Darmowy fragment publikacji:
46
Podgorica i okolice
Podgorica50
Wokół stolicy55
Cetynia57
Góry Lovćen66
Jezioro Szkoderskie68
Spis treści
Poznaj i doświadcz!2
Niezbędnik6
Czarnogóra w pigułce10
12
Oto Czarnogóra
Przyroda Czarnogóry14
Historia20
Społeczeństwo28
Kultura i sztuka35
Festiwale i wydarzenia40
Kup książkę
Poleć książkę
88
Boka Kotorska
Herceg Novi92
Risan 100
Perast 102
Kotor 108
Tivat 116
Wino120
Wegetarianie124
Rowerem
po Czarnogórze126
Czarnogórskie plaże130
Na linie pod niebem
Czarnogóry132
Muzeum kotów134
Kuchnia czarnogórska,
czyli jaka?74
Mięso to podstawa78
Kanion Cijevny80
Fauna Jeziora
Szkoderskiego83
Jezioro Szkoderskie
rodzinnie84
Kup książkę
Poleć książkę
136
Wybrzeże Adriatyku
Budva142
Stary Bar150
Petrovac na Moru153
Ulcinj 155
Rakija162
Kolejowa przygoda168
Życie nocne
w Budvie170
Paragliding172
Aquapark Budva174
Drogi widokowe177
Kup książkę
Poleć książkę
180
W sercu kraju
Plav i góry Prokletije 184
Góry Komovi 194
Kanion Tary198
Monaster Ostrog 204
Nikšić 206
Žabljak i góry Durmitor 209
Kawa, herbata
i piwo216
Szczyty Bałkanów221
Rafting224
Jaka piękna autarkia,
czyli kuchnia
pasterska228
CZARNOGÓRA PRAKTYCZNIE232
Informator A–Z234
Na miejscu239
Indeks253
Legenda254
Kup książkę
Poleć książkę
Czarnogóra w pigułce
13,8 tys. km2
312,7 tys. km2
liczba ludności
623 tys.
największe miasta
PODGORICA 150 tys.
Nikšić 57 tys.
Pljevlja 19 tys.
Cetynia 14 tys.
ustrój polityczny
demokracja,
republika
parlamentarna
euro
EUR
Warszawa
UTC +1
(+2 latem)
Podgorica
UTC +1
(+2 latem)
10
Kup książkę
Poleć książkę
Zla Kolata
2534 m n.p.m.
najwyższy punkt
Morze Adriatyckie
0 m n.p.m.
najniższy punkt
.me
+ 382
język urzędowy
czarnogórski
struktura etniczna
Czarnogórcy 43,22
Serbowie 32
Bośniacy 7,8
Albańczycy 5
tzw. Muzułmanie 4
ponadto: Chorwaci i Romowie
struktura religijna
Kościół prawosławny 72
islam 19
Kościół katolicki 3,4
Kup książkę
Poleć książkę
11
Jezioro Szkoderskie
Największe jezioro Półwyspu Bałkańskiego
oferuje różnorakie atrakcje. Na miłośników
przyrody czeka tu unikatowy ekosystem,
na zainteresowanych historią i kulturą –
50 wysepek, na których zachowały się ruiny
zamków i twierdz, zabytkowe monastery
oraz cerkwie, a na amatorów ornitologii
z całego świata… Cóż, im w ogóle
nie trzeba reklamować tego miejsca.
Jeziorem Szkoderskim przebiega
granica czarnogórsko-albańska.
Do Czarnogóry należy 62 jego
powierzchni.
68
Kup książkę
Poleć książkę
Jezioro Szkoderskie jest największym
akwenem śródlądowym na Półwyspie Bał-
kańskim. Od położonego zaledwie 25 km
Adriatyku oddziela je masyw Rumija.
Latem, przy niskim stanie wody, jezioro
zajmuje obszar 412 km2, a jego głębokość
sięga 5–8 m. Za sprawą umiar kowanego,
śródziemnomorskiego klimatu i bujnej ro-
ślinności zimą zbior nik staje się ostoją dla
ptaków migrujących z pół nocnej części
kontynentu, a nawet z Sy berii Zachodniej.
Na lądzie
W uroczej osadzie rybackiej VRANJINA
można wsiąść na statek i płynąć dwiema
trasami: pierwsza wiedzie przez monaster
JEZIORO SZKODERSKIE
św. Mikołaja, Žabljak i wyspę Grmožur,
druga przez wyspy Starčevo, Beška
i Moračnik.
Wycieczki wyruszają sprzed
siedziby parku narodowego.
Statek odpływa po zebraniu się
co najmniej 10 chętnych
(ok. 15 EUR).
Budowę monasteru św. Mikołaja
ukończono w 1427 r., chwilowo pełnił
funkcję siedziby zeckich metropolitów.
W znajdującej się na jego terenie cerkwi
pw. Zaśnięcia NMP jako jedynej spośród
wszystkich w rejonie Jeziora Szkoderskiego
zachowały się freski.
ŽABLJAK (CRNOJEVIĆA) to stare
gniazdo rodu Crnojeviciów, ostatnich
władców Zety. Gdy w 1478 r. zdobywali je
Turcy, Ivan Crnojević, widząc, że nie zdoła
jej obronić, postanowił ją spalić i przenieść
swą „stolicę” do twierdzy Obod. Ścieżka do
twierdzy zaczyna się od północnej strony
wzgórza. Powyżej domów mijamy niewiel-
ki cmentarz z małą cerkiewką. Do Žabljaka
(nie pomylmy go z bardziej znaną miejsco-
wością o tej samej nazwie w Durmitorze)
można dojechać od strony Podgoricy –
trzeba z głównej szosy skręcić w prawo
w drogę do Ponari i Donji Vukovići.
Na trasie łączącej Virpazar i Ostros,
wiodącej wzdłuż południowo-wschodnich
brzegów jeziora, można zobaczyć wiele
interesujących miejsc, choć lokalna droga,
bardzo wąska i kręta, jest dobra tylko dla
kierowców o mocnych nerwach (choć im
także radzimy startować w Virpazarze
i kończyć w Ostrosie). Na wielu z kilkudzie-
sięciu małych wzgórz zachowały się for-
tyfikacje i monastery powstałe za czasów
panowania dynastii Balšiciów (XIV/XV w.),
kiedy rejon ten nazywano Zecką Świętą
Górą. Szczególną rolę w życiu duchowym
Zety odegrały monastery Starčevo i Beška.
Naprzeciwko osady Vranjina znajduje
się VIRPAZAR – XVIII-wieczne miasteczko
założone na wysepce połączonej z lądem
Kup książkę
Poleć książkę
69
Pelikany
Na obszarze Jeziora Szkoderskiego żyje pelikan kędzierzawy
(Pelecanus crispus), największy przedstawiciel tego gatunkku
ptaków. Pelikan charakteryzuje się jedyną w swoim rodzaju skó-
rzastą kieszenią pod ponadpółmetrowym dziobem, która służy
głównie do łowienia ryb i przechowywania wody w letnie dni.
Kup książkę
Poleć książkę
kilkoma mostami. Właśnie tu znajdowało
się epicentrum trzęsienia ziemi, które
w 1979 r. nawiedziło Czarnogórę. Jest tu
zatoczka z przystanią, a także targowisko
i restauracja.
Na południowy wschód od Virpazaru,
wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża
Jeziora Szkoderskiego, rozciąga się obszar
zwany Krajiną, zamieszkany głównie przez
Albańczyków. Najciekawszym obiektem są
tu ruiny monasteru Ostros, położonego
niedaleko granicy z Albanią, 31 km od
Virpazaru. Klasztor powstał na przełomie
X i XI w. (pozostałości obecnej budowli po-
chodzą z XV w.). Niegdyś stały tu świątynia
z kopułą i czworokątny budynek z wieżą.
Rezydował tu władca Duklji Vladimir, który
rządził nią do 1016 r., a w XV w. monaster
był jedną z siedzib metropolitów zeckich.
Na wyspach
Na wyspie STARČEVO, której nazwa
wiąże się z postacią zamieszkującego ją
pustelnika, starca Makarego, znajduje się
JEZIORO SZKODERSKIE
zbudowany w 2. poł. XIV w. najstarszy
z monasterów obszaru Jeziora Szkoderskie-
go. Kompleks, otoczony murem obronnym
z bramą, składa się z małej, jednonawowej
cerkwi Zaśnięcia NMP z kopułą i dobu-
dowanym przedsionkiem oraz z budynku
konaku i pomieszczeń gospodarczych.
Przed cerkwią jest grób Božidara Vukovicia,
sławnego dyplomaty w służbie cesarza Ka-
rola V i kupca, a nade wszystko założyciela
weneckiej drukarni, w której drukowano
cyrylicą pierwsze książki po serbsku.
W monasterze położonym na wyspie
BEŠKA znajdują się dwie zabytkowe cer-
kwie: św. Jerzego (prawdopodobnie z końca
XIV w.) oraz Bogurodzicy – ufundowana
w 1440 r. przez Jelenę Balšić, córkę księcia
Lazara i żonę Jerzego II Stracimirovicia-Balši-
cia, jako jej pośmiertne „mauzoleum”.
Otoczony kamiennym murem mo-
naster na szczycie wyspy MORAČNIK,
wzmiankowany w 1417 r. w dokumencie
lokalnego władcy Balšy III, składa się
z małej cerkwi oraz czteropiętrowej wieży
obronnej.
Kup książkę
Poleć książkę
71
Kup książkę
Poleć książkę
Burek
Jeden z najbardziej charakterystycznych
bałkańskich smaków wywodzi się z Turcji,
lecz można go odkryć także w Czarno-
górze. Burek przybiera różne kształty –
może być ciasteczkiem w formie zawi-
jańca, trójkąta lub rurki albo kawałkiem
wypiekanego na dużej brytfannie ciasta.
Jego podstawą jest cieniutkie ciasto
filo (wyrabiane z mąki, wody i oliwy),
które najczęściej wypełnia się farszem
mięsnym, serowym, szpinakowym lub
ziemniaczanym.
Kup książkę
Poleć książkę
Czarnogórskie plaże
Na adriatyckim wybrzeżu Czarnogóry
nie brakuje plaż – a jeśli dodać, że wiele
z nich znajduje się w cichych zatoczkach,
obramowanych malowniczymi skałami,
wokół których rosną sosnowe lasy lub
pachnące ziołami śródziemnomorskie za-
rośla – to wydawać się może, że to nad-
morski raj. I tak jest w istocie, choć liczne
hotele i apartamenty wyrastają co kawa-
łek, a tłumy spragnionych słońca i wody
wczasowiczów okupują co piękniejsze
skrawki wybrzeża. Szukając odpowiednie-
go miejsca nad morzem, trzeba pamiętać
o kilku cechach czarnogórskich plaż, które
różnią się w zależności od regionu.
Sławna Boka Kotorska niestety nie
może się pochwalić pięknymi plażami.
Wewnętrzna część zatoki, z miejsco-
wościami takimi jak Kotor, Perast czy
Dobrota, nie ma ich w ogóle – ciągną się
tu tylko betonowe nabrzeża, z których
do wody schodzi się po drabinkach lub
schodkach, a czasem po spłachetku
grubego żwiru. Zewnętrzna część Boki –
turyści chętnie zatrzymują się w Tivacie
lub Hercegu Novim z kurortem Igalo
– to okolica, gdzie znajdziemy jedynie
wąskie, żwirowe plaże. Z kolei dalej na
południu, gdzie rozciąga się tzw. Riwiera
Budwańska, plaże są zdecydowanie
szersze, wciąż jednak głównie żwirowe.
Co prawda, żwirek miejscami jest bardzo
drobny, ale z piaskiem bałtyckich plaż
nie można go porównać... Podobnie
sytuacja wygląda w Barze i okolicach.
Dopiero na samym południu kraju,
w okolicach miasteczka Ulcinj, ciągną
się prawdziwe piaszczyste plaże. Przede
wszystkim warto wymienić najdłuższą,
bo blisko 13-kilometrową Veliką Plażę,
na której można nie tylko się opalać czy
pluskać w ciepłej (i płytkiej!) toni Morza
Adriatyckiego, ale i spróbować swych sił
w kitesurfingu. W południowej części tej
plaży znajdziemy siedziby firm specjalizu-
jących się w orga nizacji tej trudnej rozryw-
ki. W samym miasteczku Ulcinj znajduje
się jedna z najbardziej niezwykłych plaż
w kraju. To przeznaczona wyłącznie dla
kobiet, maleńka, obramowana skałami
Ženska plaža, gdzie tuż obok brzegu mo-
rza biją naturalne źródła termalne.
Wybierając się na czarnogórską plażę,
trzeba się liczyć z koniecznością wniesie-
nia niewielkiej opłaty za wypożyczenie
leżaka i parasola (3–5 Euro/dzień) lub
wręcz zapłaty za wstęp. Warto pamiętać,
że najdroższe są plaże obok wysepki Sveti
Stefan: tam za sam wstęp płaci się aż
75 EUR!
KITESURFING NA VELIKIEJ PLAŻY
Dolcinium Kite Surf Club
http://kitesurfclub.me
Ka’banya Kitesurf Beach
http://kitesurfmontenegro.com
Sandbox Kite Club
http://kitesurfingmontenegro.com
130
Kup książkę
Poleć książkę
relax CZARNOGÓRSKIE PLAŻE
Kup książkę
Poleć książkę
131 131
131
Kup książkę
Poleć książkę
Muzeum kotów
family MUZEUM KOTÓW
Czy słyszeliście wcześniej o muzeum poświęconym
kotom? Jeśli nie, to będąc w Kotorze, uświadomicie
sobie, że to tu zmierzają ich tajemnicze ścieżki. We-
dług legend port zawdzięcza swoją nazwę greckiemu
słowu katareo, które oznacza gorąco. Jest jednak
również sporo wyznawców teorii, wedle której nazwę
miastu zafundowały tabuny futrzanych złośliwców,
wylegujących się na kotorskich murkach, chodnikach,
bazarach i werandach. Kto ma rację? Trudno dociec.
W tym nietypowym miejscu, swoistej kociej świątyni,
znajdziemy niezliczoną ilość bibelotów i przedmiotów
związanych z małymi tygryskami. Przestrzeń jest
niewielka, bo są to zaledwie dwa pomieszczenia.
Zobaczymy w nich np. okazjonalne pocztówki – na
Boże Narodzenie i Wielkanoc, ślubne, walentynkowe,
urodzinowe – obowiązkowo, a jakże, z motywem kota.
W zbiorach kociego muzeum zgromadzono ponadto
pokaźną kolekcję filatelistyczną wykorzystującą wize-
runek dumnego zwierzęcia, wśród której znajdziemy
również kilka znaczków polskich. Wizyta w pozornie
banalnym muzeum z pewnością poprawi nam humor.
I bez wątpienia zachwyci dzieci, szczególnie jeśli same
dorastają z kocimi przyjaciółmi.
Cats Museum
Trg Gospa od Anđela, Stari Grad 371
www.catsmuseum.org
Kup książkę
Poleć książkę
135 135
135
Kanion Tary
Licząca 149 km Tara jest najdłuższą rzeką
Czarnogóry, a głęboka na 1250 m dolina, któ-
rą płynie, najgłębszym kanionem w Europie.
Kanion Tary rozciąga się na 80-kilometro-
wym odcinku między miejscowościami
Bistrica i Šćepan Polje. Jego najgłębszy odci-
nek znajduje się na wysokości szczytu Veliki
Štuoc. Obie strony kanionu tworzą ściany
skalne, a rzeka – kaskady, baseny i wiry.
W niektórych miejscach ściany kanionu są
porośnięte lasami iglastymi, a gdzienie-
W 1980 r. kanion Tary wraz
z górami Durmitoru został
wpisany na Listę światowego
dziedzictwa kulturalnego
i przyrodniczego UNESCO.
gdzie rosną samotne sosny. Występuje tu
również cis, uważany powszechnie przez tu-
tejszą ludność za drzewo święte. Miejscowi
wyrabiają z niego m.in. krzyże i amulety.
Ogromną atrakcją jest spływ Tarą.
Najczęstszym miejscem startu spływów,
dostarczających niezapomnianych wrażeń,
jest tzw. Splavište, ok. 2 km na południo-
wy wschód od mostu we wsi Djurdjevića
Tara. Ale można też rozpocząć spływ
w Kolašinie – mamy wtedy do pokonania
najdłuższy odcinek. Końcowym przystan-
kiem jest Šćepan Polje. Po drodze mija się
Kup książkę
Poleć książkę
słynny most na Tarze (zob. dalej), liczne
progi i inne przeszkody na rzece. Innym
punktem startu jest miejsce zwane Rado-
van Luka (na północ od Žabljaka), gdzie
znajduje się Dom flisaka i kajakarza (Dom
splavara i kajkaša), czyli motel-schronisko
z restauracją. Można tam także rozbić na-
miot. Spływy są organizowane przez liczne
biura turystyczne, które zapewniają dojazd
samochodem do miejsca ich rozpoczęcia
i zakończenia. Oferty można znaleźć w każ-
dej większej miejscowości na wybrzeżu.
Jadąc samochodem, niekoniecznie uda
się docenić ogrom kanionu. Poza kilkoma
świetnymi przydrożnymi punktami wido-
kowymi trudno dostrzec dno rozpadliny
i ocenić jej imponujące rozmiary. Część
trasy przebiega przez las. Pod względem
krajobrazowym bardziej efektowne są
np. drogi prowadzące przez kaniony Pivy
i Moračy lub szosa biegnąca z Virpazaru
wybrzeżem Jeziora Szkoderskiego.
KANION TARY
Sezon spływów trwa od połowy
lipca do połowy września, ale
żądni wrażeń turyści mogą się
tu pojawić nawet wiosną – emo-
cje są wtedy największe.
By w pełni poczuć atmosferę kanionu,
trzeba go zwiedzać z poziomu rzeki, biorąc
udział w spływie organizowanym przez
miejscowe firmy.
Bardzo ciekawa (i znacznie trudniej
dostępna) jest część doliny położona
poniżej mostu we wsi Đurđevića Tara – tu
jednak (lądem) dotrą tylko zdeterminowa-
ni turyści piesi.
Dolina Tary formuje się w kanion mniej
więcej 15 km za Mojkovacem (droga
okrąża tu wydłużoną, ponad 7-kilometrową
serpentyną dolinę bocznego potoku i wieś
Bistrica). Niedaleko za szczytem serpenty-
ny stoi hotel Ravnjak, poza pokojami ofe-
rujący także rozmaite formy aktywności:
spływy Tarą, kanioning, paragliding, jazdę
konną, wspinaczkę skalną i wycieczki gór-
skie. Oczywiście działa tu także restauracja.
Niedaleko hotelu, tam gdzie szosa
wraca nad Tarę, znajduje się pierwszy
z ciekawszych punktów widokowych (brak
oznakowania, ale trudno się nie zoriento-
wać). Z drogi widać rzekę – z tej wyso-
kości płynąca nią woda zwykle ma kolor
jasnozielony. W tej okolicy szosa pokonuje
wykute w skale tunele oraz bardzo ostre
zakręty.
Eco Tours
Kolašin, ul. Djokić
www.eco-tours.co.me
biuro oferuje m.in. spływy po Tarze
Hotel Ravnjak
www.ravnjak-hotel.com
noclegi od 14,50 EUR/os.
(17,50 EUR ze śniadaniem)
Kup książkę
Poleć książkę
199
W SERCU KRAJU
Nieco dalej mijamy kolejne miejsce
z efektownym widokiem na zakole rzeki,
za któ rym znajduje się zjazd na polanę
z auto kempingiem i kilkoma drewnianymi
bungalowami (Eko Oaza-Tear of Europe).
W tym miejscu dolina się rozszerza
i wkrótce docieramy do odkrytego płasko-
wyżu, na którym położona jest wieś GORNA
DOBRILOVINA. Znajduje się tu ważny dla
historii i kultury regionu żeński mona-
ster Dobrilovina z cerkwią św. Jerzego
(Sv. Đorđa; pozostałe budynki zespołu nie
zachowały się), pochodzący z przełomu
XVI i XVII w. W cerkwi zbudowanej z wapien-
nych kamieni zobaczymy resztki XVII-wiecz-
nych fresków, a przed wejściem do świątyni
charakterystyczną drewnianą dzwonnicę.
Poniżej wsi Gorna Dobrilovina po
drugiej, prawej orograficznie stronie Tary,
ściany kanionu formują ogromne, niemal
pionowe zerwy – to tzw. Tarske stijene
(Tarskie Ściany), ciągnące się na odcinku
kilku kilometrów.
W okolicznych skałach znajdują się dwie
jaskinie: Manastirska i Šalintrača. W Ja-
skini Manastirskiej (Manastirska pećina)
200
Kup książkę
Poleć książkę
w 1870 r., czyli jeszcze w czasach tureckich,
rozpoczęła działalność pierwsza szkoła
podstawowa w regionie. W jaskini Šalin-
trača (Šalintrača pećina), również w okresie
okupacji, wyrabiano proch z węgla i saletry.
Nieco dalej na północ, 200 m powyżej lu-
stra Tary na zachód od osady Premćani, stoi
samotnie cerkiew monasteru Dovolja. Jego
dzieje sięgają początku XVI w., lecz obecnie
można zobaczyć tylko jego ruiny. Wznosi
się tu też niepozorna cerkiew Zaśnięcia
Najświętszej Marii Panny (Uspenja Presvete
Bogorodice), odbudowana w 2005 r.
KANION TARY
Za wsią Gorna Dobrilovina kanion
ponownie się zwęża. Szosa biegnie prze-
ważnie blisko rzeki, mijając punkty wido-
kowe i tunele. Po przejechaniu 20 km dość
niespodziewanie dojeżdżamy do słynnego
mostu na Tarze.
Przy moście działa restauracja i motel
Tara – obecnie centrum raftingowe, które
organizuje spływy rzeką. Atrakcją jest
przejazd tyrolką przez kanion (na drugą
stronę) – za takie doświadczenie trzeba
zapłacić 20 EUR, a przedtem odstać nawet
pół godziny w kolejce chętnych.
Dalej nad Tarą, nieco ponad 1 km za
mostem, znajduje się jeszcze niewielki
monaster św. Archanioła na Tarze
(Sv. Arhanđela na Tari) z XV w. (dojście
z brzegu rzeki lub szutrową drogą ze wsi
Đurđevića Tara).
Rzeka Tara łączy się z Pivą, dając
początek Drinie, w miejscowości Šćepan
Polje. Znajduje się tam również przejście
graniczne z Bośnią i Hercegowiną na trasie
z Nikšicia do Sarajewa.
W sezonie w okolice mostu
przyjeżdża dużo turystów – nie jest
łatwo o miejsce parkingowe czy
wolny stolik w restauracji, jednak
wspaniały widok wynagradza
niedogodności.
Eko Oaza-Tear of Europe
Dobrilovina
www.eko-oaza.me
Kamp „Most”
Budečevica, Đ urđevića Tara, Žabljak
www.tarakularaft.com
noclegi, wyżywienie, spływy, wycieczki
samochodem terenowym, jazda konna,
trekkingi górskie i wspinaczka skałkowa
Kup książkę
Poleć książkę
201
Monaster Ostrog
To jeden z głównych ośrodków duchowych
Serbskiej Cerkwi Prawosławnej, a nawet
całych prawosławnych Bałkanów. Kom-
pleks składa się z dwóch monasterów –
Dolnego i Górnego, który został wbudowa-
ny w pionową skałę.
W monasterze panuje bardzo podniosła,
religijna atmosfera. Codziennie ściągają tu
z całego obszaru byłej Jugosławii pielgrzy-
mi różnych wyznań. Klasztor to właściwie
dwa osobne kompleksy: Dolny i Górny.
Monaster Dolny Ostrog stanowi swego
rodzaju zaplecze dla Górnego. W jego skład
wchodzą: cerkiew Świętej Trójcy (Sv. Tro-
jice), dwa budynki mieszkalne oraz sklep
z dewocjonaliami. Nieco wyżej znajduje się
konak – noclegownia dla pielgrzymów.
Głównym centrum duchowym jest
jednak wyżej położony (20–30 min pieszo)
monaster Górny Ostrog wbudowany
w zagłębienie pionowej skały masywu
Prekornicy. Znajdują się tu cerkwie-kaplice
Świętego Krzyża (Časnog Krsta) i Wpro-
wadzenia Bogurodzicy do Świątyni (Vave-
denja Svete Bogorodice u Hram). W drugiej
przechowywane są czczone przez bałkań-
skich prawosławnych relikwie św. Wasyla
Ostrogskiego Cudotwórcy (Sv. Vasilija
Ostroškog), założyciela monasteru.
Jak głosi tradycja, przed założeniem
kompleksu jaskinia, którą obecnie zasłania
cerkiew Świętego Krzyża, była siedzibą
eremity Isaija. Cerkiew Świętego Krzyża
w monasterze Górnym została zbudowa-
na w 1665 r. Mniej więcej w tym samym
Wizytę w monasterze najlepiej
zaplanować w dzień powszedni,
aby uniknąć grup wycieczko-
wych i zamieszania, które psuje
nieco atmosferę tego miejsca.
czasie powstała druga świątynia. Obie
ozbobiono freskami w 1667 r. Pochodzili
stąd dwaj święci: św. Sawa i św. Wasyl
Ostrogski Cudotwórca. Ich relikwiom przypi-
suje się cudowne działanie uzdrawiające.
Do monasteru najwygodniej dojechać
samochodem. Droga, wąska i miejscami
stroma, wije się ciasnymi serpentynami.
Ogólnodostępny parking (płatny) znajduje
się nieco poniżej monasteru Górnego, do
którego doprowadza wyłożona kamieniami
dróżka (10 min podejścia).
Spacerem
do monasteru
W okolice monasteru Ostrog można
dotrzeć autobusem z Podgoricy lub
Nikšicia. Autobusy zatrzymują się na
głównej szosie przy miejscowości
Bogetići. Tutaj na zmierzających do
monasteru czekają taksówki i pry-
watne samochody oferujące dalszy
transport (10 EUR). Alternatywnie
można wybrać dość długi spacer
(11 km, ponad 400 m przewyż-
szenia). Będziemy mieli wtedy aż
nadto czasu, żeby podziwiać widoki
i zamienić kilka słów z mieszkańca-
mi wiosek, którzy chętnie zaopatrują
pielgrzymów w wodę. W ostateczno-
ści po drodze można łapać „okazję”.
204 Kup książkę
Poleć książkę
Kup książkę
Poleć książkę
Autorzy przewodnika: Krzysztof Bzowski, Draginija Nadažin, Maciej Niedźwiecki,
Grzegorz Petryszak, Maciej Żemojtel
Redaktor prowadzący: Katarzyna Leja
Redakcja: Magdalena Matyja-Pietrzyk, Ewa Binda
Korekta: Ewa Binda
Opieka techniczna: Katarzyna Leja
Skład: Łukasz Karolewski, Justyna Matak
Opracowanie kartograficzne: Magdalena Kroczak
Źródło pochodzenia danych kartograficznych:
© OpenStreetMap contributors; www.opendatacommons.org/licenses/odbl
Projekt graficzny serii: Ewa Jarocka
Projekt okładki: Ewa Jarocka; materiały graficzne na okładce zostały wykorzystane
za zgodą Shutterstock Images LLC
Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publika-
cji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także
kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich
niniejszej publikacji.
Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli.
Autorzy oraz wydawnictwo Helion dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były kom-
pletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za związane z tym
ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autorzy oraz wydawnictwo Helion nie ponoszą rów-
nież żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania informacji zawartych w książce.
Wydawnictwo Helion
ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice
tel.: 32 2309863
e-mail: redakcja@bezdroza.pl
księgarnia internetowa: http://bezdroza.pl
Drogi Czytelniku!
Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres:
http://bezdroza.pl/user/opinie/?beczr1
Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.
Wydanie I
ISBN: 978-83-283-5588-0
Copyright © Helion, 2019
• Kup książkę
• Poleć książkę
• Oceń książkę
• Księgarnia internetowa
• Lubię to!
Nasza społeczność
Pobierz darmowy fragment (pdf)