Darmowy fragment publikacji:
48
Rozdział 1. Pozycja ustrojowa i kompetencje Trybunału Konstytucyjnego...
1.5. Rada Ministrów i Prezes Rady Ministrów a Trybunał
Konstytucyjny w przepisach Konstytucji z 1997 r.
Pozycja ustrojowa i zakres kompetencji Rady Ministrów oraz Prezesa
Rady Ministrów względem Trybunału Konstytucyjnego zostały zbudowane
przez Konstytucję na gruncie zasady podziału, równowagi i współdziałania
władz. Zasada ta, określona w art. 10 Konstytucji, stanowi o podziale wła-
dzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, jednocześnie podkreślając
konieczność równowagi między nimi. Dopełnieniem tej normy jest przepis
art. 173 Konstytucji stanowiący, że sądy i Trybunały są władzą odrębną
i niezależną od innych władz.
Między władzą ustawodawczą a wykonawczą możliwe są różne formy
wzajemnych oddziaływań i współpracy, dopuszcza się również istnienie
obszaru, w którym kompetencje organów należących do obu władz „prze-
cinają się” lub „nakładają”. Rozdzielone władze nie są tym samym nieza-
leżnymi od siebie elementami ustroju państwa. Stanowią one w istocie rze-
czy jedną konstrukcję, w ramach której obowiązane są współdziałać w celu
zapewnienia rzetelności i sprawności instytucji publicznych94. Natomiast
94 Zob. L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Warszawa
2009, s. 68, a także wyrok TK z 18 lutego 2004 r., K 12/03, OTK ZU 2A/2004,
poz. 8, w którym Trybunał Konstytucyjny dodatkowo stwierdził, że odrębność
i niezależność sądów nie może prowadzić do zniesienia mechanizmu koniecznej
równowagi pomiędzy wszystkimi tymi władzami. Każda z nich powinna dyspono-
wać natomiast takimi instrumentami, które pozwalają jej powstrzymywać, hamo-
wać działania pozostałych. Zasada ta, wyrażana również znaną formułą checks and
balances, jest jedną z najstarszych zasad ustrojowych i zarazem jedną z najistotniej-
szych i najlepiej sprawdzonych w praktyce reguł demokracji. Jest w tym kontekście
poza sporem, że mechanizm hamowania i równowagi zakładający możliwość inge-
rencji w zakres władzy sądowniczej nie może dotykać niezawisłości sędziowskiej
w dziedzinie sprawowania urzędu, a jakiekolwiek wkraczanie w działanie i orga-
nizację władzy sądowniczej, w sferze nieobjętej bezwzględną zasadą niezawisłości,
może być dokonywane jedynie wyjątkowo i musi posiadać dostateczne uzasadnie-
nie merytoryczne. Na temat podziału władz zob. także: M. Pach, P Tuleja, [w:] Kon-
stytucja RP, t. I: Komentarz do art. 1–88, red. M. Safjan, L. Bosek, Warszawa 2016,
komentarz do art. 10, s. 344; W. Orłowski, Zasada podziału władzy i jej realizacja,
[w:] Konstytucyjny system organów państwowych, red. E. Gdulewicz, Lublin 2015, s. 140
i n.; G. Kuca, Zasada podziału władzy w Konstytucji RP z 1997 roku, Warszawa 2014,
1.5. Rada Ministrów i Prezes Rady Ministrów a Trybunał Konstytucyjny...
49
relacje między władzą sądowniczą a pozostałymi muszą się opierać na za-
sadzie „separacji”95. Koniecznymi elementami zasady podziału władzy są
niezależność sądów i niezawisłość sędziów.
Konstytucyjny trójpodział władzy wywodzony jest z zasady państwa
demokratycznego i zasady państwa prawnego, a także z zasady suweren-
ności narodu. Ma ona swój głęboki sens, z jednej strony chroniąc jednostki
przed konsekwencjami wynikającymi ze skoncentrowania władzy w rękach
s. 235 i n.; J. Kuciński, Konstytucyjny ustrój państwowy Rzeczypospolitej Polskiej, Warsza-
wa 2003; idem, Legislatywa – egzekutywa – judykatywa: konstytucyjne instytucje i mecha-
nizmy służące równowadze władz w polskim systemie trójpodziału, Warszawa 2010, s. 51
i n.; J. Kuciński, W.J. Wołpiuk, Zasady ustroju politycznego państwa w Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej z 1997 roku, Warszawa 2012, s. 141 i n.; Z. Witkowski, Dyrektywa
„współdziałania władz” jako element organizujący życie wspólnoty państwowej w świetle Kon-
stytucji RP z 2 kwietnia 1997 r., [w:] Instytucje prawa konstytucyjnego w dobie integracji
europejskiej. Księga jubileuszowa dedykowana prof. Marii Kruk-Jarosz, red. J. Wawrzyniak,
M. Laskowska, Warszawa 2009; Zasady podziału władzy we współczesnych państwach
europejskich, red. S. Grabowska, R. Grabowski, Rzeszów 2016.
95 Władza sądownicza, mimo swego odizolowania w zakresie orzekania od po-
zostałych władz, nie jest całkowicie odseparowana od nich, jeśli chodzi o powiąza-
nia o charakterze funkcjonalnym, choć zarazem jakakolwiek zewnętrzna ingerencja
w proces sędziowskiego orzekania jest konstytucyjnie wykluczona. Konstytucja do-
starcza przykładów takich funkcjonalnych powiązań władz. Najbardziej znaczące
polegają na tym, że prawne podstawy działalności sądów oparte są na aktach pocho-
dzących od parlamentu, sędziowie zaś są powoływani przez Prezydenta na wniosek
Krajowej Rady Sądownictwa. Te lub inne jeszcze powiązania władz nie mogą jednak
naruszać wskazanej wyżej odrębności władzy sądowniczej oraz nie mogą wpływać
na działalność orzeczniczą sądów. Rozstrzygnięcia sądów poddawane są kontroli
instancyjnej jedynie na zasadach i w formach określonych w Konstytucji i w usta-
wach. Konsekwencją takiego stanu prawa jest to, że ani władza ustawodawcza, ani
władza wykonawcza nie może sprawować wymiaru sprawiedliwości, a zatem nie
może wkraczać w te dziedziny, w których sędziowie są niezawiśli. Ostateczne roz-
strzyganie o prawach i obowiązkach jednostek lub osób prawnych w konkretnych
sprawach należy do wyłącznej kompetencji sądownictwa. W ten sposób następuje
zazębianie się zasady podziału i równowagi władzy oraz zasad państwa prawnego
(wyrok TK z 15 stycznia 2009 r., K 45/07, OTK ZU 1A/2009, poz. 3). Por. wyrok
TK z 19 lipca 2005 r., K 28/04, OTK ZU 7A/2005, poz. 81; wyrok TK z 29 listo-
pada 2005 r., P 16/04, OTK ZU 10A/2005, poz. 119 oraz wyrok TK z 14 kwietnia
1999 r., K 8/99, OTK ZU 3/1999, poz. 41.
50
Rozdział 1. Pozycja ustrojowa i kompetencje Trybunału Konstytucyjnego...
jednego organu, z drugiej natomiast stanowiąc mechanizm integracji dzia-
łań poszczególnych elementów organizacji państwowej.
W kontekście wzajemnych oddziaływań przedstawicieli egzekutywy
(Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów) i władzy sądowniczej (Trybu-
nału Konstytucyjnego) należy wskazać na kilka kwestii.
Pierwsza z nich dotyczy wspomnianego uprawnienia Trybunału Kon-
stytucyjnego do rozstrzygania sporów kompetencyjnych między central-
nymi konstytucyjnymi organami państwa. Decydując o kompetencjach
tych organów, a więc o ich istnieniu bądź nieistnieniu, organ ten realnie
wpływa na ich działalność i stanowi dowód ścisłego powiązania władzy
sądowniczej z funkcjonowaniem organów władzy, w tym władzy wykonaw-
czej. Argument ten wzmacnia teza, że w rozstrzygnięciu Trybunału można
się doszukiwać elementów powszechnie obowiązującej wykładni prawa.
Zatem niewątpliwie rozstrzyganie sporów kompetencyjnych jest istotnym
przejawem zasady demokratycznego państwa prawnego, konstytucyjnej za-
sady legalizmu, dla której stanowi istotną gwarancję instytucjonalną, zasa-
dy konstytucjonalizmu oraz zasady trójpodziału władzy96.
Oceniając hierarchiczną zgodność norm prawnych, Trybunał Konsty-
tucyjny staje się strażnikiem działalności prawotwórczej organów państwa.
Niemniej jednak nie może on badać tej działalności „z własnej inicjatywy”.
W tym kontekście na czoło wysuwa się kompetencja Prezesa Rady Mini-
strów do inicjowania procesu przed Trybunałem Konstytucyjnym w spra-
wach abstrakcyjnej kontroli norm. Korzystając z tego narzędzia, poddaje
on ocenie działalność prawotwórczą nie tylko władzy ustawodawczej, lecz
także wykonawczej.
Wszczęty przed Trybunałem Konstytucyjnym proces w sprawach abs-
trakcyjnej kontroli norm najczęściej skutkuje wydaniem wyroku. Co do
zasady „proste” orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności
przepisów aktu normatywnego Rady Ministrów (jej członków) czy Prezesa
Rady Ministrów powoduje utratę ich mocy obowiązującej bez bezwzględ-
nej konieczności podejmowania dodatkowych działań ze strony podmio-
tów odpowiedzialnych za ten akt. Jednak w wielu przypadkach negatoryjne
orzeczenie Trybunału „wymusza” na właściwym organie reakcję, gdyż jako
„ustawodawca negatywny” Trybunał Konstytucyjny nie posiada kompeten-
96 P. Sarnecki, Spory kompetencyjne przed Trybunałem Konstytucyjnym, Prz. Sejm.
2009, nr 5, s. 11.
1.5. Rada Ministrów i Prezes Rady Ministrów a Trybunał Konstytucyjny...
51
cji do uzupełniania systemu prawa o pożądane regulacje, a usunięcie nie-
konstytucyjnego przepisu nie prowadzi do automatycznego odżycia przepi-
sów poprzednio obowiązujących.
Powyższa kompetencja Trybunału Konstytucyjnego uzupełniana jest
możliwością sygnalizowania Sejmowi i Senatowi oraz innym organom sta-
nowiącym prawo (w tym Radzie Ministrów i Prezesowi Rady Ministrów)
istnienia uchybień i luk w prawie, których usunięcie jest niezbędne do za-
pewnienia spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
Kolejną kwestią obrazującą charakter relacji między Trybunałem Kon-
stytucyjnym a władzą wykonawczą jest wykonywanie jego orzeczeń. Zada-
nie to nie zostało wprost sprecyzowane w Konstytucji. Brak też wyraźnego
przypisania obowiązku jego realizacji jakiemukolwiek konstytucyjnemu
organowi. Niemniej to właśnie na Radzie Ministrów spoczywa najwięk-
szy ciężar implementacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego do systemu
prawa. Wynika to z pozycji ustrojowej tego organu – jako podstawowego
organu państwa odpowiedzialnego za bieżące prowadzenie spraw państwa
– oraz z nieograniczonego prawa inicjatywy prawodawczej (a w niektórych
przypadkach nawet wyłączności takiej inicjatywy).
„Zależność” tych dwóch z wymienionych władz widoczna jest również
tuż po wydaniu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny. Zgodnie z nor-
mą konstytucyjną orzeczenia Trybunału wymagają urzędowego ogłoszenia,
co tworzy po stronie podmiotu, do kompetencji którego należy wydawanie
danego organu urzędowego, a więc Prezesa Rady Ministrów, obowiązek ich
publikacji. Choć organ promulgacyjny, dokonując technicznej czynności pu-
blikacji orzeczeń, nie ponosi odpowiedzialności za ich treść ani nie ma kom-
petencji do ustalenia ich statusu prawnego, to bez wypełnienia tego obowiąz-
ku rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego nie mogłyby wejść w życie.
Pobierz darmowy fragment (pdf)
