojej pozornej zawiłości często szybciej wywołuje zniechęcenie, niż pozwala znaleźć pożądaną odpowiedź. Dla wielu ludzi Biblia to jedynie zbiór zakazów i nakazów, któ- rym ciężko sprostać nawet wtedy, gdyby się bardzo postarali. Ludzie ci dochodzą więc do wniosku, że nie ma sensu się starać. Na ogół jednak rezygnujemy zbyt szybko, ponieważ kolejne strony tej Księgi wydają nam się po prostu niejasne. A przecież jak każda instrukcja obsługi Biblia napisana jest specyficznym językiem, użytym przez Autora celowo. Pełno w niej przedziwnych historii, których prawdziwość nauka powoli udowadnia, ale które mają również pewną symbolikę – na- zwijmy ją „duchową”. Poznanie i zrozumienie tej Księgi wymaga więc od czytelnika cierpliwości, wytrwałości i czasu. Pragnę zazna- czyć, że ogromna mądrość zawarta na jej stronicach, a także skutecz- ność działania tu i teraz, a co za tym idzie, uniwersalność zastoso- wania właściwie w każdych czasach są zadziwiające. Moja przygoda z Biblią rozpoczęła się dlatego, że zmęczona bezsensem tego, co na- zywamy życiem, zdecydowałam, że jeśli istnieje coś, czego poznanie może dać mi potrzebne odpowiedzi, to ja to poznam bez względu na cenę. Od zawsze wiedziałam, że Jezus umarł na krzyżu za grzechy świata, ale zdanie wypowiedziane na samym początku moich po- szukiwań przez znajomą osobę dotknęło mnie szczególnie. Brzmiało mniej więcej tak: „Gdybyś była jedyną osobą na świecie, Jezus i tak oddałby za ciebie swoje życie”. Nie do końca to wtedy rozumiałam i nie do końca w to wierzyłam. Jednakże samo prawdopodobień- stwo, że komuś tak bardzo może na mnie zależeć, stało się wystar- czająco kuszące, abym zdecydowała się sprawdzić, czy naprawdę to 16 Wstęp jedyne w swoim rodzaju wydarzenie da się jakoś przełożyć na moje własne życie. Z ciekawości zaczęłam więc zaglądać do Biblii częściej. Postanowiłam potraktować tę dziwną Księgę jako osobisty list Stwórcy do mnie. Jednocześnie chciałam sprawdzić, czy cała ta hi- storia o Bogu, w którego jednak w pewien sposób wierzyłam od dziecka, ma w moim życiu szansę na ciąg dalszy. Nigdy nie mog- łam uwierzyć (niestety lub na szczęście), że istnienie świata i ludzi to jedynie kwestia przypadku. Nie mogłam uwierzyć, że ocean sam z siebie wie, gdzie zatrzymać fale, że dzień samoistnie następuje po nocy, a noc po dniu, że Słońce wschodzi i zachodzi w odpowiednim czasie, że pada śnieg i deszcz, że wszystko na Ziemi ma swoje miej- sce, a ona sama kryje w sobie niepojęte tajemnice – tak po prostu. Wiem, że na temat stworzenia istnieje dużo teorii, ale dla mnie za- wsze było oczywiste, iż to wszystko stworzył Ktoś większy. Musiał to być Ktoś dobry, bo przecież ziemskie krajobrazy nierzadko zapierają dech w piersiach z powodu swojego piękna. Wiedziałam, że jeśli ist- nieje szansa, że ten Ktoś chce mieć ze mną kontakt i coś mi wyjaśnić, to nie ma dla mnie w życiu nic ważniejszego. Wypróbuj mnie Kluczowe dla tej decyzji było stwierdzenie, które znalazłam na stronach Biblii. Brzmiało ono: „Wypróbuj mnie!”. Komunikat, że Stwórca nie oczekuje ode mnie ślepej wiary, nie zmusza mnie do ni- czego, tylko daje mi możliwość wypróbowania tego, co On ma dla mnie, była zaskoczeniem, a zarazem zachętą. Postanowiłam dać temu, co Bóg mi proponuje, swoisty kredyt zaufania, który nazwałam „uczciwą szansą”. Założyłam, że każde na- pisane w Biblii zdanie jest prawdą bez względu na to, jak dziwnie i niewiarygodnie brzmi. Jednocześnie świadomie zawarłam z Nim umowę: jeśli choć jedno z tych zdań zawiedzie, wtedy zrezygnuję. Postanowiłam, że gruntownie sprawdzę, co Bóg chce mi przekazać, i zastosuję to w życiu najlepiej jak potrafię. Zdecydowałam, że będę 17 Wstęp szukać, aż znajdę odpowiedź, ale zastrzegłam sobie, że jeżeli chociaż jedno zdanie nie zadziała, będzie to oznaczało, że może nie zadziałać żadne. Uznałam, że tak będzie uczciwie, i dzisiaj nadal tak uważam. Od tamtej pory minęło wiele lat. Nie był to łatwy czas, często wydawało mi się, że dalej już nie pójdę, że dłużej nie dam rady wie- rzyć, szukać i próbować. Dzisiaj jednak z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że On nie zawiódł mnie nigdy. W swojej mądro- ści, dobroci i ogromnej miłości na samym początku uczynił coś, co nigdy potem nie pozwoliło mi się poddać i całkowicie porzucić Bi- blii, a przede wszystkim jej niesamowitego Autora. Uzdrowienie Kiedy miałam siedemnaście lat, wykryto u mnie bardzo poważ- ną wadę kręgosłupa. Brakowało w nim dwóch dysków, które – jak stwierdzili lekarze – zanikły w wyniku zwyrodnienia. Nikt tak na- prawdę nie mógł zrozumieć, jak to się mogło stać w