Darmowy fragment publikacji:
Komunikacja niewerbalna
Autor: Oldrich Tegze
T³umaczenie: Dorota Kwiatkowska,
Kamila Szymañska, Roman Taraj³o
ISBN: 83-7361-961-5
Tytu³ orygina³u: Neverbální komunikace
Format: B5, stron: 536
Naucz siê odczytywaæ ludzkie zachowania
• Rozpoznaj emocje na podstawie mowy cia³a
• Odczytuj i w³aściwie interpretuj sygna³y wysy³ane przez innych
• Kontroluj w³asne zachowania
Od dawna wiadomo, ¿e zachowanie, gesty i mimika odzwierciedlaj¹ emocje cz³owieka.
Komunikaty niewerbalne stanowi¹ potê¿ne Ÿród³o informacji i czêsto s¹ ³atwiejsze do
odczytania ni¿ s³owa. Umiejêtnośæ obserwacji i poprawnego interpretowania zachowañ
innych ludzi przesta³a ju¿ byæ domen¹ agentów wywiadu i psychoanalityków. Dziś taka
wiedza mo¿e siê przydaæ niemal ka¿demu. Jedni wykorzystaj¹ j¹ podczas negocjacji
handlowych, inni do za³agodzenia sytuacji kryzysowej, a jeszcze inni do zyskania
sympatii nowo poznanych osób.
Ksi¹¿ka „Komunikacja niewerbalna” przedstawia sposoby analizy ludzkich zachowañ
oraz zasady prawid³owej ich interpretacji. Czytaj¹c j¹, przekonasz siê, ¿e odczytywanie
mowy cia³a nie polega jedynie na przypisywaniu konkretnym gestom określonych
podtekstów i znaczeñ. Dowiesz siê, jak na ludzkie zachowania wp³ywaj¹ emocje, czego
mo¿na dowiedzieæ siê z u³o¿enia d³oni, sposobu poruszania siê oraz mimiki twarzy.
Nauczysz siê kontrolowaæ w³asne gesty i rozpoznawaæ stosunek innych ludzi do siebie
na podstawie ich zachowania.
• Znaczenie komunikacji niewerbalnej
• Kszta³towanie w³asnego terytorium
• Zale¿nośæ miêdzy emocjami i zachowaniem
• Interpretacja sygna³ów cia³a
• Rozpoznawanie agresji i chêci dominacji
• Analiza charakteru pisma
• Komunikacja niewerbalna w miejscu pracy
Komunikacja miêdzyludzka to nie tylko s³owa. Przekonaj siê o tym
Co warto powiedzieć na wstępie
Fałszywe przekonania — rozczarowania i nowa inspiracja
Kilka małych paradygmatów
Znaczenie pojęcia komunikacja niewerbalna
Podstawowe doświadczenia — źródła i oparcie
Anatomia zachowań
Czy pod wpływem ewolucji nie czerwienieją policzki?
Komunikowanie się — podstawa egzystencji
Czujne uszy
Zachowania terytorialne
Jak się takie terytorium zdobywa i utrzymuje?
Jesteśmy bardziej ciałem czy duszą?
Naprawa zależności ciała i duszy
Terytorium, granice i hierarchizacja
Granice — bezpieczeństwo i niepewność
Hierarchizacja
Emocje i kształt
Emocje tworzą jak ręce rzeźbiarza
Postawa ciała a emocje
Podstawa fizjologiczna
Układ mięśniowy
Układ krążenia
Układ nerwowy
Mózg
Spis treści
11
19
24
29
36
41
47
49
53
56
57
61
67
71
79
84
95
105
116
131
139
149
157
168
7
Spis treści
Układ oddechowy
Oddech jako element diagnostyczny
Niepokój wewnętrzny i oddech
Energetyczna koncepcja postępowania i zachowań
Naładowanie i wyładowanie
Sygnały ciała i ich interpretacja
Patrzeć, rozumieć i czekać
Kryteria obserwacji
Kontekst — szersza zależność
Postawa
Chód
Sposób siedzenia
Ręce
Gesty
Tułów
Klatka piersiowa
Brzuch
Plecy
Miednica
Kark i szyja
Głowa
Mięśnie mimiczne
Brwi i czoło
Nos
Usta
Oczy
Ruchy gałek ocznych
Żuchwa i broda
Ruch w przestrzeni
Kontakt fizyczny (dotyk)
Agresja i agresywność
8
181
195
201
205
210
213
215
216
224
229
255
265
283
288
309
311
314
318
323
331
337
341
345
349
350
356
360
365
369
385
397
Głos
Ciało jak dziennik
Seksualność
Wrażliwe miejsca
Dominacja – podporządkowanie
Pismo jako źródło poznania
Przygotowanie własnego ciała
Kiedy napięcie mięśni jest większe
Coś szybkiego w ramach „pierwszej pomocy”
Nie tylko szybka rozgrzewka
Ćwiczenia w pojedynkę też są dobre
Bliskość i bezpieczeństwo pomagają w rozluźnieniu
Ograniczenie mówienia stymuluje inne umiejętności
W miejscu pracy
Terytorium
Intymność
Moje biurko, mój zamek
Zakończenie
Skorowidz
Spis treści
411
421
433
449
459
469
477
480
485
488
491
493
496
499
503
505
506
519
521
9
Kilka małych paradygmatów
W PIGUŁCE: W życiu człowieka wiele problemów powstaje na skutek niesłusznych wyobrażeń na temat ludzi,
zjawisk i sytuacji wokół niego. Jedną z przyczyn błędnych wyobrażeń są nierealne marzenia i wysiłki, by je zreali-
zować. Często wiele wyobrażeń po prostu przejmujemy od innych. Nie płyną one z naszych doświadczeń, nie
przeszły procesu analizy ani sprawdzenia. Niekiedy przekazują je nam rodzice, kiedy indziej inni bliscy ludzie,
czasami są to autorytatywne stwierdzenia przywódców religijnych lub wyniki badań naukowców, które nie
należą do kręgu naszych zainteresowań lub przerosły nasze możliwości intelektualne. W pierwszych latach
życia człowieka to zupełnie naturalne zjawisko. Wraz z postępem własnego rozwoju mamy jednak coraz więcej
możliwości, by te wyobrażenia, poglądy i doświadczenia sprawdzać i korygować. Im wcześniej to zrobimy, tym
szybciej staną się naprawdę naszymi. Odkrycie, że dane wyobrażenie jest fałszywe, nie zawsze musi być smutnym
przeżyciem. Jest to przede wszystkim nowa przestrzeń i inspiracja do dalszego wzrostu i rozwoju. Jeżeli rozwiniemy
w sobie dostateczną wrażliwość, będziemy potrafili korzystać z tego potencjału dla swojego dojrzewania. Pomocą
może się stać umiejętność wykorzystywania pochodzących z naszego środowiska informacji zwrotnych, które
są konsekwencją naszych działań oraz progresywny proces samodoskonalenia.
Każdy z nas ma swoją drogę pozyskiwania doświadczeń, bez względu na to,
czy ten proces przebiega świadomie, celowo i systematycznie, czy też nie.
Duży wpływ na zdobywanie doświadczeń ma jakość obserwacji. Sposób,
w jaki przyglądamy się zachowaniom ludzi wokół siebie, w jaki się do nich
odnosimy, składa się na jakość doświadczeń, które z nimi przeżywamy. Na
obserwacje i oceny wpływają wiedza, nabyte stereotypy, postawy i wartości.
Nie zawsze można łatwo odróżnić, czy prezentowane postawy, wartości
i poglądy na świat są jedynie przejętymi od bliskich bądź od autorytetów,
którym wierzymy, czy są wynikiem poznania wypływającego z osobistego
zaangażowania i z własnych przeżyć.
Wiele podstawowych poglądów na świat przejęliśmy bezkrytyczne
i spontanicznie od innych ludzi. Inne rodziły się w sposób bardziej kon-
fliktowy. Istnieją takie poglądy, które w efekcie nabytych doświadczeń zo-
stały sprawdzone i uznane za własne, jednak są i takie, które na to dopiero
czekają.
Te stereotypowe wartości i poglądy, które człowiek przejmuje automa-
tycznie, nie poddając ich wewnętrznej, krytycznej weryfikacji, będziemy
nazywać fałszywymi wyobrażeniami. Z naszego punktu widzenia te fałszywe
wyobrażenia nie prowadzą do głębszego poznania problematyki wszystkich
obszarów przekazu pozawerbalnego. Co więcej, w przypadku wielu osób
wyobrażenia te skrywają w sobie niebezpieczeństwo podejścia do tematu
z chęcią zyskania przewagi lub władzy nad innymi ludźmi, co jest często
19
Co warto powiedzieć na wstępie
z kolei postrzegane jako źródło i oznaka własnego spokoju wewnętrznego.
Przyjrzyjmy się niektórym z nich i posłużmy się nimi jako inspiracją do
wspólnych przemyśleń.
Pierwszym fałszywym wyobrażeniem jest posiadanie umiejętności ukry-
wania przed innymi własnych przeżyć, uczuć, wyznawanych wartości itp.
Źródłem tego pierwszego mitu jest bardzo powszechne marzenie o tym,
by posiąść umiejętność czytania w ludzkich myślach, ale przy tym dosko-
nale ukrywać swoje własne. Mit ten jest burzony stwierdzeniem, że prędzej
czy później takie skrywane myśli tak czy inaczej wyjdą na jaw. Zależy to
tylko od ilości czasu przeznaczonej na obserwację, od jej intensywności i od
stopnia rozwoju umiejętności obserwacji.
Drugim fałszywym wyobrażeniem jest przekonanie, że zdobycie choćby
cząstkowej wiedzy na temat komunikacji pozawerbalnej pozwoli na zyska-
nie trwałej przewagi i władzy nad innymi ludźmi, ponieważ zawsze będziemy
wiedzieli, co myślą i czują. Ten mit upada w zetknięciu z prawdą, że nie
tylko my obserwujemy i oceniamy ludzi. Uczestnikami procesu komuniko-
wania się są także oni, którzy z kolei obserwują i oceniają nas.
Trzecim fałszywym wyobrażeniem jest domniemanie, że osoba, która
przyswoi sobie wszystkie informacje o komunikacji pozawerbalnej w szer-
szym rozumieniu tego pojęcia, stanie się kimś w rodzaju nadczłowieka,
w stosunku do którego prawa i interpretacja niewerbalności nie mają zasto-
sowania. Takie myślenie jest nie tylko naiwne, ale i niebezpieczne.
Czwartym fałszywym wyobrażeniem jest przekonanie, że to, co obowią-
zuje nas teraz, będzie obowiązywać zawsze i niezmiennie. Pogląd, że jeżeli
do jednej sytuacji przypiszemy charakterystykę osobowości, interpretację
emocjonalną i myślową, to będzie ona dotyczyła innych sytuacji, bez względu
na osobę i kontekst, nie jest trafny. W pewien sposób zawsze zaczynamy
od początku — za każdym razem, w każdej nowej sytuacji, z nową osobą
i w nowym otoczeniu. Może się nam to nie podobać, ale właśnie koniecz-
ność unikania stereotypów i utrzymywanie aktywnego kontaktu jest w tej
pracy najbardziej fascynujące.
Obalając czwarte fałszywe wyobrażenie, wskazujemy na potrzebę poło-
żenia nacisku na poszukiwanie zależności i wyważenia danych dotyczących
stopnia rozwoju jednostki (w podobnej sytuacji małe dziecko, dorastający
nastolatek czy człowiek u schyłku swego życia będą się zachowywali w od-
mienny sposób), jego sytuacji społecznej (rodzina, przyjaciele) i szerszego
kontekstu społecznego (stosunki w gminie, regionie czy kraju). Wyobraźmy
sobie sytuację, kiedy człowiek zostaje unieruchomiony po wypadku. Innej
reakcji na taki stan rzeczy należy oczekiwać od małego dziecka, młodego
20
Kilka małych paradygmatów
chłopca, ojca — żywiciela rodziny, człowieka opuszczonego czy kogoś, kto
jest u kresu życia otoczony kochającą rodziną. Dla każdego jest to bezspor-
nie ciężkie przeżycie, ale osobista i społeczna sytuacja danego człowieka ma
wpływ na jakość wewnętrznego przeżycia i jego zewnętrzne przejawy,
zarówno jeśli chodzi o ich intensywność, jak i długość oraz częstotliwość
występowania.
Następny przykład. Reakcję emocjonalną osoby, której ukradziono 1000
złotych należy postrzegać i rozumieć w szerszym kontekście sytuacji. Ina-
czej ta reakcja będzie wyglądała w przypadku człowieka bardzo bogatego,
inaczej w przypadku, jeśli to były ostatnie pieniądze. W obydwóch przypad-
kach mamy do czynienia z człowiekiem okradzionym, jednak egzystencja
jednego z nich została zagrożona, a drugiego nie. Jeden może zdziwić ob-
serwatora swoim dramatycznym, głośnym przeżywaniem, a drugi sprowo-
kuje pytanie, jak ktoś okradziony może być tak spokojny.
Bez wkomponowania w obserwacje przytoczonych przykładów osobo-
wościowych, socjalnych i społecznych aspektów, bez poszukiwania odpo-
wiedniej oceny wszystkich czynników wpływających na nie, trudno jest je
zrozumieć i ocenić ich wartość.
Piątym fałszywym wyobrażeniem jest twierdzenie, że człowiek jest oso-
bowością wyjątkową i niepowtarzalną. Jest ono zrozumiałe, ale już trud-
niejsze do obalenia. Pozwalam sobie na to prowokacyjne stwierdzenie. Aby
nie doszło do kolizji z czwartym fałszywym wyobrażeniem, postaram się
sprecyzować to twierdzenie i wskazać różnice.
Czy można powiedzieć, że spokojna reakcja bogatego człowieka na stratę
pieniędzy jest dowodem na różnice w jakości i przebiegu jego życia emo-
cjonalnego? Na pewno nie! Reakcja i zachowanie tej osoby nie byłyby
zapewne takie same, gdyby chodziło o większą stratę. Fizjologiczne pod-
stawy przeżywania są u wszystkich ludzi jednakowe. Płacz, śmiech, smutek,
ból, miłość, agresja, radość itp. są doznaniami wszystkich ludzi na całym
świecie i wywołują one podobne fizjologiczne objawy u wszystkich.
Przechodzimy przez takie same fazy rozwoju i musimy spełniać takie
same rozwojowe zadania.
Dojrzewanie chłopca, przemiana dziewczynki w kobietę — to proces
jednakowy zarówno dla Eskimosów, jak i dla Pigmejów w Afryce. Różnimy
się szeregiem szczegółów, takich jak intensywność, długość i częstotliwość
indywidualnych reakcji. Detale te stanowią swoisty identyfikator naszego
rozwoju lub odmienności kultur, w których żyjemy. Ale w znaczeniu ogól-
nie podkreślanej wyjątkowości i niepowtarzalności poszczególnych osób,
twierdzenie, że każdy człowiek jest indywidualnością całkowicie różniącą
21
Co warto powiedzieć na wstępie
się od innych ludzi, nie jest do końca prawdziwe. Z drugiej strony twierdze-
nie, że każdy z nas jest wyjątkowy, niepowtarzalny i oryginalny, ma swój
sens: swoją potrzebą bycia wyjątkowym przestajemy się od siebie różnić.
Nie jest moją intencją, aby te twierdzenia zostały odebrane przez Czy-
telnika jako chęć niszczenia lub niedoceniania przeżywania samego sie-
bie w bogactwie swojej indywidualności. Życzyłbym tylko sobie, abyśmy
skupiając się na sobie nie zapominali, że tego, co nas łączy jako ludzi, jest
o wiele więcej i że jest to ważniejsze niż to, co nas w drobnych szczegó-
łach różni.
Szóstym fałszywym wyobrażeniem jest twierdzenie, że kultura lub sys-
tem społeczny może decydować o istnieniu lub nieistnieniu podstawo-
wych ludzkich emocji. Nie jest to prawdą. Kultura decyduje jedynie o ich
zewnętrznych przejawach, stanowi kryteria oceny człowieka i ma wpływ
na identyfikowanie się z nią.
Żadna z despotycznych, faszystowskich czy komunistycznych dyktatur
nie zniszczyła pragnienia ludzi poszukiwania sensu swej egzystencji. Żaden
reżim nie potrafił zaprogramować „kiedy”, w „kim” i „jak” się ludzie mają
zakochiwać ani nie był w stanie wmówić im swojego „jedynie słusznego”
wyobrażenia o trwałym szczęściu. Żaden reżim nie potrafił ludziom zabro-
nić poszukiwania rozbieżności pomiędzy tym, co ich przywódcy mówili,
a tym, co robili. Kiedy ludzie takie rozbieżności dostrzegli — był to pierw-
szy krok do rozpadu zniewalającego systemu.
Siódme fałszywe wyobrażenie polega na ślepej wierze, że istnieje coś lub
ktoś, kto może w naszym życiu zrobić coś za nas. Ani ta książka, ani żaden
duchowy przywódca nie zdejmie z nas odpowiedzialności za własne czyny.
Musimy zbierać własne doświadczenia, uczyć się na nich, przeżywać sami
swoje życie, starać się je zrozumieć i nadać mu sens. Wszystko wokół nas
to tylko bodźce i inspiracje, które można, ale których nie trzeba przyjmo-
wać. Jeżeli nie zaczniemy pracować na własnych doświadczeniach ze zdo-
bytymi informacjami o komunikacji pozawerbalnej, jeżeli wszystko tylko
przyjmiemy i nie skonfrontujemy z rzeczywistością, grozi nam, że uwie-
rzymy w istnienie książki, która wszystko wyjaśni. Zarówno o komunika-
cji pozawerbalnej, jak i o mowie ciała. I udzieli odpowiedzi na wszystkie
pytania.
Ostatnim, ósmym fałszywym wyobrażeniem jest pogląd, że bez bezpo-
średniego kontaktu z człowiekiem, bez wysłuchania choćby jednej jego
osobistej wypowiedzi, możemy go w pełni poznać. Jeśli poprzestaniemy
jedynie na analizie sygnałów płynących od drugiej osoby, jego czynów, na
znajomości praw fizjologii, powstawania i ewolucji emocji, nie wystarczy
22
Kilka małych paradygmatów
to do prawidłowego odczytywania mowy ciała. Wszystkie narzędzia pozo-
stają tylko narzędziami.
Praca przy burzeniu tych fałszywych wyobrażeń mogłaby przynieść coś
pozytywnego. Na przykład wiedzę, że nabyte umiejętności i wiedza z dzie-
dziny komunikacji pozawerbalnej rozwijają zdolności lepszego rozumie-
nia innych ludzi i tworzenia takich związków, które mogą wzbogacać
wewnętrznie obie strony. Zdolność nawiązywania głębszych związków
z drugim człowiekiem i możliwość przeżywania ich w pełni stanowi istotę
człowieczeństwa.
23
Co warto powiedzieć na wstępie
Tytuł tego podrozdziału wskazuje, że chciałbym wyznaczyć jakieś podsta-
wowe ramy, schematy i punkty wyjścia dla naszych rozważań o rzeczach
i zjawiskach. Celem tego jest ujednolicenie naszego spojrzenia na całą pro-
blematykę, a nie próba negacji lub zmiany dotychczasowych doświadczeń
życiowych Czytelnika. Nie chcę, żeby Czytelnik patrzył na świat moimi
oczyma, choć uważałbym za pożyteczne, gdybyśmy w czasie, który razem
spędzimy przy tej książce, spróbowali patrzeć na rzeczy w podobny spo-
sób. Byłbym zadowolony, gdyby Czytelnik przyjął mój sposób widzenia,
podobnie jak to robią badacze, którzy co prawda nie wierzą we wszystko,
ale też nie odrzucają wszystkiego zaraz na wstępie.
Paradygmat jest swego rodzaju poglądem na problem, pewnym „ogra-
niczonym” sposobem myślenia o problemie. To kierunek, którym przebiega
nasze myślenie w stosunku do danej problematyki. W tym może trochę
przypominać fałszywe wyobrażenie, o których pisałem w poprzednim
podrozdziale.
Podstawą proponowanego przeze mnie tu poglądu jest fakt, że wszystko,
co człowiek aktywnie wytworzył lub tylko pasywnie konsumuje, wszystko,
co w życiu robi, pozwala nam „wejść” do jego wewnętrznego świata i po-
znać go jako osobowość z całym jej bogactwem. Wszystkie czyny człowieka
mają więc wartość diagnostyczną. Mówią o tym, co się w nim dzieje, jakie
ma życzenia, jakimi wartościami się kieruje, czego się boi i tym podobne.
Wszystkie drogi prowadzą do wnętrza człowieka.
Nasz pierwszy paradygmat mówi — każdy produkt człowieka, czyn czy
zachowanie, obserwowany bezpośrednio lub przez jakiś pryzmat, może
zostać uchwycony i przeanalizowany przez obserwatora. Może to stanowić
drogę do poznania człowieka.
Drugi paradygmat wynika z przyjęcia, że w każdym człowieku istnieje
skłonność do samorealizacji, używania i rozwijania swojego potencjału
w procesie rozwoju i dojrzewania. Realizacja ta odbywa się w interakcji
genetycznych i społecznych potencjałów w prostej zależności: reakcje
ciała — przeżywanie — myślenie — zachowanie i działanie — ocena infor-
macji zwrotnej — autoregulacja i stymulacja własnego rozwoju. Stopień
współgrania poszczególnych procesów określa jakość i rozmiar samoreali-
zacji i zadowolenie człowieka z jego życia.
Trzecim paradygmatem jest spojrzenie na człowieka jako na jednostkę
pozostającą w żywym kontakcie ze swoim wewnętrznym i zewnętrznym
środowiskiem, poszukującą logicznego wytłumaczenia dla zjawisk zacho-
24
Kilka małych paradygmatów
dzących dookoła, chcącą zrozumieć procesy i przemiany w sobie i zasta-
nawiającą się nad sensem swego istnienia.
Ta komunikacja przebiega na płaszczyźnie fizycznej, biologicznej, neu-
rofizjologicznej i społecznej. Fizyczna komunikacja określa kontakt czło-
wieka z jego środowiskiem — wpływ klimatu, czystość środowiska itp.
Płaszczyzna biologiczna jest reprezentowana przez takie procesy, jak roz-
wój i funkcjonowanie wszystkich narządów i układów, dojrzewanie płciowe
lub starzenie się. Płaszczyzna neurofizjologiczna to taka, gdzie kontakt ze
środowiskiem zewnętrznym nawiązuje się za pomocą zmysłów i kieruje się
ważnymi funkcjami życiowymi. Płaszczyzna społeczna to kontakt z ludźmi,
kulturą, kwestie moralności itp.
Czwarty paradygmat mówi, że człowiek nie może być jedynie obiektem
badań, ale przede wszystkim partnerem w badaniach. Nie jest możliwe,
żebyśmy bez aktywnej pomocy drugiego człowieka mogli poznać bogactwo
jego życia wewnętrznego w całej pełni oraz wszystkie szczegółowe zależ-
ności działające obecnie na jego stan psychiczny. Analiza dzieła odkryje
głęboki smutek odczuwany przez autora, jednak poznanie przyczyn tego
smutku i tego, w jaki sposób się rozwinął bez znajomości realiów życia
autora, nie jest możliwe. Nie jesteśmy i nie możemy być prorokami. Sto
razy ważniejsze jest to, co człowiek przeżywa i co uważa za swoje we-
wnętrzne realia niż to, co my myślimy, że przeżywa. Nawet jeżeli później
okazałoby się, że nasze interpretacje były poprawne, nie forsujmy swoich
prawd za wszelką cenę. Blokuje to nasz kontakt z drugim człowiekiem.
Piąty paradygmat mówi, że rozumienie człowieka (wyrażane także środ-
kami pozawerbalnymi) w całym jego bogactwie, ze wszystkimi jego cechami
dobrymi i złymi, jasnymi i ciemnymi stronami jego osobowości nie może
być automatycznie utożsamiane z wyrażeniem zgody na to, co dana osoba
robi i co myśli. W życiu codziennym zdarza się, że jeżeli powiemy do kogoś
„ja cię rozumiem”, bywa to odebrane przez daną osobę i otoczenie jako
„zgadzam się z tobą”. Pamiętajmy więc, aby precyzyjnie rozróżniać te dwie
wartości. Pozwoli to na uniknięcie nieporozumień i pozytywnie wpłynie na
jakość kontaktów.
Szósty paradygmat mówi, że należy respektować zasadę, że informa-
cje zdobyte na temat człowieka poprzez analizę niewerbalnych przeka-
zów, powinny być udzielane w formie przystępnej, w odpowiednim czasie
i z wewnętrzną pewnością, że nie chcemy drugiej osoby w oczywisty sposób
zranić. I to bez względu na to, czy występujemy w roli specjalisty od komu-
nikacji, czy też zwykłego człowieka. Ten paradygmat nie wyklucza kon-
frontacji. Za przejaw nieodpowiedzialności możemy potraktować sytuację,
25
Co warto powiedzieć na wstępie
kiedy analiza przekazu pozawerbalnego i mowy ciała była przeprowadza-
na głównie w celu zaspokojenia swojej ciekawości lub zdobycia poczucia
przewagi.
Siódmy paradygmat mówi, że koniecznością jest respektowanie wszyst-
kich przekazów, które w komunikacji międzyludzkiej są traktowane jako
obrona. Każda obrona jest uzasadniona. Jest sposobem, w jaki ludzie prze-
jawiają dbałość o siebie.
POTENCJAŁ INTERPRETACYJNY I ZNACZENIE PRZEKAZU: Zrozumienie nierealności oczekiwań i fałszywości nie-
których wyobrażeń o możliwościach wykorzystania komunikacji niewerbalnej może pomóc w poprawie jakości
prowadzonych obserwacji i osiągnąć większy potencjał w kontaktach z innymi ludźmi. Demaskując niereal-
ność oczekiwań, pogłębiamy proces samopoznawania.
Każda analiza opiera się na podstawowych założeniach, na spojrzeniu na problem. Znając punkt wyjścia
i własne nastawienie można przewidzieć, które elementy analizy zostaną zaakcentowane, które pominięte i w jaki
sposób zdobyte informacje zostaną wykorzystane. Paradygmaty przedstawiają przede wszystkich konieczność
korekty wewnętrznego nastawienia. Przekaz pozawerbalny w całej szerokości tego pojęcia jest tylko jedną z dróg
do poznawania innych ludzi.
PRZYKŁAD Z PRAKTYKI: Najprostsze sprawy bywają najtrudniejsze do odkrycia. Mówi o tym ludzkie doświad-
czenie, pisze się o tym w wielu książkach. Kiedykolwiek ta prawda pojawi się w rozmowie, trudno jej coś zarzucić,
jednak bez osobistego doświadczenia staje się tylko pustą frazą. Jeżeli człowiek po długim i skomplikowanym
poszukiwaniu odkryje prostą prawdę, ukrytą na przykład za problemem w stosunkach partnerskich albo związa-
ną z procesem samopoznawania, potwierdzi ją własnym doświadczeniem.
W całym szeregu grup (osobistego rozwoju, menedżerskich czy terapeutycznych) zajmujemy się pracą
o różnej tematyce. Tematy najbardziej interesujące ludzi często się powtarzają. Czasami chodzi o tematy związane
z pracą bezpośrednią (agresja, układy partnerskie, pewność siebie, rozwiązywanie sytuacji kryzysowych itp.).
Kiedy indziej są to tematy wybrane tylko do dyskusji, do wspólnego przemyślenia. Jeden z nich można zamknąć
w pytaniu: „Czy jest możliwe, żebyśmy się ze sobą nie komunikowali?”. Rozpoczynamy w ten sposób większość
kursów. Odpowiedź na to pytanie pokazuje, jak poszczególni ludzie postrzegają fakt, że i oni są aktywnymi
uczestnikami procesu (bez względu na to, czy się włączają werbalnie) i w jakim stopniu są zdolni do refleksji
na swój temat i do przyjęcia informacji zwrotnych.
W grupie rozwoju osobistego jeden z mężczyzn prezentował pogląd, że musi istnieć możliwość całkowite-
go ukrycia tego, co się dzieje wewnątrz człowieka. Argumentem, który miał potwierdzić słuszność tego poglądu,
były przypadki, kiedy ludzie okłamali wariograf (wykrywacz kłamstw). Na pytanie: „czy byli w rzeczywistości
tak dobrzy, skoro i bez ich przyznania okazało się, że wariograf się pomylił?”, zareagował uśmiechem i przyznał,
że tego paradoksu sobie nie uświadomił. W rozmowie doszliśmy do wniosku, że istnieje wiele dróg, jakimi przy-
chodzą informacje o ludziach, a także sposobów, w jaki są odbierane. Nie mamy do dyspozycji tylko jednej
drogi, która pozwala nam na poznawanie ludzi wokół siebie lub siebie samych. Myślenie, że duża wiedza i bogate
doświadczenie pozwolą nam błyskawicznie wszystko odkryć, jest przejawem naiwności. Czas jest równie ważny
jak wiedza i doświadczenie.
26
Kilka małych paradygmatów
Wspomniany mężczyzna kontynuował pracę indywidualną. Gdybym miał streścić jego wiedzę na ten temat,
mógłbym powiedzieć tyle: jeżeli stale komunikujemy się ze sobą, możemy się poznać poprzez reakcje innych
ludzi. Na przykład, jeżeli sami wychodzimy między ludzi, informujemy, że potrzebujemy ich bliskości, kontaktu
lub że chcemy pozbyć się poczucia osamotnienia. Kiedy sobie to uświadomimy, nie ma sensu maskować się i udo-
wadniać, że jest inaczej. Lepiej zastanowić się, co spowodowało lub powoduje poczucie samotności, dlaczego
każdy kontakt przeżywamy w napięciu i pracować nad zmianą tego. Przygnębiające jest stwierdzenie, że problem
trwa nadal mimo wielu lat maskowania się i udawania, że nic się nie zmieniło. Jeżeli będziemy pracować nad
własnym rozwojem, mamy przynajmniej szansę, że będzie lepiej. Prawda jest taka prosta!
INSPIRACJA DO PRZEMYŚLEŃ I PROGRAM UZUPEŁNIAJĄCY:
1. Spróbuj zastanowić się, czy umiesz dobrze maskować swoje myśli i odczucia. Jednocześnie odpowiedz
sam sobie, jak na Ciebie działa wyobrażenie, że inni ludzie uzyskują wgląd w Twoje wnętrze. Jaka by była
ich reakcja?
2. Masz wrażenie, że umiesz rozszyfrowywać ludzi? Robisz to celowo? Do czego służą zdobyte informacje: czy
do lepszego poznania ludzi, czy wykorzystujesz je zgodnie z własnym interesem? Jak w tym pomaga mowa
ciała i które z jej sygnałów są dla Ciebie najbogatszym źródłem informacji?
3. Skomentuj twierdzenie, że innych ocenia się według tego, co sami robimy, przykładowo, obwiniamy ludzi za
niektóre zamiary, ponieważ sami je mamy.
4. Uważasz siebie za wyjątkową, niepowtarzalną osobowość? Spróbuj zauważyć, w jaki sposób odpowiedź
(tak lub nie) wyraża się w mowie ciała.
27
Pobierz darmowy fragment (pdf)