Zbliżają się wakacje. 13-letnia Emmy dostaje pracę na lokalnej, odkrytej pływalni. Kiedy razem ze swoim starszym bratem zostają sami w domu na 14 dni, urządzają wielką imprezę, która nie kończy się najlepiej...
Lista plusów i minusów wakacji Emmy
Najpierw minusy:
– niekończące się deszcze oraz totalna nuda! I zero kasy na zabicie nudy zakupami.
– szczęśliwa mama, która wyjeżdża do Paryża z moim nauczycielem matematyki...

Emmy wręcz nie może się doczekać straszliwie nudnych i deszczowych, a na dodatek spędzonych samotnie ferii wielkanocnych w Hejresø, podczas gdy mama i Matma-Mogens, który właśnie „wygrał” 52 tysiące koron po rozliczeniu podatku, wyruszają w romantyczną podróż do Miasta Świateł. Jej nastawienie zmienia się jednak całkowicie, gdy Mogens wypowiada słowa, które awansują go z pozycji kogoś-kto-przypadkowo-jest-tylko-facetem-mamy...

Emmy wraca do swoich starych przyjaciół i wrogów ze szkoły w Hejresø. Pomimo tego, że Karleager i Hejresø to raczej małe palce u stóp, a nie pępki świata, dzieje się tam o wiele więcej niż by się można spodziewać. No bo… co się robi, kiedy twój rozwiedziony tato-policjant nie ma odwagi powiedzieć mamie, że bierze ślub z Lailą-z-posterunku? Czy można się czuć bardziej obciachowo...

Emmy cieszy się bardzo (ale to naprawdę bardzo!), że wkrótce przystąpi do konfirmacji. Wie też doskonale, dlaczego ten wielki dzień będzie perfekcyjny. Trzeba skrupulatnie przygotować listę życzeń, znaleźć idealną sukienkę, białą limuzynę, która będzie czekała po wyjściu z kościoła, no i oczywiście zamówić perfekcyjne miejsce na przyjęcie konfirmacyjne – z absolutnie wykwintnym menu...

Na ul. Skowronkowej 13 w strasznej dziurze o nazwie Karleager mieszka Emmy Leander Nielsen, lat 13, razem z mamą, Dorthe. W oddalonej o całą wieczność Kopenhadze, w czymś co przypomina betonowe pudełko na buty, mieszka Tom – tata Emmy, razem z jej starszym bratem, Martinem, lat 17. Teraz to jest już właściwie okej, że mieszkają osobno, bo od rozwodu minął już rok. Ale wszystkie te zmiany mogłyby się wreszcie skończyć dla Emmy...

Klasa Emmy wybiera się na zieloną szkołę, ale uczniowie zupełnie nie są w stanie ustalić, dokąd chcieliby pojechać. W końcu odbywa się głosowanie i ku wielkiej radości Emmy wygrywa Szwecja. I tak oto po podróży, którą odbywają zaśmieconym petami pociągiem, zaopatrzeni przez rodziców w nieapetyczne kanapki, lądują wreszcie na idyllicznej, opuszczonej farmie o nazwie Skånaholm...

Czasami trudno jest dostrzec granicę pomiędzy właściwie-ciągle-jeszcze-dziecinną a prawie-dorosłą-i-odpowiedzialną Emmy. Na pewno nie pomaga w tym zamieszanie związane z oddaleniem się pewnego dnia od mamy w Ikei i bycie wywołaną przez głośnik, niczym 8-latka, a z drugiej strony otrzymanie następnego dnia pracy opiekunki i pełna odpowiedzialność za małego, sześcioletniego terrorystę...

Kit i Emmy to najlepsze przyjaciółki: nierozłączne, najlepsiejsze, najbliższe najlepsze przyjaciółki. Albo przynajmniej tak myślała Emmy, jednak od kiedy Kit zaczęła chodzić z Jannickiem z ich klasy, zupełnie nie ma czasu dla Emmy. Wszystko kręci się tylko wokół Jannicka i bycia z nim, a Emmy zaraz dostanie szału. Emmy jest zmuszona znaleźć sobie nowe zajęcie, żeby wypełnić czymś cały ten czas...

Co zrobić, gdy jest się z dala od swoich przyjaciół i w otoczeniu teatralnych świrów? Ludzi tak dziwnych, że uważają udawanie brzozy za najnaturalniejszą rzecz na świecie. Po niefortunnym epizodzie na pływalni, Emmy, bardzo wbrew swojej woli, zostaje zesłana na koniec świata, inaczej zwany Szkołą Teatralną w Grønnelunden, daleko nad Morzem Północnym. Nie ma tu żadnych popołudniowych seriali telewizyjnych...

Gdyby Emmy Leander Nielsen miała zrobić listę najgorszych rzeczy, jakie mogą zdarzyć się tej wiosny, to wyglądałoby to mniej więcej tak:
1) Zobaczyć jak najlepsza przyjaciółka zalewa się łzami nad złamanym sercem.
2) Być zmuszoną do spędzania czasu sam na sam z Ditte, która ostro przesadza z makijażem. I śmierdzi kwiatami czarnego bzu.
3) Poświęcić całe swoje urodziny: imprezę...