Darmowy fragment publikacji:
Zazdrość i działalność naukowa
Studium z zakresu naukoznawstwa pedagogicznego
Primum non nocere, po drugie – służyć ludzkości w zgodzie z sumieniem
Ku powstrzymaniu destrukcji na uczelniach wyższych!
Alicja Żywczok
Zazdrość i działalność naukowa
Studium z zakresu naukoznawstwa pedagogicznego
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego • Katowice 2020
Recenzent
Wiesław Andrukowicz
Spis treści
Zamiast wprowadzenia
Uzasadnienie wyboru problematyki
Deskrypcja metodologicznych i organizacyjnych podstaw badań o orien-
tacji jakościowej
Szczegółowy opis struktury i zawartości merytorycznej monografii
Słowo do czytelników – odbiorców i twórców kultury
Rozdzia ł pier wszy
Zazdrość i terminy zbliżone pod względem semantycznym
Uściślenia leksykalne oraz wartościowanie zazdrości
Zazdrość jako złożony stan emocjonalny współtworzony przez komponenty:
niepokój i pożądliwość
Zawiść – etap zaawansowany emocji zazdrości
Nienawiść – połączenie wrogości z zawiścią
Nieżyczliwość i nieprzychylność
Próżność – nadmierne pragnienie uznania społecznego
Zachłanność i chciwość, czyli niepohamowana chęć posiadania cudzych dóbr
Współzawodnictwo, rywalizacja, konkurencja
Podsumowanie
Rozdzia ł drugi
Typy, poziomy, fazy oraz trwałość zazdrości
Zazdrość – jedna czy wiele? O typach zazdrości
Poziomy zazdrości
Fazy zazdrości nadawczej i reakcji odbiorcy na zazdrość
Trwałość czy zmienność odczuwanej zazdrości?
Podsumowanie
Mechanizm, przyczyny, przedmioty zazdrości wśród naukowców
Rozdzia ł trzeci
Zazdrość jako mechanizm afektywny służący przetrwaniu człowieka
9
9
17
25
28
31
36
40
42
43
44
48
53
59
63
65
66
68
73
6
Spis treści
Przyczyny zazdrości
Relacje panujące w rodzinie macierzystej
Nieprawidłowe rozwiązania systemowe i organizacyjne w instytucjach
publicznych
tości
Dyskurs medialny obfitujący w ekspresję emocji negatywnych
Powszechny konsumeryzm i merkantylizm
Nieprawidłowa samoocena oraz stosunek do wysiłku – niedobór pracowi-
Deprywacja potrzeb samorealizacji i uznania społecznego
Niski status społeczny połączony z usilnym dążeniem do jego podwyższenia
Deficyt kontroli wolicjonalnej
Niezadowolenie z życia i defetyzm
Zazdrość – mankament w pracy naukowej. Przedmioty zazdrości wśród pra-
cowników uczelni wyższych
Podsumowanie
Rozdzia ł czwar t y
Przejawy zazdrości w środowisku naukowców
Ekspresja emocji zazdrości wśród mężczyzn i kobiet
Psychiczne i somatyczne przejawy zazdrości
Behawioralne przejawy zazdrości
Kompulsywne porównywanie siebie z innymi ludźmi
Wzbudzanie zazdrości w otoczeniu społecznym jako forma manipulacji
Niedociekanie prawdy, niejasny przekaz komunikatów i podtrzymywanie
bezładu organizacyjnego
Wrogość wobec ludzi mających wyższy status społeczny
Imitacja zakresu zainteresowań naukowych oraz problematyki badawczej
Dyskredytacja, czyli umniejszanie dokonań i zasług rzekomych przeciw-
ników
Uszczuplanie zasobów konkurenta
Przejawy zazdrości doznane od współpracowników z jednej uczelni
Przejawy zazdrości doznane od pracowników innych uczelni
Podsumowanie
Naukowcy o skutkach zazdrości w ich pracy naukowej
Rozdzia ł piąt y
Prawdopodobne skutki zazdrości dla człowieka przejawiającego tę emocję
negatywną
Cierpienie psychiczne
Resentyment
Zakłócenia komunikacji interpersonalnej i poczucie osamotnienia
Nabywanie innych niekorzystnych cech charakteru i zachowania
Inklinacja negatywna i obniżenie poziomu jakości życia
76
76
78
83
85
88
89
91
92
93
95
99
105
106
109
109
110
111
112
113
114
119
120
123
125
131
131
133
135
135
138
Spis treści
7
Niepochlebna opinia społeczna
Narażenie na marginalizację społeczną
Zagrożenie indywidualnego rozwoju naukowego
Prawdopodobne skutki, jakie doznający zazdrości ponosi od otoczenia spo-
łecznego
Zachwianie obrazu świata, innych ludzi i siebie
Rodzenie emocji i uczuć negatywnych wśród pracowników, którym inni
zazdroszczą
Odczuwanie braku wsparcia naukowego
Narażenie na nieuzasadnioną krytykę i reakcje hiperkrytyczne
Podleganie nieprawidłowemu doborowi kadry, negatywnej rotacji i fluktu-
acji pracowników
interpersonalnych
Doświadczanie ostracyzmu środowiskowego, mobbingu i konfliktów
Usiłowanie utrudnienia rozwoju naukowego bądź opóźnienia awansu
zawodowego
Próby nieformalnej ingerencji w ocenę/opinię merytoryczną projektów
i prac naukowych oraz w postępowanie awansowe
Aranżowanie sytuacji stanowiących niebezpieczeństwo dla pozytyw-
nego wizerunku pracownika ubiegającego się o stopień bądź tytuł
naukowy
(Za)hamowanie kreatywności utalentowanych naukowców
Podsumowanie
Rozdzia ł szóst y
Wartości, dyspozycje i postawy naukowców
będące przeciwieństwem zazdrości
Współwystępowanie wdzięczności, szczodrości, hojności, bezinteresowności
Uczynność i skromność związane z przekonaniem uczonych o służebności
względem ludzkości i nauki
Podziw, uznanie, szacunek, poważanie
Niezłomność w dążeniu do poznania prawdy
Sprawowanie pieczy nad rozwojem naukowym własnym i współpracow-
ników
naukowych
Zamiłowanie do pracy badawczej i wrażliwość na przejawy oryginalności dzieł
Niechęć do formalizmu oraz bliskość uczuciowa między naukowcami: relacje
koleżeńskie i przyjacielskie
Pochodne wolności: otwartość, tolerancja, niezależność intelektualna
Niezawisłość moralna, wspaniałomyślność i autentyczność
Uczciwość i odwaga afirmacji życia
Podsumowanie
139
139
140
141
141
142
143
144
146
151
153
157
158
159
161
165
168
171
173
174
177
179
183
186
189
193
8
Spis treści
Rozdzia ł siódmy
Zapobieganie i rugowanie zazdrości w procesie edukacyjnym
adeptów nauki oraz młodych naukowców
Zasady wychowania i samowychowania moralnego wspomagające zapobiega-
nie zazdrości
Metody rugowania zazdrości
zazdrości
Refleksja i autorefleksja – wysiłek wolicjonalny zmierzający do eliminacji
Przezwyciężanie stereotypów oraz nieuleganie złudzeniom
Rozwijanie zalet – antidotum na destrukcyjną zazdrość
Redukowanie perfekcjonizmu predysponującego do przejawiania zazdrości
Wypracowanie tradycji świętowania własnych i cudzych osiągnięć, zwłasz-
cza sukcesów współpracowników
Niewzmacnianie zachowania wynikającego z zazdrości oraz wykazywanie
bezcelowości tego stanu emocjonalnego
Kodeks etyki zawodowej – środek pomocny w ukierunkowaniu emocji zazdro-
ści na realizację celów konstruktywnych społecznie
Zmiana bądź modyfikacja procedur instytucjonalnych w celu przezwyciężenia
zachowania negatywnego motywowanego zazdrością
Podsumowanie
Zakończenie
Bibliografia
Indeks osobowy
Nota o autorce
Summary
Zusammenfassung
197
201
201
207
210
212
213
218
219
221
224
231
245
261
269
275
279
Zamiast wprowadzenia
Uzasadnienie wyboru problematyki
Skłonność do zazdrości jest niewątpliwie faktem psychospołecznym i kul-
turowym. Nauki zajmujące się człowiekiem słusznie próbują dociekać, w jakim
stopniu zazdrość stanowi jego filogenetyczną skłonność, a w jakim – zachowa-
nie wyuczone, czyli podlegające kształtowaniu wychowawczemu. Dociekanie
to jest uzasadnione koniecznością nie tylko zapobiegania i rugowania nasilonej
emocji zazdrości z ludzkiej psychiki, ale także zadbania przede wszystkim
o wychowanie człowieka wolnego od patologicznej zazdrości (jako dyspozycji
negatywnej) i ma na względzie pokojowe współżycie społeczne. Nadzieja zwią-
zana z procesem wychowania oraz samowychowania w tym zakresie nie należy
więc do bezpodstawnych. Dzięki odpowiedniemu stosunkowi do wartości
moralnych, przeżywaniu wielu emocji pozytywnych (przeciwieństw emocji za-
zdrości) i uosabianiu pozytywnych cech charakteru (przeciwieństw dyspozycji
zazdrości) człowiek lepiej będzie kontrolować emocje negatywne, nie zezwalając
na rozpanoszenie się zazdrości w strukturze swego charakteru i osobowości.
