Cyfroteka.pl

klikaj i czytaj online

Cyfro
Czytomierz
00289 007341 20984357 na godz. na dobę w sumie
wyszukaj dokładnie | pobierz wtyczkę
Rzym. Travelbook. Wydanie 1 - książka
Rzym. Travelbook. Wydanie 1 - książka
Autor: Liczba stron: 264
Wydawca: Bezdroża Język publikacji: polski
ISBN: 978-83-283-2126-7 Data wydania:
Lektor:
Kategoria: ebooki >> poradniki >> fotografia
Porównaj ceny (książka, ebook (-48%), audiobook).
Czytaj online.
Komentuj

Kupując tę książkę, otrzymasz jej wersję elektroniczną gratis!
Instrukcji szukaj na ostatniej stronie przewodnika drukowanego.

 
Rzym – Wieczne Miasto, do którego „prowadzą wszystkie drogi”. Starożytne ruiny i nowoczesna metropolia. Zakurzone zaułki i najwspanialsze dzieła sztuki. Miasto jednoczące skrajności, stojące niegdyś na czele świata pogańskiego, a dziś będące centrum chrześcijaństwa. Turystów i pielgrzymów przyciągają tu niezliczone dostojne zabytki, skarby Watykanu, a także nieokreślona magia, która fascynuje, onieśmiela i uzależnia, każąc wracać do Miasta Siedmiu Wzgórz, by za każdym razem odkrywać tu coś nowego, zaskakującego i pięknego. Travelbook to Twój niezastąpiony towarzysz podróży. Wskaże Ci najważniejsze atrakcje, podpowie, czego szukać poza głównymi szlakami i wprowadzi w świat miejscowych obyczajów. Znajdziesz w nim opisy najciekawszych regionów i miast, a sprawdzone informacje praktyczne umożliwią staranne zaplanowanie podróży.
Agnieszka Masternak – Teatrolog, pilot wycieczek, obroniła właśnie doktorat na rzymskim uniwersytecie Tor Vergata. Mieszkała w różnych włoskich miastach: Udine, Sienie, Ankonie, Fano, by osiąść wreszcie w Rzymie, gdzie spędziła ostatnie sześć lat. Jej zainteresowania obejmują psychologię i teatr, który odnajduje także w widowiskach i świętach, żywych jeszcze zwłaszcza w południowych obszarach Włoch. Pasjonuje się muzyką, a jedne z piękniejszych wspomnień z nią związanych łączy z Italią: festiwal Umbria Jazz, zajęcia w Scuola di Musica di Testaccio czy wyprawy etnomuzykologiczne po Umbrii i Sycylii z chórem Giovanny Marini. Fascynują ją włoskie dialekty i choć w nich nie mówi, to próbuje w nich śpiewać. Do szczęścia potrzebuje słońca, dobrego jedzenia, otwartych ludzi i piękna wokoło. Ma wewnętrzną potrzebę podróży i odkrywania ciągle nowych rzeczy. Może dlatego Włochy stały się dla niej właściwie drugim domem, bo, jak uważa, działają na każdy zmysł i można poznawać je w nieskończoność, wiecznie dając się czymś zachwycić i zaskoczyć.
Znajdź podobne książki Ostatnio czytane w tej kategorii

Darmowy fragment publikacji:

Dziękujemy również autorkom, których teksty wykorzystano podczas opracowania prze- wodnika – Magdalenie Kubas, Agnieszce Liszce i Marii Lasce Autorka przewodnika: Agnieszka Masternak Dziękujemy również autorkom, których teksty wykorzystano podczas opracowania prze- Redaktor prowadzący: Maciej Żemojtel Autorka przewodnika: Agnieszka Masternak wodnika – Magdalenie Kubas, Agnieszce Liszce i Marii Lasce Redakcja: Anna Pałczyńska Dziękujemy również autorkom, których teksty wykorzystano podczas opracowania prze- Opieka techniczna: Katarzyna Leja wodnika – Magdalenie Kubas, Agnieszce Liszce i Marii Lasce Redaktor prowadzący: Maciej Żemojtel Opracowanie kartograficzne: Grzegorz Marchut, Maciej Drzniewicz, Szymon Markowicz Redakcja: Anna Pałczyńska Źródło pochodzenia danych kartograficznych: Redaktor prowadzący: Maciej Żemojtel Opieka techniczna: Katarzyna Leja © OpenStreetMap contributors; www.opendatacommons.org/licenses/odbl Redakcja: Anna Pałczyńska Opracowanie kartograficzne: Grzegorz Marchut, Maciej Drzniewicz, Szymon Markowicz Projekt okładki: ULABUKA Opieka techniczna: Katarzyna Leja Źródło pochodzenia danych kartograficznych: Opracowanie kartograficzne: Grzegorz Marchut, Maciej Drzniewicz, Szymon Markowicz © OpenStreetMap contributors; www.opendatacommons.org/licenses/odbl Źródło pochodzenia danych kartograficznych: Projekt okładki: ULABUKA © OpenStreetMap contributors; www.opendatacommons.org/licenses/odbl Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej pu- Projekt okładki: ULABUKA blikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotogra- ficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje narusze- Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej pu- nie praw autorskich niniejszej publikacji. blikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotogra- Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich ficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje narusze- Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej pu- właścicieli. nie praw autorskich niniejszej publikacji. blikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotogra- Autorka oraz wydawnictwo Helion dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były ficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje narusze- Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za zwią- nie praw autorskich niniejszej publikacji. właścicieli. zane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autorka oraz wydawnictwo He- Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich Autorka oraz wydawnictwo Helion dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były lion nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania in- właścicieli. kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za zwią- formacji zawartych w książce. zane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autorka oraz wydawnictwo He- Autorka oraz wydawnictwo Helion dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były lion nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania in- kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za zwią- formacji zawartych w książce. zane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autorka oraz wydawnictwo He- lion nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania in- formacji zawartych w książce. Wydawnictwo Helion ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice tel.: 32 2309863 Wydawnictwo Helion e-mail: redakcja@bezdroza.pl ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice księgarnia internetowa: http://bezdroza.pl Wydawnictwo Helion tel.: 32 2309863 ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice e-mail: redakcja@bezdroza.pl Drogi Czytelniku! tel.: 32 2309863 księgarnia internetowa: http://bezdroza.pl Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres: e-mail: redakcja@bezdroza.pl http://bezdroza.pl/user/opinie/?berzt1 księgarnia internetowa: http://bezdroza.pl Drogi Czytelniku! Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję. Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres: Drogi Czytelniku! http://bezdroza.pl/user/opinie/?berzt1 Wydanie I Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres: Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję. ISBN: 978-83-283-2126-7 http://bezdroza.pl/user/opinie/?berzt1 Copyright © Helion, 2016 Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję. Wydanie I ISBN: 978-83-283-2126-7 Wydanie I Copyright © Helion, 2016 ISBN: 978-83-283-2126-7 Copyright © Helion, 2016 • Księgarnia internetowa • Lubię to! • Kup książkę • Poleć książkę • Oceń książkę Nasza społeczność Rzym PRZY ZAKUPIE ebook gratis Kup książkę Poleć książkę najpiękniejsze fontanny Fontana dei Quattro Fiumi Symbolizująca cztery rzeki czterech kon- tynentów. Wspaniała barokowa fontanna autorstwa Gian Lorenza Berniniego znajduje się w centralnym punkcie Piazza Navona. Fontana del Tritone Fontanna Trytona na środku placu Barbe- rini, projektu Berniniego, który wykonał ją na zlecenie papieża Urbana VIII. Fontana di Trevi Największa i najsłynniejsza fontanna Rzymu, w której kąpała się Anita Ekberg w słynnej scenie z filmu Dolce Vita Felli- niego. Barokową fontannę zaprojekto- wał w 1. poł. XVIII w. Nicola Salvi. Fontana delle Tartaruge Urocza i elegancka fontanna Żółwi, zdobiąca niewielki plac Mattei, zwany tak od rezydują- cej tu rodziny, z której polece- nia wykonał to dzieło Giacomo della Porta (XVI w.). Żółwie, które stały się symbolem tego miejsca, umieścił tu dopiero kil- kadziesiąt lat później Gian Lo- renzo Bernini. Kup książkę Poleć książkę najważniejsze muzea i galerie Museo Nazionale Romano Muzeum, które gromadzi ogromną kolekcję sztuki starożytnego Rzymu. Zbiory znajdują się w czterech bu- dynkach, przy czym najważniejsza jego siedziba znajduje się w daw- nych termach Dioklecjana. Muzea Watykańskie Największa na świecie kolekcja sztuki zgromadzonej przez kolejnych pa- pieży, w tym przede wszystkim ogromne zbiory rzeźby antycznej (Grupa Laokoona, Tors belwederski). Usytuowane są w pałacach Waty- kańskich, więc ich zwiedzanie obej- muje również papieskie rezydencje, w tym wspaniale ozdobione przez Rafaela komnaty Juliusza II, a także kaplicę Sykstyńską z freskami Mi- chała Anioła. Galleria Borghese Położona na terenie Villi Borghese, w rodowym pałacu, samym w sobie będącym już arcydziełem. Galeria jest jedną z najważniejszych kolekcji sztuki w Rzymie. Można tu oglądać dzieła m.in. Rafa- ela, Canovy, Tycjana, Caravaggia oraz Berniniego. Galleria Doria Pamphilj Mieści się w rokokowym Palazzo Doria Pamphilj, należącym do słynnego rzymskiego rodu – Doria. Można tu oglądać obrazy Tycjana, Guerencina, Filippo Lippiego, Domenichina, Tintoretta, Ra- faela, Caravaggia, Breughla i Velázqueza, a także rzeźby (m.in. Berniniego). Galleria Nazionale d’Arte Antica Znajduje się w pałacu Barberini – siedzibie słyn- nego rzymskiego rodu. Niezbyt wielka galeria może poszczycić się imponującą kolekcją cen- nych obrazów m.in.: Caravaggia, Filippo Lippiego, Holbeina, Rafaela, El Greca, Tintoretta. Muzea Kapitolińskie Muzea, których bogate zbiory mieszczą się na Kapitolu w dwóch zaprojektowanych przez Mi- chała Anioła pałacach: Palazzo Nuovo i Palazzo dei Conservatori. Obejmują one kolekcje rzeźby antycznej (w tym oryginał konnego posągu Marka Aureliusza z Piazza del Campidoglio, Wenus kapitolińską czy posąg Wilczycy kapitolińskiej) i no- wożytnej (jak np. Meduza Berniniego) oraz ma- larstwa (m.in. dzieła Velázqueza, Dosso Dossiego, Tycjana, Caravaggia). Kup książkę Poleć książkę Piazza del Quirinale Plac znajdujący się na legendarnym wzgórzu – Kwirynale. W tutejszym Palazzo del Quirinale, kiedyś letniej rezydencji papieży, znajduje się obec- nie siedziba prezydenta republiki. Plac zdobi fontanna z posągami Dioskurów (I w. n.e.) i egipskim obeliskiem. Piazza di Spagna Jeden z najsłynniejszych rzymskich placów, biorący swoją nazwę od znaj- dującej się tu ambasady Hiszpanii. Szczególnego charakteru nadają mu piękne, falujące Schody Hiszpańskie prowadzące na wzgórze Trinità dei Monti, gdzie wznosi się kościół pod takim samym wezwaniem. najwspanialsze place Campo de’ Fiori Zbudowany w miejscu, gdzie wznosił się kiedyś teatr Pompejusza. Reprezen- tacyjny plac, na którym odbywały się m.in. publiczne egzekucje (m.in. spło- nął tu na stosie Giordano Bruno). Dziś miejsce pełni funkcję placu handlo- wego, a wieczorami spotyka się tu- taj młodzież. Piazza del Campidoglio Plac wybudowany według projektu Mi- chała Anioła. W centrum placu stoi ko- pia konnego pomnika Marka Aureliusza, którego oryginał znajduje się w pobli- skich Muzeach Kapitolińskich. Piazza del Popolo Plac, który kiedyś był pierwszym przy- stankiem dla pielgrzymów przyby- wających konsularną drogą Flaminia. Obecny wygląd zawdzięcza Giuseppe Valdierowi, który przebudował go w 1. poł. XIX w. w stylu klasycystycz- nym. Na środku placu stoi obelisk Ram- zesa II, a w północno-wschodniej części kościół Santa Maria del Popolo. Kup książkę Poleć książkę Piazza Navona Jeden z najwspanialszych barokowych placów Rzymu, powstały na ruinach stadionu Domi- cjana (I w. n.e.). W jego centrum stoi impo- nująca fontanna Czterech Rzek autorstwa Berniniego, a naprzeciw kościół św. Agnieszki na Arenie (San Agnese in Agone; łac. agon – walczyć; wł. agone – arena), projektu Borro- miniego. Piazza Venezia Pierwszy renesansowy plac w Rzymie. Otacza go wiele interesujących budowli, jak renesan- sowy pałac Wenecki (dziś siedziba muzeum) oraz Ołtarz Ojczyzny. Piazza di Santa Maria in Trastevere Gwarny, główny plac urokliwej dzielnicy Zatybrze. Znajduje się tu bazylika o tej samej nazwie (XII w.), pierwsze miejsce maryj- nego kultu w Rzymie. Na środku placu stoi fontanna – popularne miejsce spotkań miejscowej młodzieży i turystów. Poleć książkę Kup książkę 124 n y t a l a P | m y z r Palatyn s. 116 Palatyn Do Forum Romanum przylega wzgórze Palatino, Via di San Grego- rio 30, Via dei Fori Imperiali; www.coop- culture.it; 16 II–15 III 8.30–17.00, 16–24 III 8.30–17.30, 25 III–31 VIII 8.30–19.15, IX 8.30– 19.00, 1–27 X 8.30–18.30, 28 X–15 II 8.30– 16.30; wstęp 12 EUR, ulgowy 7,50 EUR, bilet obejmuje wejście na Palatyn i do Koloseum, jest ważny 2 dni, rezerwacja 1,50 EUR, jedno z siedmiu legendarnych rzymskich wzgórz. To właśnie w grocie znajdującej się na stoku Palatynu wil- czyca miała wykarmić Romulusa i Re- musa. Mit splata się tu z historią, gdyż na wzgórzu tym rzeczywiście w epoce żelaza powstała pierwsza rzymska osada. Żaden z palatyńskich budynków nie zachował się w nietkniętym stanie, z wielu nie pozostało prawie nic, dla- tego nawet próba zrekonstruowania przypuszczalnego wyglądu wzgórza w pierwszych wiekach naszej ery wy- maga niezwykle żywej wyobraźni. Na północno-wschodnim krańcu Palatynu, za łukiem Tytusa, wznosiła się świątynia Jowisza Ultora (Mściciela), której ruiny ciągną się aż do kościoła San Sebastiano. Pnącą się do góry starożytną drogą Clivius Palatinus dochodzimy na szczyt Palatynu, gdzie rozciąga się ogromny kompleks ruin budynków wchodzących niegdyś w skład wspaniałego pałacu Domicjana. W 81 r. n.e. trzeci cesarz z dynastii Fla- wiuszy zdecydował się bowiem wybu- dować nowy pałac na wzgórzu palatyń- skim. Jego północny szczyt, zwany Ger- malus, był już jednak gęsto zabudowany, drugi wierzchołek zaś bardzo stromy. W związku z tym architekt Rabirius po- stanowił obniżyć szczyt, a ziemię w ten sposób pozyskaną wykorzystał do zasy- pania kotliny między dwoma wierzchoł- kami. Dzięki temu do naszych czasów, pod powierzchnią ziemi zachowały się Kup książkę Poleć książkę 125 n y t a l a P | m y z r fragmenty wcześniejszych, pochodzą- cych z okresu Republiki, domów. Sam pałac miał dwa skrzydła, repre- zentacyjne Domus Flavia i prywatne Do- mus Augustana. W Domus Flavia znaj- dowała się m.in. aula regia, czyli sala audiencyjna, oraz triclinium, w którym spożywano obiady. Triclinium było oto- czone dziedzińcami, gdzie mieściły się fontanny (do dziś zachowały się dość dobrze pozostałości jednej z nich). Bli- żej wejścia od Via San Gregorio znaj- dują się ruiny rozległego kompleksu Domus Augustana. Bardzo dobrze za- chowane, sięgające nawet drugiego poziomu ceglane ściany umożliwiają lokalizację dwóch wewnętrznych dzie- dzińców. Można też wyjść na zacho- wany taras, z którego roztacza się widok na Circus Maximus i na całe wzgórze awentyńskie. Pomiędzy Domus Flavia i Domus Au- gustana wciśnięty jest budynek byłego klasztoru, w którym obecnie mieści się Antiquarium del Palatino, gromadzące co prawda niezbyt liczne, ale za to bar- dzo cenne znaleziska archeologiczne z terenów wzgórza. Za Domus Flavia znajdują się dwa domy, pochodzące jeszcze z okresu późnej Republiki, zwane Casa di Livia (Dom Liwii) i Casa di Augusto (Dom Augusta). Szczególnie interesujący jest ten pierwszy, pochodzący z I w. p.n.e., jeden z najlepiej zachowanych na ca- łym Palatynie. Prawdopodobnie była to część domu, w którym żyli Oktawian i jego żona Liwia. W porównaniu do ce- sarskich pałaców Domicjana dom spra- wia wrażenie bardzo prostego, ale też Oktawian opisywany jest raczej przez hi- storyków i kronikarzy jako osoba dość skromna (w przeciwieństwie do cesa- rzy późniejszego okresu). Poziom te- renu na wzgórzu podniósł się znacznie w ciągu ostatnich dwóch tysiącleci, więc do Domu Liwii trzeba zejść po schodach. Następnie ozdobione freskami koryta- rze prowadzą na dziedziniec, z którego przechodzi się do trzech pokoi. Także tam zachowały się wyblakłe lecz bar- dzo interesujące freski, m.in. w pokoju środkowym namalowana została scena, w której Hermes przybywa na ratunek Io, ukochanej Zeusa, pilnowanej przez stuokiego potwora Argusa. ▼ Ruiny pałacu Domicjana Kup książkę Poleć książkę 126 n y t a l a P | m y z r Obok Domus Augustana znajdują się ruiny świątyni Apollina wzniesionej przez Augusta. Stała na środku wielkiego placu, otoczonego z trzech stron portykiem, w którym były ustawione posągi Danaid. Niewiele pozostało natomiast ze świątyni Kybele, bogini płodności, któ- rej kult Rzymianie przejęli z Azji. Dzi- siaj widoczne są zaledwie fundamenty i kilka baz kolumn. Nieopodal znajdują się „Chaty Romulusa”. Według legendy po zabiciu brata-bliźniaka Remusa, Romu- lus założył właśnie na Palatynie pierwszą osadę. W 1940 r. odkryto w ziemi miejsca wypełnione innego rodzaju ziemią niż ta, która znajdowała się wszędzie dookoła. Archeologowie ustalili, że są to pozosta- łości po pierwszych budynkach powsta- łych w tym miejscu w IX w. p.n.e. Za nimi rozciąga się wspaniała zielona przestrzeń. W XVI w. kardynał Alessandro Farnese kupił bowiem ruiny pałacu Tybe- riusza na Palatynie i zlecił Vignoli zapro- jektowanie na tym miejscu ogrodów. W ten sposób powstał jeden z pierw- szych ogrodów botanicznych w Europie. Roztacza się z niego doskonały widok na Forum Romanum, a połączone schodami tarasy schodzą od samego wierzchołka Palatynu aż do Atrium Vestae na Forum Romanum. To właśnie do tego ogrodu sprowadzono po raz pierwszy kilka eg- zotycznych roślin, które nie występowały przedtem w Europie, jak np. akację Aca- cia farnesiana. Na wschodniej stronie Palatynu roz- ciągał się stadion Domicjana, czyli hi- podrom, o którego istnieniu świadczy sporych rozmiarów zagłębienie terenu. Nie wiadomo jednak, czy był to stadion miejski czy też może prywatny budynek cesarza. Obok Septymiusz Sewer rozbu- dował dawny pałac flawijski i wzniósł na południowej krawędzi wzgórza termy, a na południowo-wschodnim zboczu trzykondygnacyjną budowlę – tzw. Sep- tizodium, której fasada znana nam jest z renesansowych rysunków. ▼ Stadion Domicjana Kup książkę Poleć książkę 127 i i l a r e P m i i r o F i e D a V i | m y z r Via dei Fori Imperiali s. 116 Wzdłuż Forum Romanum ciągnie się sze- roka arteria Via dei Fori Imperiali, zbudo- wana przez Mussoliniego w latach 20. XX w. Miała ona znaczenie reprezenta- cyjne, gdyż odbywały się tu propagan- dowe marsze i parady. Z dzisiejszego punktu widzenia, jej budowa nie była szczególnie szczęśliwym posunięciem. Oddziela ona bowiem fora cesarskie od Forum Romanum, z którym tworzyły niegdyś integralną całość, uniemożli- wiając także w dużym stopniu prace archeologiczne. Kościół świętych Kosmy i Damiana, świątynia romulusa Od VI w. n.e. do 1947 r. przedsionkiem ko- ścioła na forum Wespazjana była świą- tynia Romulusa (Tempio del Divo Ro- molo) – wybudowana przez Wespazjana jako część świątyni Pokoju, a następnie dedykowana przez cesarza Makscen- cjusza swojemu synowi. Wejście prowa- dziło wtedy od Forum Romanum przez ciężkie drzwi z brązu, pochodzące z cza- sów rzymskich. Dziś świątynię Romulusa można obejrzeć przez ochronną szybę z wnętrza kościoła św.św. Kosmy i Da- miana Basilica dei Santi Cosma e Da- miano; 9.00–13.00, 15.00–19.00; wstęp wolny. W jego absydzie na uwagę za- sługuje jedna z niewielu zachowanych późnych rzymskich mozaik (VI w. n.e.), przedstawiająca błogosławiącego Chry- stusa otoczonego świętymi; poniżej wy- obrażono Betlejem i Jerozolimę, a mię- dzy nimi dwanaście owieczek symboli- zujących apostołów. Skręcając z atrium kościoła w prawo, zobaczymy tradycyjną neapolitańską szopkę (presepe). Kup książkę Kościół św. Franciszki rzymianki Nieopodal mieści się kościół św. Fran- ciszki Rzymianki Chiesa di Santa Fran- cesca Romana; Piazza Santa Francesca Romana 4; 7.30–12.30, 16.30–19.30; wstęp wolny, wybudowany w IX w. na gruzach wzniesionej przez Hadriana świątyni We- nus i Romy, której fragmenty zachowały się do dziś. Była to budowla o nietypo- wym układzie – w prostokątną budowlę wkomponowano dwie celle zwrócone do siebie tyłem apsyd. Kościół został w XV w. poświęcony lokalnej świętej pochodzą- cej z Zatybrza – dziś patronce kierow- ców. Wnętrze przebudowane w XVI w. kryje bogato zdobiony strop, a w zakry- stii cenną ikonę z V w. – Madonnę Glyco- philusa. Znajduje się tu również kamień, na którym według legendy odbite są ko- lana świętych Piotra i Pawła. Poklasztorne krużganki mieszczą obecnie lapidarium, tzw. Antiquarium Forense. ▲ Kościół św. Franciszki Rzymianki Poleć książkę 128 i i l a r e P m i i r o F i e D a V i | m y z r Bazylika maksencjusza Największym budynkiem antycznego Rzymu była bazylika Maksencjusza (Ba- silica di Massenzio), znana bardziej jako bazylika Konstantyna – rozciągała się na powierzchni 65 × 100 m, a jej nawa cen- tralna sięgała 35 m. Dziś można oglądać już tylko ruiny budowli. Bazylika została postawiona przez Maksencjusza w 308 r. n.e. i dokończona przez Konstantyna w roku 312 (po zwy- cięstwie nad Maksencjuszem w bitwie przy moście Mulwijskim). Służyła jako instytucja publiczna od spraw prawa i administracji. Obecnie odbywają się tu koncerty i coroczny festiwal litera- tury (www.festivaldelleletterature.it). Architektura budowli wzorowana jest na termach Karakalli i termach Diokle- cjana. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na ściany i posadzki, które wyłożone zostały kolorowymi marmurami. W za- chodniej apsydzie znajdował się niegdyś ogromny posąg cesarza Konstantyna, wykonany z brązu i marmuru, który od- kryto tutaj w 1487 r. Dziś można oglądać już tylko pozostałości posągu (głowę, rękę i stopę cesarza), które znajdują się na dziedzińcu Palazzo dei Conservatori na Kapitolu. Uważa się, że Michał Anioł poświęcił wiele uwagi bazylice Maksen- cjusza, studiując jej sześciokątne kaseto- nowe łuki starał się rozwiązać problem kopuły w bazylice św. Piotra. Fora cesarskie Kolejnym miejscem, które warto zoba- fora cesarskie czyć, są wspominane już Fori Imperiali; www.mercatiditraiano.it; wt.–nd. 9.30–19.30; wstęp do muzeum: 11,50 EUR, ulgowy 9,50 EUR, bilet obej- muje Hale Trajana; forum Cezara 15 EUR, ulgowy 10 EUR, łączony z forum Augusta Kup książkę 25 EUR, ulgowy 17 EUR, znajdujące się po przeciwnej stronie Via dei Fori Imperiali. Fora były budowane przez kolejnych cesarzy nie tylko po to, aby nadać im chwały, ale również z konieczności utwo- rzenia nowych przestrzeni dla wciąż roz- rastającego się miasta, stolicy wielkiego i bogatego imperium. Najstarsze jest forum Cezara (Forum Iulium). Budowa rozpoczęła się w 54 r. p.n.e. Forum wzniesiono pomiędzy kurią a dzisiejszą Via dei Fori Imperiali. W 46 r. p.n.e. powstała tu świątynia Wenus Ge- netrix, od której Cezar wywodził swój ród. Oprócz posągu bogini znajdowały się tutaj także posągi Cezara i Kleopa- try. Dziś ze świątyni zostały jedynie trzy smukłe korynckie kolumny. Do budowy forum wykorzystano głównie marmur. Forum Augusta powstało dzięki Okta- wianowi Augustowi w 41 r. p.n.e. dla uczczenia jego zwycięstwa nad zabój- cami Cezara, Brutusem i Kasjuszem, w bi- twie pod Filippi. Pośrodku znajdowała się świątynia Marsa Mściciela (Tempio di Marte Ultare), a w niej posąg boga o ry- sach bardzo przypominających Augusta. Forum było z jednej strony ograniczone forum Cezara, z drugiej natomiast wy- sokim murem przeciwpożarowym, od- dzielającym go od dzielnicy mieszkalnej Subura. Ze świątyni pozostały jeszcze schody i cztery korynckie kolumny. Nie- stety, spora część forum znajduje się pod zbudowaną przez Mussoliniego arterią. Forum Wespazjana, znane pod na- zwą Templum Pacis, wybudowane po zwycięstwie nad Żydami w 71 r. n.e., zna- lazło się niemal w całości pod skrzyżo- waniem ulic Via dei Fori Imperiali z Corso Cavour. Pomiędzy nim a forum Augusta znajduje się forum Nerwy (Foro di Nerva), którego budowę zaczął już Domicjan, Poleć książkę 129 i i l a r e P m i i r o F i e D a V i | m y z r a zakończył Nerwa (97 r. n.e.). Było ono długie i wąskie, z kolumnadami po obu stronach i świątynią Minerwy na końcu, wciśnięte pomiędzy fora Wespazjana i Augusta. Ze względu na swój kształt zwane było Forum Transitorium, a więc przejściowym. Zachowała się po nim je- dynie podstawa świątyni i dwie kolumny z łączącym je fryzem, na którym wyobra- żone są postaci dziewcząt uczących się szyć i tkać, a nad nimi umieszczony jest posąg bogini. Ostatnim forum cesarskim było wspaniałe i rozległe forum Trajana (Foro di Traiano). Wybudowano je w latach 107–113 n.e. Po jednej jego stronie wzno- siła się ogromna, dwupiętrowa i pięcio- nawowa Basilica Ulpia, za nią zaś znajdo- wał się niewielki dziedziniec z kolumną Trajana, wybudowaną w 113 r. dla uczcze- nia dwóch zwycięskich kampanii Trajana w Dacji. Kolumna liczy 40 m, w górę spi- ralnie ciągnie się płaskorzeźba przedsta- wiająca w sposób niezwykle szczegó- łowy sceny z wojen prowadzonych przez cesarza w Dacji. Prochy Trajana umiesz- czono w złotej urnie w pomieszczeniu znajdującym się w cokole kolumny. Na jej szczycie natomiast znajdował się posąg cesarza, który w XVI w. został zastąpiony posągiem św. Piotra. Po dwóch stronach flankowały ją biblioteki – grecka i łaciń- ska, a na znajdującym się za kolumną placu w formie podkowy stała świąty- nia Trajana, z której zachowały się jedy- nie kapitele kolumn. Hale trajana Po drugiej stronie dzisiejszej Via dei Fori Imperiali znajdowały się Hale Tra- jana Mercati di Traiano; www.merca- tiditraiano.it; wt.–nd. 9.30–19.30; wstęp: 11,50 EUR, ulgowy 9,50 EUR; bilet obej- muje muzeum Fori Imperiali. Główny ar- chitekt Trajana, Apollodoros z Damaszku, wzniósł ten imponujący kompleks – 150 sklepów i biur, przebijając się przez wy- soką grań, łączącą dotychczas Kwirynał z Kapitolem. Kompleks przecina stara ulica, Via Biberatica, której nazwa od- wołuje się do mieszczących się przy niej tawern i oberży. Główny budynek stanowił dwupiętrowy półokrąg, w któ- rym mieściły się poszczególne sklepy, magazyn win, oliwy i zboża. Można tu było dostać właściwie każdy towar: od świeżych ryb, po drogie jedwabie i przy- prawy. Bez wątpienia Hale Trajana peł- niły niegdyś rolę dzisiejszych nowocze- snych centrów handlowych. ▼ Forum Trajana Kup książkę Poleć książkę ▲ Marforio Madame Lucrezia Mówiące posągi „Mówiące posągi” (Le Statue Parlanti) – tak rzymianie nazywają rozrzucone po mieście statuy, które w przeszłości po- magały im anonimowo wypowiadać się w często drażliwych kwestiach, jak krytyka rządu czy wysokich urzędni- ków kościelnych. Tradycja pokrywania rzeźb pamfletami, satyrami i epigramami komentującymi nadużycia i korupcje panujących narodziła się w XVI w. Jej ko- rzenie związane są z początkami rzym- skiej satyry. Statuy, które „przemawiały” w imieniu mieszkańców, stały się środ- kiem pozwalającym na rozszerzenie gra- nicy wolności słowa oraz danie ujścia nastrojom społecznym. Większość an- tycznych rzeźb zyskała własne imiona i tożsamość, obrastając wieloma aneg- dotami i legendami, związanymi z mniej Kup książkę lub bardziej poważną historią życia mia- sta i jego mieszkańców. Figurą, która jako pierwsza zyskała miano „mówiącej”, był tzw. Pasquino, czyli fragment marmurowego torsu (prawdo- podobnie starożytna kopia rzeźby z brązu z III w. p.n.e. – tak jednak źle zachowana, że do końca nie jest pewne, co przedsta- wia). Posąg znajdował się przy placu na- zwanym dziś z tego powodu Piazza del Pasquino. Tradycja mówi, że nazwa figury wzięła się od mieszkającego tu krawca Pa- squino, który słynął przede wszystkim ze swojego ciętego języka i bez skrupułów krytykował poczynania kardynałów i pra- łatów. Kiedy po jego śmierci statua została przeniesiona na róg pałacu Braschi – ów- czesnej siedziby prałatów, zaczęła się po- krywać ciętymi i złośliwymi komentarzami, Poleć książkę nazywanymi pasquinate. Powoli zwyczaj ten objął i inne posągi, które niejednokrot- nie „odpowiadały” sobie na komentarze. Dialogi z Pasquino prowadził Mar- forio – kolejny „mówiący posąg”, usytu- owany przy wejściu do Muzeów Kapito- lińskich. W rzeczywistości jest to rzeźba antyczna (ok. I w. n.e.), przedstawiająca prawdopodobnie jakieś bóstwo wodne (Okeanosa, a może Tyber lub rzekę Nerę). Jak mówią niektóre źródła, znaleziona została na Forum Romanum w okolicy granitowej muszli z napisem „mare in foro” – co tłumaczyłoby etymologię na- zwy. Przykładem rozmowy między tymi dwoma posągami miała być, jak mówi anegdota, sytuacja, kiedy podczas oku- pacji napoleońskiej na statule Marforia pojawiło się pytanie: „Czy to prawda, że wszyscy Francuzi są złodziejami”, na co Pasquino „odpowiedział”: „Nie wszyscy, ale spora część tak”. Inną przekazaną przez tradycje pasquinatą była krytyka papieża Urbana VIII (z rodu Barberinich), który kazał Berniniemu zdemontować brązowe belki w sklepieniu Panteonu i przetopić je na baldachim ozdabiający grób św. Piotra. Brzmiała ona: „czego nie zrobili barbarzyńcy, zrobili Barberini”. „Mówiącym posągiem” jest także statua zwana Madame Lucrezia, która znajduje się obok kościoła św. Marka (zob. s. 105). Pochodzi ona prawdo- podobnie ze świątyni Izydy, ale swój przydomek zawdzięcza Lukrecji – XV- -wiecznej szlachciance sławnej w swoim czasie z tego, że zakochana w już żonatym królu Neapolu przybyła do Rzymu prosić papieża o unieważnie- nie małżeństwa. Nie udało się jej to jed- nak i wróciła do Neapolu, ale po śmierci króla, została zmuszona przez jego na- stępcę do osiedlenia się w Rzymie i za- mieszkała przy tym placu. Kolejny posąg to tzw. Facchino przy Via Lata (XVI w.) – postać mężczyzny trzymającego beczkę, która zarazem jest małą fontanną. Jego strój jest cha- rakterystyczny dla cechu tragarzy – stąd nazwa (wł. facchino – tragarz). Inne to Babuino – antyczna rzeźba sylena, od którego wzięła nazwę Via Babuino (zob. s. 159) oraz tzw. Abate Luigi, która po wielu przenosinach w końcu znalazła się przy Piazza Vidoni. Przydomek posągu pochodzi podobno od imienia mnicha z kościoła Sudario, przy którym pomnik początkowo się znajdował. Kup książkę Poleć książkę 176 Wiminał i ł a n M W i | M y Z r Wzgórze Wiminał (na wschód od Kwiry- nału) jest pełne śladów minionych epok, zarówno starożytnej, jaki i nowożytnej. zobaczyć obrazy Domenichina poświę- cone św. Franciszkowi (w drugiej ka- plicy po prawej). Kościół Termy Dioklecjana Matki Boskiej Zwycięskiej Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej Santa Maria della Vittoria; Via XX Set- tembre 17; www.chiesasantamariavitto- riaroma.it; 7.00–12.00, 15.30–19.15; wstęp wolny powstał na zlecenie kardynała Scypiona Borghese, który w ten spo- sób chciał prawdopodobnie zrewanżo- wać się karmelitom za podarowanie mu antycznej rzeźby Śpiącego hermafrodyty (aktualnie w Luwrze). Prace nad świąty- nią prowadził od 1608 r. Carlo Maderno. Została ona poświęcona Matce Boskiej Zwycięskiej – na cześć zwycięstwa wojsk katolickich pod Pragą w 1620 r. Kościół zawdzięcza swoją popu- larność przede wszystkim znajdują- cej się w kaplicy Cornaro niezwykle ekspresyjnej rzeźbie Berniniego – Eks- taza św. Teresy. Będąc tu, warto także Miejsce, w którym rozciąga się obecnie okrągły Piazza della Repubblica (plac Re- publiki), stanowiło niegdyś część term Dioklecjana Terme di Diocleziano, Mu- seo Nazionale Romano; Via Enrico de Nicola 79; www.coopculture.it; wt.–nd. 9.00–19.30; wstęp 7 EUR, ulgowy 3,50 EUR, bilet obejmuje wszystkie siedziby mu- zeum i jest ważny trzy dni; znajdowała się tu eksedra (półkolista budowla z ni- szami i posągami), stąd popularna na- zwa placu – Piazza Esedra. Termy te mogły pomieścić jedno- cześnie około 3 tys. ludzi. Wybudo- wane zostały przez cesarza Dioklecjana w latach 298–306. Budowla służyła jako ogromna łaźnia i miejsce wypoczynku, z którego korzystali zarówno męż- czyźni, jak i kobiety. Część term zacho- wało się do dnia dzisiejszego dzięki ich ▼ Piazza della Repubblica Kup książkę Poleć książkę 177 i ł a n M W i | M y Z r zaadaptowaniu w czasach późniejszych na inne cele. Obecnie kompleks jest sie- dzibą jednego z oddziałów Museo Na- zionale Romano. Muzeum zbudowano w oparciu o główny hol term w latach 1883–87. Znajduje się tu sekcja epigra- ficzna – obrazująca poprzez różne do- kumenty i zapiski rozwój i rozprzestrze- nianie się łaciny oraz sekcja prehisto- ryczna – poświęcona kulturze latyńskiej w XII–VII w. p.n.e. Część term obejmuje również budynki byłego klasztoru Kartuzów z pięknym krużgankiem zaprojektowanym przez Mi- chała Anioła, gdzie można oglądać ponad 400 rzymskich rzeźb. Ponadto w ich skład wchodzi także budynek zwany Aula Otta­ gona, przekształcone w latach 20. XX w. w planetarium z imponującą kopułą. W tej sugestywnej przestrzeni zostały ustawione rzymskie rzeźby. Fontanna najad W centrum Piazza della Repubblica zwraca uwagę fontanna Najad (Fon- tana delle Naiadi), przedstawiająca na- gie nimfy – najady (w mitologii grec- kiej nimfy wód śródlądowych). W czasie kiedy powstała, wywołała niemały skan- dal. Jest ona dziełem pochodzącym z po- czątku XX w. i stanowi jeden z nowszych zabytków Wiecznego Miasta. oprac. G. Marchut Kup książkę Poleć książkę 178 i ł a n M W i | M y Z r Bazylika Matki Bożej anielskiej i Męczenników Do placu Republiki przylega wczesno- bazylika Matki Bożej chrześcijańska Anielskiej i Męczenników Santa Maria degli Angeli e dei Martiri, Piazza della Re- pubblica, Via Cernaia 9; 7.30–19.30; wstęp wolny. Kościół powstał z części term Dioklecjana. Miało to upamiętnić prze- śladowanych przez cesarza chrześcijan. Autorem projektu był Michał Anioł. Aktu- alny kształt kościoła został nadany przez L. Vanvitellego. We wklęsłej ścianie eks- edry znajdują się portale z brązu wyko- nane przez Igora Mitoraja. Na posadzce zobaczymy zegar słoneczny. Główny ołtarz znajdował się kiedyś w bazylice św. Piotra, lecz ze względu na wilgoć zastąpiono go tam mozaiką. W prezbi- terium można oglądać XVII-wieczne ob- razy Domenichina (Męczeństwo św. Seba- stiana) i Maratty (Chrzest Jezusa). Organy są darem papieża Jana Pawła II z okazji Roku Jubileuszowego 2000. Pałac Massimo alle Terme Przy Largo di Villa Peretti znajduje się Pa­ lazzo Massimo, kolejna z pięciu siedzib wspominanego Muzeum Narodowego Rzymu Museo Nazionale Romano – Palazzo Massimo Alle Terme; wt.–nd. 9.00–19.45; wstęp 7 i 3,50 EUR, bilet obej- muje wszystkie siedziby muzeum i jest ważny trzy dni, założona w 1889 r. W neo- renesansowym pałacu można oglądać sztukę rzymską z okresu od II w. p.n.e. do V w. n.e. Na parterze i pierwszym piętrze znajduje się kolekcja antycznych rzeźb, wśród których: Dyskobol z kolekcji Lan- cellotti (jedyna zachowana kopia Dys- kobola Myrona), Odpoczywający bokser (hellenistyczna rzeźba z brązu, I w. p.n.e.), posąg Augusta (I w. p.n.e.) czy Uśpiony hermafrodyta. Największą atrakcją muzeum stano- wią zgromadzone tu malowidła ścienne pochodzące z wielu willi w całym Rzymie i jego okolic. Najpiękniejsze pochodzą ze znajdującej się przy Via Flaminia pod Rzy- mem willi Liwii, żony Oktawiana Augusta. Wrażenie robią zwłasz- cza ściany triclinium (salonu) ude- korowane pełnymi wdzięku wy- obrażeniami drzew i roślin. Mu- zeum zawiera również bogate zbiory mozaik, a w podziemiach możemy oglądać kolekcję numi- zmatyczną oraz biżuterię. Kościół św. Pudencjany Pomiędzy Wiminałem a Eskwili- nem znajduje się kościół poświę- cony św. Pudencjanie Chiesa di Santa Pudenziana; Via Urbana 160; 9.00–12.00, 15.00–18.00; wstęp wolny, córce rzymskiego sena- tora. Świętą została także jej sio- stra Prasseda, której świątynia Poleć książkę ▲ Kościół Matki Bożej Anielskiej od Męczenników, jedna z rzeźb Igora Mitoraja Kup książkę znajduje się w pobliżu. Wiąże się z tym legenda, jakoby ich ojciec Pudens go- ścił w swoim domu św. Piotra, a następ- nie przekształcił tenże dom w kościół. Po śmierci całego rodu Pius I, wzniósł na ich cześć dwa kościoły, w tym ten Puden- cjany na miejscu domu Pudensa. Jest to jedna z najstarszych świątyń rzym- skich (zachowana w absydzie mozaika pochodzi z IV w.). Wewnątrz na uwagę zasługuje kaplica Caetanich (w lewej nawie), wzniesiona prawdopodobnie na miej- scu anty cznego domus Pudentiana. Bu- dowę kaplicy, którą zdobią niezwykle bo- gate dekoracje z marmuru oraz mozaiki, sfinalizował Maderna. Przed wejściem znajduje się ta- blica poświęcona księżnej Kalikście z Rzewuskich Caetani, córce Wacława Rzewuskiego. W kościele pochowany został także polski kardynał Włodzi- mierz Czacki, którego pomnik można oglądać w lewej nawie. Okolice Koloseum s. 180 179 M u e s O l O K i e c l O K O | M y Z r ▲ Wnętrze Koloseum Poleć książkę Sądzi się powszechnie, że nazwa Ko- loseum pochodzi od wielkości budowli, prawdopodobnie jednak nazwano je tak ze względu na stojący nieopodal ogromny posąg Nerona, który po samo- bójczej śmierci znienawidzonego cesa- rza został przekształcony przez Flawiu- szy w posąg boga słońca (dookoła jego głowy dodano promienie słoneczne). Koloseum z zewnątrz prezentuje się nadzwyczaj imponująco. Zbudowane jest z trzech poziomów arkad i ostat- niego poziomu z otworami służącymi do Koloseum Kolo­ Jedną z wizytówek Rzymu jest Colosseo, Via dei Fori Imperiali; seum www.coopculture.it; 16 II–15 III 8.30–17.00, 16 III–ostatnia sb. III 8.30–17.30, ostatnia nd. III–31 VIII 8.30–19.15, IX 8.30–19.00, 1 X– ostatnia sb. X 8.30–18.30, ostatnia nd. X–15 II 8.30–16.30; wstęp 12 EUR, ulgowy 7,50 EUR, bilet obejmuje wejście na Pa- latyn i do Koloseum, jest ważny dwa dni, rezerwacja 1,5 EUR. Budowę tego największego rzym- skiego amfiteatru rozpoczął w 72 r. n.e. cesarz Wespazjan, założyciel dy- nastii Flawiuszy (stąd też Kolo- seum bywa nazywane teatrem Flawiuszy) i zawodowy żołnierz. Nakazał on osuszyć sztuczne je- zioro stworzone na życzenie Ne- rona w okolicy pałacu Domus Aurea i na jego miejscu wznieść przybytek powszechnej rozrywki. Prace nad budowlą były konty- nuowane przez kolejnych cesa- rzy, a ukończono je za panowa- nia Domicjana. Kup książkę
Pobierz darmowy fragment (pdf)

Gdzie kupić całą publikację:

Rzym. Travelbook. Wydanie 1
Autor:
Sklep
Format
Cena
Helion.pl Helion.pl
książka
12,90 zł
Idź do sklepu »

Opinie na temat publikacji:

Inne popularne pozycje z tej kategorii:

Czytaj również:

Prowadzisz stronę lub blog? Wstaw link do fragmentu tej książki i współpracuj z Cyfroteką: