Cyfroteka.pl

'Epitafium... i inne spisane niepokoje' -- to inspirujące refleksje, krążące wokół Auschwitz i zderzenia człowieka XXI w. z najczarniejszą kartą historii -- zaplanowaną przez niemieckich nazistów metodycznie i na skalę industrialną próbą zgładzenia narodu żydowskiego.

Publikacja jest też dziełem bardzo osobistym -- w pierwszym zdaniu eseju 'Dziecko' Cywiński wyznaje otwarcie: 'Od razu powiem: nie wiem, jak o tym pisać. Problematyka dzieci w obozie przerasta naszą kulturę werbalną prawdopodobnie najbardziej'. Kontrapunktem dla refleksji o tym, że 'w Zagładzie dzieci człowiek transcenduje człowieczeństwo' jest obraz jego własnej, szczęśliwej córki, spacerującej 'w zwiewnej lekkiej sukience' z tatą, przeplatający się z opisem muzealnej gabloty z ubrankami i śpioszkami pomordowanych dzieci. 'Jest to zdecydowanie nie do zniesienia, gdy człowiek sam został ojcem. Po przyjściu na świat mojej córki, przez półtora roku nie byłem w stanie podchodzić do tej gabloty. Nawet, gdy szedłem z oficjalnymi wizytami, zawsze udawało mi się jakoś w tym miejscu pozostać w tyle. Nie zbliżać się do tego tematu', pisze szczerze Cywiński.

Z tekstów wyraźnie przebija przekonanie autora, iż wobec Auschwitz nie można pozostać obojętnym. To w niesłychany sposób naznaczone Miejsce zmusza nie tylko do konfrontacji z wymiarem śmierci ponad miliona niewinnych cywili, ale również z samym sobą i każdy musi samodzielnie znaleźć swój własny sposób na 'radzenie' sobie z nim. Szuka go też nieustannie sam Piotr Cywiński, nie unikając w czasie intymnej, emocjonalno-literacko-filozoficznej wędrówki pytań, które jedni odbiorą jako prowokujące i wręcz niewygodne, lecz które dla innych staną się z pewnością inspiracją do działania.

Władysław Bartoszewski, wieloletni mentor autora, napisał we wstępie do książki: 'Ufam, że refleksje obecnego dyrektora Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu są ważnym przyczynkiem do uprzytomnienia czytelnikom typu więzi, jaka wielu z nas łączy z przeszłością będącą zobowiązaniem dla przyszłości'.