Biorąc pod uwagę usytuowanie zagadnienia w nauce, zazdrość poj-
mowaną jako emocję kwalifikuje się najczęściej do zagadnień psychologii
jednostki (psychologii rozwojowej, a także psychologii klinicznej). Stanowi
również przedmiot badań antropologii (kulturowej i społecznej), socjologii
(między innymi socjologii konfliktu), ekonomii (na przykład politycznej),
prawa, filozofii (zwłaszcza dziedziny etyki – deontologii, czy fenomenologii)
oraz pedagogiki (teorii wychowania, pedagogiki ogólnej, pedagogiki kultury,
pedagogiki pracy, pedagogiki społecznej, pedagogiki zdrowia, andragogiki).
Zazdrość bywa więc ujmowana jako kategoria humanistyczna, społeczna
(jurydyczna, historyczna, pedagogiczna, socjologiczna, politologiczna), a także
medyczna oraz ekonomiczna. Niestety, jest poddawana badaniu stosunkowo
rzadko, prawdopodobnie ze względu na powszechną niechęć do ujawniania
tej przywary i obawę przed konsekwencjami (w postaci choćby dezaprobaty)
tak wyrażanej prawdomówności.
10
Zamiast wprowadzenia
Zazdrość zalicza się do wad (inaczej – przywar, występków) człowieka,
co potwierdza jedno z przysłów polskich: „Zazdrość – sąsiedzka wada”.
Wada ta znajduje odzwierciedlenie w najstarszych kodeksach etycznych, na
przykład Dekalogu (dziesiąte przykazanie). Ma swe miejsce również wśród
siedmiu grzechów głównych1, a zatem zazdrość uważana jest za niebezpieczną
odmianę pożądliwości, rodzącą powszechną dezaprobatę. „W Biblii zazdrość
jest oceniana jednoznacznie jako zło, dlatego nie należy z zazdrością przyglą-
dać się doraźnym sukcesom i radościom niesprawiedliwych. »Nie zazdrość
ludziom nieprawym, nie pragnij ich towarzystwa«. Taką poradę można zna-
leźć w Księdze Przysłów (24,1)”2. Oprócz tego zawiera pouczenie, że zazdrość
przejawiają raczej ludzie źli i nierozumni niż dobrzy i mądrzy. Pierwsi często
zazdroszczą drugim (Syr 14,8; 18,18; 1 Kor 3,3; Mdr 7,13; Rdz 26,14; Dz 7,9).
W tekstach biblijnych zazdrość współtworzy katalog nieprawości, takich
jak: spór, niezgoda, rozłam, kradzież, podstęp, obłuda, obelga, obmowa,
kłamstwo, zabójstwo, prześladowanie, bezład. Zresztą nie ma systemu etycz-
nego ani religijnego, który sankcjonowałby zazdrość. Większość systemów
normatywnych (dzięki którym zachodził rozwój kulturalny, gospodarczy
i techniczny społeczeństw) zawiera liczne zakazy, restrykcje i zalecenia jedno-
znacznie sprzeciwiające się prowokowaniu do zazdrości. Systemy te spełniają
zatem wymóg tłumienia, a nawet eliminowania zazdrości.
Już od starożytności (aż do nowożytności) uważano, że zazdrości jako
wady należy się wstydzić i starać się ją eliminować za pośrednictwem samo-
doskonalenia. W starożytnej Grecji dobra, które mogły stać się przedmiotem
czyjejś zazdrości, takie jak: dobry los, zdrowie, uroda, mądrość, uzdolnienia,
postrzegano nie jako zasługę człowieka, lecz dar Boga i jednocześnie zadanie3
związane z ich odpowiedzialnym użytkowaniem. Zazdrość uznawano za akt
bezbożności oraz godny politowania przejaw braku wdzięczności, a także
niezadowolenia z tego, co się otrzymało. Wraz z upływem kolejnych epok
zazdrość nie stała się tematem zdezaktualizowanym, wręcz przeciwnie –
wciąż istotnym pod wieloma względami: społecznym, politycznym, prawnym,
moralnym, religijnym czy wychowawczym.
Współcześnie, zwłaszcza emocję/uczucie zazdrości, uważa się za naturalne
wyposażenie człowieka (komponent ludzkiej natury), natomiast zachowanie
wynikające z zazdrości traktuje się raczej pobłażliwie. To „usankcjonowanie”
zazdrości nie wydaje się jednak, w przekonaniu wielu humanistów, korzystne
ze względu na zagrożenie, jakie rodzi – rozpad więzi braterstwa oraz solidar-
1 Zob. O grzechu zazdrości. Przeł. A. Wojnowski. Hajnówka, Wydawnictwo „Bratczyk”,
2 A. Zwoliński: Siedem grzechów głównych. Zazdrość. Radom, Polskie Wydawnictwo
1999.
Encyklopedyczne „Polwen”, 2008, s. 29–30.
3 Zob. ibidem, s. 82.
Zamiast wprowadzenia
11
ności, wpierw mniejszych grup i społeczności, a następnie takiej wspólnoty
powszechnej, jak ludzkość. Powody te zadecydowały o niniejszej analizie
zazdrości, pojmowanej jako dyspozycja ludzka utrudniająca (przeszkoda we-
wnętrzna i zewnętrzna), a w niektórych przypadkach nawet uniemożliwiająca
optymalny rozwój naukowy, czyli spowalniająca i postęp kulturowy.
Zdaniem Leszka Kołakowskiego, zazdrość powoduje w świecie wiele szkód,
nieszczęść i nikczemności, takich jak zbrodnie i wojny. Choć ludzie, popeł-
niając czyny, w których kierują się zazdrością, rzadko ją wyraźnie ujawniają,
relatywnie często są demaskowani jako naruszający zasady moralne. Filozof
ten uważa również, że Polska, w porównaniu na przykład ze społeczeństwem
amerykańskim, wolnym od hierarchii i nieuzasadnionych przywilejów, jest
krajem dogodnym dla rozwoju tej emocji negatywnej. Stany Zjednoczone są,
w jego przekonaniu, znacznie mniej narażone na eskalację zazdrości4. Stwier-
dzenie to powinno wydawać się Polakom niepokojące i skłaniać do badaw-
czego namysłu nad destruktywnym wpływem zazdrości na różne dziedziny
życia społecznego, między innymi – na naukę (na jej postęp wyznaczony
jakością osiągnięć poszczególnych naukowców i zespołów badawczych).
Już filozof oświecenia Stanisław Wawrzyniec Staszic piętnował w narodzie
polskim takie przywary, jak zazdrość, chciwość, próżniactwo, nieuczciwość
(zwłaszcza grabieże), które zniekształcały prawidłowe wyobrażenie obywateli
o cudzej własności5. „W postawie wobec zazdrości obywatele […] krajów różnią
się, na przykład we Francji zabójstwo z pobudek zazdrości jest karane łagod-
niej niż w przypadku zabójstw z innych pobudek. Wynika to z powszechnego
poczucia, że zabicie rywala może świadczyć o miłości do drugiej osoby”6.
Zazdrość, w przekonaniu autora koncepcji sprawiedliwości Johna Rawlsa,
zagraża sprawiedliwości społecznej7, gdyż prowadzi człowieka zazdrosnego do
naruszania zasad współżycia obowiązujących w społeczeństwie. Postrzega on
bowiem innych ludzi jako konkurentów, których należy wyeliminować.
Uzasadniając wybór tej emocjonalnie niełatwej tematyki zjawisk destruk-
tywnych w działalności naukowej, pragnę podkreślić, że uczyniłam to nie
w celu piętnowania zła zakorzenionego w określonym środowisku, instytucji
4 Zob. L. Kołakowski: O zawiści. W: Idem: Mini wykłady o maxi sprawach. Kraków,
Wydawnictwo „Znak”, 2004, s. 252.
5 Zob. S. Staszic: Być narodowi użytecznym. Wybór B. Suchodolski. Katowice, Wy-
dawnictwo Stronnictwa Demokratycznego „Epoka”, 1985, s. 44, 68; S. Staszic: Uwagi nad
życiem Jana Zamoyskiego. Oprac. S. Czarnowski. Wrocław, Zakład Narodowy im. Ossoliń-
skich – Wydawnictwo, 2005, s. 93.
6 M. Klein: Pisma. T. 3: Zawiść i wdzięczność oraz inne prace z lat 1946–1963. Przeł.
A. Czownicka, H. Grzegołowska-Klarkowska. Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo Psy-
chologiczne, 2007, s. 191.
7 Zob. J. Rawls: Teoria sprawiedliwości. Przeł. M. Panufnik, J. Pasek, A. Romaniuk.
Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013.
12
Zamiast wprowadzenia
czy grupie zawodowej. Jednym z motywów okazała się chęć i zarazem
konieczność ujawnienia blokad rozwoju naukowego w postaci tworzonych
przez ludzi zazdrosnych tak zwanych sztucznych przeszkód nadwerężających
relacje i komplikujących innym przebieg kariery zawodowej, zwłaszcza
przez proceder nierównego traktowania pracowników (nie zawsze mający
charakter mobbingu, ale relatywnie często – nierówności dystrybutywnej).
Kolejnym motywem przedsięwzięcia badawczego stały się niepokój i troska
o jakość życia naukowców (podmiotów poznania naukowego) oraz jakość
ich aktywności zawodowej (dynamizm indywidualnego rozwoju naukowego).
Kwintesencja zamysłu autorki wyraża się w dążeniu do powstrzymania w śro-
dowisku zawodowym naukowców destruktywnego zachowania wynikającego
z eskalacji tej emocji ze względu na rozwój nauki (i jej funkcje kulturotwór-
cze), a przede wszystkim z uwagi na wrażliwość jednostek ponadprzeciętnych,
stanowiących najistotniejsze jej ogniwo i kapitał, a także na wymóg zapewnie-
nia im optymalnego funkcjonowania zawodowego. Poparcie mecenatu, jakim
mogliby zostać otoczeni naukowcy, świadczyłoby o należytym uwzględnianiu
interesu społecznego w naszym kraju.
Jest jeszcze inny powód mego wyboru problematyki zazdrości w odniesieniu
do działalności naukowej. Jan Ámos Komensky uważał, że celem powszechnego
i permanentnego kształcenia jest doprowadzenie ludzi do osiągnięcia człowie-
czeństwa za pośrednictwem między innymi umiejętności cieszenia się z życzli-
wości ludzi, którzy im nie zazdroszczą, lecz gratulują spokojnego, szczęśliwego
i bezpiecznego życia8. Jeden z celów edukacji akademickiej adeptów nauki,
celów dostępnych realizacyjnie, mógłby więc brzmieć podobnie.
Zajmując się naukowo ponad ćwierć wieku problematyką ludzkiej afirma-
cji życia (w tym – satysfakcji z pracy), czułam się zobligowana do odsłonięcia
i wyjaśnienia również procesów i mechanizmów, zwłaszcza osobowościowych
oraz społecznych, niekorzystnych dla postępu nauki (a tym samym przyczy-
niających się do regresji kulturowej). Inne zagadnienia z zakresu naukoznaw-
stwa pedagogicznego stanowiły przedmiot mych zainteresowań badawczych
już wcześniej, wyrażonych w monografii dotyczącej aksjologicznych uwarun-
kowań odkrycia naukowego, a także w licznych artykułach, jednak termin
ten wprowadziłam w użycie w niniejszej monografii, a tym samym uznałam
za istotny termin pedagogiczny. „Naukoznawstwo pedagogiczne”, jako zakre-
sowo szersze od „pedagogiki szkoły wyższej”, będzie, jak sądzę, stopniowo
zaznaczało swój obszar badawczy, rozwijając się nie tylko w Polsce, ale i w in-
8 Zob. J.Á. Komensky: Pampaedia. Przeł. K. Remerowa. Wrocław, Ossolineum, 1973;
Z. Kwieciński: Nauczyciel akademicki. Pomiędzy autonomią, zaangażowaniem i nihilizmem.
W: Idem: Grzęzawisko. Eseje z pedagogiki społecznej i krytycznej socjologii edukacji. Stary To-
ruń, Wydawca Studio Kropka dtp – Piotr Kabaciński, 2019, s. 97, 98. Por. B. Śliwerski: Klini-
ka akademickiej pedagogiki. Kraków, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, 2013.
Zamiast wprowadzenia
13
nych krajach. Naukoznawstwo pedagogiczne stanowiące dział naukoznawstwa
można uznać również za dział metateorii pedagogicznej, badający między
innymi znaczenie pedagogiki jako nauki oraz jej powiązania z innymi dy-
scyplinami i subdyscyplinami. Głównymi badanymi podmiotami tego działu
naukoznawstwa są naukowcy (w odróżnieniu od pedagogiki szkoły wyższej,
której założenia dotyczą zasadniczo edukacji studentów i doktorantów).
Przyjęłam, że treść monografii Aksjologia odkrycia naukowego – studium roz-
woju i wychowania osobowości naukowych stanowi teoretyczną podwalinę kon-
cepcyjną niniejszej pracy naukowej oraz przyczynek do kontynuacji badań, gdyż
zawarta w publikacji aksjologiczno-aretologiczna koncepcja rozwoju naukowego
pozwala dostrzec główne (zewnątrzpochodne i wewnątrzpochodne) katalizatory
oraz inhibitory indywidualnego rozwoju naukowego, a także postępu w nauce
jako dziedzinie kultury. Niektóre jakości deontyczne nie tylko sprzyjają pracy
naukowej, lecz wręcz konstytuują osobowość uczonego, są więc konieczne
w dochodzeniu do spektakularnych osiągnięć naukowych, takich jak odkrycia.
Jeśli uznać, że określone jednostki wartości (na przykład odwaga, uczciwość,
wierność) oraz związane z nimi cechy (takie jak autentyczność czy skromność)
sprzyjają dynamizowaniu indywidualnego rozwoju naukowego9, należy również
konsekwentnie przyjąć, że antywartości (przeciwieństwa wartości) oraz wady
(przeciwieństwa zalet/cnót) decydują o komplikowaniu, spowalnianiu rozwoju
naukowego, a w niektórych przypadkach nawet go uniemożliwiają.
Potwierdzenie tego daje się dostrzec już w wynikach badań przedstawicieli
innych nauk10, na przykład w niektórych pracach psychologów analizujących
i opisujących powiązanie między typem osobowości (oraz postawami spo-
łecznymi) i funkcjonowaniem poznawczym człowieka11. Dokładne poznanie
tych zależności będzie można uznać za znaczący wkład w rozwój „psychologii
nauki” oraz innych obszarów naukoznawstwa.
Będąc przekonana, że ludzkość wiele zawdzięcza ofiarności naukowców,
którzy inicjują postęp kulturowy i cywilizacyjny, przyjęłam, że warto pozna-
wać zarówno ich osobowość, losy, egzystencję, jakość życia, dążenia, potrzeby,
postawy, talent, jak i proces twórczy czy rozwój naukowy. Sporo dotychcza-
sowych publikacji dotyczyło zagadnień związanych choćby z ideą i etosem
uniwersytetu, możliwością reformowania, wprowadzania zmian w kształce-
niu i organizacji szkolnictwa wyższego w kraju, a także poza jego granicami.
9 Zob. A. Żywczok: Aksjologia odkrycia naukowego – studium rozwoju i wychowania
osobowości naukowych. Toruń, Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009. Zestawienie zewnątrz-
pochodnych i wewnątrzpochodnych aktywatorów rozwoju naukowego – s. 263, 264.
10 Zob. A.M. de Tchorzewski: Inter- i multidyscyplinarny charakter współczesnych nauk
pedagogicznych i ich aplikacyjne konsekwencje. „Rocznik Komisji Nauk Pedagogicznych PAN”
– Oddział w Krakowie, 2010, t. 63.
11 Zob. M. Rokeach: Umysł otwarty i zamknięty. Przeł. A. Wojciechowski. Warszawa,
Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2018.
14
Zamiast wprowadzenia
Choć z zakresu epistemologii powstało już wiele prac naukowych12, wciąż
brakuje publikacji, w których podejmuje się problematykę osobowości bądź
charakteru jako wyznaczników rozwoju naukowego (albo stagnacji) i czynni-
ków progresji (lub inwolucji) w nauce jako dziedzinie kultury.
Staranna kwerenda literatury naukowej, polskiej i zagranicznej, upewniła
mnie w przeświadczeniu, że podjęty przeze mnie problem nie należy do odtwór-
czych. Brak rozważań lub co najwyżej śladowe wzmianki na ten temat pozwalają
na zainicjowanie takiego kierunku poznawczego oraz wypełnienie faktycznej
luki w badanym zakresie, mianowicie powiązań między działalnością13 naukową
(oraz jej rezultatem – indywidualnym rozwojem naukowym) i zazdrością (którą
dany uczony odczuwa, a także doznaje jej przejawów od innych naukowców).
Ignorancją byłoby twierdzenie, że w zasobach bibliograficznych nie ma publikacji
dotyczących zazdrości; naturalnie, daje się odnaleźć kilka znaczących. Twierdzę
jednak stanowczo, że poszukiwanie monografii bądź artykułów naukowych
odnośnie do zazdrości badanej w kontekście rozwoju naukowego i postępu
w nauce, zazdrości ujmowanej jako katalizator albo inhibitor zdaje się syzyfową
pracą i w tym wypadku popularne powiedzenie: „Kto szuka, ten znajdzie” może
badaczy wręcz demotywować. Nurt badań nad znaczeniem wartości i emocji
w działalności naukowej może odegrać kluczową rolę w profilaktyce, diagnozie
i terapii życia akademickiego, a przede wszystkim zająć znaczące miejsce w do-
głębnym poznaniu profesjonalnej aktywności naukowej.
Oprócz niedoborów literatury jako badaczka tej problematyki musiałam
się zmierzyć również z innymi problemami. Zagadnienie zazdrości nie należy
do prostych badawczo, ponieważ zdaje się wyjątkowo osobistym, niemal in-
tymnym. Wymaga bowiem od respondentów szczerości, otwartości i odwagi
ujawniania swych poglądów, postrzegania zjawiska, odsłonięcia (niekiedy
traumatycznych) doświadczeń emocjonalnych, bez nadmiernego skrępowa-
nia czy obawy przed utratą „dobrego imienia”. Już refleksja nad zazdrością
12 Jako przykład współczesnej pracy naukowej z tego zakresu, zasługującej na uwagę na-
ukoznawców, podaję monografię Adama Groblera. Zob. A. Grobler: Epistemologia. Sandwi-
czowa teoria wiedzy. Kraków, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Univer-
sitas”, 2014.
13 Działalność to zespół działań bądź czynności, podejmowanych w jakimś celu, zakresie,
czynny udział w czymś, na przykład działalność: artystyczna, konspiracyjna, dyplomatycz-
na (w niniejszej monografii przedmiot poznania stanowi działalność naukowa); ogół zorga-
nizowanych działań podejmowanych przez jednostkę, grupę bądź instytucję w określonym
celu; układ intencjonalnych czynności, których celem jest przystosowanie się do otoczenia lub
zmiana tego otoczenia. Wszelka działalność opiera się na: wyznaczaniu celu działań, ustala-
niu warunków działań, wyborze środków adekwatnych zarówno do celu, jak i do warunków
danej rzeczywistości. Zob. W. Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa, Wydawnictwo
Akademickie „Żak”, 2001, s. 85; Inny słownik języka polskiego PWN. T. 1: A–Ó. Red. M. Bań-
ko. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2017, s. 348.
Zamiast wprowadzenia
15
własną (a co dopiero zazdrością innych ludzi) nastręcza pewnych trudności,
związanych ze złożonością analizowanej emocji oraz z niepewnością wypo-
wiadanych na ten temat twierdzeń. Refleksja wzbudzająca w respondentach
dyskomfort nie stanowi jednak czynnika zniechęcającego doświadczonego
badacza do przeprowadzenia badań, ale jeszcze silniej motywuje i inspiruje
go do tego, by osiągnął rezultat – pozyskanie cennych danych jakościowych,
za których pośrednictwem może dojść do zdynamizowania indywidualnego
rozwoju naukowego czy osiągnięcia postępu w nauce, a także do wypracowa-
nia wyższego poziomu kultury akademickiej.
Naukowe poznanie problematyki zazdrości wymagało również wnikli-
wości psychologicznej i filozoficznej, by uchwycić istotę rzeczy kryjącą się
w wypowiedziach, odsłonić przekaz za pośrednictwem analizy treści języ-
kowych. Konieczne okazało się także przekroczenie środowiskowego tabu,
wyrażającego się w przekonaniu, że niedoskonałości tej grupy nie należy
ujawniać czy wystawiać na publiczną krytykę. W mojej opinii – nie należy się
nimi szczycić, lecz nie zdoła się ich wyeliminować bez wzbudzenia refleksji
i poddania analizie naukowej, pamiętając o tym, by nie demaskować ludzi
(ani ich emocji), lecz jedynie niewłaściwe czyny, zachowanie, postępowanie.
Skoro za pewnik uznaje się obecność zazdrości w sferze emocjonalnej
(inaczej – emotywnej) niemal każdej jednostki ludzkiej, to pewne okazuje się
również przeżywanie tej emocji w grupie ludzi zajmujących się profesjonalnie
nauką. Wbrew panującemu poglądowi, że jest to emocja typowo ludzka,
na ogół negatywna, ale czasem postrzegana jako aksjologicznie neutralna,
a nawet pozytywna, założyłam, iż chroniczna zazdrość stanowi postawę
wynikającą z niedojrzałości emocjonalnej, społecznej bądź moralnej na-
ukowca oraz zaniedbań w zakresie kultury osobistej i naukowej (postępów
poczynionych w indywidualnym rozwoju naukowym), mających przełożenie
prawdopodobnie na globalny postęp w nauce. Człowiek zazdrosny zaniedbuje
bowiem powinności moralne nie tylko wobec innych, ale przede wszystkim
wobec siebie. Realistycznie ujmując problem – nie wydaje się, by owe rodzaje
dojrzałości, dzięki którym ludzie potrafią zapanować nad swą zazdrością
(zwłaszcza nad zachowaniem kierowanym tą emocją), zdołał osiągnąć każdy.
W koincydencji z przyjętym założeniem pozostaje także twierdzenie, że
niedojrzałość niektórych naukowców wynika nie tylko z niedoboru samodo-
skonalenia, lecz również z utrwalonych wielopokoleniowo w danym środo-
wisku akademickim negatywnych wzorców postępowania (w tym – wzorców
działań naukowych i organizacyjnych).
O wielu nieprawidłowościach w środowisku akademickim, którym warto
stawić czoło, wspominają między innymi Zbigniew Kwieciński14, Zbyszko
14 Zob. Z. Kwieciński: Dewiacyjne zmiany w środowisku akademickim. Patologie czy epi-
demie. W: Świat idei edukacyjnych. Zbiór studiów ofiarowanych Księdzu Profesorowi Jerzemu
16
Zamiast wprowadzenia
Melosik15, Janusz Goćkowski i Przemysław Kisiel16, Urszula Ostrowska17,
Agnieszka Gromkowska-Melosik18, Wiesław Andrukowicz19, a także Alicja
Żywczok20.
Bagrowiczowi w 70. rocznicę urodzin. Red. W. Szulakiewicz. Toruń: Wydawnictwo Adam
Marszałek, 2008; Z. Kwieciński: Nauczyciel akademicki. Pomiędzy autonomią, zaangażo-
waniem i nihilizmem…; Idem: Socjopatologia edukacji. Warszawa–Toruń, Polska Akademia
Nauk, Wydawnictwo „Edytor”, 1992; Idem: O pułapce pewnego programu badawczego. W:
Idem: Dylematy, inicjatywy, przebudzenia. Nad przesłankami odrodzenia edukacji w Polsce.
Wrocław, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, 2011, s. 144–146; Idem: Pa-
tologie w pedagogice. Inspiracje Stephena Heinemanna. W: Idem: Cztery i pół. Preliminaria –
liminaria – varia. Wrocław, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, 2011,
s. 377–378.
15 Zob. Z. Melosik: Pasja i tożsamość naukowca. O władzy i wolności umysłu. Po-
znań, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 2019; Idem: Uni-
wersytet i społeczeństwo. Dyskursy wolności, wiedzy i władzy. Kraków, Oficyna Wy-
dawnicza „Impuls”, 2009; Idem: Kontrowersje wokół promocji akademickiej w Stanach
Zjednoczonych: rekonstrukcja debaty wokół „tenure”. „Rocznik Lubuski” 2018, t. 44, cz. 2:
Parametryzacja nauki – między wolnością a zniewoleniem. Perspektywa nauk społecznych
i humanistycznych.
16 Zob. J. Goćkowski: Patologia i terapia życia naukowego. Red. J. Goćkowski, P. Ki-
siel. Kraków, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1994;
J. Goćkowski: Ludzie „systemu” i ludzie „problemu” – wieczna wojna w teatrze życia nauko-
wego. Kraków, „Secesja”, 2000.
17 Zob. U. Ostrowska: Etyczne aspekty procesu badawczego (ze szczególnym uwzględnie-
niem pedagogicznych badań jakościowych). W: Po co etyka pedagogom?. Red. W. Sawczuk.
Toruń, Wydawnictwo Adam Marszałek, 2007; U. Ostrowska: W kręgu autorytetu naukowe-
go/autorytetu w nauce. Refleksje z perspektywy aksjologicznej. W: Naukowcy. Osobowość, rola,
profesjonalizm. Red. A. Żywczok, M. Kitlińska-Król. Katowice, Wydawnictwo Uniwersy-
tetu Śląskiego, 2019.
18 Warto zapoznać się z problematyką kariery zawodowej jako nieograniczonego wyścigu
wolnych jednostek, a także życia utożsamianego z karierą zawodową i presją związaną z osią-
ganiem sukcesu. Niezwykle interesująca jest również kwestia nierówności kobiet w dostępie
do sukcesu zawodowego oraz dyskryminacji kobiet przez kobiety. Zob. A. Gromkowska-Me-
losik: Edukacja i (nie)równość społeczna kobiet. Studium dynamiki dostępu. Kraków, Oficy-
na Wydawnicza „Impuls”, 2011, s. 281–298, 311–342; Eadem: Globalne rankingi uniwersytetów
i akademicka gra o status. „Studia Edukacyjne” 2015, nr 37; Eadem: Ściągi, plagiaty, fałszywe
dyplomy. Studium z socjopatologii edukacji. Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne,
2007.
19 Zob. W. Andrukowicz: Wokół fenomenu autokreacji. Szczecin, Wydawnictwo Nauko-
we Wydziału Humanistycznego US „Minerwa”, 2017; Idem: By dziecko było geniuszem. Wpro-
wadzenie do edukacji komplementarnej. Kraków, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, 2012; Idem:
Antycypacja kierunku i modelu edukacji. Szczecin, Wydawnictwo Naukowe US, 1994.
20 Zob. A. Żywczok: Współczesny uniwersytet – w pułapce racjonalności eksplikatywnej.
„Rocznik Lubuski” 2018, t. 44, cz. 2: Parametryzacja nauki – między wolnością a zniewoleniem.
Zamiast wprowadzenia
17
Deskrypcja metodologicznych i organizacyjnych podstaw
badań o orientacji jakościowej21
Opinie naukowców (pracowników naukowych oraz naukowo-dydaktycz-
nych szkół wyższych; pracowników z tytułem profesora, ze stopniem doktora
i doktora habilitowanego) odnośnie do przejawów, typów oraz uwarunkowań,
a także zapobiegania chronicznej zazdrości w tej grupie zawodowej uczyniłam
przedmiotem badań, których wyniki komunikuję w niniejszej monografii.
Nasiloną bowiem i długotrwałą zazdrość ujawnianą na ogół we wrogim
zachowaniu wobec innych pracowników uznaje się za inhibitor rozwoju
naukowego, to znaczy czynnik utrudniający zarówno zazdroszczącemu, jak
i narażonemu na akty zazdrości otoczenia społecznego względnie normalne
funkcjonowanie zawodowe.
Poznawcza koncentracja na jednym czynniku osobowościowym (emocji
negatywnej, dyspozycji psychicznej i postawie, jaką jest zazdrość) po-
zwoliła zintensyfikować jego poznanie, jednocześnie nie poprzestając na
badaniu wyłącznie tego czynnika. Poddałam więc analizie także emocje,
dyspozycje i postawy zbliżone, zwłaszcza zawiść, nienawiść oraz zachłan-
ność (inaczej – chciwość), wzbogacając zawartość merytoryczną o możliwe
Perspektywa nauk społecznych i humanistycznych; Eadem: Wybrane problemy rozwoju nauki
i uczonych. Interpretacja dziedzictwa epistemologicznego Tadeusza Kotarbińskiego. W: Uczeni
z odległej i nieodległej przeszłości. Rekonstrukcje, interpretacje, refleksje. Red. A. Żywczok,
M. Kitlińska-Król. Katowice, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2019; A. Żywczok:
Naukowcy – zbiorowość oddana nauce. W: Naukowcy. Osobowość, rola, profesjonalizm…,
s. 11–18; Eadem: Dobro, prawda, wolność. Profesjonalizm ludzi nauki reprezentujących war-
tości akademickie. W: Naukowcy. Osobowość, rola, profesjonalizm…, s. 285–292; Eadem:
Uczeni w stałej służbie sumieniu i ludzkości. W: Uczeni z odległej i nieodległej przeszłości…,
s. 9–16.
21 Zob. Metody badań jakościowych. T. 1. Red. N. Denzin, Y. Lincoln. Przeł. K. Po-
demski, M. Niezgoda, F. Schmidt, P. Binder i in. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe
PWN, 2010; U. Flick: Projektowanie badania jakościowego. Przeł. P. Tomanek. Warszawa,
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012; G. Gibbs: Analizowanie danych jakościowych. Przeł.
M. Brzozowska-Brywczyńska. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011; D. Silver-
man: Interpretacja danych jakościowych. Metody analizy rozmowy, tekstu i interakcji. Przeł.
M. Głowacka-Grajper, J. Ostrowska. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2017;
U. Flick: Jakość w badaniach jakościowych. Przeł. P. Tomanek. Warszawa, Wydawnictwo
Naukowe PWN, 2011; D. Urbaniak-Zając, E. Kos: Badania jakościowe w pedagogice. Wy-
wiad narracyjny i obiektywna hermeneutyka. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013;
Eadem: W poszukiwaniu kryteriów oceny badań jakościowych. W: Metodologia pedagogiki
zorientowanej humanistycznie. Red. D. Kubinowski, M. Nowak. Kraków, Oficyna Wydaw-
nicza „Impuls”, 2006.
18
Zamiast wprowadzenia
powiązania
oraz postawami.
teoretyczne między wyliczonymi emocjami, dyspozycjami
Zastanawiając się nad tym, czy zazdrość stanowi wyróżnik ludzi należą-
cych do środowiska naukowców, niewątpliwie należałoby udzielić odpowiedzi
przeczącej. Zazdrość to przecież specyficzna cecha natury ludzkiej, więc mogą
ją uosabiać wszyscy. Gdyby jednak drążyć problem, zadając pytanie: czy wa-
runki osobowościowe i środowiskowe w tej grupie zawodowej predysponują
naukowców do przejawiania zazdrości, odpowiedź przecząca nie wydaje się już
pewna. Wątpliwości są związane zwłaszcza z interakcyjnym przebiegiem pracy
naukowej i ze specyfiką tych interakcji. Do charakteryzowanych obszernie
warunków, w jakich pracują uczeni, zalicza się między innymi: częstą ocenę
wyników pracy (która stanowi rodzaj presji pracodawców na osiąganie przez
pracowników wysokich efektów w działalności naukowej, organizacyjnej
i w nauczaniu akademickim), trud związany z pracą twórczą wymagającą
dużego zaangażowania
i wolicjonalnego
(motywacyjnego) pracownika naukowego. Warunki te sprzyjają tendencji do
powstawania relacji opartych głównie na współzawodnictwie, instrumentalnej
współpracy zmierzającej do realizacji celów służbowych (między innymi osiąga-
nia wysokich wskaźników naukowości czy efektów kształcenia studentów i dok-
torantów) za pośrednictwem wymiany usług w ramach priorytetów przyjętych
w tej profesji.
intelektualnego, emocjonalnego
Poddając badaniu problem zazdrości w tej grupie zawodowej, oprócz
realizacji celów kognitywnych związanych ze wskazanym przedmiotem
badań, za istotną uznałam realizację również celów utylitarnych (doty-
czących podnoszenia poziomu świadomości w zakresie destruktywnych
skutków eskalacji zazdrości w życiu zbiorowym, zwłaszcza w odniesieniu
do rozwoju naukowców oraz postępu w nauce jako dziedzinie kultury).
Nie bez znaczenia okazało się kształtowanie w pracownikach naukowych
i naukowo-dydaktycznych odpowiedniego stosunku do problemu zazdrości
manifestującego się w relacjach, jakie panują w środowisku zawodowym,
wspieranie postaw przeciwnych zazdrości, wzmacnianie samokontroli
zachowania powodowanego tą złożoną emocją negatywną. Wyszczegól-
nione cele, a także ukazanie różnych wariantów przeżywania, komuni-
kowania, zapobiegania oraz przezwyciężania toksycznych emocji da się
zakwalifikować do celów wychowawczych i profilaktycznych, co przekonuje
o konieczności wykraczania w badaniach poza funkcję poznawczą/eks-
ploracyjną.
Zamiast wprowadzenia
19
Skorzystałam z metod hermeneutycznych22 (interpretacji23: kontekstowej,
intertekstowej i analizy pól pojęciowych) oraz metody indywidualnych przy-
padków, a ściślej – z klasycznego studium przypadku, w którym przypadek
stanowi badany. Studia przypadku autorów należących do chicagowskiej
szkoły socjologii były historiami życia ludzi, na przykład wzorowych studen-
tów, pacjentów, młodocianych przestępców. W każdym z tych przykładów
dany człowiek był badanym przypadkiem, a zarazem prymarną jednostką
analizy, o której należy zebrać informacje. Kilka bądź kilkanaście osób,
czyli przypadków, składa się na wielokrotne studium przypadku24. W mych
badaniach zastosowałam więc ten typ studium przypadku obejmującego
pięćdziesięciu czterech naukowców. Powodem posłużenia się wielokrotnym
studium przypadku był jego odkrywczy charakter – ukazanie rzeczywistych
sytuacji i zdarzeń do tej pory nieudostępnionych w badaniach społecznych.
Wielokrotne studium przypadku zapewnia badaczowi korzystne warunki
poznawcze: przypadki mogą ujawnić odkrycie, a replikacje – prowadzić do
istotnego przełomu w teorii25. Przypadki naukowców miały odsłonić słusz-
22 Zob. J. Grondin: Wprowadzenie do hermeneutyki filozoficznej. Przeł. L. Łysień.
Kraków, Wydawnictwo WAM, 2007; B. Milerski: Hermeneutyka pedagogiczna. Perspekty-
wy pedagogiki religii. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe ChAT, 2011; A.B. Stępień: Wstęp
do filozofii. Lublin, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2001;
Wartość i sens. Aksjologiczne aspekty teorii interpretacji. Red. A. Tyszczyk, E. Fiały,
R. Zajączkowski. Lublin, Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2003;
M. Foucault: Hermeneutyka podmiotu. Przeł. M. Herer. Warszawa, Wydawnictwo Nauko-
we PWN, 2012.
23 Posłużenie się wieloma rodzajami interpretacji hermeneutycznej umożliwiło, oprócz
rozwiązania podanych na stronie 22 zasadniczych – głównego i szczegółowych – proble-
mów badawczych, zyskanie odpowiedzi (w świetle aktualnego stanu wiedzy) na kolejne
pytania: Jakie terminy (emocji/stanów emocjonalnych i dyspozycji) są z zazdrością najściś-
lej związane?; Jakie daje się wyodrębnić typy, poziomy, fazy/etapy zazdrości?; Jaką trwa-
łość przypisuje się zazdrości? (nadmieniam, że chodzi o utrzymywanie się tej emocji bądź
stanu emocjonalnego w czasie); Na czym polega biologiczny mechanizm wzniecania tej
emocji w sobie oraz wzbudzania jej w innych ludziach?; Jak przejawia się emocja zazdro-
ści wśród mężczyzn, a jak wśród kobiet?; Jakie dyspozycje i postawy naukowców stanowią
przeciwieństwa zachowania motywowanego zazdrością?; Jakie daje się wyodrębnić za-
sady oraz metody zapobiegania, a także rugowania zazdrości wśród dzieci i młodzieży?
24 Zob. R.K. Yin: Studium przypadku w badaniach naukowych. Projektowanie i metody.
Przeł. J. Gilewicz. Kraków, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2015, s. 62, 63. Por.
J. Gajda: Metoda indywidualnych przypadków w badaniach andragogicznych. W: Problemy
i dylematy andragogiki. Red. M. Marczuk. Lublin–Radom, Wydawnictwo Wolnej Wszech-
nicy Polskiej, 1994.
25 Warto podkreślić, że studium przypadku służące celom naukowym (uznawanym
za metodę badań) różni się od zastosowania studium przypadku jako popularnego narzę-
dzia diagnostycznego. Tylko pierwsze spełnia wymogi formalnych procedur metodologicz-
20
Zamiast wprowadzenia
ność bądź niesłuszność powszechnych przekonań dotyczących tej grupy za-
wodowej, skłaniając do publicznej debaty na dany temat.
Do wskazanej metody badań dostosowałam techniki26: wywiadu indywi-
dualnego, pogłębionego27 (z trzydziestoma naukowcami, przeprowadzonego
za pośrednictwem kontaktu bezpośredniego i poczty elektronicznej) oraz
analizy treści dokumentów biograficznych28 (zapoznając się z dwudziestoma
czterema opublikowanymi biografiami bądź autobiografiami naukowców).
„»Historia życia« jest jednym z pojęć, które zostały przemycone do nauki; naj-
pierw, bez rozgłosu, wśród antropologów, potem, całkiem niedawno i nie bez
hałasu, wśród socjologów. Mówienie o historii życia zakłada […], że życie jest
historią i że życie jako zbiór wydarzeń z indywidualnej egzystencji ujmowanej
jako historia jest nierozłącznie związane z opowiadaniem tej historii. Właśnie
to mówi […] język potoczny, który opisuje życie jako drogę, szlak, karierę
[…] lub jako wędrówkę, to znaczy trasę, bieg, cursus, przeprawę, podróż,
wytyczony tor, linearne i jednokierunkowe zmiany miejsca (»mobilność«),
obejmujące rozpoczęcie (»początek życia«), kolejne etapy oraz zakończenie
w podwójnym sensie końca i celu (zdanie »on przejdzie swoją drogę« oznacza,
że komuś się powiedzie i zrobi karierę), zakończenie historii. Oznacza to […]
akceptację filozofii historii w sensie następstwa wydarzeń historycznych,
nych. Klasyczne studia przypadku definiowały jako przypadek zazwyczaj jednostkę ludzką.
Aktualnie „przypadkiem” może być nie tylko jednostka czy grupa, lecz choćby zdarzenie,
program, system, na przykład organizacyjny, gospodarczy, społeczno-polityczny. Do tech-
nik badań mających najczęściej zastosowanie w studium przypadku należą: analiza doku-
mentów/dokumentacji (na przykład zapisów archiwalnych), wywiad, obserwacja i arte-
fakty fizyczne. Zob. R.K. Yin: Studium przypadku w badaniach naukowych…, s. 232, 239,
135, 62–63.
26 Warto zaznaczyć, że jakość analizy studium przypadku zależy nie tylko od zastosowa-
nych technik, choć niewątpliwie są ważne. Nie mniej istotne jest skorzystanie przez badacza
z własnego doświadczenia analitycznego. Zob. ibidem, s. 201.
27 Wywiad pogłębiony (inaczej – „swobodny” bądź „intensywny”) wymaga od badacza
realizacji dwóch zadań: po pierwsze – postępowania zgodnie z ustalonym w protokole tokiem
badania, po drugie – zadawania pytań skierowanych bezpośrednio do rozmówcy w wolnym
od uprzedzeń dialogu, co również powinno służyć wytyczonej linii badania. Zob. ibidem,
s. 142.
28 Termin „dokumenty biograficzne” na określenie biografii i autobiografii okazuje się
prawidłowy, zwłaszcza gdy przyjmiemy pogląd Paula Ricoeura (1913–2005) wyrażający się
w twierdzeniu, że różnica między biografią a autobiografią jest niewielka. Zarówno biografia,
jak i autobiografia stanowią opis życia człowieka i wymagają selektywności faktów, dokona-
nych jednak z odmiennej perspektywy podmiotowej. Różnica między tymi dwoma perspek-
tywami zmniejsza się, jeśli autor biografii odpowiednio, z empatią zinterpretuje losy opisy-
wanego bohatera. Zob. P. Ricoeur: Refleksja dokonana. Autobiografia intelektualna. Przeł.
P. Bobowska-Nastrzewska. Kęty, Wydawnictwo „Antyk”, 2005, s. 7.
Zamiast wprowadzenia
21
implikowanej przez filozofię historii w sensie opowiadania historycznego”29,
oznacza również docenienie w twórczości naukowej biografii i autobiografii.
Na potrzeby badań skonstruowałam również narzędzia:
– Kwestionariusz wywiadu, który składał się z czternastu pytań otwartych
dotyczących postrzegania zazdrości i udziału tej emocji w działalności
zawodowej. Pytania były sformułowane tak, by otrzymane odpowiedzi
należały do jednoznacznych, w miarę szczerych (kwestionariusz zawiera
pytania sprawdzające), a więc pozwoliły na rozwiązanie wszystkich prob-
lemów badawczych. Nie ograniczyłam się jednak do z góry ustalonego
toku badania tym narzędziem, lecz dopuszczałam możliwość zadawania
dodatkowych pytań w celu zgłębienia badanych problemów.
– Kryteria (wyszczególnione na stronach 24 i 25) służące do analizy treści
dwudziestu czterech wydanych drukiem prac: autobiografii30 i biografii
naukowców. Źródła biodoksograficzne obejmowały sylwetki naukowców
z przeszłości i współczesnych, zagranicznych i polskich, reprezentantów
różnych dyscyplin naukowych: Aarona T. Becka, Melanie Klein, Carla
Rogersa, Philipa Zimbarda, Williama Jamesa, Marii Skłodowskiej-
-Curie, Piotra Curie, Maxa Webera, Paula Ricoeura, Richarda Feynmana,
Randy’ego Pauscha, Stanisława Staszica, Stefana Banacha, Czesława Miłosza,
29 P. Bourdieu: Rozum praktyczny. O teorii działania. Przeł. J. Stryjczyk. Kraków,
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 62. Zob. też A. Żywczok: Losy uczo-
nych – inspiracja do badań naukoznawczych. W: Uczeni z odległej i nieodległej przeszłości…,
s. 271–275.
30 Pragnę dodać, że o demokratyzacji badań autobiograficznych świadczy przebieg dzia-
łalności naukowej Philippe’a Lejeune’a, który w latach siedemdziesiątych XX wieku zajmował
się arcydziełami literatury autobiograficznej, ale już od początku następnego dziesięciolecia
poświęcał coraz więcej uwagi autobiografiom zwykłych ludzi (choćby nauczycieli, urzędników,
kupców). Zmieniło się przy tym nastawienie Lejeune’a do badanych dokumentów. Przestrzeń
krytycznego sądzenia została zastąpiona przestrzenią ludzkiego porozumienia, co było moż-
liwe dzięki odejściu od stricte tekstualnego rozumienia autobiografii i stricte scjentystycznego
rozumienia roli badacza. Ujmując z perspektywy XXI wieku historię refleksji nad pisarstwem
autobiograficznym we Francji, Lejeune wskazał próby znalezienia pojęć bardziej pojemnych
i elastycznych niż słowo „autobiografia” (podejrzana zresztą o stronniczość). W 1970 roku
wprowadzono termin „opowieść o życiu”, określenie interdyscyplinarne zakreślające teren
wspólny dla wyspecjalizowanych humanistów. Od początku lat osiemdziesiątych XX wieku
aż do pierwszego dziesięciolecia XXI wieku pojawiły się natomiast pojęcia takie, jak „pisanie
o ja” lub „pisanie o sobie”, których celem było rozszerzenie bieguna prawdziwości, a zarazem
fikcji. Zob. M. Buchholtz: Henry James i sztuka auto/biografii. Toruń, Wydawnictwo Na-
ukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2011, s. 22. Por. Biografia. Historiografia dawniej
i dziś. Biografia nowoczesna – nowoczesność biografii. Red. R. Kasperowicz, E. Wolicka.
Lublin, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2005; D. Lalak: Życie
jako biografia. Podejście biograficzne w badaniach pedagogicznych. Warszawa, Wydawnictwo
Akademickie „Żak”, 2010.
22
Zamiast wprowadzenia
Jana Strelaua, Józefa Pietera, Andrzeja Niesiołowskiego, Stefana Swieżawskie-
go, Karola Wojtyły (Jana Pawła II), Mieczysława A. Krąpca, Zbigniewa Kwie-
cińskiego, Janusza Gajdy, Jana Andrzeja Kłoczowskiego, Jana Głuchowskiego.
Zastosowanie wskazanych metod, technik i narzędzi badawczych ułatwiło
rozwiązanie trudności teoretycznych, wyrażających się w pytaniach badaw-
czych odnośnie do postrzegania roli tego komponentu osobowości w rozwoju
naukowym (jako destruktywnego, neutralnego bądź pozytywnego). Prob-
lem główny sformułowałam następująco: Jak badani pracownicy (naukowi
i naukowo-dydaktyczni uniwersytetu bądź innej szkoły wyższej) pojmują, po-
strzegają zazdrość (jej przyczyny, przejawy, skutki) i doświadczają zazdrości
oraz jak zapobiegają eskalacji tej emocji negatywnej (względnie jak ją rugują)
w sobie bądź wśród współpracowników?
Me zainteresowanie wzbudzały więc pytania służące poznaniu opinii
respondentów na temat wielu szczegółowych kwestii, zwłaszcza:
– Jak naukowcy pojmują (względnie definiują) oraz jak wartościują zazdrość?
– Jak naukowcy postrzegają główne przejawy zazdrości:
a) rozpoznane w sobie oraz ujawnione wobec innych uczonych;
b) rozpoznane wśród współpracowników z macierzystej uczelni i pracowni-
ków innych uczelni wyższych?
– Jak naukowcy postrzegają przyczyny, przedmioty zazdrości oraz mecha-
nizm prowokowania tej emocji w badanej grupie zawodowej?
– W jakich sytuacjach zawodowych badani doświadczali zazdrości innych
naukowców?
– Jakich prawdopodobnych31 skutków zazdrości doznaje naukowiec przeja-
wiający tę emocję negatywną?
– Jakie prawdopodobne skutki doświadczania zazdrości otoczenia społecz-
– Jak w zawodowych relacjach naukowców zapobiegać wzniecaniu emocji
nego ponosi doznający zazdrości?
zazdrości oraz jak ją redukować?
– Za pośrednictwem jakich wartości, norm moralnych, zasad, metod, form,
środków, treści, sytuacji, relacji, warunków, jakiej atmosfery akademickiej
kształtować adeptów nauki i młodych naukowców, by potrafili kontrolować
emocje negatywne, takie jak zazdrość?
– Jak wychowywać dzieci i młodzież, by silnym zainteresowaniom poznaw-
czym (zwłaszcza stricte naukowym) nie towarzyszyła antagonistyczna
rywalizacja nasilająca emocję zazdrości?
31 W sformułowaniu piątego i szóstego z kolei problemu badawczego wprowadzenie
wyrazu „prawdopodobne” uważam za konieczne ze względu na metodologiczny wymóg
precyzyjnego określenia stopnia pewności wiedzy zdobytej dzięki rozwiązaniu wskazanych
problemów. Należy zaznaczyć, że badanie nie zostało ukierunkowane na poznanie skutków
zazdrości, lecz na poznanie opinii badanych naukowców w tej kwestii.
Zamiast wprowadzenia
23
Badanie przybliżyło również rozstrzygnięcie wielu kwestii prakseo-
logicznych związanych z wykrywaniem zjawiska (rozpoznaniem emocji
zazdrości wśród naukowców, a zwłaszcza zachowania nią spowodowanego),
redukowaniem tej emocji oraz minimalizacją ewentualnych skutków w śro-
dowisku akademickim. Służyło również zgromadzeniu wiedzy odnośnie do
kreowania pozytywnej atmosfery sprzyjającej rozwojowi uczuć, dyspozycji
i postaw – przeciwieństw zazdrości, takich jak wdzięczność, szczodrość,
hojność, bezinteresowność, uczynność,
skromność, podziw, uznanie,
szacunek, poważanie, odwaga, wytrwałość (niezłomność), opiekuńczość
(piecza), wrażliwość, szczerość, autentyczność, pracowitość, uczciwość, nie-
zależność intelektualna, niezawisłość moralna, wspaniałomyślność, afirmacja
życia.
Badanie trwało dwa lata i obejmowało 2017 oraz 2018 rok. Jako respon-
dentów udało się pozyskać do udziału w badaniach naukowców z wielu pol-
skich ośrodków badawczych: uniwersytetów, akademii i politechnik. Miasta,
w których je prowadzono, to Katowice, Opole, Kraków, Poznań, Warszawa,
Białystok, Rzeszów. Zarówno miasta (w których znajdowały się ośrodki
naukowo-badawcze), jak i określone ośrodki naukowo-badawcze stanowiły
teren mych badań.
Mając świadomość, że sprawna organizacja czynności badawczych
w znacznym stopniu decyduje o powodzeniu bądź niepowodzeniu przedsię-
wzięcia, postępowanie wyznaczyły następujące etapy:
– Wzbudzenie zaciekawienia, a następnie zainteresowania emocją zazdro-
ści (oraz klaryfikacja przedmiotu badań). „Wyższy stopnień ciekawości
rozwija się pod wpływem pobudek społecznych […]. Ciekawość wznosi się
ponad sferę organiczną i społeczną i staje się intelektualna, przemieniając
się w zainteresowanie problemami, które wyłoniły się z obserwacji rze-
czy […]. Dla otwartego umysłu natura i doświadczenie społeczne są pełne
różnorodnych, subtelnych wyzwań do spoglądania poza chwilę obecną […].
U niewielu ludzi ciekawość intelektualna, wynikająca z wrażliwości na rze-
czy problematyczne, jest tak nienasycona, że nic jej nie zraża”32, pisze John
Dewey. Zainteresowanie, a nawet zamiłowanie poznawcze doprowadziło do
sprecyzowania przedmiotu badań.
– Refleksja prowadząca do dostrzeżenia sytuacji problemowej (czyli trud-
ności we wskazanym zakresie), którą za pośrednictwem badań naukowych
pragnie się przezwyciężyć. Na tym etapie niebagatelne znaczenie miała
systematyczność, niemal ciągłość namysłu nad daną problematyką.
– Formułowanie celów i problemów badawczych (ogólnego oraz szczegóło-
wych) po przeanalizowaniu aktualnego stanu wiedzy naukowej w badanym
32 J. Dewey: Jak myślimy?. Przeł. Z. Bastgenówna. Warszawa, Państwowe Wydawnic-
two Naukowe, 1988, s. 58, 59, 60.
24
Zamiast wprowadzenia
zakresie i stwierdzeniu, że wyodrębnione problemy, a zwłaszcza odpowiedzi
na nie należą do dotychczas niepoznanych i twórczych.
– Wybór określonej orientacji badawczej, metody, technik i narzędzi ba-
dawczych (opisu poszczególnych – dokonałam wcześniej).
– Wybór grupy badanej (celowy – w odniesieniu zarówno do naukowców,
z którymi przeprowadziłam wywiad, jak i w odniesieniu do hermeneutycz-
nej analizy materiału biograficznego dotyczącego określonych naukowców)
i wyznaczenie terenu badań, na tyle rozległego, by obejmował uniwersytety,
akademie i politechniki znajdujące się w różnych regionach kraju.
– Badania pilotażowe, które pozwoliły nieznacznie zmodyfikować narzędzia
służące do zastosowania w badaniach właściwych. Za pośrednictwem kwe-
stionariusza wywiadu zbadałam pięciu respondentów, z kolei do analizy
oraz interpretacji źródeł biograficznych wybrałam autobiografię i biografię
zawierające przypadki bardziej skomplikowane od innych, dzięki czemu już
w badaniu pilotażowym mogły ujawnić się ewentualne przyszłe trudności,
związane z gromadzeniem, a także interpretacją danych, i dzięki temu im
zapobiec.
– Przeprowadzenie badań właściwych w ciągu dwóch lat, z uwzględnieniem
techniki analizy dokumentów: wydanych drukiem biografii i autobiografii
naukowców, oraz techniki wywiadu (indywidualnego, pogłębionego) z pra-
cownikami naukowymi i naukowo-dydaktycznymi.
– Opracowanie wyników badań. Na podstawie zebranych danych jakościo-
wych zaprezentowanie ich interpretacji, a następnie sformułowanie wnio-
sków uznawanych za rezultat badań33.
– Zaprezentowanie propozycji wychowawczych oraz profilaktycznych służą-
cych zapobieganiu nieprawidłowym postawom (zazdrości i zawiści), a także
ich rugowaniu, zwłaszcza w środowisku zawodowym szkoły wyższej. Kata-
log podanych propozycji mieści się w specyfice procesu wychowania oraz
samowychowania moralnego.
Posłużenie się techniką analizy dokumentów wymagało sprecyzowania
kryteriów, jakie zastosowałam podczas analizy tekstu (opublikowanych
biografii i autobiografii). Oto kryteria umożliwiające dokładne i trafne
badanie:
– Obecność w opublikowanych biografiach bądź autobiografiach terminu
głównego, to znaczy zazdrości bądź pokrewnych leksykalnie, zwłaszcza
zawiści. Badanie również kontekstu, w jakim zostały zidentyfikowane.
33 Zaprezentowana organizacja badań stanowi własną modyfikację etapów wyliczonych
przez metodologów nauk społecznych, między innymi Mieczysława Łobockiego, Tadeusza
Pilcha, Stefana Nowaka, Stanisława Palkę, Władysława Zaczyńskiego, Janusza Gniteckiego,
Alberta Wojciecha Maszke. Prace naukowe, w których wyliczeni metodolodzy wskazują etapy
badań naukowych, zostały zamieszczone w bibliografii.
Zamiast wprowadzenia
25
– Rozpoznanie w dwudziestu czterech (spośród trzydziestu pięciu) źródłach
biograficznych zwartych, dotyczących uczonych z różnych dyscyplin, że
zasadniczy termin ma odniesienie do ich aktywności zawodowej. Następnie
zakreślenie szerszego pola analizy semantycznej (kierunek ekstensywny).
Przesiew przypadków okazał się konieczny i nie powinien stanowić zarzutu,
ponieważ odpowiednia selektywność nie jest równoznaczna z tendencyj-
nością wyboru.
– Wyszczególnienie tych fragmentów tekstu, które miały kluczowe znaczenie
w rozstrzygnięciu problemów badawczych (kierunek intensywny). Analizu-
jąc je, brałam pod uwagę nie tylko warunki intra- i interpersonalne, w ja-
kich powstaje czy utrzymuje się emocja zazdrości wśród członków tej grupy
zawodowej, ale także emocje stanowiące jej przeciwieństwo oraz warunki
(okoliczności i sytuacje pozytywne) uniemożliwiające eskalację zazdrości.
Chcąc zachować obiektywizm badawczy, oprócz przypadków ilustrujących
destruktywne oddziaływanie emocji zazdrości na naukowców poszuki-
wałam biografii bądź autobiografii „konkurencyjnych”, to znaczy takich,
w których uczeni uznaliby emocję zazdrości za konstruktywną w rozwoju
naukowym bądź w których nietrudno dostrzec emocje i uczucia (pozy-
tywne) stanowiące przeciwwagę zazdrości. Świadczy to o uwzględnieniu
dokumentów treściowo komplementarnych, umożliwiających interpretacje
alternatywne.
Szczegółowy opis struktury
i zawartości merytorycznej monografii
Struktura monografii odzwierciedlona w spisie treści okazała się dość
rozbudowana, ponieważ zawiera wszystkie zagadnienia niezbędne do
udzielenia odpowiedzi na problemy badawcze i do opisu realizacji celów
badań. Tworzy ją, oprócz spisu treści i szczegółowej części wprowadzającej
(w której znajdują się także uzasadnienie podjętej problematyki, deskrypcja
metodologicznych oraz organizacyjnych podstaw badań, jak również opis
struktury monografii), siedem rozdziałów ściśle powiązanych meryto-
rycznie i logicznie, a także zakończenie, bibliografia (zbudowana z około
trzystu pozycji naukowych), indeks osobowy, nota o autorce oraz summary,
zusammenfassung.
W rozdziale pierwszym w celu zidentyfikowania emocji zazdrości ko-
nieczne stało się poznanie etymologii terminu „zazdrość” oraz odróżnienie
go od terminów semantycznie pokrewnych, zwłaszcza zawiści, nienawiści,
chciwości (i zachłanności), próżności, nieżyczliwości i nieprzychylności.
26
Zamiast wprowadzenia
Analizy leksykalne umożliwiły również dostrzeżenie innych terminów, takich
jak „współzawodnictwo”, „rywalizacja”, „konkurencja”, „ambicja” i „aspira-
cje”, mających pewne znaczenie w ujawnieniu genezy zazdrości.
W rozdziale drugim scharakteryzowałam typy zazdrości (przyjmując
liczne kryteria wyodrębnienia, takie jak: przyczyny i motywy, objawy, stopień
ujawnienia i nasilenia tej emocji oraz kontroli świadomości nad nią, wartoś-
ciowanie etyczne, rodzaj wpływu na zachowanie i funkcjonowanie człowieka).
Chcąc zobrazować narastanie tej emocji negatywnej, przeanalizowałam trzy
poziomy zazdrości. Dokonałam deskrypcji faz zazdrości nadawczej i reakcji
odbiorcy na zazdrość. Rezultat refleksji nad trwałością odczuwanej zazdrości
stanowi opis zazdrości krótkotrwałej i chronicznej.
Odsłonięcie mechanizmu, przyczyn i przedmiotów zazdrości w rozdziale
trzecim pozwoliło dostrzec czynniki osobowościowe, środowiskowe i sytua-
cyjne stanowiące istotne przeszkody w pomyślnym rozwoju zawodowym
pracowników naukowych i naukowo-dydaktycznych. Zazdrość ukazałam
jako zarazem mechanizm afektywny służący przetrwaniu człowieka oraz
mankament w działalności naukowej. Wśród przyczyn (czynników zewnątrz-
i wewnątrzpochodnych) zazdrości wyliczyłam: relacje panujące w rodzinie
macierzystej, nieprawidłowości systemowe i organizacyjne w instytucjach
publicznych, takich jak szkoła (w tym szkoła wyższa), dyskurs medialny
obfitujący w ekspresję emocji negatywnych, powszechny konsumeryzm i mer-
kantylizm, nieadekwatną samoocenę, niewłaściwy stosunek do wysiłku – nie-
dobór pracowitości, deprywację potrzeb samorealizacji i uznania społecznego,
niski status społeczny połączony z dążeniem do jego podwyższenia, deficyt
kontroli wolicjonalnej, niezadowolenie z życia i defetyzm. Zaakcentowałam
wielość i różnorodność przedmiotów zazdrości, od typowych do zdumiewają-
cych, oraz fakt, że ich liczba jest nieograniczona.
Rozdział czwarty zawiera opis dyferencyjny objawów zazdrości: somatycz-
nych, psychicznych i behawioralnych, oraz odsłania podobieństwa i różnice
w ekspresji tej emocji negatywnej wśród mężczyzn i kobiet. Do szczegółowych
przejawów zazdrości manifestujących się w zachowaniu również pracowników
naukowych i naukowo-dydaktycznych zaliczyłam: kompulsywne porówny-
wanie siebie z innymi, wzbudza
Pobierz darmowy fragment (pdf)