tak młodym wieku. Z tego też powodu przez dwanaście kolejnych lat moje ży- cie było bardzo ograniczone. Nie mogłam chodzić bez odpoczynku dłużej niż piętnaście minut, a w ręku trzymać ciężaru większego niż kilogram. Do tego dochodziła obawa, że nagle, w którymś momen- cie, coś się stanie z moim kręgosłupem i przestanę normalnie funk- cjonować. Luz pomiędzy kręgami spowodowany brakiem dysków sprawiał, że wystarczył zbyt gwałtowny ruch głową, aby w plecach coś przestawiało się tak, żebym przez następne dni, tygodnie, a na- wet miesiące nie mogła się ruszać. Lekarze byli zgodni co do tego, że jedynym rozwiązaniem jest operacja, ale niosła ona za sobą tak duże ryzyko trwałego kalectwa, że nigdy nie brałam jej poważnie pod uwagę. Nie wiem, co wtedy myślałam, ale najpewniej wyznawałam żelazną zasadę wszystkich młodych ludzi: „Jakoś to będzie”. Dwanaście lat później po raz pierwszy wzięłam do ręki Biblię. Nigdy jednak nie pomyślałam, że to właśnie w niej może się znajdo- wać „lekarstwo” na moją chorobę. A przecież jedną z pierwszych rze- 18 Wstęp czy, jakie przeczytałam, było to, że Jezus uzdrawiał i uzdrawia nadal. Moje główne pytania były raczej natury egzystencjalnej, a to, czego szukałam, paradoksalnie wcale nie dotyczyło mojego zdrowia fizycz- nego. Ważną informacją było również to, że aby Bóg mógł ingero- wać w moje życie, ja muszę dobrowolnie wyrazić na to zgodę. Bardzo mi się podobało, że On, mimo swojej oczywistej przewagi nade mną, nie wchodzi „z butami w moje życie”, ale pyta mnie o pozwolenie. Umowa wydawała się zaskakująco prosta i przez to kusząca, więc oczywiście wyraziłam zgodę. To, co się potem stało, było nieprawdopodobne, zważywszy na mój dość racjonalny sposób myślenia. Jednym z pierwszych efek- tów działania Stwórcy było całkowite uzdrowienie mojego kręgosłu- pa! Doznałam czegoś, co nazywa się cudem kreatywnym: brakujące dyski pojawiły się na swoich miejscach, tak jakby zawsze tam były. Nigdy tak naprawdę Go o to nie prosiłam, ale najwyraźniej fakt, że dałam Mu prawo uczynić z moim życiem, co zechce, spowodował, że postanowił rozpocząć od mojego kręgosłupa. To wydarzenie zasługuje na oddzielną książkę. Wspominam o nim, ponieważ Bóg dokonał cudu na samym początku właśnie po to, żeby już nigdy nie przyszło mi do głowy zanegować Jego obecności. Z pewnością wiedział, co robi, ponieważ przekonanie o Jego istnieniu w przyszłości jeszcze nieraz miało mnie uratować. Przez kolejne lata przecierałam szlaki, poszukując odpowiedzi na pytania, z którymi w tę drogę wyruszyłam. Jak się okazało, po- trzebowałam dużo głębszego uzdrowienia niż mój kręgosłup, choć tylko z tej choroby zdawałam sobie sprawę. Nierozerwalnym ele- mentem poznania prawdy jest bowiem uzdrowienie duszy, czyli zranień psychicznych. Bywa to dużo trudniejsze i bardziej bolesne niż uzdrowienie którejkolwiek części ciała. Często czułam ze zdzi- wieniem, że Bóg dotyka wewnątrz mnie czegoś, co bardzo boli. Działo się coś, co nie do końca rozumiałam, i ogarniało mnie znie- chęcenie, jednak zawsze, kiedy chciałam się poddać, przed oczami stawały mi dyski w moim kręgosłupie. Są tam nadal, a mnie od 19 Wstęp tamtej pory nigdy już nie rozbolały plecy. Mogę się ruszać, cho- dzić, biegać, pracować i żyć jak normalny człowiek. Trudno opisać moje zaskoczenie i wdzięczność. Czułam się tak, jakby podarowa- no mi jeszcze jedno życie. Jednakże, mimo niekwestionowanego uzdrowienia ciała, w moim sercu bardzo wiele pytań pozostawało nadal bez odpowiedzi. Niekie- dy coś się na chwilę rozjaśniało tylko po to, aby chwilę później po- grążyć mnie w jeszcze większym mroku. Czasem nie wiedziałam, co się ze mną dzieje i dlaczego prawda, którą poznaję, boli tak bardzo. W takich chwilach wszystkim, czego mogłam się uchwycić, było moje uzdrowienie jako niezaprzeczalny dowód na to, że On napraw- dę istnieje i chce dla mnie dobrze. Dlaczego tak się działo? Okazuje się, że Bóg potrzebował ułamka sekundy, aby uzdrowić mój kręgosłup, i aż dwudziestu jeden lat, aby uleczyć wszystkie miejsca w mojej duszy. To drugie zajęło tak wiele czasu, ponieważ wymagało mojego pozwolenia i mojej współpracy. Trzeba było przecież dotknąć tego, co najwrażliwsze. Chyba nikt nie zaprzeczy, że złamane serce i zraniona godność wywołują w nas dużo głębsze cierpienie niż jakikolwiek uraz fizyczny. Natura ludzka jest skłonna nie do tego, by się godzić na ból, ale do tego, by od nie- go uciekać. Dlatego uleczenie duszy trwa o wiele dłużej. Większość czasu zajmuje Bogu przekonanie nas do tego, abyśmy wyciągnęli z ukrycia nasze bolące miejsca i wystawili je na działanie uzdrawiają- cego światła prawdy. Drogę do odnalezienia odpowiedzi i odzyskania zagubionej toż- samości pokonywałam właściwie sama. Co prawda często spotyka- łam ludzi, którzy wskazywali mi brakujące fragmenty „łamigłówki”. Jestem im bardzo wdzięczna, ponieważ bez nich moja podróż trwa- łaby zapewne jeszcze dłużej. W rzeczywistości na tej drodze byliśmy tylko ja i On. On wskazywał kierunek, w którym mam zmierzać, i podsuwał sposoby na osiągnięcie celu. Czasem milczał przez długie miesiące, więc myślałam, iż o mnie zapomniał, ale potem pojawiał się nagle z jakąś nową wskazówką. Nigdy mnie nie zawiódł. Co wię- 20 Wstęp cej, doprowadził mnie do momentu, kiedy już jako dojrzała kobieta po raz pierwszy poczułam się naprawdę szczęśliwa i wolna. Dziś wiem, kim jestem i dlaczego żyję, skąd pochodzę, po co i do- kąd idę. Nie muszę więcej udawać kogoś, kim chciałabym być, a kim nie jestem. Nie muszę ukrywać pod żadną maską swojej prawdziwej twarzy, ponieważ ta twarz się zmieniła, i nie odczuwam już wstydu, gdy pokazuję ją światu. Mury, za którymi skrzętnie skrywałam swoje mroczne tajemnice, runęły, i okazało się, że w konfrontacji ze świat- łem prawdy nie były aż tak straszne. Poznanie prawdy daje bowiem wolność, przywraca wewnętrzny spokój, szacunek do innych i do samego siebie oraz utraconą godność. Zrozumiałam cel, dla które- go zostałam stworzona, i wiem, że to ja kreuję moją rzeczywistość i mam wpływ na pewne okoliczności. Natomiast na te, na które nie mam wpływu, mogę dziś zareagować inaczej. Mam wybór i nie zale- żę już od tego, od czego zależeć nie chcę. Odkryłam, że mechanizmy mające na celu zniszczenie nas lub zbudowanie są zawsze takie same. Zmieniają się tylko okoliczności i ludzie. W tej książce odnajdziesz opisy tych mechanizmów, a także sposoby na odzyskanie własnej tożsamości i własnego przeznaczenia. Pragnę postawić przed tobą takie samo wyzwanie, jakie po- stawiono przede mną lata temu. Wszystko, co musisz zrobić, to dać Bogu kredyt zaufania. W porównaniu z tym, co możesz do- stać w zamian, to naprawdę niewiele. Ja nie zamieniłabym tych lat na nic innego, chociaż obfitowały one w bardzo trudne momenty, ponieważ to właśnie te momenty przyniosły najcenniejsze efekty. Jeśli zdecydujesz się czytać dalej, zrozumiesz, że twoje życie zaczęło się dużo wcześniej, niż myślisz. Zrozumiesz, że nie jesteś tworem przypadku. Nie jesteś samotny, zły, niewystarczająco dobry, głupi, chory, przegrany ani stracony, nawet jeśli życie sprawiło, że takim się czujesz. Odkryjesz, że absolutnie wszystko nadal jest dla ciebie możliwe i że twoje marzenia zostały ci dane bynajmniej nie po to, aby cię dręczyć, ale po to, byś je spełnił. Uwierzysz, że bez względu 21 Wstęp na to, ile masz lat, na nic nie jest jeszcze za późno, a wszystko jesz- cze może się zdarzyć. I w końcu: uzmysłowisz sobie, że istnieje Ktoś poza tobą, Ktoś, Kogo twoje życie bardzo obchodzi. Jeśli zatem decydujesz się czytać dalej, wiedz, że właśnie nadszedł czas, żeby nauczyć się „chodzić po wodzie”. 22 CZĘŚĆ PIERWSZA …i poznasz prawdę… Rozdział 1 Życie przed życiem Wybrałem cię sobie, zanim cię utworzyłem w łonie matki, zanim się urodziłeś, poświęciłem cię. Księga Jeremiasza 1:5 Bóg nie ma początku ani końca – tak mówi Biblia. Trudno to sobie wyobrazić nam, ludziom, dla których wszystko się kiedyś zaczyna i kiedyś kończy. Jednakże miejsce, w którym przebywa Bóg, to inny wymiar. Biblia nazywa to wymiarem ducho- wym. W tym wymiarze nie istnieje pojęcie czasu, nie istnieje żadne wczoraj ani jutro, istnieje tylko dzisiaj lub, uściślając, teraz. Dlatego jedno z wielu imion Boga brzmi: Ja Jestem. Czas, który Bóg stwo- rzył dla człowieka, cała historia ludzkości ze wszystkim, co już się zdarzyło albo co dopiero się zdarzy, rozpościera się przed Nim jak dywan z wymalowaną mozaiką zdarzeń, z których każde ma miejsce w czasie teraźniejszym, ale na innym fragmencie dywanu. Dlatego On widzi koniec od samego początku, ponieważ wszystko, co stwo- rzył i zaplanował, w wymiarze duchowym dzieje się właśnie teraz. Kiedy po raz pierwszy pojawiłam się na duchowej scenie, ja – człowiek, byłam Jego marzeniem. Precyzyjnie zaplanował każdy szczegół mnie oraz mojej historii. To dla mnie stworzył coś, co na- zwał czasem. Wykreował moje życie z miłością i troską: wyposażył mnie w możliwości, pragnienia i potrzebne do ich realizacji talen- ty, abym mogła je wykorzystać, gdy już stanę na dywanie historii Życie przed życiem w miejscu, które On przeznaczył tylko dla mnie. Wreszcie powsta- łam w Jego sercu jako perfekcyjna istota. To był prawdziwy początek mnie, człowieka, w Jego marzeniach. Istniałam w marzeniach Boga otoczona światłem i dźwiękami, które nie miały konkretnego źródła. Znajdowały się wprost wszę- dzie. Niosły ze sobą wszelkie poznanie i mądrość. Nie były ani na- tarczywe, ani męczące. Przeciwnie – delikatne, a jednocześnie sil- ne. Penetrowały moje istnienie, wlewały w nie swoje ciepło i dobro. Opiekuńcze i waleczne niczym języki ognia. Te dźwięki w jakiś dziwny sposób pomieszane ze światłem two- rzyły moje środowisko naturalne: miłość. Miejsce, w którym prze- bywałam – piękne, bezpieczne, emanujące akceptacją i spokojem – to kochające Boże serce. W każdym momencie przepełniała mnie pewność, że jedyne, czego On pragnie, to sprawić, aby było mi do- brze. Prowadziliśmy ze sobą nieustający dialog. Jego słowa – czasem pouczające, a czasem wyrażające zachwyt nad tym, jaką mnie stwo- rzył – zawsze były łagodne, ale i zdecydowane. Jednocześnie snuł marzenia i pieczętował we mnie swoje tajemnice, a czasem nawet mnie pytał o zdanie. Cieszyliśmy się nawzajem swoją obecnością. Przebywając w sa- mym Jego centrum i czując każdy odruch Jego serca, nauczyłam się, czym jest przyjaźń. „Substancje”, z których byłam stworzona: mi- łość, mądrość, dobroć i prawda, stanowiły maleńką cząstkę tego, kim jest On sam. Tak, ja – człowiek, jestem wytworem marzenia Boga. Misternie utkanym przez Niego istnieniem, częścią Jego samego, Jego tchnieniem. Wszystko zaś, co dla mnie zaplanował, miało się wypełniać w dwóch zadaniach: kochać i być kochaną. Odczuwałam Go zawsze całą sobą, a moje istnienie przepełniały podziw i uwielbienie. Nie widziałam nigdy, aby gdzieś się zaczynał i gdzieś kończył. Był wszędzie wkoło mnie, potężny, niczym nie- ograniczony, ale i nieograniczający. Był źródłem mojej siły, wiedzy i tożsamości. W Nim było zawarte wszystko to, kim jestem. Choć czułam wyraźnie, że jestem odrębną istotą, to jednak tworzyliśmy 27 Życie przed życiem jedność. Wszystko, co znałam, to On i Jego dobroć. Chociaż jest Stwórcą wszystkiego, co istnieje, miałam wrażenie, jak gdyby zawsze był skoncentrowany wyłącznie na mnie. Kiedyś zwrócił się do mnie ze słowami: – Popatrz, kochanie. – I po raz pierwszy pokazał mi dywan. Był ogromny. Jak gdyby zawieszony we wszechświecie. Poczułam, że jest to dla Niego bardzo ważne miejsce – miejsce miłości i dumy, w które jednak wnikał niezrozumiały dla mnie smutek. – Co to jest? – zapytałam. – To miejsce, które przygotowałem dla was – odrzekł zamyślony. Po raz pierwszy usłyszałam określenie was i natychmiast stało się dla mnie jasne, że jest nas dużo więcej. W żaden sposób nie wpły- nęło to jednak na moją relację z Nim – On i ja w naturalny sposób przerodziło się w On i my. Tylko co to było za miejsce…? W moje istnienie wkradło sie nie- me pytanie. Zanim zdążyłam je zadać, z większą niż kiedykolwiek czułością powiedział: – Wkrótce będziemy musieli się rozstać, kochanie. – Rozstać się? Co to znaczy? – spytałam. – Dywan to historia – wyjaśnił spokojnie – to twój nowy wy- miar istnienia, pisany przez coś, co nazywa się czasem. Postawię cię w miejscu wybranym specjalnie dla ciebie. Będziesz się po nim prze- suwać w czasie, który zaczniesz nazywać życiem. Ten czas daję ci po to, abyś pozwoliła mi się znowu odnaleźć i abyś mogła mnie wybrać. – Wybrać Ciebie? – spytałam zdziwiona. – Przecież bez Ciebie nic nie istnieje! Czy to oznacza, że Ciebie tam nie będzie? – Będę z tobą i nigdy cię nie opuszczę – odrzekł Stwórca, a po- tem dodał: – Tylko nie od razu będziesz miała tego świadomość. Na dnie twojej duszy umieszczę tęsknotę za mną, która przez cały czas pobytu na dywanie będzie ci pomagała odnaleźć drogę do mnie. Tuż obok zapieczętuję twoją prawdziwą tożsamość niczym ukryty diament. Pamiętaj, kochanie, jesteś perfekcją mojego stworzenia, miłością, mądrością, moją wielką tajemnicą. Jesteś piękna, mądra 28 Życie przed życiem i silna. Jesteś doskonała, ponieważ jesteś podobna do Mnie. Pozosta- niesz w moim sercu na zawsze, ponieważ stworzyłem cię w sobie, co oznacza, że to Ja ciebie wybrałem. Jednakże nasza relacja nie będzie prawdziwa, dopóki ty także nie wybierzesz mnie. Miłość zawsze daje wolność wyboru, dlatego Ja również ci ją daję. Zawsze będę ci służył radą i oparciem, mimo że nie zawsze będziesz tego świadoma. Jeśli poznasz mnie i wybierzesz z własnej woli, to właśnie będzie moment, kiedy już nie tylko ty będziesz we mnie, ale również Ja znajdę się w tobie. Do tego momentu musisz jednak dojść samodzielnie. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. – Czy to znaczy, że będziesz ze mną, ale ja nie będę o tym wie- działa? – Na pewno nie tak, jak czujesz to teraz – odparł Bóg. – Bę- dziesz uczyć się Mnie od nowa i – jeżeli tylko zechcesz – poznasz mnie w nowym wymiarze swego istnienia, aż nadejdzie chwila, kiedy spotkamy się znowu. Tylko wtedy będziemy mogli mieć relację, do której ciebie stworzyłem – o takiej marzy moje serce, pomimo że Ja już w tym momencie Jestem. W chwili gdy postawię cię na dywanie, staniesz się człowiekiem, czyli duchem, który mieszka w ciele. – Jestem duchem?! – Tak, ale na czas przebywania na dywanie będziesz bardziej świa- doma swojego ciała niż tego, kim naprawdę jesteś. – To znaczy, że ciało będzie moim nowym mieszkaniem? – Ono pozwoli ci istnieć w tym nowym bycie. Na chwilę oddzieli cię ode mnie, ale jeżeli zechcesz i na to pozwolisz, zamieszkam tam razem z tobą. Wszystko, co mówił, było trudne do zrozumienia, ale jak zwykle ufałam Mu całym sercem. Nie chciałam się z Nim rozstawać, a jed- nocześnie miałam pewność, że skoro tak zaplanował, oznacza to, że tak właśnie będzie najlepiej. Czułam, że ta chwila się zbliża, szybko więc zapytałam: – Ale na pewno zawsze będziesz ze mną? – Tak, kochanie – odrzekł – nigdy cię nie zostawię i nigdy nie opuszczę! 29 Życie przed życiem Moment poczęcia w świecie fizycznym był momentem moje- go rozstania z Bogiem. Utraciłam bowiem świadomość Jego obec- ności, a dobrze znane światło i dźwięki nie były już tak oczywiste i wyraźne. Przez kolejne dziewięć miesięcy stawały się coraz mniej rozpoznawalne. Dźwięki duchowe milkły, stopniowo zastępowane fizycznymi, a w miejsce światła coraz śmielej wkradał się cień, jakby czyhający na moment, w którym się urodzę, z gotowym planem po- grążenia mnie w ciemnościach na zawsze. Dotychczas moje istnienie nie zależało ode mnie. Powstałam dlatego, że Bóg tak postanowił. Natomiast od dnia moich urodzin zaczął być odmierzany czas, któ- ry został mi dany, abym tym razem to ja mogła pokierować swoim życiem, zdecydować, czy zechcę poznać prawdę i do Niego wrócić. A przede wszystkim czy spędzimy wieczność razem, czy oddzielnie. Od tej pory wybór należał tylko do mnie. 30 Rozdział 2 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? Oczy twoje widziały czyny moje, w księdze twej zapisane były wszystkie dni przyszłe, gdy jeszcze żadnego z nich nie było. Księga Psalmów 139:16 Istnienie człowieka rozpoczyna się więc, zanim pojawia się on na Ziemi. Proces tworzenia zaczyna się bowiem w Bożej wyobraź- ni. Łatwo to zrozumieć, ponieważ człowiek – podobnie jak Bóg – także nigdy nie tworzy czegoś, czego najpierw sobie nie wyobrazi. Wszystko, co istnieje w materialnym świecie, ma więc swój początek dużo wcześniej. Pojawia się jako myśl, przybiera postać konkretnego planu, który dopiero w pełni gotowy zaczyna być realizowany. Jeśli zatem każde działanie człowieka poprzedzone jest dobrze przemyśla- nym projektem, ciężko uwierzyć, że zarówno człowiek, jak i Ziemia są efektem przypadkowego wybuchu w kosmosie, jak głosi jedna z naukowych teorii stworzenia. Trudno uznać za logiczne, że świat powstał z iście mistrzowską perfekcją na skutek przypadkowego po- łączenia atomów. Zostaliśmy stworzeni w taki właśnie sposób, w jaki sami tworzy- my. Ludzie jedynie powielają działania Stwórcy, do którego są podob- ni. Historia, nauka i wszelkie zdobycze cywilizacji, którymi szczyci się ludzkość, dowodzą tego, że wszystko dzieje się pod wpływem inspira- Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? cji. Istnienie tak doskonałego mechanizmu zaprzecza moim zdaniem stwierdzeniu, jakoby sam mechanizm był dziełem przypadku. Twoje życie nie zaczęło się więc, kiedy pojawiłeś się w łonie kobiety ani tym bardziej w chwili twoich narodzin, i nie kończy się w momencie twej śmierci. Bóg jest istotą duchową, dlatego najpierw stworzył człowie- ka w swoim wnętrzu, również jako ducha, podobnego do siebie, aby człowiek – zupełnie jak Bóg – był doskonały i mógł żyć wiecznie. Stworzenie Ziemi Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. I rzekł Bóg: Niech stanie się światłość. I stała się światłość. I widział Bóg, że światłość była do- bra. Oddzielił tedy Bóg światłość od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I nastał wieczór, i nastał poranek – dzień pierwszy. Potem rzekł Bóg: Niech powstanie sklepienie pośród wód i niech oddzieli wody od wód! Uczynił więc Bóg sklepienie, i od- dzielił wody pod sklepieniem od wód nad sklepieniem; i tak się stało. I nazwał Bóg sklepienie niebem. I nastał wieczór, i nastał poranek – dzień drugi. Potem rzekł Bóg: Niech się zbiorą wody spod nieba na jed- no miejsce i niech się ukaże suchy ląd! I tak się stało. Wtedy nazwał Bóg suchy ląd ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. I widział Bóg, że to było dobre. Potem rzekł Bóg: Niech się zazieleni ziemia zieloną tra- wą wydającą nasienie i drzewem owocowym, rodzącym według rodzaju swego owoc, w którym jest jego nasienie na ziemi! I tak się stało. Pierwsza Księga Mojżeszowa 1:1,3–11 Ten obszerny fragment pokazuje, że sposób, w jaki Bóg tworzył świat, był całkiem odmienny od procesu tworzenia charakterystycz- nego dla człowieka. Gdy bowiem człowiek chce wyjść z fazy ma- rzenia i wprowadzić swój plan w życie, bierze się do pracy, która łączy zazwyczaj wiele czynności. Wszystko zależy od celu, jaki so- bie wyznaczymy. Bóg natomiast używał do spełniania swoich ma- rzeń jednego, jedynego narzędzia, a były nim słowa. Kiedy mó- 33 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? wił, powstawało właśnie to, co wypowiadał. Wydaje się to trudne do zrozumienia. Szukając logicznego wytłumaczenia tego zjawiska, natknęłam się na zaskakujące informacje z zakresu fizyki kwantowej. Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę, że słowo jest dźwiękiem, któremu człowiek przypisuje znaczenie umowne. Umowne dlatego, że jeśli będziemy chcieli określić tę samą rzecz w różnych językach, zazwyczaj za każdym razem użyjemy innego słowa, czyli będziemy musieli wydać inny dźwięk. Słowo niesie więc zawsze ze sobą jakieś przesłanie. Swoim brzmieniem nadaje cechy temu, co opisuje lub do czego bądź kogo jest skierowane. Istnieje ścisły związek pomiędzy dźwiękiem a materią, co rów- nież zostało udowodnione naukowo. Każdy przedmiot składa się z mikro cząsteczek, będących w ciągłym ruchu. Jest to rodzaj drżenia, które można zobaczyć jedynie pod mikroskopem. W efekcie tych drgań zostaje uwolniony dźwięk o określonej częstotliwości. Można więc powiedzieć, że każda materia w pewnym sensie jest dźwiękiem, a to oznacza, że jest także słowem. Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez nie powstało, a bez nie- go nic nie powstało, co powstało. Ewangelia Jana 1:1–3 W powyższym fragmencie czytamy, że Bóg jest słowem. Po- zwala to zrozumieć, dlaczego do tworzenia używał właśnie dźwięku. W ten sposób oczywiste staje się to, że Jego stworzenie składa się z tej samej „substancji” co On. Gdy analizujemy biblijny proces tworze- nia, rodzi się pytanie: czy dźwięk/słowo jest w stanie wywierać na materię taki wpływ, który naukowo uzasadniałby ten proces? Otóż nawet w codziennym życiu możemy zaobserwować, że określone na- tężenie dźwięku wywołuje reakcje ciał stałych. Trzaśnięcie drzwiami z ogromną siłą może spowodować, że wypadną szyby z okien. Kiedy ktoś zbyt głośno słucha muzyki z użyciem donośnych basów, w szaf- 34 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? kach brzęczą szklanki. Przykłady te można mnożyć. Pokazują one, że określona częstotliwość dźwięku wywołuje proporcjonalny do jego natężenia ruch materii. Bóg przedziwnie grzmi swoim głosem, czyni wielkie rzeczy, których nie rozumiemy. Księga Joba 37:5 Rozległ się grzmot twój jak turkot kół, Błyskawice oświetliły świat,  Ziemia zadrżała i zatrzęsła się. Księga Psalmów 77:19 Okazuje się, że słowa wypowiadane przez Boga mogą brzmieć jak potężne grzmoty, które wprawiają w drżenie całą Ziemię. Staje się więc zrozumiałe, że potrafiły one wywołać silne poruszenie mi- krocząsteczek we wszechświecie. Przesłanie, jakie ze sobą niosły te słowa, zapoczątkowane w wyobraźni Boga, sprawiło natomiast, że materia podczas tworzenia Ziemi oraz wszystkiego tego, co Stwór- ca w perfekcyjny sposób postanowił na niej umieścić, ułożyła się dokładnie tak, jak Bóg zaplanował. Cały świat materialny jest więc połączeniem dwóch rzeczywistości: duchowej, niewidzialnej, którą reprezentuje dźwięk, i widzialnej, kiedy mikrocząsteczki pod wpły- wem dźwięku łączą się, tworząc możliwą do zobaczenia materię. Idąc dalej tym tropem, można przyjąć, że naukowa teoria po- wstania świata w wyniku Wielkiego Wybuchu jest nawet uzasad- niona. Zamiast jednak wykluczać udział Boga w stworzeniu, może ten udział wręcz potwierdzać przy założeniu, że wybuch był poprze- dzony potężnym grzmotem wprawiającym w ruch materię. Fakt, że świat został stworzony słowem Boga, staje się wówczas zrozumiały i logiczny. 35 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? Pierwszy człowiek Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas. Ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek istotą żywą. Pierwsza Księga Mojżeszowa 1:26–27, 2:7 Człowiek był kulminacją stworzenia. Istotne jest, że dokonało się ono inaczej niż wszystko, co Bóg stworzył dotychczas. Wpraw- dzie również wypowiedział słowo, ale było ono skierowane do Nie- go samego, po czym jakby pod wpływem wydanego samemu sobie polecenia Stwórca wykonał konkretną pracę. Najpierw ukształtował z prochu ziemi ciało ludzkie jako pewnego rodzaju „ubranie”, któ- re pozwalałoby istocie duchowej przebywać w świecie materialnym. Następnie, jak czytamy, „tchnął w nozdrza jego dech życia”, czyli tę cząstkę samego Siebie, jaką każdy człowiek jest przed swoim po- częciem. Po raz kolejny to co niewidzialne połączyło się z tym co widzialne i w efekcie powstał człowiek – to znaczy duch, który za- mieszkał w ciele. …a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany… Pierwszy List Pawła do Tesaloniczan 5:23 Duch, dusza i ciało – to trzy różne części lub miejsca, z których według Instrukcji składa się człowiek. Warto bliżej przyjrzeć się każ- dej z nich z osobna, aby zdać sobie sprawę z tego, kim naprawdę jesteśmy. Duch to inaczej dech, tchnienie, wiatr albo powietrze. Bóg tchnął życie w stworzone przez siebie ciało i człowiek ożył. Ponieważ słowa „duch” i „tchnienie” mają to samo znaczenie, można przyjąć, że Bóg tchnął w ciało ludzkie cząstkę tego, kim jest On sam. Duch to miejsce, w którym pierwszy człowiek doświadczał Boga. Intuicja, sumienie, a także wrażenia to duchowe „zmysły” pozwalające odczu- 36 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? wać duchowy świat. Należy zaznaczyć, że relacja pierwszego człowie- ka z Bogiem na płaszczyźnie ducha odbywała się bez żadnych prze- szkód. Człowiek znał swojego Ojca, słyszał Jego głos i widział Jego Królestwo. Z relacji tej czerpał poczucie własnej tożsamości, a tak- że nieograniczoną inspirację i mądrość. Duch człowieka to miejsce, w którym Bóg i człowiek stanowili jedność. Dusza (z języka starogreckiego psyche) oznacza to, co nauka na- zywa psychiką. Lubię określać duszę jako „ludzkie centrum dowodze- nia”, ponieważ to właśnie tu człowiek podejmuje wszystkie decyzje – postanawia, co uzna za prawdę i w co uwierzy. Dusza to intelekt, umiejętność myślenia i wyciągania wniosków. To świadomość, a tak- że uczucia. To w końcu kolebka naszych pragnień, marzeń, talentów, kwintesencja naszego ludzkiego ja, tego, kim jesteśmy, czyli miejsce dla naszej tożsamości. Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie. Księga Psalmów 139:14 Powyższy fragment mówi o tym, że człowiek został stworzony „cudownie” (w Biblii EIB1: „dopracowałeś mnie w każdym szczegó- le”). Oznacza to, że człowiek stwor zony pr zez doskonałe- go Boga na Jego podobieństwo i obraz sam był i jest doskonały. Stwierdzenie „i duszę moją znasz dokładnie” oznacza po prostu „dokładnie znasz mnie” – to w duszy bowiem zapisane jest wszystko, co określa, kim się jest. Dusza to miejsce, w którym człowiek otrzymuje informacje i decyduje o tym, jakie stanowisko wobec nich zajmie. W duszy postanawiamy, czego pragniemy się uczyć, kim być, czego słuchać i na co patrzeć. To tam zostaje pod- jęta decyzja, czy daną myśl, opinię człowiek chce zignorować, od- rzucić, czy też zatrzymać, przeanalizować, co jest ważne, a co nie, 1 Biblia w przekładzie Ewangelicznego Instytutu Biblijnego. 37 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? co zapamiętać, jak myśleć o innych ludziach, o świecie i wreszcie o samym sobie. To właśnie w duszy mówisz sobie: „Lubię tego słu- chać i to oglądać”, „Cóż za świetny punkt widzenia” albo „To nie- prawda”, „Nie będę teraz o tym myślał”. To tutaj wybierasz, czy dana myśl będzie miała na ciebie wpływ, czy nie. Jeśli postanowisz ją zatrzymać, zostanie przekazana dalej, do odpowiedniego miejsca w ciele, którym jest mózg. Ciało stworzone przez Boga z prochu ziemi jest substancją ma- terialną, którą możemy zobaczyć. Umożliwia ono kontakt człowie- ka ze światem fizycznym, podobnie jak duch pozwala na kontakt ze światem duchowym. Okazuje się, że badane pod względem skła- du chemicznego ciało ludzkie zawiera pierwiastki, które wchodzą w skład Ziemi. Słowem, ciało umożliwia człowiekowi funkcjonowa- nie w świecie materii, z której jest zbudowane. Ciało, które często traktujemy jako nasze prawdziwe „ja”, jest więc tak naprawdę jedynie naszym czasowym lokum, naszym ziem- skim ubraniem, niemniej jednak zostało zaprojektowane z niepraw- dopodobną wręcz precyzją, a niezaprzeczalnie jego największym fe- nomenem jest mózg. Mimo że stanowi on nieustanny przedmiot badań naukowych, wiele kwestii dotyczących jego funkcjonowania wciąż pozostaje nierozstrzygniętych. Dowodzi to, że mózg został stworzony przez kogoś dużo bardziej doskonałego niż on sam. Dla mnie fakt ten w sposób oczywisty wyklucza przypadkowe pojawie- nie się człowieka na Ziemi, a jednocześnie daje mu pełne prawo do postrzegania siebie jako istoty wyjątkowej. Mózg człowieka jest najdoskonalszym ludzkim narządem, wyko- rzystujemy jednak tylko dwa do sześciu procent jego możliwości. Dotyczy to wszystkich, nawet największych erudytów. Każdy z nas ma więc nieograniczony potencjał umysłowy, lecz nikt go w pełni nie rozwija. Dlatego też nie powinniśmy przypisywać sobie ograni- czeń umysłowych, co często czynimy – twierdzimy na przykład, że jesteśmy niezbyt mądrzy czy niedostatecznie zdolni. Określanie in- teligencji człowieka za pomocą cyfr, na przykład współczynnika IQ, 38 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? może nawet zabić jego wiarę we własne możliwości. Co więcej, na- biera on przekonania, że jego potencjał intelektualny jest z góry usta- lony. Fałszywe przeświadczenie, że na zawsze pozostanie poza jego zasięgiem to, co jest dostępne dla innych, sprawia, iż człowiek taki porzuca nawet myśl o własnym rozwoju. Każdy z nas został obdarzony przez Boga unikalnymi zdolno- ściami. Jeśli nie potrafimy ich w sobie odnaleźć, często staramy się być kimś, kim nie jesteśmy, lub bezskutecznie próbujemy spełniać pokładane w nas oczekiwania. Kiedy to się nie udaje, ogarniają nas frustracja i zwątpienie. Zwątpienie zaś jest zaprzeczeniem wiary, która według Instrukcji jest najważniejszym elementem potrzeb- nym człowiekowi do osiągnięcia wytyczonego sobie celu, jakikol- wiek by on był. Wszystko jest możliwe dla wierzącego. Ewangelia Marka 9:23 Wiara jest otwarciem drzwi na możliwości. Przekonanie o ich braku to także wiara, lecz taka, która staje się blokadą do osiągnię- cia czegoś więcej, do stania się kimś lepszym, a przede wszystkim do spełnienia własnych marzeń. Nie wiadomo, jaki wynik testu na inteligencję osiągnąłby Adam w Edenie, ale on swoje możliwości po- strzegał przez pryzmat Tego, który go stworzył. Świadomość dosko- nałości Boga jako źródła jego tożsamości trafiała z ducha wprost do duszy Adama. Dlatego pierwszy człowiek nie miał wątpliwości, że jest nieograniczony. Ta pewność (czyli wiara) sprawiała, że panowa- nie na ziemi, zanim zgrzeszył, nie było dla niego niczym więcej jak tylko ekscytującą przyjemnością. Jako doskonałe stworzenie człowiek współczesny nadal jest nie- ograniczony. Myśli, wybiera, tworzy różne okoliczności. Ciało człowieka nie funkcjonuje jednak samodzielnie, ale reaguje na ży- cie, które jest w nie włożone przez Boga, czyli na ducha i duszę. Myśli (dusza) mają wpływ na to, co tworzy się w mózgu. Należy 39 Plan Boga – czy na pewno świat miał wyglądać tak, jak wygląda? zatem pamiętać, że myśli i mózg to nie jest jedno i to samo miejsce (ten temat rozwinięty jest w rozdziale ósmym). Umiejętność wypowiadania słów to kwintesencja twórczych możliwości człowieka i jego podobieństwa do Ojca. Ludzkie usta, język i struny głosowe powodują, że człowiek – podobnie jak Bóg – może wydawać dźwięki i nadawać im znaczenie w po- staci słów. Może śpiewać, mówić, szeptać i grzmieć – w zależno- ści od intencji. I chociaż ludzkie grzmienie jest o wiele słabsze, jako że człowiek jest mniejszy od Boga, to jednak w fizycznym świecie zawsze wywołuje ono konkretny, pożądany efekt. Do dzi- siaj słowo jest więc początkiem tworzenia, nośnikiem przesłania, sprawcą i budowniczym wszystkiego, co istnieje. Ma ogromne znaczenie zarówno to wypowiedziane przez Boga, jak i wyrażone przez człowieka, ponieważ w obydwu przypadkach zawsze spełnia swoje zadanie. Tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem. Księga Izajasza 55:11 Cel Jedynie Bóg jest w stanie stworzyć coś zupełnie z niczego. Twór- cze możliwości człowieka są ograniczone do powielania w świecie materialnym tego, co już istnieje w świecie duchowym. Każdy z nas posiada unikalne zdolności odwzorowywania świata, dzięki którym tworzy niepowtarzalne rzeczy, ale ich źródłem jest zawsze to, co już istnieje w rzeczywistości niematerialnej, ponieważ aby działać, kre- ować człowiek potrzebuje inspiracji. Dlatego tak istotne jest wycho- wanie i nauki, jakie wynosimy z domu. To właśnie dom determinuje w głównej mierze nasze późniejsze dokonania, te zaś mogą stać się bodźcem dla innych ludzi. 40
Pobierz darmowy fragment (pdf)

Gdzie kupić całą publikację:

Potęga prawdy
Autor:
Sklep
Format
Cena

Opinie na temat publikacji:

Inne popularne pozycje z tej kategorii:

Czytaj również:

Prowadzisz stronę lub blog? Wstaw link do fragmentu tej książki i współpracuj z Cyfroteką: