Darmowy fragment publikacji:
Praktyczne zasady
korzystania z charyzmatu proroctwa
Opracowanie redakcyjne
Monumen Sp. z o.o.
Projekt okładki
Aleksandra Grudzińska
Zdjęcie
Shutterstock, GaudiLab
Skład i łamanie
Anna Szarko
Korekta
Wydawnictwo Monumen i Izabella Rak
Imprimatur: ks. bp dr Marian Rojek Biskup Zamojsko-Lubaczowski
Zamość, 13 lutego 2018 roku
L.dz. 29/Gł/18
Copyright© 2018 by Wydawnictwo Monumen
All rights reserved
ISBN 978-83-65624-80-2
Wydawnictwo Monumen
os. Przemysława 16A/6
61–064 Poznań
www.miesiecznikegzorcysta.pl
Zamówienia Księgarnia ludzi wolnych
tel. 22 266 80 20
sklep@miesiecznikegzorcysta.pl
www.monumen.pl
SpiS treści
Wykaz skrótów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .7
Wprowadzenie: Proroctwo – prorocy – profetyzm . . . . . . . . . . . . . 11
Wstęp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .19
Rozdział I. Duch Święty i Jego dary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .27
1. 1. Duch Święty – Dar i Ten, który obdarowuje . . . . . . . . . . . .28
1. 2. Istota i podział charyzmatów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .50
1. 3. Prorok – powołanie i charyzmat . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Rozdział II. Proroctwo a inne charyzmaty . . . . . . . . . . . . . . . . . . .91
2. 1. Kryteria rozpoznawania charyzmatyka i charyzmatu . . . .92
2. 2. Formy posługiwania charyzmatem proroctwa w Kościele. . 108
2. 3. Urząd a charyzmat – relacje i wzajemne oczekiwania . . .127
Rozdział III. Formacja do posługi prorockiej . . . . . . . . . . . . . . . 147
3. 1. Charyzmat proroctwa w służbie Kościołowi . . . . . . . . . . . 148
3. 2. Charyzmat proroctwa a życie chrześcijańskie . . . . . . . . . 162
3. 3. Postulaty formacji praktycznej proroka i wspólnoty,
w której on posługuje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Zakończenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .198
Bibliografia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .204
I. Literatura źródłowa: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .204
II. Literatura uzupełniająca: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .209
Wykaz skrótóW
AA –
Dekret o apostolstwie świeckich, Apostolicam ac-
tuositatem (18.11.1965), [w:] Sobór Watykański II,
Konstytucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Po-
znań 2002, s. 377–401.
AK – Ateneum Kapłańskie.
ChL – Jan Paweł II, Chistifideles laici (30.12.1988), Wy-
dawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiece-
zjalnej, Wrocław 1999.
CTh – Collectanea Theologica.
ChDŚ – Chrzest w Duchu Świętym, Międzynarodowe Służby
Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej – Komisja
Doktrynalna, Serafin, Kraków 2014.
Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes
divinus (7.12.1965), [w:] Sobór Watykański II, Kon-
stytucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Poznań
2002, s. 433–477.
DM –
W
ó
t
ó
r
k
s
z
a
k
y
W
7
DV –
Jan Paweł II, encyklika Dominum et Vivificantem
(18.05.1986), Wydawnictwo Wrocławskiej Księ-
garni Archidiecezjalnej, Wrocław 1998.
IE –
EK – Encyklopedia Katolicka, t. 1–20, Lublin 1973 – 2014.
Paweł VI, Adhortacja Apostolska Evangelii Nun-
EN –
tiandi (8.12.1975), Wrocław 2001.
Iuvenescit Ecclesia. List do Biskupów Kościoła kato-
lickiego na temat relacji między darami hierarchicz-
nymi a charyzmatycznymi dla życia i misji Kościoła,
Kongregacja Nauki Wiary (15.05.2016) dostępny
na stronie internetowej: http://episkopat.pl/relacja
-miedzy-darami-hierarchicznymi-a-charyzmatycz-
nymi-list-kongregacji-nauki-wiary/ z dn. 20.12.2016.
Konstytucja Dogmatyczna o Kościele Lumen gen-
tium (21.11.1964), [w:] Sobór Watykański II, Konsty-
tucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Poznań 2002,
s.104–164.
KK –
KKK – Katechizm Kościoła Katolickiego, (15.08.1997), Pal-
lottinum, Poznań 2009.
Konstytucja Dogmatyczna o Objawieniu Bożym
Dei Verbum (18.11.1965), [w:] Sobór Watykański
II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Po-
znań 2002, s. 350–363.
Roczniki teologiczne.
KO –
RT –
8
Proroctwo dzisiaj„Zapytywaliśmy się wiele razy (…), jaką zauważamy po-
trzebę (…) dla tego naszego, błogosławionego i ukochanego
Kościoła. Wypowiadamy to prawie z drżeniem i modlitwą,
ponieważ, jak dobrze wiecie, to jego tajemnica i jego życie:
Duch, Duch Święty, Ożywiciel i Uświęciciel Kościoła. Jego
Boski oddech, wiatr w jego żaglach, jego jednocząca zasada,
wewnętrzne źródło jego światła i siły, jego podpora i pocieszy-
ciel, źródło charyzmatów i pieśni, jego pokój i radość, rękojmia
i preludium jego błogosławionego, wiecznego życia. Kościół
potrzebuje swej nieustannej Pięćdziesiątnicy; potrzebuje ognia
w sercu, słowa na ustach, proroczej wizji (…). Kościół musi
odzyskać pokój, smak i pewność posiadanej prawdy (…).
Wreszcie, Kościół musi odczuć, jak przez wszystkie jego ludzkie
pokłady przepływa fala miłości, tej miłości, która nazywa się
miłością bliźniego, i która właśnie została rozlana w naszych
sercach przez Ducha Świętego, który jest nam dany.”
Bł. papież Paweł VI
9
WproWadzenie:
proroctwo –
prorocy – profetyzm
Teologia katolicka wypracowała przez wieki dosko-
nałe narzędzia uprawiania refleksji nad Bożym
Objawieniem oraz nad prawdami wiary Kościoła.
Mądrość Boża każe naszym teologom umieszczać jednost-
kowe zjawiska, wydarzenia lub pojęcia w szerszym kontek-
ście historii zbawienia, dzięki czemu to, co fragmentaryczne
nabiera pełnego znaczenia w ramach całości perspektywy.
Tak też teologia katolicyzmu rozumie pojęcie proroctwa,
które – jeśli się je osadzi na tle szerokiego horyzontu teo-
logii Ducha Świętego – jawi się jako stały przejaw działal-
ności Pocieszyciela w życiu Kościoła i świata każdej epoki,
łącznie z naszą. Tej perspektywy całościowej i uniwersalnej
brakuje niestety w wielu protestanckich opracowaniach do-
tyczących charyzmatu prorockiego, zwłaszcza tam, gdzie
m
z
y
t
e
f
o
r
p
–
y
c
o
r
o
r
p
–
o
W
t
c
o
r
o
r
p
:
e
i
n
e
z
d
a
W
o
r
p
W
11
przeciwstawia się wymiar charyzmatyczny wymiarowi apo-
stolskiemu Kościoła, utożsamiając ten drugi z instytucjo-
nalnością o charakterze czysto ludzkim.
Na tle niewielkiej ilości publikacji teologiczno-dogmatycz-
nych z zakresu doktryny o Duchu Świętym książka Proroctwo
dzisiaj. Praktyczne zasady korzystania z charyzmatu proroctwa
jawi się jako szczęśliwy wyjątek. Ks. Mateusz Kicka, kapłan
Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej zaangażowany w dzieło
Nowej Ewangelizacji i związany z duszpasterstwem para-
fialnym oraz wspierający wspólnoty charyzmatyczne, do-
starcza nam cennej publikacji, porządkującej pojęcia i dającej
konkretne wskazówki pastoralne do posługi charyzmatem
proroctwa w każdym wymiarze życia kościelnego. Autor przy-
pomina między innymi o tym, iż Kościół jako Mistyczne Ciało
Chrystusa otrzymał zadanie pełnienia misji prorockiej aż do
skończenia świata. Chrystus, posyłając swego Ducha do Ko-
ścioła, wzbudza w nim zdolność słyszenia Jego głosu i skła-
dania świadectwa o obecności Boga w dziejach świata. Utrata
charakteru prorockiego przez Kościół oznaczałaby zanik
zdolności głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu, którego nie
może udzielić żadna historyczna instytucja. Jedynie Kościół
będący znakiem obecności Ducha Świętego w historii może
prowadzić do zjednoczenia życia doczesnego z Bogiem. Zba-
wieniem jest po prostu Bóg. Szerzący się współcześnie błąd
modernizmu polega na tym, iż wielu wierzących – duchow-
nych i świeckich – traktuje chrześcijaństwo jedynie jako re-
ligię wspierającą pomyślność ludzką lub motywującą ludzi
12
Proroctwo dzisiajdo dobrych uczynków i zaangażowania w ogólnoludzki po-
stęp. Gdy Ewangelia jest przyrównana do ideologii humani-
stycznych świata laickiego, niechybnie prowadzi to do utraty
eschatologicznej tęsknoty za Bogiem. Prorocki wymiar Ko-
ścioła należy do jego istoty, a charyzmaty są wyrazem tego,
że Duch Święty tworzy Kościół i jego codzienny dynamizm.
Dla zrozumienia czym jest proroctwo i profetyzm w cza-
sach Kościoła, warto sięgnąć przede wszystkim do Starego
Testamentu, w którym ukazana jest podstawowa różnica
pomiędzy prorokami Boga Jahwe a widzącymi, przepowia-
daczami przyszłości i fałszywymi prorokami. Zasadniczym
zadaniem, które otrzymuje prorok od Boga, nie jest przepo-
wiadanie przyszłych wydarzeń, lecz mówienie prawdy po-
chodzącej od Boga (Benedykt XVI). Jednakże prawda obja-
wiona, odnosząca się do bieżących wydarzeń, zawsze rzuca
też światło na przyszłość, gdyż historia, będąca sceną dzia-
łania Bożej Opatrzności, nie jest układem przypadkowych
wydarzeń, jak się to może wydawać. Wprost przeciwnie –
Bóg zna następstwa ludzkich czynów, dlatego ostrzega
przed konsekwencjami złych wyborów i nieposłuszeństwa
wobec Jego woli. Ten aspekt prawdy prorockiej bardzo
rzutuje na znaczenie współczesnej posługi charyzmatem
proroctwa, która nie powinna być zawężona do wspólnot
charyzmatycznych i małych grup. Takie ograniczenie by-
łoby zaprzeczeniem misji prorockiej udzielonej Kościołowi
jako mistycznemu Ciału Chrystusa, złożonemu z wielu
członków i obdarzonemu niezliczoną ilością charyzmatów.
13
WproWadzenie: proroctWo – prorocy – profetyzmJeśli pełne znaczenie proroctwa starotestamentalnego
mogło być odczytane jedynie w świetle przymierza zawar-
tego przez Boga ze swoim ludem, to tym bardziej proroctwo
w epoce Kościoła nie ma jedynie wymiaru indywidualnego,
lecz odnosi się zarówno do szczegółowych spraw, jak i do
całej misji Kościoła, kontynuatora misji Chrystusa. Każda
epoka pozbawiona posłuszeństwa Duchowi prorockiemu
charakteryzuje się utratą tożsamości i zanikiem perspek-
tywy misji, do której Bóg wybrał Kościół. Również dziś
utożsamienie się całych rzesz chrześcijan z duchem świata,
ich rozpłynięcie się wśród społeczeństw hołdujących po-
stawie konsumpcjonizmu oraz ideologii postępu, jest wyni-
kiem zaniku ducha prorockiego. Z tego wyłania się kolejny
aspekt proroctwa.
Proroctwo pochodzące od Ducha Świętego nie było
nigdy tożsame z apokaliptyką strachu i beznadziei – to
drugi element charakterystyczny. Zarówno proroctwa Sta-
rego Testamentu, dotyczące przyszłości absolutnej, jak
i proroctwa Nowego Testamentu, dotyczące ostatecznego
przyjścia Chrystusa (Paruzji), są pełne nadziei, mówią
o wszechpotędze Boga i o Jego zwycięstwie nad złem i nad
szatanem. Dlatego wizja grozy w opisach apokaliptycznych
jest albo opisem upadku przeciwników Boga, albo upo-
mnieniem i wezwaniem do nawrócenia z grzechu. Grzech
jako izolowanie się od Boga stawia człowieka w sytuacji cał-
kowitej bezradności wobec dziejącego się zła. Tylko Bóg jest
w stanie pokonać narastające zło w ludzkich sercach.
14
Proroctwo dzisiajTrzeci element proroctwa jest nie mniej istotny. Prorok
nie jest anarchistą, antysystemowcem lub krytykiem kultu.
W proroctwie Bóg upomina się raczej o zachowanie istoty
kultu: o miłość, ufność, pamięć o Jego dobroci i o żywą
wiarę w Jego wszechmoc. Rytualizm czy rutyna są wielką
obrazą Boga, gdy składa się Mu daninę czci jedynie w po-
czuciu obowiązku lub strachu. Prorok Pana nie podważa
roli hierarchii ani nie odrzuca instytucji, lecz piętnuje grzech
społeczny i oderwanie działań od celu pierwszorzędnego,
jakim jest służenie Bogu i bliźnim. Zło nie tkwi w insty-
tucjach, lecz w sercach ludzi, którym troska o funkcjono-
wanie urzędów może przyćmić troskę o zbawienie innych.
W Nowym Testamencie urząd apostolski i prorocki są uka-
zane jako pochodzące od Boga charyzmaty, a zatem prze-
ciwstawianie charyzmatyczności i instytucjonalności nie
ma podłoża biblijnego.Czwartym elementem, określającym
specyfikę proroctwa w obu Testamentach, jest torowanie
ludziom drogi do Boga i wzywanie ich do nawrócenia. Pro-
roków nie interesowała władza polityczna jako taka do mo-
mentu, w którym władcy wchodzili na drogę walki z Bogiem
bądź z wiarą w Jedynego. Prorocy dlatego przyjmowali
określony styl życia, aby przemawiać do wyobraźni ludzi.
Proroctwo głoszone nie tylko słowem, ale i przez świa-
dectwo życia znane jest również w epoce Kościoła. Przy-
kładem są katechumeni pochodzący ze świata pogańskiego,
którzy przed przyjęciem chrztu musieli się wyrzec myślenia
i postępowania pogańskiego, by Chrystus ukształtował
15
WproWadzenie: proroctWo – prorocy – profetyzmw nich nowe życie. Z podobnych motywów ruchy eremicki
i monastyczny nadały wielkie znaczenie ascezie, rozumianej
jako wolność od wszystkiego, co mogłoby zagrodzić ludz-
kiemu sercu relację z Bogiem. Asceta uznawał, iż wszystko,
co nie jest Bogiem, ma mniejszą wartość i starał się wy-
zbywać przywiązania do rzeczy, by być wolnym dla Boga.
Na koniec warto zwrócić uwagę na strukturalną różnicę
pomiędzy proroctwem w Starym i Nowym Testamencie.
Proroctwa starotestamentalne zapowiadają nadejście Me-
sjasza, natomiast nowotestamentalne ogłaszają obecność
Chrystusa i wskazują na znaki Jego zbawczego działania.
W Ewangelii według św. Jana zapisane są słowa, w któ-
rych Chrystus zapowiada przyjście Ducha Prawdy, którego
misją będzie przekonywanie świata o tym, co już się do-
konało w Chrystusie i co odtąd będzie stale się realizować
w świecie (J 16, 5–15). Dziś misja tych, którzy otrzymali
w Kościele charyzmat prorocki, nie polega na przepowia-
daniu przyszłości (gdyż Chrystus jako zbawiciel jest naszą
Przyszłością absolutną), lecz na odsłanianiu prawdy rze-
czywistości taką, jaką widzi ją Bóg. Grupy religijne, które
zapowiadały czas nadejścia końca, nie zrozumiały tego, iż
znaki końca nie wiążą Boga ani nie odwodzą Go od czy-
nienia miłosierdzia.
Dlatego na koniec warto przestrzec Czytelników przed
trzema redukcyjnymi koncepcjami chrześcijaństwa, które
osłabiają wrażliwość ludzi wierzących na znaki czasu i na
pełne znaczenie proroctw udzielanych Kościołowi przez
16
Proroctwo dzisiajDucha Świętego. To ostrzeżenie zawarł papież Bene-
dykt XVI w jednym ze swoich wywiadów.
Pierwsze niebezpieczeństwo polega na zrównaniu chrze-
ścijaństwa z rzeczywistością doczesną i na dostosowaniu
przepowiadania o zbawieniu jedynie do ziemskich oczekiwań
ludzi: chrześcijaństwo miałoby się ograniczyć w swojej misji
do tworzenia lepszych relacji międzyludzkich i lepszych
struktur, do wzmacniania poczucia bezpieczeństwa i soli-
darności. Takie chrześcijaństwo stoi na pozycji przegranej,
bo istnieje wiele ideologii, które głoszą nieograniczony po-
stęp w różnorakich obszarach życia i cywilizacji. Tak rozu-
miane chrześcijaństwo byłoby tylko wariantem marksizmu.
Drugie niebezpieczeństwo jest jakby na antypodach po-
przedniego, polega bowiem na spirytualizacji chrześcijań-
stwa, to znaczy na zredukowaniu go do praktyk duchowych
nie związanych z życiem codziennym, a także do hołdo-
wania indywidualizmowi w zaspokajaniu osobistych potrzeb
psychicznych, przez co neguje się pełną wielowymiarowość
życia ludzkiego, a przy tym osłabia się więzi w Kościele.
Trzecie niebezpieczeństwo pojawia się w czasach du-
żych przeobrażeń historycznych lub poczucia zagrożenia
(jak to dzieje się obecnie). Jest to niebezpieczeństwo
ucieczki w negatywną apokaliptykę, a raczej próba men-
talnej ucieczki od zagrożeń.
Podejście wyważone i mądre, unikające owych skraj-
ności, jest potrzebne pasterzom do oceny prawdziwości
lub natchnień. Czasami charyzmat
proroczych wizji
17
WproWadzenie: proroctWo – prorocy – profetyzmprorocki może się rozwinąć w niewłaściwym kierunku,
jeśli osoba obdarzona tym darem na początku poddaje się
ocenie Kościoła, ale po pewnym czasie jej egzystencjalne
napięcia i osobiste poczucie zagrożenia zwyciężą nad po-
kornym słuchaniem Boga. W wierze chrześcijańskiej obiet-
nica i jej wypełnienie posiadają wyraźnie określone ramy,
które nakreślił Bóg w Objawieniu, w konkretnych wydarze-
niach. Proroctwa powinny być konsultowane we wspólnocie
i poddane ocenie teologów i przełożonych.
Powyższe wyjaśnienia pełnią jedynie rolę wprowadzenia
do lektury niniejszej książki, gdyż panuje wiele sprzecz-
nych koncepcji na temat proroctwa. Jedni uważają, że
wraz z odejściem ostatniego z apostołów skończył się czas
proroctw, dlatego tkwią w marazmie i nie zwracają uwagi
na znaki czasu. Inni chcą z kolei całe swoje życie duszpa-
sterskie opierać na proroctwie z pominięciem doktryny,
traktując nawet Pismo Święte jako zbiór odpowiedzi na
wszelkie zawiłe zagadki życia. Książka ks. Mateusza Kicki
może pełnić rolę teologicznego vademecum w dziedzinie
posługi prorockiej w Kościele.
Ks. prof. dr hab. Krzysztof Guzowski,
Katedra Chrystologii i Personalizmu Chrześcijańskiego KUL
18
Proroctwo dzisiajwStęp
Bóg nigdy nie przestał mówić do człowieka. Tak
bardzo pokochał swoje stworzenie, że wielokrotnie
wychodząc z ofertą przymierza, przebaczał grzechy
i darował niewierności, aby nikt z nas nie umarł na wieki.
Dlatego też posyłając Syna, swe Odwieczne Słowo, aby
się wcielił, dał nam dowód nieskończonej miłości i niezgłę-
bionego miłosierdzia. Wszyscy ludzie uczestniczą w po-
wszechnej woli zbawczej Stwórcy, jednak od każdej osoby
zależy, czy przyjmie ten wielki dar. Aby zbawienie mogło
stać się udziałem wszystkich, Syn Boży powołał do ist-
nienia Kościół – wspólnotę uczniów, którzy wierzą w Niego,
zmartwychwstałego Kyriosa, trwając w sakramentalnej ko-
munii pod zwierzchnictwem Księcia Apostołów, św. Piotra
i jego następców. W Dniu Zmartwychwstania wspólnocie
Kościoła został udzielony Najwyższy Dar (Donum Al-
tissimum) – Duch Święty (J 20, 19–23), który dalej pro-
wadzi w świecie dzieło Chrystusa i „dopełnia wszelkiego
p
Ę
t
s
W
19
uświęcenia”1. Działając w Kościele, obdarowuje go każdym
darem potrzebnym do zbudowania wspólnoty i do gło-
szenia Ewangelii (Mk 16, 15–20), czyli do tego, by był on
w świecie objawicielem mocy potężnego ramienia Boga,
który jest miłością (1 J 4, 8).
Wcześniej
jednak, przed przyjściem Mesjasza Bóg
działał w Izraelu – narodzie, który stał się Jego szczególną
własnością poprzez zawarte na górze Synaj przymierze.
Jego ingerencja w historię Żydów dokonywała się zwłaszcza
poprzez jednostki, które przewodziły narodowi. Byli to:
patriarchowie, prorocy, sędziowie, królowie, zwierzchnicy
ludu. Na szczególną uwagę w tym miejscu zasługują pro-
rocy, którzy napełnieni przez Ducha Jahwe, wchodzili z Nim
w bardzo intymną relację. Dialog prowadzony między Bo-
giem i człowiekiem niejednokrotnie stawał się przyczyną
ratunku dla poszczególnych ludzi, a nawet całego narodu.
Prorok w żydowskiej społeczności miał bardzo szczególną
rolę, ponieważ był przekazicielem woli Bożej, nauczycielem
modlitwy, interpretatorem Pisma oraz wykładowcą Prawa
i moralności. Dlatego, o ile naród przestrzegał praw zawar-
tego przymierza, nabi był w Izraelu osobą bardzo pożądaną,
cieszącą się uznaniem i szacunkiem. Kiedy jednak prorocy
stawali się niewygodnymi heroldami, wytykającymi grzech
i błędy Izraelitów, bardzo często ginęli śmiercią męczeńską.
Duch Boży, napełniający osoby namaszczone do posługi
1 Por. IV Modlitwa Eucharystyczna, Mszał rzymski, Pallottinum, Po-
znań 1986, s. 329*.
20
Proroctwo dzisiajprorockiej, manifestował swoją obecność przede wszystkim
przez moc głoszonego słowa, które wywoływało określone
skutki. Doświadczenie Jego obecności przez znaki i cuda
zdziałane mocą słowa prorockiego, świadczyło również
o wybraniu danej osoby i bardzo wyraźnie przypominało
o tym, że Bóg jest pośród swego ludu i nigdy go nie opuścił.
Pomiędzy Starym a Nowym Testamentem istnieje cią-
głość, bo jak Bóg powoływał proroków w Starym Przy-
mierzu, tak samo czynił w pierwotnym Kościele, gdzie
występuje urząd proroka, i tak też czyni dzisiaj. Doświad-
czenie Kościoła wyraźnie wykazuje, że Bóg nie przestaje
wybierać i powoływać jednostek do pełnienia szczególnych
zadań, udzielając im wszystkiego, czego potrzeba dla sku-
tecznej realizacji misji. Nadprzyrodzone obdarowanie czło-
wieka do celu ewangelizacji jest ciągle obecne; szczególnie
zauważamy to w XX i XXI wieku, kiedy nastąpiło swoiste
przebudzenie charyzmatycznej działalności Eklezji na róż-
nych płaszczyznach i w różnym stopniu, i nadal trwa proces
odkrywania, że Bóg złożył w sercach ochrzczonych różno-
rakie dary duchowe, przeznaczone do posługi w Jego Mi-
stycznym Ciele. Duch Święty, objawiając Jezusa i przypomi-
nając chrześcijanom Jego słowa, ciągle uczy nas modlitwy,
zwracania się ku Bogu jakby twarzą w twarz oraz realizo-
wania drogi świętości, do czego człowiek został powołany.
Osoba Parakleta jest wciąż odkrywana w teologii, a sama
pneumatologia została w ostatnim czasie niezwykle dowar-
tościowana. Współcześnie w nauczaniu Kościoła mówi się
21
WSTĘP
Pobierz darmowy fragment (pdf)