Darmowy fragment publikacji:
88
Krystyna Kujawińska Courtney, Zbigniew Bednarek – Uniwersytet Łódzki
Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych
Katedra Studiów Brytyjskich i Krajów Wspólnoty Brytyjskiej
90-131 Łódź, ul. Narutowicza 59a
RECENZENT
Aleksandra Budrewicz
REDAKTOR INICJUJĄCY
Witold Szczęsny
SKŁAD I ŁAMANIE
Munda – Maciej Torz
KOREKTA TECHNICZNA
Anna Sońta
PROJEKT OKŁADKI
Agencja Reklamowa efectoro.pl
Zdjęcie wykorzystane na okładce:
© Depositphotos.com/99292376-stock-illustration-vector-map-of-british-empire
Zasięg Imperium Brytyjskiego w 1886 r.
© Copyright by Authors, Łódź 2019
© Copyright for this edition by Uniwersytet Łódzki, Łódź 2019
Wydane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Wydanie I. W.08383.17.0.K
Ark. wyd. 12,5; ark. druk. 14,625
ISBN 978-83-8142-295-6
e-ISBN 978-83-8142-296-3
Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
90-131 Łódź, ul. Lindleya 8
www.wydawnictwo.uni.lodz.pl
e-mail: ksiegarnia@uni.lodz.pl
tel. (42) 665 58 63
The British Empire
The British Empire once was Worldwide
And the proud monarchs glowed with monarchy pride
Of their great Empire where the sun never set
Though such empires they are made of tears by death
An empire that stretched far from Britain’s shore
But empires do not last forever more
It lasted perhaps a century of years
The British Empire built of blood and tears
The invading soldiers under constant attack
And the fearless rebels won their Nations back
Another empire became history
The conqueror’s greed is spiritual poverty
And the British Empire is now of the past
And nothing save for Nature seems to last.
Francis Duggan
SPIS TREŚCI
Krystyna Kujawińska Courtney
Uwag kilka na temat Brytyjskiego Imperium wczoraj i dziś
Marta Wiszniowska-Majchrzyk
Imperium (wciąż) odpisuje
Agnieszka Miksza
Myśl imperialna i bohaterka Jean Rhys: pomiędzy Wielką Brytanią
a Karaibami
Zbigniew Bednarek
Koncepcje i strategie polityczne Wielkiej Brytanii oraz ich przemiany
do 1956 r.
Łukasz Jan Korporowicz
Komitet Sądowy Tajnej Rady (Judicial Committee of the Privy Council)
– sądowy relikt Imperium Brytyjskiego?
Anna Kalinowska
Informacja i propaganda. Wczesne angielskie publikacje prasowe
a Pierwsze Imperium Brytyjskie
Grzegorz Zinkiewicz
Brytyjski socjalizm końca XIX wieku a kwestia Imperium:
John Ruskin i William Morris
9
19
39
47
65
81
97
Spis treści
Monika Sosnowska
Definiowanie brytyjskości/inności na przykładzie dziewiętnastowiecz-
nych freak shows
Izabela Plesiewicz-Świerczyńska
Traktat brytyjsko-japoński (Nichi-Ei Dōmei) jako potwierdzenie stref
wpływów Imperium Brytyjskiego i Japonii w Azji Południowo-Wschod-
niej na początku XX wieku
Maria Łukowska
Na podbój Imperium i świata. Brytyjki jako prekursorki kultury podróży
i turyzmu
Przemysław Deles
Na obrzeżach Imperium barbarzyńców? Brytyjczycy podróżujący
po ziemiach Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego
w latach 1813–1915
Prace cytowane
Indeks nazwisk
***
111
125
133
177
195
227
Wszystkie tłumaczenia, o ile nie wskazano inaczej, są dokonane przez Autorów
poszczególnych prac.
Krystyna Kujawińska Courtney
Uniwersytet Łódzki, Łódź
Uwag kilka na temat Brytyjskiego
Imperium wczoraj i dziś
R ozważania na temat brytyjskiej myśli imperialnej w kontekście
współczesności narodziły się parę lat temu w Katedrze Studiów
Brytyjskich i Krajów Wspólnoty. Nieformalne dyskusje, wypływa-
jące również z prowadzonych zajęć oraz z pracy z kołem naukowym, stały
się inspiracją do powstania niniejszego zbioru esejów. Zainteresowanie tą te-
matyką nasiliło się w 2016 r. kiedy po narodowym referendum (51,9 procent
głosujących „za”) Brytyjczycy postanowili opuścić Unię Europejską.
Interdyscyplinarny charakter esejów jest odbiciem złożoności bada-
nego zagadnienia, które koncentruje się wokół problematyki kultury, sto-
sunków międzynarodowych oraz polityki. Prezentowane prace, napisane
przez pracowników Katedry, reprezentujących rozmaite dyscypliny nauko-
we (m.in. filologie, socjologie, dziennikarstwo i stosunki międzynarodowe)
oraz przez zaproszonych badaczy, przedstawiają jedynie wybrane aspekty
tej tak bardzo obszernej tematyki, której korzenie sięgają szesnastego wie-
ku. Z czasem brytyjskie imperium stało się największym tworem tego typu
w dziejach świata.
Chociaż po raz pierwszy określenia „imperium, nad którym nigdy nie za-
chodzi słońce” („the empire on which the sun never sets”) użył Karol V Habs-
burg w kontekście początków hiszpańskiej ekspansji kolonialnej, tj. wtedy
gdy terytoria, którymi zarządzał obejmowały, obok Półwyspu Iberyjskie-
go, południowej części Półwyspu Apenińskiego, Austrii i Niderlandów,
9
Krystyna Kujawińska Courtney
także liczne kolonie hiszpańskie w Ameryce Północnej. Określenie to od-
żyło w dziewiętnastym wieku, gdy używano go głównie w kontekście bry-
tyjskiego imperium, największego imperium w nowożytnej historii świata.
U szczytu swojej potęgi zajmowało ono około 36 milionów km2, czyli około
¼ powierzchni naszej planety. Na jego obszarze obejmującym ziemie leżące
na wszystkich kontynentach żył co piąty mieszkaniec naszego globu.
Nial Ferguson cytuje w swojej monografii artykuł z czasopisma
„St James’s Gazette” (1880), który z dumą donosił, że w owym czasie królo-
wa rządziła: „jednym kontynentem, stoma półwyspami, pięciuset przyląd-
kami, tysiącem jezior, dwoma tysiącami rzek, dziesięcioma tysiącami wysp”.
Okoliczność tę uświetniono wydaniem specjalnego znaczka pocztowego, na
którym umieszczono mapę światowych posiadłości Wielkiej Brytanii z ko-
mentarzem: „Posiadamy bardziej rozlegle Imperium od tego, jakie kiedykol-
wiek istniało” (2007: 226).
Prace zawarte w niniejszym tomie zajmują się kwestiami imperialnymi,
sięgając do średniowiecza. W czasie panowania króla Henryka II Plantage-
neta (1133–1189) wtedy jeszcze Anglia, a nie Wielka Brytania, kontrolowała,
z przerwami, część Szkocji, Walii, Północnej Irlandii oraz północnej Francji,
tj. Normandii, Akwitanii i Andegawenii. Tym zagadnieniem, czyli okresem
średniowiecza widzianym w kontekście współczesnej spuścizny polityczno-
-kulturowej, zajął się Łukasz Jan Korporowicz, który przedstawia początki
oraz rozwój działalności Komitetu Sądowej Tajnej Rady (Judicial Committee
of the Privy Council), powstałego po podboju Anglii przez Normanów jako
Sąd Królewski. W skład Rady wchodzili magnaci, przedstawiciele najwyż-
szych warstw duchowieństwa oraz wybrani urzędnicy, mający za zadanie
doradztwo królowi w sprawach legislacyjnych, administracyjnych i sądow-
niczych. Ponieważ wraz z upływem czasu Rada przekształciła się w instytu-
cje, które obecnie tworzą podstawę systemu politycznego Wielkiej Brytanii,
autor eseju traktuje Komitet Sądowy Tajnej Rady (Judicial Committee of the
Privy Council) jako sądowy relikt Imperium Brytyjskiego.
Kwestie związane z budową Pierwszego Imperium są także tematem
tekstu Anny Kalinowskiej, która analizuje ten okres w kontekście informacji
i propagandy. Pierwsze próby przekazania informacji o korzyściach polity-
ki imperialnej zarówno dla Wielkiej Brytanii, jak też pierwszych kolonii,
były propagowane na łamach wczesnej prasy, spełniającej wówczas funkcję
podobną do naszych współczesnych mediów. O zagadnieniach związanych
10
Uwag kilka na temat Brytyjskiego Imperium wczoraj i dziś
z powstaniem polityki imperialnej i jej roli społeczno-politycznej pisze także
Zbigniew Bednarek, który w swojej pracy skupił się na wybranych aspek-
tach ekonomiczno-kulturowych oraz ideologicznych podstawach zarówno
powstania, jak i rozwiązania Imperium Brytyjskiego.
W przeciwieństwie do sposobów, dzięki którym powstawały na świecie
imperia kolonialne tworzone przez państwa absolutystyczne, takie jak np.
Hiszpania, Portugalia czy Francja, Brytyjczycy budowali swoje imperium
w oparciu przede wszystkim o stopniowy wysiłek indywidualnych przedsię-
biorców czy też ich zrzeszeń. Najbardziej znanym przykładem jest obecność
Brytyjczyków w Indiach, którzy zrzeszeni w Kompanii Wschodnioindyjskiej
już od 1600 r. prowadzili w Indiach przede wszystkim działalność handlową
(w 1707 r. kompania zmieniła nazwę na Brytyjska Kompania Wschodnio-
indyjska). Z czasem, gdy Kompania zdobyła kontrolę nad Bengalem, stała
się ona także główną wojskową, polityczną i kulturową potęgą, podporząd-
kowującą sobie lokalnych władców (Smith 1998: 52). W swojej pracy Iza-
bella Plesiewicz-Świerczyńska ukazała dialog międzykulturowy uwikłany
w kontekst polityczno-społeczny i ekonomiczny. Za przykład posłużyła jej
Japonia, która nie była, co prawda, częścią Imperium, ale sojusz z Wielką
Brytanią wywarł bez wątpienia wpływ na rozwój tego kraju, również na po-
czątku dwudziestego wieku.
Wypada tutaj odwołać się do opinii Roberta Milesa, który w kontekście
idei imperialistycznych trafnie zwraca uwagę na znaczenie związków po-
między rasą, etnicznością i kolonializmem z jednej strony, a kapitałem i kla-
są z drugiej (1989: 110–111). Przykładem takiego typu myślenia był wiersz
Brzemię białego człowieka, który powszechnie uznano za wyraz imperialnej
ideologii. Utwór, napisany przez Rudyarda Kiplinga opublikowano po raz
pierwszy w 1899 r.:
Dźwigaj brzemię białego człowieka
Prowadź dzikie wojny w imię pokoju---
Nakarm nienasycone usta Głodu
Spraw aby ustały choroby
A kiedy cel jest blisko
I wierzysz, że uda Ci się pomóc
Widzisz jak lenistwo i barbarzyńska Głupota
Sprawiają, że twe nadzieje rozpadają się w nicość
11
Krystyna Kujawińska Courtney
Dźwigaj brzemię białego człowieka---
Wyślij daleko najlepszych przedstawicieli swojej rasy---
Poślij swych synów na zesłanie,
Aby służyli potrzebom podbitych narodów,
Aby usługiwali w nałożonym na siebie zobowiązaniu,
nieodpowiedzialnym i dzikim ludom
Które mają w sobie coś z diabła i coś z dziecka1.
Tytuł wiersza stał się na przestrzeni czasu usprawiedliwieniem kolonializmu
i imperializmu, o czym na gruncie polskim pisze w książce pod tym samym
tytułem m.in. Kazimierz Dziewanowski (1996), podkreślając, że Kipling po-
minął polityczne i ekonomiczne uwarunkowania imperializmu, odwołując
się tylko do kwestii moralnych2.
Chociaż niektórzy badacze traktują wiersz Kiplinga jako antykolonialną
satyrę, trudno zgodzić się z tą opinią w kontekście innych jego dzieł, zwłasz-
cza powieści Kim. Pisarz przedstawia w niej brytyjskie imperium jako gwa-
ranta stabilności, porządku i pokoju w Indiach, gdzie spędził wiele lat swoje-
go życia. Uważał, że brytyjska obecność w krajach skolonizowanych pomaga
w walce z głodem, dostarcza opieki medycznej, znosi niewolnictwo, i tworzy
podstawy cywilizacji. Bez wątpienia Kipling był apologetą imperialnej ideo-
logii, którą, tak jak wielu innych jej zwolenników, widział w kontekście m.in.
wartości politycznych, religijnych, moralnych, rasowych podpartych darwi-
nizmem, frenologią, a później także eugeniką. Uznawał brytyjską wyższość
kulturową, polityczną i ekonomiczną, która zobowiązywała Wielką Bryta-
nię do paternalistycznej pomocy w stosunku do mniej ucywilizowanych,
w jego opinii, części świata.
Odmienne podejście do brytyjskiej myśli imperialistycznej mieli m.in.
tacy myśliciele jak John Ruskin i William Morris. Obecność w ich pracach
idei socjalistycznych przedstawia esej Grzegorza Zinkiewicza. Można się do-
rozumiewać, że m.in. dzięki ideologii socjalistycznej i sloganowi „Pax Brita-
1 Wolne własne tłumaczenie fragmentów wiersza.
2 Chociaż data opublikowania wiersza zaświadcza, że Kipling widział poruszoną te-
matykę imperialną w kontekście amerykańskiego podboju Filipin i innych kolonii
hiszpańskich, określenie „brzemię białego człowieka” wkrótce stało się międzynaro-
dowym sloganem światowej polityki imperialistycznej, uzasadniającym kolonializm
jako misję humanitarną.
12
Uwag kilka na temat Brytyjskiego Imperium wczoraj i dziś
nica” wiele dawnych kolonii brytyjskich jest obecnie w dużo lepszej sytuacji
ekonomicznej, politycznej i kulturowej niż kraje, w których istnieją pozosta-
łości kolonialne innych państw. Wystarczy na przykład porównać aktualne
życie codzienne w Belize z tym w Meksyku3.
Pytania dotyczące tożsamości, a więc także kwestie związane z proble-
matyką Innych/Odmiennych rozbrzmiewały coraz natarczywiej w dziewięt-
nastowiecznych dyskursach kolonialnych i imperialnych. Przedstawianie
Innych/Odmiennych coraz liczniej obecnych w kulturze brytyjskiej oraz
konstruowanie ich jako gorszych, zacofanych, a nawet upośledzonych było
mocno osadzone na opozycjach binarnych. Ujawniały one ideologiczne i hi-
storyczne funkcjonowanie z jednej strony wyobrażenia i mitu brytyjskiej
supremacji, a z drugiej strony wyobrażenia i mitu cywilizacyjnej niższości
ludów skolonizowanych. Esej Moniki Sosnowskiej bada te procesy, mierząc
się z dyskursami Inności/Odmienności w relacji do klasy, zagadnień kultu-
rowych i innych hierarchii społecznych na gruncie dziewiętnastowiecznych
teatrów londyńskich.
Pojawienie się postkolonializmu, którego korzenie są mocno związane ze
studiami postmodernistycznymi, w drastyczny sposób zmieniło już w dru-
giej połowie dwudziestego wieku podejście do zjawiska kolonializmu oraz
imperializmu. To w dalszym ciągu rozwijające się naukowe podejście ana-
lizuje oraz wyjaśnia nie tylko kulturowe pozostałości kolonializmu i impe-
rializmu, lecz także studiuje konsekwencje wykorzystywania, kontrolowania
i zasiedlania dawnych kolonii oraz eksploatacji ludności tubylczej i jej ziemi.
Mimo odzyskania niepodległości w wielu dawnych krajach kolonialnych
funkcjonują stosunki społeczne, polityczne i kulturowe, podtrzymujące
dawne relacje pomiędzy kolonizatorami i kolonizowanymi.
Postkolonializm jest często traktowany jako podstawa oskarżania koloni-
zatorów. M.in. Frantz Fanon, prekursor tych studiów, podsumował je, twier-
dząc, że to Europa „jest dosłownie tworem Trzeciego Świata”, w tym sensie,
że to skarby i siła robocza pochodząca z kolonii, „pot i krew Murzynów,
Arabów, Indian i Żółtych” napędzały bogactwo Europy [Wielkiej Brytanii]
3 Ponadto jeszcze nie tak dawno niektóre kolonie brytyjskie na Karaibach broniły się
przed niepodległością, o czym zaświadcza m.in. przeprowadzona w 2011 r. ankieta
na Jamajce, w której około 60 obywateli zadeklarowało chęć powrotu do statusu
brytyjskiej kolonii.
13
Krystyna Kujawińska Courtney
(1985: 64–68). Rozważania dotyczące złożoności kolonialnych i postkolo-
nialnych podmiotów i tożsamości na gruncie polityki, ekonomii, kultury,
w tym zwłaszcza literatury, przedstawia w swoim eseju Marta Wiszniowska-
-Majchrzyk. Interpretując wybrane dzieła, głównie twórców reprezentują-
cych kulturę dawnych kolonii brytyjskich, autorka lokalizuje i określa ich
wartości ideologiczne, kulturowe i polityczne, które odnoszą się głównie
do takich kategorii jak tożsamość, migracja, zakorzenienie, uchodźstwo
i hybrydowość obecne w wielorakich historiach brytyjskiego kolonializmu
i jego wpływu na obecną rzeczywistość postkolonialną. Podobna problema-
tyka jest tematem eseju Agnieszki Mikszy, która również koncentruje się na
kwestiach literackich. Według Gayatri Chakravorty Spivak, to właśnie „ba-
danie narratywizacji i instytucjonalizacji pozycji podmiotu [czyli zarówno
kolonizatorów, jak i kolonizowanych] staje się kluczowe” w kontekście badań
postkolonialnych (2012: 60).
W niniejszym tomie szczególną rolę odgrywają prace przedstawiające
wybrane zagadnienia związane z brytyjskim imperializmem w dziewiętna-
stym wieku. Utracenie hegemonii przemysłowej w świecie stało się jedną
z przyczyn nasilenia brytyjskiej ekspansji kolonialnej w ostatnich dziesię-
cioleciach tego okresu. Różnorodne były motywy i przyczyny natężenia
i intensyfikacji tej polityki; wśród nich zasadniczą funkcję spełniały takie
czynniki jak ekonomia, demografia, polityka i kultura (Marr 2010: 5–35).
Ważnym aspektem brytyjskiego kolonializmu i związanych z nim strate-
gii i taktyki imperialnej były opisy podbitych terenów przedstawiające je
w kontekście idei posłannictwa cywilizacyjnego Wielkiej Brytanii. Praca
Marii Antoniny Łukowskiej ukazuje, często marginalizowany, wkład kobiet
w odkrywanie oraz popularyzowanie ideałów wspólnego wewnątrzimpe-
rialnego świata. Odkrywanie terenów leżących poza głównymi brytyjskimi
zainteresowaniami kolonialnymi jest przedmiotem eseju Przemysława De-
lesa. W pracy tej autor przedstawia opisy ekonomiczne, polityczne i kultu-
rowe ziem polskich dokonane przez Brytyjczyków na przełomie dziewięt-
nastego i dwudziestego wieku.
Rozmiary tego zbioru esejów nie pozwoliły, niestety, na ujęcie innych,
istotnych tematów, które szerzej ukazują doświadczenia brytyjskiej ma-
chiny kolonialnej i postkolonialnej napędzane przez wydarzenia społecz-
ne, kulturowe oraz polityczne. Ze względów od nas niezależnych musie-
liśmy zrezygnować z prac dotyczących m.in. kwestii językowych, studiów
14
Uwag kilka na temat Brytyjskiego Imperium wczoraj i dziś
poświęconym zagadnieniom niewolnictwa i nowoczesnego społeczeństwa
brytyjskiego, w którym w dalszym ciągu słychać echa dawnych ideologii
imperialnych. Zbyt mało miejsca poświęcono kwestiom kulturowym sensu
stricto. Do chwili obecnej tożsamość angielska, a może dokładniej brytyj-
ska, stanowi część składową wielu krajów stanowiących w przeszłości część
Imperium, gdyż spełniało ono kulturotwórczą i mitotwórczą rolę w najbar-
dziej odległych częściach świata i w przeszłości, i obecnie. Jest to, można
się dorozumiewać, jedna z przyczyn współczesnego zjawiska wielonarodo-
wości i wieloetniczności obecnych w Zjednoczonym Królestwie. W naszej
pracy pominęliśmy również eseje poświęcone rozpadowi rozległego brytyj-
skiego imperium kolonialnego. Pozostały z niego niewielkie terytoria na-
zwane terytoriami zamorskimi (overseas territories), które choć nie stano-
wią integralnej części Wielkiej Brytanii, pozostają pod jej kontrolą i są od
niej zależne.
Główne Imperium Brytyjskie rozpadło się właściwie bezkrwawo, prze-
kształcając się we Wspólnotę Narodów, za której podstawę traktuje się Sta-
tut Westminsterski (1931) oraz narastające na przełomie dziewiętnastego
i dwudziestego wieku ruchy narodowo-wyzwoleńcze4. Chociaż członkowie
Wspólnoty Narodów posługują się własnym ustawodawstwem oraz realizu-
ją własną politykę w kwestiach zagranicznych i wewnętrznych, wielu z nich
uznaje królową Elżbietę II za głowę państwa na zasadzie unii personalnej.
Niektóre z państw członkowskich, tak jak to było w przeszłości, są zwią-
zane z Wielką Brytanią mniej lub bardziej ścisłą współpracą w kwestiach
gospodarczych, kulturalnych, naukowych, prawnych, edukacyjnych, i poli-
tycznych.
Z perspektywy współczesności trudno przedstawiać czas Imperium Bry-
tyjskiego jako tylko okres świetności i rozwoju, oparty na cnotach moral-
nych, takich jak uczciwość i konsekwentne wykorzystywanie regulacyjnej
roli ludzkiego myślenia, praw logiki i poszanowania ludzkiej wartości. Nie-
mniej jednak, jak przedstawiają niniejsze eseje, Imperium odegrało zasadni-
czą rolę w ukształtowaniu dzisiejszego świata, formułując wstępne warunki
do określenia zasad demokracji i współpracy międzynarodowej, a nawet za-
gadnień związanych z wielokulturowością.
4 Od roku 1967 działa Stały Sekretariat Wspólnoty Narodów z siedzibą w Londynie.
Wspólnota Narodów posiada własną charakterystyczną flagę.
15
Krystyna Kujawińska Courtney
A Few Remarks on the British Empire
– Past and Present
Summary
This collection of papers is devoted to the various aspects of British Empire, its
origins, existence and legacy. An interdisciplinary character of the studies is re-
flected in a variety of contexts and perspectives informed by discourses on cul-
ture, international relations, and politics. Issues such as the emergence and car-
rying out of the imperial policy, importance of propaganda, a unique shape and
character of the British Empire, as well as an in-depth discussion regarding its
legal and political justification play a prominent role. At the same time, much to
our regret, a plethora of other, equally important fields, linguistics and cultural
studies in particular, are either underrepresented or excluded for reasons beyond
our control.
Of special interest are gender issues studied from different angles, including
the beginnings of women’s travel narratives that originated in Great Britain. Re-
lated to this are the accounts written by British travelers in Poland under the
Russian partition, a subject of paramount importance in light of the centennial
anniversary of the restoration of Poland’s sovereignty. In a similar vein, British
presence in the territories of Poland under partitions is the focus of one of the
essays.
Another field of study are legal and political facets of the British Empire and its
aftermath. Here, too, one can observe a great diversity in the treatment of topics
and choice of approaches: from the rather obscure legal body known as the Judi-
cial Committee of the Privy Council, the perception of which as anachronistic is
however strongly contested, to the wider issues connected with the imperial policy,
or the relation between British socialism and the Empire present in the aesthetic
rather than political postulates of the Victorian sages.
Criticism of British colonial legacy is well-known in the academia and regular
publications. It could not be overlooked in this collection, either. Post-colonia-
lism is explored in two papers approaching it from a literary perspective. Never-
theless, the actuality and continuity of imperial heritage that surfaces in almost
every dimension of the contemporary world – from ethics and morality, through
logic and the methods of reasoning, to the current formulations of the universal
16
Uwag kilka na temat Brytyjskiego Imperium wczoraj i dziś
human rights as expressed and warranted by the UNO and state constitutions,
proves that the sun has never set on the British Empire. The most tangible evi-
dence to support that claim is the Commonwealth of Nations, an association of
otherwise sovereign states that in virtually every corner of the world keep British
lineage alive.
Marta Wiszniowska-Majchrzyk
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa
Imperium (wciąż) odpisuje
T he Empire writes back” stało się znakiem firmowym literatury
postkolonialnej. Powiedzenie, którego autorem jest Salman Rush-
„
die (Zabus 1997) zyskało wraz z nim olbrzymią popularność.
Dalsze funkcjonowanie zapewnił terminowi zbiór esejów pod tym samym
tytułem (Ashcroft 1989). Ów zbiór esejów opisuje okres po odzyskaniu
niepodległości oraz sięga wstecz do początków procesu kolonizacji krajów
wchodzących w skład imperium brytyjskiego (bez USA), czyli państw le-
żących na kontynencie afrykańskim, Australii, Bangladeszu, Kanady, Ka-
raibów, Indii, Malezji, Malty, Nowej Zelandii, Pakistanu, Singapuru, wysp
południowego Pacyfiku, Sri Lanki. Można przyjąć, iż głównym przedmio-
tem opisu jest zderzenie kultur – kultury kolonizatorów i kultury tubylców,
czego konsekwencje są dalekosiężne i skomplikowane.
Pod szyldem „imperium odpisuje” zwykło się grupować literaturę rozli-
czeniową, pisaną przez autorów pochodzących z byłych kolonii, z których
wielu, ukończywszy szkoły w miejscu urodzenia, wyjechało na studia do
Wielkiej Brytanii, gdzie obecnie mieszka. W ten sposób zakwestionowana
została dalsza część tytułowego powiedzenia – „The Empire writes back to
the centre” (Imperium odpisuje do centrum). Bowiem pisarze już znajdują
się w owym centrum. Atmosfera wystawiania rachunku za czasy kolonialne
prowadziła między innymi do tego, że „imperium” zaczęto pisać małą literą,
mimo że jest to nazwa własna. Inną formą postkolonialnego protestu było
19
Marta Wiszniowska-Majchrzyk
zrewolucjonizowanie języka angielskiego przez wprowadzanie do powieści
języków oryginalnych, wielu nowych zwrotów, łamanie reguł gramatycz-
nych i słowotwórczych.
Trawestując nieco ów znak firmowy, wskazujemy na ciągłość i stałość
pewnego zjawiska. Literackie opisy imperium, czy też przyszłego albo by-
łego imperium, pojawiły się, zanim ono samo zostało nazwane. Można się
spierać, że jakaś protoidea imperium towarzyszyła wszystkim (?) wyprawom
odkrywców, handlarzy, a przede wszystkim wojskom udającym się poza
granice swego kraju. Autorka klasycznej pozycji o literaturze kolonialnej
i postkolonialnej, Ellke Boehmer (1995), rozpoczyna zamieszczoną w niej
tablicę chronologiczną od daty 1757 – bitwy pod Plassey, w wyniku której
pokonany zostaje dotychczasowy władca Bengalu, a na tronie osadzony Mir
Jafar Ali. Zaś, w następnym roku sprawca tej zmiany, Robert Clive, zostaje
gubernatorem Bengalu.
Lecz tablicę chronologiczną sporządzoną przez Boehmer otwiera nie pod-
bój czy bitwa, ale Robinson Crusoe, powieść Daniela Defoe opublikowana
w roku 1719 i, dodajmy gwoli prawdy, książka dla dorosłych, znacznie później
relegowana na półki z literaturą dziecięcą. Przypuszczając, iż usytuowanie
tego tekstu literackiego przed wydarzeniami historycznymi było zamia-
rem Boehmer, wypada stwierdzić, że literatura okazuje się równie istotna, je-
śli nie ważniejsza od katalogu bitew, obalonych monarchów i osadzonych na
ich miejsce ludzi nowej władzy oraz innym politycznym szachów. Literatura,
w sposób różny niż historia, opowiada dzieje imperium, od czasów kiedy jesz-
cze nominalnie nie istniało, do naszych czasów, kiedy już istnieć przestało.
Aczkolwiek długi cień imperium jest wciąż aktualny, o czym świadczy publi-
kacja pod redakcją M. Buchholtz (2009), która bada literaturę i kulturę anglo-
języczną w okresie postkolonialnym, zaś najwcześniejsze pomniki literatury
omawiane w zbiorze pochodzą również z osiemnastego stulecia.
Na gruncie literatury niemożliwe wydaje się uzyskanie odpowiedzi, od
kiedy możemy mówić o imperium. Zgodnie z zasadą, że flag followed trade,
czyli najpierw rozwijano handel, a potem następowała kolonizacja, z całym
spektrum opcji – kolonia, dominium, protektorat, itp. W ten sposób pojęcie
imperium (i piśmiennictwo z nim związane) rozszerza się tak znacznie, że
na pewno nie da się opisać go w jednym szkicu. Samo słowo „imperium”
weszło do słownika języka angielskiego już w końcu wieku trzynastego, zaś
w osiemnastym zaczęto go używać w opozycji do Wielkiej Brytanii w celu
20
Imperium (wciąż) odpisuje
określenia terytoriów zamorskich pozostających w różnych formach zależ-
ności od imperium, konieczna była także obecność monarchy (OED).
Zamysł niniejszego szkicu wiąże się z opisywaniem imperium, jednocześ-
nie starając się wyjść poza standardowe nazwiska i spojrzeć na problematykę
kolonialną i postkolonialną przez pryzmat sztuki pisarskiej następujących pi-
sarzy: Joseph Conrad (1857–1924), V.S. Naipaul (ur. 1932), laureat literackiej
Nagrody Nobla w roku 2001 i David Dabydeen (ur. 1957). W uzasadnieniu
wyboru wymienionych pisarzy należy powiedzieć o popularności tematyki
dzieł Conrada, olbrzymiej literaturze krytycznej, wreszcie niespodziewanym
ataku ze strony nigeryjskiego pisarza Chinuy Achebe który, wiele lat po śmier-
ci Conrada, postawił pisarza w centrum postkolonialnego sporu o intencje
i oskarżył go o dosyć długi katalog poważnych przewinień (będzie o tym
mowa później). Z pozostałymi pisarzami Conrada łączy nie tylko przyjęcie
obywatelstwa brytyjskiego, ale, co ważne dla pisarza, fakt, że angielski był dla
nich językiem obcym, którego nauczyli się w różnych okresach życia. Conrad
przyjął obywatelstwo brytyjskie w roku 1886, zaś w 1894 r. osiedlił się na stałe
i niebawem rozpoczął karierę pisarską. V.S. Naipaul urodzony w Trinidadzie,
studiował w University College w Oksfordzie, w roku 1955 zamieszkał na sta-
łe w Anglii. Urodzony w Gujanie David Dabydeen przybył do Anglii już jako
dwunastolatek i po ukończeniu szkoły zaczął studia w Cambridge, potem
uzyskał doktorat na Uniwersytecie Londyńskim, wykładał na wielu uczel-
niach, został profesorem na Uniwersytecie w Warwick, dyrektorem Centrum
Studiów Karaibskich. Naipaul i Dabydeen są „produktem” angielskiego sy-
stemu kształcenia, tak w koloniach, jak i w Wielkiej Brytanii. Zapewne dla-
tego obaj oni uznają Conrada za ważnego pisarza, do doświadczeń którego
odwołuje się Naipaul, a Dabydeen wchodzi z nim w dialog.
Pisarzy tych łączy bycie owym „Innym”, zewnętrznym obserwatorem
wobec przedstawianego świata, ale także bycie częścią tego świata. Histo-
rycznie umiejscowieni są w różnych okresach trwania imperium. Conrad
był świadkiem jego apogeum i kronikarzem pierwszych (?) pęknięć poja-
wiających się na fasadzie imperium. Naipaul jest świadkiem definitywnego
końca imperium (proces dekolonizacji kolonii, powstanie Commonwealthu
czyli Krajów Wspólnoty Brytyjskiej), Dabydeen kronikarzem czasów post-
kolonialnych. Wybranych pisarzy charakteryzuje także świadomość przy-
należności do dwóch światów – dwóch ojczyzn – kraju pochodzenia i osied-
lenia (wybranego?).
21
Pobierz darmowy fragment (pdf)