Darmowy fragment publikacji:
Sztetl, szund, bunt i Palestyna
Antologia twórczości literackiej Żydów w Łodzi
(1905–1939)
UNIWERSYTET ŁÓDZKI
Instytut Filologii Germańskiej, Zakład Niemcoznawstwa
Centrum Badań Żydowskich
POLSKIE TOWARZYSTWO STUDIÓW JIDYSZYSTYCZNYCH
RADA NAUKOWA SERII
Krystyna Radziszewska
Adam Sitarek
Jacek Walicki
Ewa Wiatr
Sztetl, szund, bunt i Palestyna
Antologia twórczości literackiej Żydów w Łodzi
(1905–1939)
Redakcja naukowa
Krystyna Radziszewska, Dariusz Dekiert i Ewa Wiatr
Łódź 2017
Przekład z języka hebrajskiego
Dariusz Dekiert, Marek Mrozowski
Przekład z języka żydowskiego
Dariusz Dekiert, Aleksandra Imiłowska, Anna Jakimiszyn-Gadocha, Karolina Koprowska,
Natalia Krynicka, Joanna Lisek, Julia Makosz, Agnieszka Marchewa, Joanna Matyjasek, Izabela
Olejnik, Przemysław Piekarski, Monika Polit, Inka Stempin, Anna Szyba, Karolina Szymaniak,
Marek Tuszewicki, Małgorzata Zaremba
Recenzentka
Magdalena Ruta
Redakcja
Bogusław Pielat
Indeksy
Ewa Wiatr
Projekt graficzny
Studio WW Witold Warzywoda
Skład, łamanie, przygotowanie do druku
Adam Sitarek
Projekt okładki
Tomasz Matczak
Na okładce wykorzystano krój czcionki Chaim z 1928 r. ze zbiorów
Muzeum Książki Artystycznej w Łodzi
Wydrukowano z gotowych materiałów dostarczonych do Wydawnictwa UŁ
Publikacja finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
pod nazwą Narodowy Program Rozwoju Humanistyki w latach 2012–2017
nr 0078/NPRH2/H11/81/2012
© Copyright by Authors, Łódź 2017
© Copyright for translations by Authors, Łódź 2017
© Copyright for this editon by Uniwersytet Łódzki, Łódź 2017
Ilustracja Artura Szyka © The Arthur Szyk Society, Burlingame, CA; http://www.szyk.org
Ilustracja Pinchasa Skórki [Paul Skoorka] © Susan Skoorka, NY; http://skoorkadesign.com
Ilustracja oraz teksty Mojżesza Brodersona © Paul Burstyn, Rosalie Feder, NY
Wydane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego we współpracy
z Polskim Towarzystwem Studiów Jidyszystycznych
Wydanie I. W.07203.15.0.K
Ark. druk. 24,5
ISBN 978-83-8088-470-0, e-ISBN 978-83-8088-471-7
Spis treści
Wykaz skrótów ............................................................................................................ IX
Wstęp
Dariusz Dekiert, Wstęp ........................................................................................... XIII
Krystyna Radziszewska, Kultura i literatura łódzkich Żydów
w okresie międzywojennym ............................................................................... XVII
Jacek Walicki, Międzywojenna Łódź żydowska .............................................. XXXIII
Od redakcji ................................................................................................................. LVII
Część 1. Sztetl
Mojsze Born
Miriam Ulinower
Mój dziadek ...................................................................................................... 3
*** [Gdy z miasteczka drogiego] ..................................................................... 4
Szczęście .............................................................................................................. 5
Mój dziadek ........................................................................................................ 6
Na szabas ............................................................................................................ 7
Łasuch .................................................................................................................. 7
Łaciarka ................................................................................................................ 8
Z Chełma do Lublina ...................................................................................... 8
Polska jesień ..................................................................................................... 9
Rikuda Potasz
Chaim Krul
Biały sen mojej matki ..................................................................................... 10
Tata ..................................................................................................................... 13
Icchok Hersz Radoszycki
Wiosna ............................................................................................................... 16
Obudźcie się duszyczki ................................................................................... 17
Dowid Friszman
Alter Ajzenszlos
*** [Niechaj zabrzmi oda] ............................................................................. 18
Mesjasz syn Józefa ........................................................................................... 21
Żydowskie miłosierdzie ................................................................................. 24
Icchok Rzeźnik ............................................................................................... 27
Martwa żona .................................................................................................. 29
Zemsta .............................................................................................................. 32
Klątwa Remu ................................................................................................... 35
Heretyk ............................................................................................................. 37
Chaskiel Pączner przeprowadza się do Łodzi (cz. 1) ................................... 44
Chaskiel Pączner przeprowadza się do Łodzi (cz. 2) ................................... 47
Pokolenia (Autobiografia) ............................................................................. 51
Gość z Ameryki ............................................................................................... 65
Bratnia mogiła ................................................................................................. 69
Cierpienia wojny światowej ....................................................................... 70
Freuenreich. Wspomnienia niemieckiej okupacji w Łodzi ................... 81
Symcha Bunim Szajewicz
Perec Opoczyński
Chaim Krul
Symcha Bunim Szajewicz
Lejb Berman (Graf Kali)
Michał Rudomin
Symcha Bunim Gliksman
Miriam Ulinower
Jehuda Judl Rozenberg
Lekarstwo ........................................................................................................... 97
Księga Archanioła Rafaela ............................................................................. 98
Część 2. Szund
Abramele
Rewolucja w niebie (Fantastyczny obraz w pięciu aktach) .............. 111
Beniamin Kacenelson (I. Ben Jamini)
Pieśni ............................................................................................................... 124
Lejb Berman (Graf Kali)
Na grobie króla Salomona ......................................................................... 134
Josef Jaffe
Anonim
Łódzki rabin daje odczuć Poznańskiemu, jak biedota marznie .............. 135
Josele znajdzie nawet w szafie ................................................................ 135
Między dwoma batlonami ......................................................................... 137
Bardzo piękna i pełna cudów historia o tym jak święty rabin, rebe
Henich, niech pamięć sprawiedliwego będzie błogosławiona,
z Aleksandrowa, wypędził z dziewczynki dwa dybuki ............................ 146
Szaja Uger
Izrael Rabon
Józef Zelkowicz
Rikuda Potasz
Księga daczy czyli worek nieszczęść naszych letników ........................... 155
Kino „Wenus” .............................................................................................. 186
Pogrzeb ............................................................................................................ 187
W domu obłąkanych przy Wesołej ....................................................... 189
Pęknięcie ........................................................................................................ 191
Wieczór w mieście ...................................................................................... 203
Część 3. Bunt
Mojsze Broderson
Jankiel Adler
Mojsze Broderson
Beniamin Gor
Lejbel Kuperszmid
Manifest ......................................................................................................... 207
Śpiewam mą modlitwę ................................................................................ 210
Zmartwychwstanie ....................................................................................... 212
*** [O obojętny Boże burzy] .................................................................. 229
Teraz… ........................................................................................................... 229
W ogrodzie ................................................................................................... 231
Pokolenie rozproszenia ................................................................................ 232
Mojsze Berszling (M. Goldsztajn)
Icchok Hersz Radoszycki
Łódź ................................................................................................................ 234
W letni dzień ................................................................................................. 235
Kamienie ......................................................................................................... 235
Za późno ......................................................................................................... 236
Śmierć robotnika ......................................................................................... 237
*** [Nie drażni...] ........................................................................................ 238
Do kogo? ....................................................................................................... 238
Szczęście .......................................................................................................... 238
Życie ................................................................................................................. 239
Lejb
Perec Opoczyński
Memuary albo okruchy z życia Lejba ....................................................... 240
Łódzkie ulice ................................................................................................. 266
Łódzkie izby .................................................................................................. 268
Czerwona Łódź ............................................................................................... 270
Bezsenny .......................................................................................................... 273
Kupiec kotów ................................................................................................ 281
Zapomnieć chcę ........................................................................................... 283
Pogrzeb ............................................................................................................ 284
Mark Frankental
Izrael Rabon
Mojsze Born
Icchok Kacenelson
Lejbel Kuperszmidt
Modlitwa ........................................................................................................ 286
Życie ............................................................................................................... 287
Icchok Hersz Radoszycki
Rikuda Potasz
Jestem królową .............................................................................................. 288
Moja szafa z sukienkami ............................................................................ 288
Momento Mori .............................................................................................. 289
Pusta kawiarnia ............................................................................................. 289
Część 4. Palestyna
Miriam Ulinower
Icchok Kacenelson
Joel Naftali Kamienic
Dowid Friszman
Icchok Kacenelson
Malkiel Lusternik
Żona Lota ....................................................................................................... 293
*** [Odgłosy, dźwięk wieczorny] ................................................................... 294
Noemi i Rut .................................................................................................. 295
Puszka rebe Mejera Cudotwórcy ................................................................... 313
Z pieśni izraelskich ...................................................................................... 318
Pionierzy .......................................................................................................... 319
Szakal ................................................................................................................ 320
Słowniczek .................................................................................................................. 321
Bibliografia .................................................................................................................. 323
Indeks osób .................................................................................................................. 327
Wykaz skrótów
– Archiwum Państwowe w Łodzi
– Archiwum Ringelbluma
APŁ
ARG
AŻIH – Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie
hebr.
jid.
pol.
RG
sygn.
YIVO – Archiwum YIVO w Nowym Jorku
TŻSŚ – Towarzystwo Żydowskich Szkół Średnich
– hebrajski
– jidysz
– polski
– Record Group
– sygnatura
Wstęp
Dariusz Dekiert
Wstęp
„Rozbłysnął sen, lecz jaki? Czym być ma?
I kto rozpalił go – radość czy ból?”
Malkiel Lusternik, Pionierzy
Prezentowane w niniejszej antologii teksty są przykładem zjawisk zachodzących
w twórczości Żydów w Łodzi początku XX w. Stanowi ona swoiste odbicie
przemian społecznych i kulturowych, trendów, fascynacji i lęków cechujących
młode żydowskie pokolenie zamieszkujące nowoczesną metropolię przemysłową.
Jej ramy czasowe wyznaczone są przełomami wieków dwóch religii: początek to
niezwykle istotny dla Łodzi rok 1905, a zarazem przełom XIX i XX w. w rachubie
gregoriańskiej. Zakończenie to 1 tiszri 5700 (14 września 1939 r.), początek
nowego stulecia kalendarza hebrajskiego. Ten właśnie czas, pomiędzy Rewolucją
1905 r., a Zagładą, był okresem intensywnego rozwoju żydowskiej twórczości
literackiej oraz życia społecznego. Jego wyrazem są setki publikacji książkowych,
gazety codzienne oraz niezwykle liczne czasopisma literackie – efemerydy, których
ukazało się jedynie kilka numerów w niskim nakładzie. Wybór dokonany z tak
bogatego materiału źródłowego, na który składają się teksty należące do innego
kręgu religijno-kulturalnego, publikowane ponadto w różnych językach, musiał
opierać się na specyficznej kategoryzacji. Zazwyczaj stosowana klasyfikacja nie
za bardzo się do tego nadawała, stwarzając zagrożenie zafałszowania obrazu
wynikające z zastosowania pojęć oraz kategorii funkcjonujących co prawda
w kulturze i historii żydowskiej, jednak niekoniecznie rozumianych tak samo.
Przyjęte kryteria doboru i podziału tekstów są więc, poza jednym, oparte na
czterech pojęciach żydowskich, co umożliwia lepsze zrozumienie fenomenu
kulturowego łódzkiego społeczeństwa żydowskiego w tym okresie.
Sztetl, malutkie senne żydowskie miasteczko, jest motywem niezwykle często
obecnym w twórczości literackiej Żydów łódzkich i może być interpretowany
jako wyraz tęsknoty za utraconym rajem, za dzieciństwem, ciepłem i radością
życia, prostego i zbliżonego do natury, lecz pełnego magii i tajemnic. Nie dziwi
to w społeczności złożonej w większości przypadków z osób, które przybyły tu
XIV
w poszukiwaniu lepszych warunków życia z takich sztetli właśnie. Fascynacja
prowincją, czy też stereotypem prowincji, jest w tamtym okresie niezwykle silna
i to zarówno w twórczości jidyszowej, jak i hebrajskiej. Jest to dla literatury
żydowskiej miejsce wręcz archetypowe, sielankowa enklawa życia tak bardzo
kontrastująca z wielkomiejskim gwarem1. Miasteczko stanowiło oś świata,
wobec której musiał usytuować się nowoczesny Żyd, niosąc ze sobą religię,
tradycję i normy, będąc ostoją starego porządku. Sztetl to również bijące serce
chasydyzmu, bardzo ważnego czynnika w środowisku łódzkich Żydów, z którego
czerpały inspiracje rzesze twórców religijnych i świeckich. To właśnie w wielkim
mieście były drukowane oraz szeroko dyskutowane słowa, które padły w Górze
Kalwarii, Aleksandrowie Łódzkim czy Przysusze. Bez pojęcia sztetl niemożliwe
jest zrozumienie fenomenu Bałut, dzielnicy żydowskiej biedoty, której mieszkańcy
w większości przypadków, mimo formalnej przynależności do społeczności
wielkomiejskiej, mentalnie i kulturowo nigdy sztetla nie opuścili, przenosząc
tradycyjne wzorce i normy na grunt metropolii.
Szund oznacza w jidysz odpadki, tandetę. Terminem tym przyjęło się określać
tanią literaturę brukową, schlebiającą najprostszym gustom, skierowaną do
najniższych warstw społecznych oraz tworzącego się w tamtych czasach żydowskiego
półświatka. Często niósł on ze sobą rubaszny dowcip, tanie rymy i nie stronił od
tematów politycznych. Z jednej strony był dzieckiem nowoczesności, wywodził
się z industrializacji tworzącej duże skupiska ludzkie oraz upowszechnienia się
tanich metod druku, w tym prasy, z którą pozostawał w symbiozie. Nie stronił od
innych masowych środków przekazu, jak rewia, kabaret, a w późniejszym okresie
również kino. Z drugiej strony często pozostawał zanurzony w żydowskiej tradycji,
czerpiąc inspiracje z literatury moralizatorskiej. Za pomocą prostych historii starał
się wpłynąć na odbiorców i kształtować ich postawy życiowe.
Bunt jest kategorią uniwersalną, jednak w przypadku łódzkich Żydów
niezwykle istotną. Zapoczątkowany wielkim robotniczym zrywem roku 1905
zawsze był wynikiem sporu – zarówno społecznego, jak i osobistego: z tradycją
lub Absolutem. Był niezależny od światopoglądu, gdyż w omawianym okresie
buntowali się praktycznie wszyscy, choć każdy w swoich ramach, narzuconych mu
jego osobistym usytuowaniem pomiędzy tradycją i nowoczesnością. Poprzednia
epoka, Haskala, czyli żydowskie oświecenie, nie przekonała swymi ideami
szerokich żydowskich mas. Rewolucja 1905 roku oraz trauma pierwszej wojny
światowej, której działania dotknęły również Łodzi, stały się udziałem pokolenia
publikującego w tym czasie, stanowiąc dla niego ważną cezurę, za którą szło
nowe, młode, w języku jidysz jung. Powstanie nowoczesnego państwa polskiego,
sieci szkół powszechnych oraz instytucji opartych na języku polskim sprawiło, że
1 Por. M. Adamczyk-Garbowska, Odcienie tożsamości. Literatura żydowska jako zjawisko wielo-
języczne, Lublin 2004, s. 20.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXV
doświadczenie kultury polskiej stało się wśród młodego pokolenia żydowskiego
faktem, który dostrzec można również poza kręgami asymilatorskimi. Młodzi,
zaczytani w polskich i niemieckich romantykach, zaczynają tworzyć swą własną,
żydowską romantyczną literaturę. Twórczość ta nie tylko przyswajała pasywnie
składniki cywilizacji europejskiej za pośrednictwem innych kultur narodowych,
lecz próbowała zbudować na ich podstawie nową, świecką kulturę żydowską
z jidysz lub hebrajskim jako językami literackimi. Doprowadziło to do znaczącej
zmiany w życiu duchowym Żydów polskich. Przez tysiąclecia religia była
jedynym zwornikiem łączącym różne nurty judaizmu, sprawiając, że życie jego
wyznawców było de facto częścią religii. Postępująca sekularyzacja spowodowała,
że czynnik ten tracił na znaczeniu i nagle religia stała się częścią życia. Niosło
to ze sobą niebezpieczeństwo rozpadu wspólnoty, a w konsekwencji jej zaniku.
Świecka kultura narodowa na nowo scementowała żydowską wspólnotę i położyła
fundamenty pod jej dalszy rozwój. Awans społeczny i ekonomiczny Żydów na
początku XX w. przyniósł ze sobą również transformację polityczną. Powstanie
całego spektrum nowoczesnych partii, których istotą był spór i dążenie do zmiany
porządku rzeczy, bunt ten częściowo skanalizowało. Partyjne gazety i czasopisma
chętnie udostępniały swoje łamy tekstom zaangażowanym, propagującym idee
przez nie głoszone. Oczywiście istniały również czasopisma niezależne, jednakże
rys partyjny jest w tym okresie bardzo wyraźny. Linie ideologicznego podziału nie
były jednak wyznaczone jednoznacznie i zdarzały się zaskakujące wyjątki, kiedy
to tomik poety spierającego się z Bogiem bywał wydawany przez socjalistyczne
wydawnictwo, a ortodoksyjna młodzież demonstrowała pod czerwonymi
sztandarami. Mimo to daje się zauważyć wyraźna lewicowa tendencja dużej
części utworów – „Czerwona Łódź” nie była tylko pustym hasłem w robotniczym
społeczeństwie.
Palestyna, mityczna kraina dawnych przodków, jest dla łódzkich Żydów
tego okresu znakiem zapytania. Nie było też do końca jasne, jakim językiem
by w Palestynie mówiono. W przypadku Łodzi część tekstów zaangażowanych
syjonistycznie ukazuje się w jidysz, choć istnieje oczywiście również piśmiennictwo
hebrajskie. Duża część tekstów opisujących rzeczywistość Ziemi Izraela nie była
inspirowana empirycznymi doświadczeniami, lecz lekturami, w tym głównie
tekstu biblijnego. Dominuje wyidealizowany obraz Ziemi Obiecanej, krainy
odrodzonych Żydów, żyjących z pracy rąk, lecz w nowoczesnej społeczności.
Wypływają one wprost z tęsknoty diaspory za wyidealizowanym krajem praojców,
lecz jest w niej też coś z fascynacji ziemią nieodkrytą, wręcz Dzikim Zachodem.
Dopiero konfrontacja z izraelską rzeczywistością, trudne i niebezpieczne warunki
życia w Palestynie oraz wysoka cena, jaką przyszło płacić pierwszym osadnikom za
urzeczywistnienie swych syjonistycznych marzeń skorygowały ten obraz i uczyniły
go bardziej realnym. Wybór emigracji stał się decyzją bardziej skomplikowaną
WstępXVI
i choć część osób rzeczywiście wyjechała, większość zdecydowała się jednak
wyjazd odłożyć i poświęcić się pracy u podstaw na miejscu, ucząc hebrajskiego,
publikując i tłumacząc teksty literackie.
***
Początek nowego stulecia według kalendarza hebrajskiego oznacza bezpowrotne
odejście starego porządku. Wybuch drugiej wojny światowej i zagłada większości
żydowskich twórców niosą ze sobą koniec owej romantycznej epoki, zanim jeszcze
w pełni wybrzmiała. Powojenna rzeczywistość była zupełnie inna, nie było już
komu pisać takich różnorodnych formalnie i tematycznie tekstów i nie było też
dla kogo. Z powierzchni ziemi zniknął sztetl, żywe źródło inspiracji i tradycji.
Jednocześnie zaś pojawił się Izrael, niepodległe państwo żydowskie, które
radykalnie zrywało z tradycjami diaspory, w tym z językiem jidysz. Stary świat
zginął i został częściowo zapomniany, a jego ślady w postaci tekstów literackich
rozsiane są po bibliotekach i archiwach całego świata. Niniejsza antologia jest
próbą jego upamiętnienia.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziKrystyna Radziszewska
Kultura i literatura łódzkich Żydów
w okresie międzywojennym
Łódź u progu XX wieku nie jest powszechnie kojarzona z rozwojem kultury,
lecz z dynamicznym rozwojem przemysłu włókienniczego. Na ten drugi aspekt
wskazują choćby takie określenia miasta jak „Manchester Wschodu”, „ziemia
obiecana” czy „miasto tysięcy kominów”. Jak wspomina Jechiel Jeszaje Trunk,
Łódź „nie posiadała […] świadomego, zadeklarowanego spojrzenia na własną
działalność kulturową. […] Brakło jej ku temu tradycji i wyrozumiałego
spokoju Warszawy”1. Brak możliwości odwołania się do tradycji stosunkowo
młodego miasta, do korzeni, skoncentrowanie na rozwoju gospodarki może
być postrzegane jako czynnik spowalniający rozwój kultury. Z drugiej jednak
strony ten brak pewnych ram kulturowych wynikających z nieposiadania tradycji
stwarzał możliwości świeżego, nieskrępowanego spojrzenia na sztukę. Innym
inspirującym czynnikiem była wielokulturowość Łodzi, współistnienie wielu
nacji i religii wzajemnie na siebie oddziaływujących, wspólnie tworzących od
podstaw podwaliny pod gospodarkę, infrastrukturę oraz instytucje użyteczności
publicznej. Polacy, Niemcy i Żydzi współpracowali także w różnych dziedzinach
kultury.
Przedmiotem niniejszego szkicu jest kultura i literatura łódzkich Żydów.
Ten aspekt aktywności mieszkańców wyznania mojżeszowego jest mniej znany
i pozostaje w cieniu działalności gospodarczej, społecznej czy politycznej.
Najbardziej znane i widoczne w obrazie miasta są materialne ślady obecności
i działalności łódzkich Żydów. W celu przybliżenia tego mniej znanego
pola aktywności przedstawiona zostanie działalność społeczności żydowskiej
w dziedzinie malarstwa, teatru, architektury, a także literatury w języku jidysz
i hebrajskim oraz ściśle z nią związanej działalności wydawniczej i prasowej.
Literatura Żydów w Polsce w okresie międzywojennym była zjawiskiem
trójjęzycznym. Twórcy pisali zarówno w języku hebrajskim, jidysz a także w języku
polskim, czyli w językach, którymi posługiwała się ludność żydowska w Polsce.
Na podstawie spisu powszechnego z 1931 r. ustalono, że spośród około trzech
milionów ludności wyznania mojżeszowego 80 deklarowało, że ich językiem
1 J. J. Trunk, Pojln. Obrazy i wspomnienia z Łodzi, Łódź 1997, s. 83.
XVIII
ojczystym jest jidysz, 12 , że jest to język polski, a 8 uznawało język hebrajski
za język ojczysty2. W dwudziestoleciu międzywojennym nastąpił zmierzch
potęgi języka hebrajskiego. W wyniku emigracji do Palestyny systematycznie
zmniejszała się grupa jego użytkowników. Dla hebrajskiego zarezerwowana była
sfera sacrum, stąd też często określano go mianem loszn kojdesz – język święty.
Nawet jeżeli pisano w tym języku, była to w większości twórczość religijna –
komentarze do Pisma Świętego, traktaty halachiczne czy responsa. Twórczość
literacka w języku hebrajskim stanowiła raczej wyjątek i wymagała od pisarza
większego zaangażowania oraz poszerzonych studiów nad językiem. Wybór
języka hebrajskiego jako języka artystycznego wyrazu wiązał się też z ryzykiem, że
teksty te trafią tylko do wąskiego grona czytelników. Nie przeczyta ich bowiem
ani większość żydowskich, ani polskich odbiorców. W dalszym ciągu jednak
wydawana była prasa oraz powstawała literatura w tym języku. Jidysz, zwany mame
loszn – język matki, był językiem potocznym, którym posługiwały się szerokie
masy ludności, znające hebrajski tylko w ograniczonym zakresie. Hebrajskiego
nie znały kobiety oraz wielu mężczyzn, dlatego dla nich przeznaczono księgę Cene
urene, parafrazę Pięcioksięgu oraz inne teksty homiletyczne i moralizatorskie,
składające się na tzw. literaturę musar3.
W drugiej połowie XVIII wieku jidysz zaczął zanikać w Europie Zachodniej.
W tym samym czasie piśmiennictwo we wschodnioeuropejskim jidysz zaczęło
się pojawiać w Polsce. Zwolennicy asymilacji traktowali początkowo jidysz
jako żargon odmawiając mu racji bytu, szczególnie w dziedzinie literatury, jak
choćby redaktor naczelny „Izraelity” Samuel Peltyn, który uważał literaturę jidysz
za bezwartościową, a nawet wręcz szkodliwą4. Pod koniec XIX wieku zaczęto
odchodzić od tego poglądu. Coraz częściej pojawiały się głosy, że jidysz jest nie
tylko językiem mas, ale także inteligencji żydowskiej. Do docenienia pisarzy
tworzących w jidysz przyczynił się m.in. brak utworów autorów żydowskich
tworzących w języku polskim, a także coraz lepszy poziom artystyczny tekstów
w jidysz. Zdaniem badaczy innym ważnym czynnikiem było zainteresowanie
polskich intelektualistów folklorem, którego elementem była kultura Żydów,
w tym również język jidysz5. Polscy badacze, intelektualiści i artyści zaczęli dbać
o zachowanie literatury ludowej i jej opisywanie. Włączyli w ten proces także
folklor żydowski. Polska stała się pod koniec XIX wieku kolebką nowoczesnej
2 Ch. Shmeruk, Hebrew–Yiddish–Polish: A Trilingual Jewish Culture [w:] The Jews of Poland
between two World Wars, eds. I. Gutman, E. Mendelsohn, J. Reinharz, Ch. Shmeruk, Hanover
and London 1989, s. 287–288, cyt. za: M. S. Szwabowicz, Polski Żyd piszący po hebrajsku.
Problem tożsamości w okresie międzywojennym [w:] Żydowski Polak, polski Żyd. Problem tożsamości
w literaturze polsko-żydowskiej, red. A. Molisak, Z. Kołodziejska, Warszawa 2011, s. 45.
3 Polski słownik judaistyczny, red. Z. Borzymińska, R. Żebrowski, t. 2, Warszawa 2003, s. 194.
4 Por. Z. Kołodziejska, Czym jest literatura polsko-żydowska w świetle dyskusji w Izraelicie [w:]
Żydowski Polak, polski Żyd..., s. 96.
5 Por. tamże, s. 98.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXIX
literatury jidysz6. Jidysz nie był już tylko żargonem, stał się językiem artystycznego
wyrazu. W 1908 r. na konferencji w Czerniowcach został proklamowany jako
język narodowy Żydów. Swą pierwszą książkę w tym języku opublikował
„dziadek” nowoczesnej literatury jidysz Mendele Mojcher Sforim. Tworzył
w języku hebrajskim i jak napisał po latach w swojej autobiografii, wstyd mu było
się przyznać do twórczości w języku jidysz, choć wiadomo było, że tylko w tym
języku można dotrzeć do masowego czytelnika żydowskiego7. Uznał jednak, że
w języku hebrajskim, zarezerwowanym do studiowania świętych ksiąg, nie da się
wiernie odtworzyć powszedniego losu Żydów. „Ojcem” literatury jidysz był Icchok
Lejb Perec – redaktor czasopism, popularyzator kultury i folkloru żydowskiego,
autor nowel, opowieści ludowych i chasydzkich. Prowadził w Warszawie salon
literacki, w którym spotykali się młodzi pisarze i poeci. Perec wspierał ich, czytał
teksty i doradzał młodym twórcom. „Synem” literatury był Szolem Alejchem –
wydawca i twórca serii „Jidysze bibliotek”, kronikarz życia w żydowskim sztetlu
oraz twórca jednej z najbardziej znanych postaci, prostego człowieka, optymisty
nie tracącego wiary w Boga, Tewje Mleczarza8.
W okresie międzywojennym rozwijało się także żydowskie piśmiennictwo
w języku polskim. Język polski stawał się bowiem dla Żydów coraz częściej
językiem życia codziennego i komunikacji. Korzystali oni w coraz większym
stopniu z polskiego szkolnictwa9. Polscy Żydzi piszący w jidysz znali bardzo często
literaturę polską. Dialog z nią pojawiał się w ich utworach. Chone Shmeruk podaje
przykład Pereca, który znał dobrze język polski i w młodości próbował tworzyć po
polsku. Choć określał się mianem pisarza dwujęzycznego, tworzącego w języku
hebrajskim i w jidysz, jego kontakty z literaturą polską trwały przez całe życie.
Tłumaczył polskich pisarzy, czytał polską prasę i prowadził polemiki z niektórymi
przedstawianymi na jej łamach poglądami. Język jidysz postrzegał jako wartość
samą w sobie, nie jako pomost do języka krajowego10. Roman Brandstaetter
w 1937 r. tak zdefiniował piśmiennictwo żydowskie w Polsce:
jest to cały dorobek literacki w językach hebrajskim, żydowskim i polskim, two-
rzony przez Żydów, którzy nie utracili łączności z Żydostwem w sensie narodo-
wym, społecznym i kulturalnym, a dla których problem kultury żydowskiej jest
fundamentem ich światopoglądu i świadomości artystycznej11.
6 Na temat historii literatury jidysz por. Ch. Shmeruk, Historia literatury jidysz, Wrocław–
Warszawa–Kraków 2007.
7 Tamże, s. 83.
8 Więcej na temat wielkich klasyków literatury jidysz, por. M. Adamczyk-Garbowska, Odcienie
tożsamości. Literatura żydowska jako zjawisko wielojęzyczne, Lublin 2004, s. 26–43.
9 Na temat żydowskiego szkolnictwa w II Rzeczpospolitej por. K. Kijek, Dzieci modernizmu.
Świadomość, kultura i socjalizacja polityczna młodzieży żydowskiej w II Rzeczpospolitej, Wrocław
2017, s. 123–181.
10 Por. Ch. Shmeruk, Historia literatury..., s. 75–78.
11 R. Brandstaetter, Stwórzmy żydowską samoobronę kulturalną, „Ster” 1937 (16), cyt. za:
E. Prokop-Janiec, Międzywojenna literatura polsko-żydowska, Kraków 1992, s. 62.
WstępXX
Niniejszy szkic, który jest wprowadzeniem do prezentowanej antologii,
poświęcony został literaturze łódzkich Żydów w języku jidysz oraz hebrajskim. Nie
uwzględnia on pisarzy pochodzenia żydowskiego tworzących w języku polskim,
gdyż informacje o życiu i twórczości takich łódzkich autorów, jak Julian Tuwim
czy Mieczysław Braun przeniknęły w znacznie większym stopniu do świadomości
czytelników. Przed omówieniem twórczości literackiej zaprezentowane zostaną
skrótowo inne pola działalności kulturalnej.
Najbardziej widocznym śladem działalności kulturalnej łódzkich Żydów
w dzisiejszej przestrzeni miejskiej są dzieła architektów. Przyszli „królowie
bawełny”, którzy po zlikwidowaniu rewiru żydowskiego osiedlali się w zależności
od statusu majątkowego w innych dzielnicach miasta i wytężoną pracą dorabiali
się znacznych majątków, zlecali projektowanie i budowę swych rezydencji,
pałaców, synagog i innych budynków użyteczności publicznej żydowskim
architektom. Najbardziej znanymi i cenionymi byli Gustaw Landau-Gutenteger,
który budował m.in. secesyjne kamienice, synagogę przy ul. Wólczańskiej, Teatr
Wielki, Dowid Lande – projektant licznych kamienic, banków, Grand Hotelu
oraz Adolf Zeligson, twórca synagogi Żydów ortodoksyjnych na Starym Mieście
czy budowli rodziny Poznańskich.
Oprócz uznanych architektów środowisko sztuki tworzyli malarze, graficy
i muzycy. W kwietniu 1918 r. oraz na przełomie 1918/1919 Stowarzyszenie
Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych zorganizowało dwie wystawy, na
których swe prace wystawiali młodzi żydowscy adepci sztuki. Kilku z nich weszło
do ugrupowania artystyczno-literackiego „Jung Idysz”, o którym będzie mowa
w dalszej części tego tekstu. Najwybitniejsi malarze i graficy to Jankiel Adler,
Henoch Barciński, Icchok Brauner, Ida Brauner, Pola Lindenfeld, Marek Szwarc,
Maurycy Trębacz. Przy łódzkim Żydowskim Towarzystwie Muzyczno-Literackim
działały chóry „Hazomir” prowadzony przez Icchoka Zaksa oraz „Szir” kierowany
przez Izraela Fajwisza. W 1928 r. Józef Kamiński założył Kwartet Smyczkowy,
znany później jako Warszawski Kwartet Smyczkowy. Urodzony w Łodzi znany
kompozytor Aleksander Tansman karierę zawodową rozpoczynał w Łódzkiej
Orkiestrze Symfonicznej. Muzykę polską popularyzował w świecie znakomity
pianista Artur Rubinstein.
Ważną rolę w procesach emancypacyjnych ludności wyznania mojżeszowego
odegrał teatr. Religijny zakaz imitowania żywych stworzeń nie pozwalał przez
wiele wieków na stworzenie teatru. Zaczął się on kształtować w średniowieczu
w postaci purim-szpiln, to znaczy przedstawień z okazji święta Purim. Na
Zachodzie Europy przełom w rozwoju teatru przyniosła Haskala, jednak w pełni
uformowany profesjonalny teatr żydowski pojawił się dopiero w drugiej połowie
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXXI
XIX w.12 Ojcem sceny żydowskiej został Abraham Goldfaden, którego teatr
odniósł ogromny sukces. Zaczęła się tworzyć żydowska publiczność przedstawień
w języku jidysz. W 1883 r. władze carskie zakazały wystawiania sztuk w tym języku.
Cofnięto go w 1904 r., co doprowadziło do ożywienia życia teatralnego w zaborze
rosyjskim13. Zanim w Łodzi powstała stała scena żydowska przedstawiciele
mieszczaństwa i burżuazji oglądali przedstawienia w teatrze niemieckim lub
polskim. W 1905 r. w Teatrze Wielkim, wybudowanym w 1901 r. przy ulicy
Konstantynowskiej 10 (obecnie Legionów), utworzono scenę, na której grano
sztuki w języku jidysz. Jej dyrektorem został urodzony w Łodzi Icchok Zandberg.
Wprowadził on do teatru chór mieszany oraz orkiestrę, co pozwalało na
wystawianie operetek. Oprócz tego grano komedie, melodramaty, a także sztuki
z repertuaru scen europejskich. Przykładem takiej twórczości jest prezentowana
w ramach niniejszej antologii komedia o wyraźnym podłożu politycznym
Rewolucja w niebie. Teatr gościł wielu wykonawców z zagranicy. Kolejnym
teatrem był Teatr Scala utworzony przez Juliusza Adlera przy ulicy Cegielnianej
18 (obecnie Więckowskiego), w którym wystawiano głównie operetki. Ponieważ
w tym czasie w Warszawie pojawiły się zespoły grające na wysokim poziomie
artystycznym, starano się stworzyć w Łodzi podobny teatr. W tym celu Icchok
Kacenelson założył Hebrajskie Studio Dramatyczne, które działało w latach
1928–1932.
Teatr był bardzo ważnym aspektem w twórczości i działalności Kacenelsona
oraz jego największą pasją. W wielu swych utworach scenicznych nawiązuje
wprost do motywów ze Starego Testamentu, a jego sztuki teatralne często oparte
są bezpośrednio na motywach biblijnych i parafrazują np. historie Józefa14 czy
proroków15. Twórczość teatralną Kacenelsona cechuje niespotykane wśród innych
autorów podejście do tekstu biblijnego jako do klasycznego tekstu teatralnego
zawierającego doskonały materiał sceniczny. Świadomie odrzuca on wątki
dramatyczne i komiczne mające związek z kulturą grecką i koncentruje się jedynie
na interpretacji tekstów Starego Testamentu. Połączenie Biblii i teatru miało
w przypadku Kacenelsona głęboki wymiar duchowy, choć nie należy pomijać
również jego strony praktycznej i edukacyjnej.
Pod wpływem polskich scen rewiowo-literackich zaczęły powstawać tzw.
teatry miniatur. Takim teatrem był „Ararat” założony w 1926 r. przez Mojsze
Brodersona. W teatrze tym udało się Brodersonowi połączyć różne rodzaje
sztuki. W realizacji przedstawień brali udział pisarze, reżyserzy, kompozytorzy,
12 R. Żebrowski, Z. Borzymińska, Po-lin. Kultura Żydów polskich w XX wieku (Zarys), Warszawa
1993, s. 175.
13 Tamże, s. 179.
14 I. Kacenelson, Beweit hamiszne, Warszawa 5680 (1919/1920); tenże, Mechirat Josef, Warszawa
1909.
15 Tenże, Hanawi, Łódź 5682 (1921/1922).
WstępXXII
muzycy, malarze, scenografowie, aktorzy, śpiewacy i tancerze. Broderson pisał
do wystawianych spektakli piosenki i skecze lub wybierał je spośród utworów
miejscowych lub zagranicznych pisarzy, takich jak Mordechaj Gebirtig, Jankew
Obażanek czy Mojsze Nadir. Za dekoracje i kostiumy odpowiedzialni byli m.in.
Dina Matus i Jankiel Adler, muzykę komponowali najczęściej Henoch Kon i
Dowid Bajgelman, a reżyseria i choreografia należały do najzdolniejszych aktorów –
– Szymona Dżigana, Mojsze Puławera i Izraela Szumachera16. Zdaniem G. Roziera
„Ararat” był do wybuchu II wojny światowej najciekawszą sceną kabaretową
w języku jidysz w Polsce17. Broderson był też twórcą pierwszego żydowskiego
teatru marionetek „Chad Gadje” oraz kabaretu literackiego „Szorabor”18.
W Łodzi starano się także popularyzować sztukę filmową. Od 1907 r.
przedsiębiorcy żydowscy uruchamiali liczne kina. Spośród 16 kin, których
właścicielami byli Żydzi, wymienić można takie, jak: „Arkadia”, „Odeon”,
„Kassandra”, „Oaza”, „Theatre Moderne” w Grand Hotelu czy kinoteatr „Flora”
na Bałutach. Ich atmosferę świetnie oddaje prezentowany w niniejszej antologii
wiersz I. Rabona Kino „Wenus”.
Żydzi nazywani są często „narodem księgi”. Ze względu na nakaz religijny
oraz system tradycyjnego szkolnictwa byli w sposób szczególny związani ze
słowem pisanym19. W międzywojennej Polsce zaistniały całe rody wydawców,
właścicieli drukarń i antykwariuszy. Większość produkcji wydawniczej zajmowały
książki przeznaczone dla masowego odbiorcy w języku jidysz. Literatura religijna
ukazywała się natomiast w języku hebrajskim. W Łodzi 60 drukarni należało
do przedsiębiorców żydowskich20. Pierwszą księgarnię w Łodzi otworzył kupiec
żydowski Jankiel Gutstadt. Kolejne księgarnie Moszka Perlmutera i Izraela
Zajberta oferowały książki w języku hebrajskim. Intensywny rozwój księgarni
żydowskich przypada na lata osiemdziesiąte XIX w. Były to w większości małe
sklepiki handlujące książkami w języku jidysz. Prowadziły one też często płatne
wypożyczalnie. W mieście różne organizacje społeczno-kulturalne organizowały
biblioteki. Żydowskie Towarzystwo Muzyczno-Dramatyczne „Harfa” utworzyło
bibliotekę im. Bronisława Grossera, Towarzystwo „Ibrijah” bibliotekę z księgo-
zbiorem w języku hebrajskim. W Żydowskim Domu Ludowym istniała biblioteka
„Bet Am” z księgozbiorem w pięciu językach. Biblioteka funkcjonowała także
przy szkole Łódzkiego Towarzystwa „Talmud Tora”. Do popularnych bibliotek
należała Biblioteka im. Ajzenszlosa, w skład zarządu której wchodzili znani
literaci21. Powstawaniu bibliotek sprzyjał także rozwój prasy w języku jidysz oraz
literatury w tymże języku.
16 E. Nieborski, Ararat, „Midrasz”, lipiec−sierpień 2001, s. 12.
17 G. Rozier, Mojżesz Broderson. Od Jung Idysz do Araratu, Łódź 1999, s. 12.
18 Tamże, s. 12.
19 R. Żebrowski, Z. Borzymińska, Po-lin..., s. 228.
20 Tamże, s. 162.
21 Więcej na temat biblioteki im. Ajzenszlosa w szkicu J. Walickiego w tym tomie. Zob. również
opowiadania Ajzenszlosa prezentowane w ramach niniejszej antologii.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXXIII
Prasa odgrywała zawsze ważną rolę w życiu społeczeństwa żydowskiego.
Przyczyniła się także w znacznym stopniu do rozwoju świeckiej literatury
jidysz. Prasa w języku jidysz jest zjawiskiem dość późnym. Ważnym bodźcem
dla jej powstania i rozwoju były dążenia emancypacyjne Żydów. Z jednej strony
dążono do uświadomienia szerokich mas żydowskich podkreślając ich odrębność
kulturową, z drugiej natomiast do zbliżenia Żydów do polskiego społeczeństwa.
Zdaniem Mariana Fuksa, badacza prasy żydowskiej w Polsce, była ona orężem
informacyjnym, oświeceniowym, politycznym i propagandowym22. Przełomowym
wydarzeniem dla jej powstania był wybuch rewolucji 1905 r. W wyniku
liberalizacji życia politycznego władze carskie zaczęły wyrażać zgodę na wydawanie
żydowskich gazet oraz ułatwiły procedurę jej uzyskiwania. Początkowo ukazywały
się czasopisma w języku hebrajskim uważanym za język literacki. Dla przeciętnych
Żydów był to jednak przede wszystkim język modlitwy. Przyszłość należała więc
do prasy w języku jidysz ze względu na szerokie masy ludności posługujące się nim.
W większości byli to ludzie potrafiący czytać i pisać, wśród Żydów było bowiem
niewielu analfabetów. Po słowo drukowane sięgali oni także ze względu na swoją
tradycję i uwarunkowania kulturowe. W lutym 1907 r. ukazał się pierwszy numer
gazety „Lodzer Nachrichtn”. Jej współzałożycielami byli Emanuel Hamburski,
aktywny działacz syjonistyczny, założyciel i współpracownik wielu instytucji
kulturalnych, m.in. Stowarzyszenia Właścicieli Drukarń i Litografii, Łódzkiego
Żydowskiego Towarzystwa Muzycznego i Literackiego „Hazomir”oraz Szaja Uger
dziennikarz, działacz społeczny, pisarz, jeden z organizatorów żydowskiego sportu
gimnastycznego, prezes łódzkiego oddziału Związku Literatów i Dziennikarzy
Żydowskich. Dołączył do nich Abraham Tenenbaum, autor m.in. Geszichte
fun Lodz un lodzer jidn [Historia Łodzi i łódzkich Żydów]. W skład grupy
założycielskiej wchodził także kolporter prasy warszawskiej Abraham Kassman,
który po niespełna roku wycofał się jednak z udziału w wydawnictwie. W tej
sytuacji pozostali trzej wspólnicy powołali do życia kolejną gazetę. Pierwszy numer
„Lodzer Tageblat” trafił do czytelników 24 stycznia 1908 r. Gazeta ukazywała się
z przerwami w okresie I wojny światowej do 1936 r. W 1915 r. z inicjatywy „Presse
Verwaltung” wychodzi „Lodzer Folksblat”, którego pierwszymi redaktorami byli
bracia Lazar i Izrael Kahan. W połowie 1917 r. Kahanowie odkupili gazetę od
Niemców i zaczęli ją wydawać na własny rachunek. Od 1923 r. do jej zamknięcia
w 1939 r. ukazywała się pod tytułem „Najer Folksblat”. Wspomniane pisma
były wysokonakładowe i docierały do szerokiej rzeszy czytelników. Swoje organy
prasowe miały też poszczególne partie polityczne i ugrupowania. Odzwierciedlały
one wszystkie odcienie polityczne i ideologiczne. Organem prasowym „Bundu”
był ukazujący się w latach 1926–1934 tygodnik „Lodzer Weker”, którego
22 M. Fuks, Prasa żydowska w Polsce XIX i pierwszej połowy XX wieku (do końca drugiej wojny
światowej), „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego” 1973, nr 12/1, s. 30.
WstępXXIV
redaktorem naczelnym był Abram Zyngerman. Tygodnik zawierał dodatek
„Lodzer Socjalistisze Jung Sztime”. Z inicjatywy partii Poalej Agudas Isroel
wydawano tygodnik „Di Jidysze Arbeter Sztime”. Wraz z postępującym
procesem asymilacji zaczynają się ukazywać gazety w języku polskim. Henryk
Elzenberg był współtwórcą „Dziennika Łódzkiego”, a Feliks Halpern jednym
z redaktorów „Gońca łódzkiego”. Rodzina przemysłowców Konów wspierała
wydawanie „Głosu Porannego”. W latach dwudziestych ukazywały się także
czasopisma poświęcone sprawom literatury i kultury, jak „Szweln”, założone
przez Izraela Rabona i Chaima Lejba Fuksa, „S’Feld”, wydawane w latach 1919–
–1923 jako częściowy spadkobierca pisma „Jung Jidysz”, z którym współpracowali
M. Broderson, I. Kacenelson, Ch. Krul, J. Adler, M. Szwarc i I. Brauner, „Inzl” oraz
miesięcznik literacki „Os. Lid, Nowele, Esej, Bild”. Ten ostatni został stworzony
przez pisarza Izraela Rabona, aby dać możliwość publikowania utworów młodym
debiutującym autorom. Swe teksty publikowali w nim nie tylko debiutanci, ale też
twórcy już znani, m.in. Miriam Ulinower, Izrael Trunk, Izrael Rabon, Abraham
Joachimowicz oraz Mojsze Broderson.
Z powodu kłopotów finansowych żywot tego periodyku był krótki. Niewiele
pomogło wsparcie finansowe w wysokości 100 dolarów pisarza Szolema Asza23.
W okresie I wojny światowej znaczący wpływ na kształt pism literackich miał
Icchok Kacenelson. Jego wiersz pt. Hejmloz [Bezdomni] otwierał pierwszy
numer pisma literackiego „Di ictike cajtn”, które zaczęło się ukazywać w 1915 r.
Redaktorem naczelnym był pochodzący z Kalisza H. Słonim. W zaledwie
ośmiu jego numerach publikowali swe teksty m.in. Icchok Hersz Radoszycki
oraz Miriam Ulinower, krytyki teatralne pisał Zalmen Zylbercwajg. Kacenelson
zamieszczał utwory także w założonym w 1916 r. przez Maurycego Poznańskiego
piśmie „Literatur”. Publikowali w nim także wspomniany już I. H. Radoszycki,
Cwi Kahan oraz rzeźbiarz Marek Szwarc24. Ponadto Kacenelson współredagował
z Lajbem Żytnickim miesięcznik „Heftn far literatur un kunst”. W 1918 r. ukazał
się w Łodzi almanach literacki Jugend: zamlheft far szejner literatur un frajen gedank
[Młodość. Zeszyt poświęcony literaturze pięknej i wolnej myśli]. Jego redaktorem
był Cwi Kahan, wydawcą A. Akerberg. W manifeście almanachu zatytułowanym
Naje wegn [Nowe drogi], którego autorem był Baal Halojmes, pojawił się pogląd,
że nowe pokolenie twórców żyje w poczuciu pustki duchowej. Autor wzywał do
odnowy kultury jidysz. W tomie znalazły się wiersze Icchoka Kacenelsona Beszas
di szturem [Podczas burzy] oraz Hersza Radoszyckiego Wer biz du? [Kim jesteś?].
Oprócz tekstów znanych autorów w drugiej części Frojen-motiwn [Motywy
kobiece] publikowały poetki: Róża Jakubowicz, Miriam Ulinower, Szoszana
23 Por. I. Olejnik, Jisroel Rabon: Życie i twórczość [w:] J. Rabon, Bałuty. Powieść o przedmieściu,
red. K. Radziszewska, N. Krynicka, Łódź 2016, s. 103 i n.
24 Por. G. Rozier, Mojżesz Broderson..., s. 28.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXXV
Częstochowska, Mirla Erdberg – poetka i nauczycielka pochodząca z Kutna oraz
Chana Gerson25.
W okresie międzywojennym ukształtowało się w Łodzi środowisko
dziennikarskie. Organizacją je jednoczącą był utworzony w 1920 r. Syndykat
Dziennikarzy Polskich. W jego szeregach znalazło się wielu dziennikarzy
pochodzenia niemieckiego i żydowskiego. W Łodzi w 1927 r. powstał syndykat
miejscowy pod nazwą Syndykat Dziennikarzy Łódzkich. Dziennikarze żydowscy
tworzyli w nim autonomiczną sekcję. Członkami tej sekcji byli m.in. Lazar
Fuchs, Izrael Rozenberg, Jakub Szulman, Szaja Uger, Izrael Kahan oraz Chaim
Brzustowski26.
Należy podkreślić szczególny związek prasy z literaturą. Z „Lodzer Tageblat”
współpracowali wybitni twórcy literatury żydowskiej, także spoza Łodzi: Szolem
Alejchem, Mendele Mojcher Sforim, Dowid Fryszman, Mojsze Broderson,
Icchok Kacenelson i inni. Jak podkreśla Gilles Rozier gazeta ta stała się dzięki
pomysłowej i otwartej polityce Ugera „prawdziwą trybuną pisarzy żydowskich”27.
Mojsze Broderson publikował w niej swoje poematy humorystyczne i krótkie
opowiadania. Zanim wiele powieści ukazało się drukiem publikowano je
w poczytnych dziennikach. Bardzo często była to literatura sensacyjno-brukowa.
W ten sposób popularyzowano utwory literackie wśród niższych warstw
społecznych. Przykładem może być wybitny pisarz, autor dwóch powieści na
wysokim poziomie literackim – Ulicy i Bałut – Izrael Rabon, który pisał popularne
sensacyjne powieści w odcinkach, publikowane na łamach prasy.
Najsłynniejszym poetą jidyszowym w okresie międzywojennym mieszkającym
w Łodzi był Mojsze Broderson. Pisał poezje, sztuki teatralne, opowiadania
dla dzieci, piosenki, skecze dla kabaretu. Był reżyserem, twórcą i dyrektorem
Łódzkiego Żydowskiego Rewiowo-Kameralnego Teatru „Ararat”. Najbardziej jest
znany jako twórca awangardowej grupy „Jung Jidysz”. W skład grupy wchodzili
poeci oraz przedstawiciele sztuk plastycznych. Ukształtowała się ona w trakcie
dyskusji na temat nowoczesnej sztuki żydowskiej. Artyści poszukiwali własnego
języka dla wyrażania tradycyjnych żydowskich treści. Postulowali odnowę języka
żydowskiego głosząc hasło „Za młody, piękny język żydowski!” Jednocześnie
traktowali tradycję żydowską jako fundament sztuki nowoczesnej. Program
grupy „Jung Jidysz” przedstawiony został w kilku manifestach, publikowanych
w piśmie „Jung Jidysz”. Ukazało się sześć numerów tego pisma, pierwszy z datą
luty−marzec 1919. Jego podtytuł „Poematy w słowach i obrazach” wskazywał na
ścisłe powiązanie słowa pisanego z obrazem, co dla Brodersona było istotą sztuki.
25 Por. „Głos Żydowski. Niezależny Tygodnik Społeczno-Literacki” 1918, nr 33, s. 7.
26 L. Olejnik, Środowisko dziennikarskie w Łodzi (1918–1939). Problemy koegzystencji trzech
grup narodowościowych [w:] Polacy−Niemcy−Żydzi w Łodzi w XIX –XX w. Sąsiedzi dalecy i bliscy,
red. P. Samuś, Łódź 1997, s. 393.
27 Por. G. Rozier, Mojżesz Broderson..., 24.
WstępXXVI
Okładka pierwszego numeru przedstawiająca grafikę ekspresjonistyczną była
autorstwa Jankiela Adlera. Nie jest ona jedynie ilustracją, lecz stanowi integralną
część tekstu. Zastosowanie grafiki ekspresjonistycznej świadczy zdaniem Gillesa
Roziera o przenikaniu myśli europejskiej awangardy do kultury jidysz. Artyści
proponowali z jednej strony wprowadzenie do literatury i sztuki tradycyjnych
wątków i treści, z drugiej proklamowali związki ze współczesnymi prądami;
futuryzmem, ekspresjonizmem i surrealizmem28. Oprócz recepcji niemieckiego
ekspresjonizmu dla artystów szczególnie inspirująca okazała się sztuka Marca
Chagalla zakorzeniona silnie w chasydzkiej mistyce. Widzieli w nim wybitnego
twórcę demonstrującego swoją żydowskość. Grupa dążyła do pogodzenia
perspektywy żydowskiej z innymi tradycjami – grecką, chrześcijańską czy
mistycyzmem Wschodu29. W drugim numerze pisma Jankiel Adler opublikował
prezentowany w niniejszej antologii wiersz Ich zing majn tfile [Śpiewam mą
modlitwę], w którym opowiada się za metafizyczną koncepcją sztuki. Widzi on
połączenie literatury i malarstwa w ścisłym zjednoczeniu z Bogiem.
Czołowymi plastykami grupy byli Jankiel Adler, Icchok (Vincent) Brauner,
Ida Brauner, Marek Szwarc, Henoch Barciński, Pola Lindenfeld, Henryk Berlewi,
Zofia Gutentag. Teksty pisali Mojsze Broderson, Icchok Kacenelson, Jankiel
Adler, Mejlech Rawicz, Chaim L. Fuks, Elimelech Szmulewicz oraz Jecheskiel
M. Najman. Artyści wspierani byli finansowo przez przemysłowca Maksymiliana
Szydłowskiego i jego żonę Felicję z Prywesów. W ich pałacyku odbywały się
spotkania, w których uczestniczyła żydowska brać artystyczna z Brodersonem
i Adlerem na czele. Ściany domu Szydłowskich pokrywały obrazy Adlera. Kiedy
zaczęto wydawać pismo „Jung Idysz” Maks Szydłowski został jego mecenasem,
a Felicja Szydłowska redaktorem. Jej imię i nazwisko, wydrukowane łacińskimi
literami znajdowało się na ostatniej stronie pisma30. Artyści spotykali się także
w mieszkaniu rodzeństwa Icchoka i Idy Braunerów przy ul. Kościuszki 29 oraz
w majątku ich rodziców w Smardzewie. Broderson recytował wiersze, Brauner
grał na skrzypcach tradycyjne melodie żydowskie. Wieczory literackie odbywały
się także w warsztatach fabryki włókienniczej Maksa Szydłowskiego na Bałutach.
Innym miejscem spotkań literackich buntowników była kawiarnia „Astoria” przy
ulicy Piotrkowskiej 27, gdzie w spotkaniach poetyckich uczestniczyli Broderson
i Kacenelson. Artyści toczyli debaty i spory na temat sztuki, każdy z nich
improwizował na ten sam temat. Były plany opublikowania 50 wierszy powstałych
w wyniku tych improwizacji. Nie udało się ich niestety zrealizować31. Miejscem
spotkań artystów były też pomieszczenia Towarzystwa Literacko-Muzycznego
28 Por. tamże, s. 47–48.
29 G. Rozier, Jung Idysz: banda kpiarzy z polskiego Manchesteru [w:] Polak, Żyd, artysta, red.
J. Suchan, Łódź 2010, s. 34.
30 Por. J. J. Trunk, Pojln..., s. 102.
31 G. Rozier, Jung Idysz..., s. 60.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXXVII
„Hazomir” przy ulicy Kościuszki 2132. W styczniu 1920 r. w sali Grand Hotelu
odbył się wielki wieczór poezji z udziałem Brodersona, Adlera i Szwarca.
Ostatni numer „Jung Idysz” ukazał się w listopadzie−grudniu 1920 r.
Zabrakło subwencji oraz mecenasa sztuki. Pismo nie spotkało się też z większym
zainteresowaniem w środowisku żydowskim. W latach 1920–1921 grupa
działała już tylko jako wydawnictwo, które opublikowało sześć tomików poezji
Brodersona, sztukę teatralną Kacenelsona oraz wybór poezji Chaima Krula.
Kontynuatorem pisma „Jung Idysz” było „S’Feld”.
Ważną postacią w literackim środowisku łódzkich Żydów był Icchok
Kacenelson, który pisał zarówno w jidysz, jak i w hebrajskim. Według wspomnień
J. Trunka rodzinny dom Kacenelsonów był miejscem szczególnym na kulturalnej
mapie ówczesnej Łodzi pełniąc funkcję nowoczesnego salonu artystycznego33.
W późniejszych latach, w gabinecie samego Icchoka zbierała się ówczesna żydowska
inteligencja. W łódzkim środowisku autor znany był głównie jako pedagog
i dyrektor założonego przez jego rodzinę męskiego hebrajskiego gimnazjum
humanistycznego. Uczył w nim języka hebrajskiego i religii. W 1920 r. wydał
Gezang un szpil, wybór piosenek dla dzieci autorstwa swego oraz Brodersona.
I. Kacenelson pisał poezje w tym języku. Odbiór twórczości w języku hebrajskim
był mimo prężnego ruchu syjonistycznego w dużej mierze ograniczony gdyż
nośnikiem kultury polskich Żydów był jidysz34. Kolejne poematy, opowieści
historyczne oraz sztuki dla dzieci Kacenelson tworzył już po przeniesieniu się do
Warszawy.
satyryczne krytykujące ówczesnych
Do rozwoju nowoczesnej literatury hebrajskiej przyczynił się urodzony
w Zgierzu, a wychowany w Łodzi Dowid Fryszman. Już jako młody człowiek
redagował pisma
literatów, którym
jego zdaniem daleko było do poziomu artystycznego Europy Zachodniej.
W napisanych w języku hebrajskim Listach o literaturze opublikowanych
w „Haboker” atakował i krytykował całą literaturę Haskali. Jego satyryczne
felietony dotyczyły aktualnych problemów społecznych. Chciał uwrażliwić
szerokie masy czytelników na piękno europejskiej estetyki, stąd też podejmował
się tłumaczenia klasyki na język hebrajski. Tematem jego tekstów często była
tragedia rodziców i dzieci, którzy nie byli w stanie pogodzić tradycji żydowskiej
z europejskością. Recenzował także utwory swych kolegów po piórze. Przesycony
panującymi po I wojnie światowej nowoczesnymi prądami z zachwytem przyjął
tom wierszy Miriam Ulinower osadzony w tradycji sztetla. Miriam Ulinower
była jedną z pierwszych kobiet w Polsce i niewielu wówczas na świecie, które
32 K. Radziszewska, Środowisko literackie łódzkich Żydów 1918–1950 [w:] Kultura jako czynnik
rozwoju miasta na przykładzie Łodzi, red. V. Krawczyk-Wasilewska, M. Kucner, E. Zimnica-
-Kuzioła, Łódź 2012, s. 37.
33 J. J. Trunk, Pojln..., s. 103.
34 Por. R. Żebrowski, Z. Borzymińska, Po-lin..., s. 143.
WstępXXVIII
wydały swe wiersze w języku jidysz. Tomem, który zachwycił krytyka Dowida
Fryszmana był wydany w 1922 r. w Warszawie Der bobes ojcer [Skarbczyk babuni].
Krytyk był pod wrażeniem naturalności i prostoty wierszy poetki. Znajdował w
nich autentyczność opartą na tradycji. Częstym tematem wierszy Ulinower jest
szczęśliwe dzieciństwo w żydowskim sztetlu, ciepła atmosfera rodzinnego domu,
w którym mieszka tradycyjna patriarchalna rodzina. Poetki nie interesowało ani
wielkie miasto z typowymi dla niego problemami, ani procesy urbanizacji. W swych
tekstach nawiązuje do tradycji, do religijności prostego ludu. Jako mieszkanka
wielkiego miasta tęskni za utraconym światem. Częstym motywem jej wierszy jest
świętowanie szabatu i jego podniosła, magiczna atmosfera. Ulinower wprowadza
w nią czytelnika, pokazuje rytuały związane z tym świętem oraz wtajemnicza
w przygotowanie do niego. Świat sztetla jest światem idealnym; w domu panuje
spokój, dziadkowie udzielają błogosławieństwa jego mieszkańcom, na stole
płoną szabasowe świece i czuć zapach przygotowywanych potraw. W twórczości
Ulinower jednak na plan pierwszy wysuwają się kobiety. Wnuczka i babcia, która
potrafi interpretować symbole i znaki, jest źródłem wszelkiej mądrości, to częste
bohaterki wierszy poetki. Biblijne postaci Sary czy Rebeki służą za wzór zachowania
dla współczesnych kobiet35. Mimo sukcesu swego pierwszego tomu autorka nie
wydała kolejnych. Publikowała pojedyncze wiersze w prasie żydowskiej, głównie
w warszawskim dzienniku „Hajnt” oraz w łódzkim czasopiśmie literackim „Inzl”.
Były to m.in. wiersze z cyklu Chelmiade [Chełmiada] o przygodach mieszkańców
z miasteczka Chełm. W swym mieszkaniu przy ul. Narutowicza 11 poetka
prowadziła salon literacki, w którym spotykali się główni młodzi łódzcy poeci,
jak Jeszaje Szpigel czy Rachmil Bryks. Grupa ta spotykała się także w bibliotece
im. Ajzenszlosa. Ulinower była członkiem zarządu tejże biblioteki. W 1940 r.
została wraz z rodziną uwięziona w łódzkim getcie. Po jego likwidacji w 1944 r.
zamordowana w Auschwitz.
Innym autorem zakorzenionym w tradycji sztetla był Simcha Bunim Szajewicz.
Szajewicz dość wcześnie wyprowadził się z domu, zerwał z rodziną, gdyż nie
chciał zostać rabinem. Na życie swojej nowo założonej rodziny zarabiał pracując
w fabryce włókienniczej. Jak wspomina Icchok Goldkorn, Szajewicz jako jedyny
z młodych łódzkich pisarzy jidyszowych nosił żydowski kaszkiet i kapotę. Czynił
tak, aby nie sprawiać przykrości ortodoksyjnym rodzicom. Jego sposób bycia
miał w sobie coś z chasydzkiej, religijnej ekstazy. Bywał czasami gościem kawiarni
„Pod szklanką” przy ulicy Południowej 8. Spotykali się tu młodzi, jeszcze nieznani
lub mało znani twórcy. Uznani autorzy zbierali się we wspomnianej wcześniej
„Astorii”. Bywalcy „Pod szklanką” uważali Szajewicza za obiecującego prozaika.
Swoje opowiadania drukował w prasie żydowskiej. Ich akcja rozgrywa się w sztetlu,
gdzie mieszkają bogobojni, głęboko wierzący Żydzi oczekujący przyjścia Mesjasza
35 Por. K. Radziszewska, Środowisko literackie..., s. 43.
Antologia twórczości literackiej Żydów w ŁodziXXIX
jak w opowiadaniu Kecnik [Heretyk]. Mieszkańcy małego, biednego miasteczka,
które jest tłem opowiadania A gast fun Amerike [Gość z Ameryki] z zazdrością
i podziwem patrzą na bogatego przybysza z Ameryki, niegdysiejszego ich sąsiada,
krewnego czy znajomego. Jest on ucieleśnieniem ich marzeń o dobrym, dostatnim
życiu. W opublikowanej w „Wochnszriftn” recenzji powieści Bałuty I. Rabona
doszły do głosu lewicowe zapatrywania autora, jego bunt przeciwko łódzkiej
nędzy. Zarzucał Rabonowi, że w swej powieści wśród bałuckiej biedy umieścił
tylko jednego przedstawiciela proletariatu, że nie widzi nędzy i cierpienia, nie
widzi Bałut „bezrobotnych i głodujących mas, wśród których rozgrywają się
straszliwe tragedie i które buntują się przeciwko władcom miasta i są gotowe
poświęcić się w imię walczącego proletariatu?”36 I. Goldkorn twierdzi w swych
wspomnieniach, że Szajewicz był już wtedy niewierzący37. W 1939 r. miał zostać
wydany nakładem żydowskiej sekcji PEN Clubu przygotowany do druku tom
wierszy Der weg kejn Błękitne [Droga do Błękitnego]. Wybuch wojny przekreślił
te plany. Szajewicz uwięziony w 1940 r. w łódzkim getcie stał się piewcą tragedii
swoich współbraci.
„Dzieckiem Bałut” był Jeszaje Szpigel, który w okresie międzywojennym
pisał głównie wiersze. Jego utwory publikowały czasopisma literackie „S’Feld”,
„Szweln”, „Di Fajl”, które ukazywały się w Łodzi i w Warszawie oraz łódzki
dziennik „Najer Folksblat” i
Pobierz darmowy fragment (pdf)