Darmowy fragment publikacji:
Łódź 2016
Jakub Niedbalski – Uniwersytet Łódzki, Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny
Katedra Socjologii Organizacji i Zarządzania, 90-214 Łódź, ul. Rewolucji 1905 r. nr 41/43
Mariola Racław – Uniwersytet Warszawski
Wydział Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji
Instytut Stosowanych Nauk Społecznych, Zakład Profilaktycznych Funkcji Polityki Społecznej
00-927 Warszawa, ul. Nowy Świat 69
Dorota Żuchowska-Skiba – Akademia Górniczo-Hutnicza im. St. Staszica w Krakowie
Wydział Humanistyczny, Katedra Socjologii Gospodarki i Komunikacji Społecznej
30-071 Kraków, ul. Gramatyka 8a nr 106a
RECENZENT
Ewa Giermanowska
KOORDYNATOR SERII
Jakub Niedbalski
REDAKTOR INICJUJĄCY
Iwona Gos
OPRACOWANIE REDAKCYJNE
Bogusława Kwiatkowska
SKŁAD I ŁAMANIE
Munda – Maciej Torz
PROJEKT OKŁADKI
Katarzyna Turkowska
Zdjęcie wykorzystane na okładce: © Depositphotos.com/karelnoppe
Wydanie książki dofinansowane przez Akademię Górniczo-Hutniczą
im. Stanisława Staszica w Krakowie
(dotacja podmiotowa na utrzymanie potencjału badawczego nr 11.11.430.158)
© Copyright by Authors, Łódź 2017
© Copyright for this edition by Uniwersytet Łódzki, Łódź 2017
Wydane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Wydanie I. W.07427.16.0.K
Ark. wyd. 16,0; ark. druk. 23,0
ISBN 978-83-8088-789-3
e-ISBN 978-83-8088-790-9
Spis treści
Jakub Niedbalski, Mariola Racław, Dorota Żuchowska-Skiba
Wstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełno-
sprawności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Joanna Sztobryn-Giercuszkiewicz
Krytyczna teoria niepełnosprawności jako rama teore-
tyczna w badaniach nad niepełnosprawnością . . . . . . . . . .
Jakub Niedbalski
Zjawisko marginalizowania sportu osób niepełnospraw-
nych w wymiarze ekonomicznym, medialnym i społecz-
nym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Leszek Ploch
Człowiek z niepełnosprawnością – w ułomnej strukturze
biegu życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Laura Jurga
Konieczność zmian modelu działań instytucji publicz-
nych w odniesieniu do osób niepełnosprawnych. Kontekst
demograficzny, ekonomiczny i społeczny. . . . . . . . . . . . . . .
Monika Struck-Peregończyk
Młode osoby niepełnosprawne jako beneficjenci działań
z zakresu aktywizacji zawodowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9
23
41
61
105
121
6
Edyta Janus
Udzielanie wsparcia społecznego jako istotna umiejęt-
ność osób wykonujących zawody pomocowe na przykła-
dzie terapeutów zajęciowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Karolina Lignar-Paczocha
Coaching osób niepełnosprawnych – wybrane zagadnie-
nia i dylematy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Elżbieta Zakrzewska-Manterys
Oblicza dorosłości. Mieszkania treningowe dla osób z nie-
pełnosprawnością intelektualną . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mirosław Rewera
Zjawisko niepełnosprawności w Stalowej Woli z perspek-
tywy osób niepełnosprawnych, studentów oraz w świetle
stanu faktycznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Katarzyna Maria Król
Potrzeby i oczekiwania społecznego uczestnictwa studen-
tów niepełnosprawnych ruchowo w życiu akademickim
a możliwości ich realizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dorota Żuchowska-Skiba
W kierunku integracji – znaczenie serwisów społeczno-
ściowych dla osób niepełnosprawnych w Polsce . . . . . . . . .
147
165
197
233
265
281
Maria Stojkow, Dorota Żuchowska-Skiba
Niepełnosprawność w Islamie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
307
Spis treści7
Damian Gałuszka
Gry wideo w perspektywie potrzeb osób niepełnospraw-
nych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
327
Summary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
357
Noty o Autorach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
361
Spis treściJakub Niedbalski*
Mariola Racław**
Dorota Żuchowska-Skiba***
Wstęp. Współczesne perspektywy
postrzegania niepełnosprawności
Problematyka niepełnosprawności zarówno w dyskur-
sie naukowym, jak i społecznej percepcji to zagadnienie,
które nieustannie jest dyskutowane i poddawane wszech-
stronnej analizie. W efekcie doprowadziło to do ukształto-
wania się różnych perspektyw oraz sposobów ujmowania
tego zagadnienia (Barnes, Mercer 2004). Do szczególnie
interesujących ze względu na swój przeciwstawny charak-
ter należą dwa z nich. Są to modele: społeczny i indywidu-
alny niepełnosprawności (Finkelstein 1993). Ten ostatni
oparty był na założeniu, że niepełnosprawność jest osobi-
stą tragedią jednostki. W modelu tym problem niepełno-
sprawności jest „umiejscowiony” w samej jednostce, a jego
przyczyny dostrzega się w funkcjonalnych ograniczeniach
* Uniwersytet Łódzki, Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny, Ka-
tedra Socjologii Organizacji i Zarządzania, ul. Narutowicza 68, 90-136
Łódź; e-mail: jakub.niedbalski@gmail.com
** Uniwersytet Warszawski, Wydział Stosowanych Nauk Społecz-
nych i Resocjalizacji, Instytut Stosowanych Nauk Społecznych, Zakład
Profilaktycznych Funkcji Polityki Społecznej, ul. Nowy Świat 69, 00-927
Warszawa; e-mail: m.raclaw@uw.edu.pl
*** AGH Akademia Górniczo-Hutnicza im. St. Staszica w Krakowie,
Wydział Humanistyczny, Katedra Socjologii Gospodarki i Komunikacji
Społecznej, ul. Gramatyka 8a nr 106a, 30-071 Kraków; e-mail: zuchow-
skadorota@gmail.com
10
lub psychologicznych ubytkach, będących skutkami niepeł-
nosprawności (Oliver 1983). Z kolei w ramach społecznego
modelu niepełnosprawności funkcjonuje pogląd, że niepeł-
nosprawność w znacznej mierze wynika z przeszkód i ba-
rier doświadczanych przez osoby nią dotknięte, a będących
wynikiem „upośledzającego” społeczeństwa (Finkelstein
1980; Oliver 1983; Abberley 1987). W związku z tym to
nie indywidualne ograniczenia, ale niedostarczenie przez
społeczeństwo odpowiednich usług oraz niezaspokajanie
potrzeb osób niepełnosprawnych „tworzą” niepełnospraw-
ność. W modelu tym przyczyn niepełnosprawności nie szu-
ka się w jednostce, lecz w środowisku i różnego rodzaju ba-
rierach społecznych, ekonomicznych i fizycznych (Barnes
i in. 1999; Oliver 1990; Swain i in. 1993).
Te dwa skrajne sposoby ujmowania niepełnosprawno-
ści nie pozwalają dostrzec całej złożoności tego zjawiska.
Omawiając
funkcjonowanie osób niepełnosprawnych
w społeczeństwie, nie można zapominać, że wykluczenie
tej kategorii wynika zarówno z ich deficytów fizycznych,
zmysłowych i psychicznych, jak i ma swoje źródło w opre-
syjnej dla osób niepełnosprawnych organizacji społeczeń-
stwa (Hughes, Paterson 1997: 328–329). W tym sensie
doświadczanie niepełnosprawności w aspekcie społecz-
nym i biologicznym w życiu osób niepełnosprawnych jest
nierozerwalnie połączone (Thomas 1999: 43). W związku
z tym sztuczne rozdzielanie niepełnosprawności rozumia-
nej w perspektywie modelu społecznego od jej medycznych
definicji pozostaje w sprzeczności z codziennym doświad-
czeniem osób niepełnosprawnych (Crow 1996: 7). Sprawia
to, że niepełnosprawności można zatem zredukować wy-
łącznie do kwestii medycznych, ale też nie mogą one zostać
całkowicie pominięte i zastąpione wyłącznie czynnikami
wypływającymi ze społeczeństwa. Obok elementów kultu-
rowych i społecznych, również aspekty medyczne powinny
być uwzględniane przy analizie niepełnosprawności. Spo-
łeczny model niepełnosprawności, wykreślając potrzebę
J. NIEDBALSKI, M. RACŁAW, D. ŻUCHOWSKA-SKIBAWstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełnosprawności
11
interwencji medycznych i leczenia, pomija specyfikę nie-
których rodzajów niepełnosprawności i chorób długoter-
minowych, które do niej prowadzą. W miejsce zupełnego
odrzucenia medycznych rozwiązań należy zwrócić uwagę
na konieczność dobrania odpowiednich działań o charak-
terze interwencyjnym, które powinny być dostosowane do
specyficznych potrzeb osób niepełnosprawnych. Nie należy
jednak przypisywać im kluczowej pozycji w definiowaniu
niepełnosprawności, nie zastąpią one działań zorientowa-
nych na całościową zmianę społeczną, polegającą na usu-
waniu barier uniemożliwiających pełne uczestnictwo osób
niepełnosprawnych w społeczeństwie (Shakespeare, Wat-
son 2002: 24).
W takim ujęciu niepełnosprawność jest zatem zjawi-
skiem biologicznym, psychofizycznym oraz medycznym,
ale jest ona także konceptualnym produktem wytworzo-
nym w codziennych interakcjach pomiędzy aktorami spo-
łecznymi, co sprawia, że można ją także określić mianem
„zjawiska społecznego”. Jest to zgodne z poglądem, według
którego charakterystyki przypisywane jednostkom posia-
dającym fizyczne ułomności są kulturowo zdetermino-
wane. Innymi słowy, to, co niepełnosprawni mogą robić,
a czego nie, zależy zarówno od ich wewnętrznych cech, jak
i zewnętrznych uwarunkowań społecznych (Rosch 1973,
1978; Sacksa 1972).
W związku z tym zasadniczym celem tej publikacji jest
ukazanie niepełnosprawności jako zjawiska konstruowa-
nego społecznie, powstającego pod wpływem czynników
historycznych, kulturowych oraz politycznych, które po-
wodują wykluczenie osób niepełnosprawnych w znacznie
większym stopniu niż ich dysfunkcje fizyczne i psychiczne
(Oliver 1990: 22). W takim ujęciu niepełnosprawność wy-
nika z organizacji społeczeństwa ograniczającej osobom
niepełnosprawnym wypełnianie ról realizowanych przez
osoby sprawne o podobnym statusie społecznym (Gą-
ciarz 2014a: 19). W konsekwencji osoby niepełnosprawne
12
pozostają wykluczone lub mają ograniczony dostęp do
głównych instytucji życia społecznego (np. rynku pracy)
oraz szeregu aktywności publicznych. Są utrzymywane
poza głównym nurtem życia społecznego – poczynając od
specjalnych form kształcenia, po instytucje opieki perma-
nentnej (Niedbalski, Racław, Żuchowska-Skiba 2017).
Jednocześnie zachodząca od pewnego czasu zmiana
w podejściu do niepełnosprawności zarówno na gruncie
teoretycznym w naukach społecznych oraz humanistycz-
nych, jak i w politykach publicznych wyznacza nowe ten-
dencje w postrzeganiu tego zjawiska. Przyjęcie pespektywy
społecznej promuje podejście aktywizujące, polegające na
zwiększeniu znaczenia partycypacji w miejsce ograniczenia
transferów socjalnych mających na celu kompensowanie na
rzecz wsparcia usamodzielnienia tej kategorii społecznej
(Rymsza 2013: 78–98). Ma ono swoje ograniczenia (np. nie-
bezpieczeństwo delegitymizacji programów opiekuńczych),
ale wnosi też nadzieje na pełne wykorzystanie potencjału
jednostek, środowiska i społeczeństwa. Umożliwia to zmia-
nę postrzegania osób niepełnosprawnych w kategoriach
moralnych i medycznych (jako tragedii jednostki) i budo-
wania pozytywnego wizerunku osoby niepełnosprawnej,
przedstawiając ją jako zdolną do niezależnego życia (Gą-
ciarz 2014b: 8).
Zagadnienia te zostały podjęte w rozdziale autorstwa
Joanny Sztobryn-Giercuszkiewicz pt. Krytyczna teoria
niepełnosprawności jako rama teoretyczna w badaniach
nad niepełnosprawnością, rozpoczynającym zbiór tekstów
składających się na niniejszą publikację. W sposób kom-
pleksowy, a przy tym niezwykle klarowny i systematyczny
przedstawia – jak sama pisze – mało jeszcze eksplorowane
w Polsce badania w nurcie Disability Studies. Według autor-
ki krytyczna teoria niepełnosprawności (CDT) wydaje się
być koncepcją wyznaczającą nowe możliwości w wyjaśnia-
niu prawidłowości określających położenie społeczno-eko-
nomiczne osób niepełnosprawnych i ich funkcjonowanie
J. NIEDBALSKI, M. RACŁAW, D. ŻUCHOWSKA-SKIBAWstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełnosprawności
13
w różnych aspektach życia społecznego. Jej zdaniem uwraż-
liwienie na multidymensjonalność,
intersekcjonalność
i dywersywność świata społecznego, którego częścią są oso-
by niepełnosprawne, na pewne niuanse, jakie oferuje CDT,
może być ciekawą propozycją o dużej wartości heurystycz-
nej. Według autorki imperatyw zmiany społecznej, również
dzięki zastosowaniu podejścia „nic o nas bez nas” – a więc
oddanie głosu osobom niepełnosprawnym, a także ukie-
runkowanie na odkrywanie tego, co ukryte, demistyfikacja
społecznej i politycznej doksy to kolejne elementy wyróż-
niające CDT na tle innych koncepcji. Sztobrym-Giercusz-
kiewicz kończy swój artykuł bardzo czytelnym, a zarazem
w pełni oddającym sens jej rozważań pytaniem: Czymże
bowiem – pozostając w nurcie krytycznym – byłaby nawet
najlepsza teoria społeczna, gdyby nie prowadziła do zmiany
świata społecznego w kierunku demokratycznych wartości,
otwartości, szacunku i upełnomocnienia każdego członka
społeczeństwa?
Rozdział, autorstwa Jakuba Niedbalskiego, pt. Zjawisko
marginalizowania sportu osób niepełnosprawnych w wy-
miarze ekonomicznym, medialnym i społecznym podejmuje
kwestie dotyczące genezy kształtowania się sportu niepeł-
nosprawnych, wskazując na coraz bardziej profesjonalny
charakter tego rodzaju działalności osób z różnego rodzaju
dysfunkcjami. Autor stwierdza, że rosnące zainteresowa-
nie sportem osób niepełnosprawnych na świecie nie jest
tożsame z sytuacją, jaka ma miejsce w tym zakresie w Pol-
sce. W związku z tym celem artykułu jest zwrócenie uwa-
gi na aktywność fizyczną i uprawianie sportu przez osoby
niepełnosprawne jako jednego z obszarów życia społecz-
nego tej kategorii obywateli naszego kraju, w którym na-
dal dostrzegane są zjawiska wykluczenia i marginalizacji
społecznej.
Z kolei Leszek Ploch w rozdziale pt. Człowiek z niepeł-
nosprawnością w ułomnej strukturze biegu życia wskazuje,
iż na tytułową treść biegu każdego życia ludzkiego składa
14
się zarówno ogólny stan kondycji rozwoju psychofizyczne-
go człowieka, jego właściwe przygotowanie do pełnienia ról
społecznych, jak też oczekiwany powszechnie poziom kom-
petencyjności, umiejętność odnalezienia się w sytuacjach
trudnych, poczucie stabilizacji w procesach sfery dojrzewa-
nia i nabywania ważnych umiejętności, a zarazem ważnych
kompetencji społeczno-zawodowych. Zdaniem autora za
szczególnie istotny w budowaniu perspektywicznej struk-
tury biegu życia należy uznać indywidualny wkład, pocho-
dzący jeszcze z okresu wczesnoszkolnego i młodzieńczego,
gdyż każda osoba wpisana w określony krąg (np. rodzina,
najbliżsi, nauczyciele, przyjaciele domu) ma szansę toro-
wania sobie własnej szansy na etapie rozwijania sobie do-
stępnej strategii funkcjonowania i za jej pośrednictwem
w interpretowaniu osobistych, indywidualnych pomysłów,
rozwiązań, spostrzeżeń, uczuć, nadziei, pragnień, identy-
fikowania się w otaczającym świecie, pokonywania konse-
kwentnie i cierpliwie przeciwności losu.
Czwarty rozdział zatytułowany Konieczność zmian mo-
delu działań instytucji publicznych w odniesieniu do osób
niepełnosprawnych. Kontekst demograficzny, ekonomiczny
i społeczny autorstwa Laury Jurgi przybliża idee wsparcia
i aktywizacji osób niepełnosprawnych. Autorka, powołu-
jąc się na liczne badania, wskazuje na niską skuteczność
działań, jakie dotychczas były podejmowane w celu popra-
wy sytuacji społecznej osób niepełnosprawnych. Zdaniem
Jurgi osoby te w znacznym stopniu nadal ulegają wyklu-
czeniu społecznemu, a w związku z tym dotychczasowe
reguły polityki społecznej wymagają niemal natychmia-
stowej i znacznej zmiany, by ludzie ci mogli uczestniczyć
w głównym nurcie życia społecznego. Autorka wskazuje, że
poprawa sytuacji osób niepełnosprawnych zależy od zmian
dokonanych w polityce publicznej, a także powszechnej
obecności osób niepełnosprawnych w różnych sferach ży-
cia. Z tego względu konieczna jest debata dotycząca poli-
tyki społecznej w odniesieniu do tej grupy, a także zmia-
J. NIEDBALSKI, M. RACŁAW, D. ŻUCHOWSKA-SKIBAWstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełnosprawności
15
na ustawodawstwa, które może spowodować rzeczywistą
i efektywną realizację aktywizacji i integracji społecznej,
podmiotowe traktowanie osób niepełnosprawnych, a tak-
że ich udział w szeroko pojętym obszarze rynku, polityki
i spraw społecznych.
W tym nurcie mieści się też kolejny rozdział zatytułowa-
ny Młode osoby niepełnosprawne jako beneficjenci działań
z zakresu aktywizacji zawodowej autorstwa Moniki Struck-
-Peregończyk. Celem tego rozdziału jest pokazanie wzrostu
zainteresowania problemami osób młodych na rynku pra-
cy i rozszerzenia działań z zakresu aktywizacji zawodowej
dostępnych dla młodych osób niepełnosprawnych. Autor-
ka omawia instrumenty aktywizacji zawodowej kierowane
do tej grupy społecznej oraz uwarunkowania skuteczności
projektów aktywizujących, opierając się na wynikach prze-
prowadzonych przez siebie badań jakościowych, dotyczą-
cych sytuacji młodych osób niepełnosprawnych na rynku
pracy.
W rozdziale szóstym pt. Udzielanie wsparcia społeczne-
go jako istotna umiejętność osób wykonujących zawody po-
mocowe na przykładzie terapeutów zajęciowych Edyta Janus
prezentuje sytuację osób, których aktywności zawodowe
związane są z udzielaniem wsparcia społecznego oraz za-
spokajaniem potrzeby bezpieczeństwa ludziom z niepełno-
sprawnością fizyczną i intelektualną, z zaburzeniami psy-
chicznymi albo takim, którzy cierpią z powodu wykluczenia
społecznego. Autorka skupia się przede wszystkim na grupie
zawodowej terapeutów, od których wiedzy dotyczącej form
wsparcia społecznego, lecz także posiadania określonych
umiejętności zależy odpowiednie wsparcie pacjenta, by per-
turbacje, które stały się udziałem danej osoby, nie ograni-
czały realizowania ważnych dla niej aktywności oraz umoż-
liwiły jej uczestniczenie w życiu społecznym.
Karolina Lignar-Paczocha w rozdziale pt. Coaching osób
niepełnosprawnych – wybrane zagadnienia i dylematy uka-
zuje natomiast dotychczas mało eksplorowany obszar ba-
16
dań, dotyczących niebiznesowego zastosowania coachingu
przeznaczonego dla osób szukających pomocy i wsparcia
społeczno-pedagogicznego i socjalnego, a więc znajdują-
cych się w potrzebie czy też podlegających marginalizowa-
niu społecznemu lub też konfrontowanych z różnymi ży-
ciowymi wyzwaniami. Jak wskazuje autorka, w ostatnich
latach można jednak zaobserwować rosnące zaintereso-
wanie coachingiem nie tylko w obszarze biznesowym czy
sportowym, ale także w obszarze działań będących przed-
miotem pedagogiki społecznej i pracy socjalnej. Dlatego
autorka swój artykuł poświeciła przeglądowi wybranych
praktyk związanych z coachingiem osób niepełnospraw-
nych w Polsce oraz dylematom, jakie mogą towarzyszyć
temu zjawisku, również tym związanym z coachingiem
osób niepełnosprawnych intelektualnie.
Rozdział Oblicza dorosłości. Mieszkania treningowe dla
osób z niepełnosprawnością intelektualną autorstwa Elż-
biety Zakrzewskiej-Manterys podejmuje kwestie miesz-
kalnictwa treningowego dla osób z niepełnosprawnością
intelektualną. Przedstawiono w nim projekt, w ramach
którego osoby z zespołem Downa uczestniczyły w tur-
nusach samodzielnego zamieszkiwania. Autorka zwraca
uwagę, iż zasadniczym celem badania było pokazanie,
jaką rolę odgrywa program mieszkalnictwa chronione-
go w percepcji zainteresowanych osób. Wnioski z badań
świadczą o tym, że nadal istnieje problem przyszłego za-
mieszkiwania niepełnosprawnych intelektualnie dzieci
w momencie niemożności zapewniania właściwej opieki
przez rodziców bądź po ich śmierci. Zdaniem Zakrzew-
skiej-Manterys projekt mieszkalnictwa treningowego daje
jednak szansę i nadzieję na to, że zostaną podjęte pierwsze
kroki w tym kierunku, a wypowiedzi młodych ludzi z ze-
społem Downa są świadectwem tego, że – wbrew obawom
rodziców – są oni nastawieni pozytywnie do nowych do-
świadczeń, a ich uczestnictwo w projekcie być może przy-
czyni się do osiągnięcia przez nich dorosłości.
J. NIEDBALSKI, M. RACŁAW, D. ŻUCHOWSKA-SKIBAWstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełnosprawności
17
W rozdziale dziewiątym Mirosław Rewera ukazuje
Zjawisko niepełnosprawności w Stalowej Woli z perspekty-
wy osób niepełnosprawnych, studentów oraz w świetle sta-
nu faktycznego. Składa się on z trzech części – w pierwszej
przedstawiono wyniki badań ankietowych przeprowadzo-
nych wśród osób niepełnosprawnych w Stalowej Woli na
temat napotykanych przez nich barier architektonicznych,
w drugiej – działania podejmowane przez te osoby w celu
eliminowania tychże barier, natomiast w trzeciej – postrze-
ganie niepełnosprawnych i zjawiska niepełnosprawności
przez studentów KUL w Stalowej Woli. Przeprowadzone
przez autora badania wykazały, że bariery architektonicz-
ne wciąż stanowią poważną przeszkodę w funkcjonowaniu
osób z niepełnosprawnościami. Jednocześnie autor zauwa-
ża, że osoby niepełnosprawne wykazują małą aktywność
w podejmowaniu działań na rzecz poprawy swojej sytuacji
życiowej – nie wierzą, że można ją poprawić, są nieufni wo-
bec instytucji publicznych, od których zaangażowania zale-
ży również ich lepsze funkcjonowanie w przestrzeni miej-
skiej, jak i integracja ze środowiskiem lokalnym. Z kolei
wyniki badań przeprowadzone wśród studentów wykazały,
że posiadają oni niewielką wiedzę na temat funkcjonowa-
nia osób z niepełnosprawnością w aspektach pracy, nauki,
zawieranych znajomości, barier architektonicznych, pro-
blemów tych osób, prawa ułatwiającego im funkcjonowanie
oraz instytucji odpowiedzialnych za realizację ich potrzeb
i aspiracji; jak również przejawiają ambiwalentne postawy
do osób niepełnosprawnych – z jednej strony podziwiają je,
szanują, z drugiej zaś czują wobec nich litość, współczucie
i zażenowanie.
Katarzyna Król w rozdziale zatytułowanym Potrzeby
i oczekiwania społecznego uczestnictwa studentów niepełno-
sprawnych ruchowo w życiu akademickim a możliwości ich
realizacji dokonuje analizy sytuacji studiującej młodzieży
niepełnosprawnej, wskazując na istniejące w dalszym ciągu
bariery i ograniczenia zarówno natury architektonicznej,
18
jak i organizacyjnej, z jakimi muszą borykać się zwłasz-
cza osoby niesprawne ruchowo. Wspomniane trudności
są jednak stopniowo niwelowane przez władze uczelni,
stwarzając realną szansę dla coraz liczniejszej rzeszy osób
niepełnosprawnych na uczestnictwo w różnych formach
aktywności. Zwłaszcza że, jak wskazuje autorka, studenci
niepełnosprawni ruchowo mają potrzebę nie tylko reali-
zacji procesu dydaktycznego, ale coraz częściej akcentują
potrzebę społecznego uczestnictwa w środowisku akade-
mickim, włączenia w normalny nurt życia społecznego
bez oznak stygmatyzacji, wykluczenia ze strony sprawnych
członków społeczeństwa. Swoje wnioski Król opiera na
badaniach własnych przeprowadzonych wśród studentów
niepełnosprawnych ruchowo, związanych z Uniwersytetem
Łódzkim.
Kolejny rozdział pod tytułem W kierunku integracji
– znaczenie serwisów społecznościowych dla osób niepełno-
sprawnych w Polsce autorstwa Doroty Żuchowskiej-Skiby
koncentruje się na ukazaniu znaczenia współczesnych ser-
wisów społecznościowych dla integracji społecznej osób
niepełnosprawnych. Wskazuje ona, że nowoczesne roz-
wiązania medialne i informatyczne mogą stać się szansą
dla ludzi niepełnosprawnych na włączenie do głównego
nurtu życia społecznego. Jednocześnie autorka podkre-
śla, że w dalszym ciągu stosunkowo niewiele osób z nie-
pełnosprawnością ma możliwość pełnego wykorzystania
technologicznych zdobyczy cywilizacji, a ich nieobecność
w przestrzeni internetowej wynika z braku dostępu do no-
wych technologii lub kompetencji do ich używania. Z tego
względu ów obszar staje się kolejną przestrzenią wyklu-
czenia tej kategorii społecznej. I jak dalej wskazuje, ma to
szczególnie duże znaczenie dziś, gdy mamy do czynienia ze
swoistą ewolucją technologii internetowej. Web 2.0, zwłasz-
cza serwisy społecznościowe tworzą nowe pole sprzyjające
procesom integracji osób niepełnosprawnych ze społeczeń-
J. NIEDBALSKI, M. RACŁAW, D. ŻUCHOWSKA-SKIBAWstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełnosprawności
19
stwem, które wciąż jeszcze nie są w pełni wykorzystywane
przez osoby z deficytami sprawności.
W rozdziale dwunastym zatytułowanym Niepełno-
sprawność w Islamie Maria Stojkow i Dorota Żuchowska-
-Skiba rekonstruują postrzeganie niepełnosprawności w Is-
lamie. Zdaniem autorek tematyka ta jest istotna, bowiem
procesy zachodzące we współczesnym świecie sprawiają, że
nasze społeczeństwo ulega zmianom etnicznym i zaczyna
różnicować się pod kątem kulturowym i religijnym. Dzię-
ki poznaniu sposobów definiowania niepełnosprawności
ukształtowanych pod wpływem religii i kultury muzuł-
mańskiej będzie można właściwie zrozumieć potrzeby,
a przez to efektywniej pomagać osobom niepełnospraw-
nym w społecznościach wyznających Islam.
W ostatnim rozdziale pod tytułem Gry wideo w perspek-
tywie potrzeb osób niepełnosprawnych Damiana Gałuszki
omówiona została problematyka niepełnosprawnych gra-
czy. Jak podkreśla sam autor, szeroki dostęp do gier wideo
może wpływać na jakość życia osób z niepełnosprawnościa-
mi. Przeprowadzone badania wskazują, że osoby te coraz
częściej sięgają po gry elektroniczne, niestety sporym pro-
blemem jest niedostosowanie tego medium do ich potrzeb.
Dlatego sporo miejsca poświęcono na omówienie zagadnie-
nia dostępności (ang. accessibility) gier wideo. W artykule
przedstawiona zostaje też ogólna charakterystyka kultury
grania osób z niepełnosprawnościami, a także rozwój ru-
chów na rzecz niepełnosprawnych graczy. Celem tekstu jest
rozpoczęcie naukowej dyskusji nad sytuacją graczy niepeł-
nosprawnych w Polsce, co wpisuje się zarówno w procesy
emancypacji i poprawy jakości życia niepełnosprawnych
Polaków, jak i szybkiego rozkwitu rodzimej branży elektro-
nicznej rozrywki. Proces społecznego i technologicznego
rozwoju daje szansę na poszerzenie pola aktywności osób
niepełnosprawnych, a zwrócenie na niego uwagi zwiększa
prawdopodobieństwo wykorzystania tej możliwości.
20
Zróżnicowanie tematów podejmowanych przez autorów
w poszczególnych rozdziałach pozwoliło na ukazanie nie-
pełnosprawności jako zjawiska złożonego i wieloaspekto-
wego. Dzięki temu powstał zbiór tekstów ukazujących sytu-
ację osób niepełnosprawnych we współczesnej Polsce, który
może stanowić interesujące źródło wiedzy zarówno dla
badaczy niepełnosprawności, jak i praktyków działających
na rzecz osób niepełnosprawnych w instytucjach pomoco-
wych oraz w organizacjach pozarządowych podejmujących
działania z zakresu aktywizacji i społecznej rehabilitacji
osób niepełnosprawnych.
Mamy nadzieję, że książka ta stanie się platformą do
szerokiej, interdyscyplinarnej dyskusji nad sytuacją osób
niepełnosprawnych w naszym kraju oraz przyczyni się do
zmiany społecznego postrzegania niepełnosprawności,
które wciąż jest konstruowane w oparciu o stereotypowe
wyobrażenia przedstawiające osoby z deficytami sprawno-
ści w krzywdzący sposób. W związku z tym publikację tę
kierujemy zarówno do przedstawicieli środowiska akade-
mickiego zainteresowanych problematyką niepełnospraw-
ności, jak również praktyków zaangażowanych w udzielnie
wsparcia osobom z deficytami sprawności.
LITERATURA
Abberley Paul (1987), The concept of oppression and the develop-
ment of a social theory of disability, “Disability, Handicap
and Society”, 2 (1): 5–19.
Barnes Colin, Mecer Geof ( 2004), Niepełnosprawność, Wydaw-
nictwo Sic!, Warszawa.
Barnes Colin, Mercer Geof, Shakespeare Tom (1999), Exploring
Disability: A Sociological Introduction, Polity, Cambridge.
Finkelstein Victor (1980), Attitudes and Disabled People, World
Rehabilitation Fund, New York.
Finkelstein Victor (1993), Disability: a social challenge or an ad-
ministrative responsibility?, [w:] John Swain, Victor Finkel-
J. NIEDBALSKI, M. RACŁAW, D. ŻUCHOWSKA-SKIBAWstęp. Współczesne perspektywy postrzegania niepełnosprawności
21
stein, Sally French, Mike Olivier (red.), Disabling Barriers
– Environments, Sage Publications, London.
Gąciarz Barbara (2014a), Przemyśleć niepełnosprawność na nowo.
Od instytucji państwa opiekuńczego do integracji i aktywiza-
cji społecznej, „Studia Socjologiczne”, 2 (213): 15–42.
Gąciarz Barbara (2014b), Integracja społeczna osób niepełno-
sprawnych jako wyzwanie dla nauki i praktyki społecznej.
Wprowadzenie, „Studia Socjologiczne”, 2 (213): 7–14.
Niedbalski Jakub, Racław Mariola, Żuchowska-Skiba Dorota
(2017), Wstęp. W kierunku nowego paradygmatu niepełno-
sprawności, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologi-
ca”, 1.
Oliver Michael (1983), Social Work with Disabled People, Mac-
Oliver Michael (1990), The Politics of Disablement, MacMillan,
millan, Basingstoke.
London.
Oliver Michael (2009), Understanding Disability. From Theory to
Practice, Palgrave Macmillan, Basingstoke, Hampshire.
Rosch Eleanor (1973), On the internal structure of perceptual and
semantic categories, [w:] Timothy E. Moore (red.), Cognitive
development and the Acquisition of Language, Cambridge
University Press, New York.
Rosch Eleanor (1978), Principles of Categorization, [w:] Eleanor
Rosch, Barbara Lloyd (red.), Cognition and Categorization,
Erlbaum, Hillsdale, New Jersey.
Sacks Harvey (1972), On the analysability of stories by children,
[w:] John Gumperz, Dell Hymes (red.), Directions in Socio-
linguistics, Holt, Rhinehart Winston, New York.
Shakespeare Tom, Watson Nicholas (2002), The social model of
disability: an outdated ideology?, “Research in Social Science
and Disability”, 2.
Swain John, Oliver Mike, French Sally, Finklestein Vic (1993), Di-
sabling Barriers: Enabling Environments, Sage Publications,
London.
Rymsza Marek (2013), Aktywizacja w polityce społecznej. W stro-
nę rekonstrukcji europejskich welfare states?, IFIS PAN, War-
szawa.
Joanna Sztobryn-Giercuszkiewicz*
Krytyczna teoria niepełnosprawności
jako rama teoretyczna w badaniach
nad niepełnosprawnością
STRESZCZENIE
W artykule autorka prezentuje podstawowe cele i założenia krytycz-
nej teorii niepełnosprawności (CDT). Jest to podejście dotychczas cał-
kowicie nieobecne w polskiej socjologii. Odwołując się do perspek-
tywy krytycznej, autorka przedstawia koncepcję niepełnosprawności
przyjętą w interdyscyplinarnych studiach nad niepełnosprawnością
(Disability Studies). W artykule poruszane są kwestie fundamentalne
z punktu widzenia CDT – psychospołeczny model niepełnospraw-
ności, multidymensjonalność i dywersywność zjawiska niepełno-
sprawności, podejście oparte na prawach człowieka, wpływ języka na
kształtowanie wizerunku osób niepełnosprawnych oraz konieczność
tworzenia polityk prowadzących do zmiany społecznej. Zdaniem au-
torki takie podejście do niepełnosprawności tworzy nowe możliwości
wyjaśniania zjawiska niepełnosprawności i rozwiązywania problemów
społecznych związanych z tym zjawiskiem.
Słowa kluczowe: teoria krytyczna, niepełnosprawność, szkoła frank-
furcka, disablizm, społeczny model niepełnosprawności, socjologia
zdrowia, Disability Studies.
* Politechnika Łódzka, Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych, ul. Że-
romskiego 116, 90-924 Łódź; e-mail: giercuszkiewicz@p.lodz.pl
24
JOANNA SZTOBRYN-GIERCUSZKIEWICZ
WPROWADZENIE
Interpretacje zjawiska niepełnosprawności ewoluowały
w naukowej refleksji socjologicznej od teorii funkcjonali-
stycznych rozpoczynając, poprzez teorie interakcjonistycz-
ne i w końcu – teorie dyskryminacji i wykluczenia społecz-
nego (Davis 1997; Barnes, Mercer 2008; Ostrowska 2010).
Współcześnie zwieńczeniem tej ewolucji są mało jeszcze
eksplorowane w Polsce badania w nurcie Disability Studies1,
w ramach których jednym z podejść teoretycznych jest kry-
tyczna teoria niepełnosprawności. Jak zauważa Meekosha
(2013), studia nad niepełnosprawnością w tym ujęciu, wy-
rastającym bezpośrednio ze społecznych ruchów osób nie-
pełnosprawnych takich jak UPIAS czy BCODP2, są prężnie
rozwijającą się, interdyscyplinarną dziedziną akademic-
ką w naukach społecznych i humanistycznych. Koncepcja
niepełnosprawności, przyjęta w ramach tego podejścia jest
mocno osadzona w socjologii krytycznej, a same Disability
Studies oparte są w dużej mierze na dorobku teorii krytycz-
nej w ujęciu J. Habermasa (Meekosha 2013: 319).
Socjologia krytyczna, nazywana również „socjologią rady-
kalną” (Mucha 1986) oraz „socjologią socjologii” (Bourdieu,
Wacquant 2001), jest nurtem wyraźnie odrębnym od „główne-
go nurtu” myśli społecznej, a badacze uprawiający tę dyscypli-
1 Disability Studies – dyscyplina akademicka obejmująca nauki spo-
łeczne, badająca znaczenie, naturę i konsekwencje niepełnosprawności
rozumianej jako konstrukt społeczny. Odrzuca postrzeganie niepełno-
sprawności jako funkcjonalnej ułomności, koncentrując się na społecz-
nych, kulturowych, prawnych i politycznych aspektach tego zjawiska (The
Center of Human Policy, Law and Disability Studies, www.disabilitystu-
dies.syr.edu/what/whatis.aspx; [dostęp 31.03.2017].
2 UPIAS – Union of the Physically Impaired Against Segregation;
pierwsza brytyjska organizacja walcząca o prawa osób niepełnospraw-
nych i propagująca społeczny model niepełnosprawności (zał. w 1972 r.
przez Paula Hunta). BCODP – British Council of Organisations of Disa-
bled People, której założycielami byli brytyjscy profesorowie socjologii
Mike Oliver i Colin Barnes, obaj niepełnosprawni.
Krytyczna teoria niepełnosprawności jako rama teoretyczna...
25
nę nie tylko mają świadomość tej odrębności, ale także wyraź-
nie przeciwstawiają swe koncepcje dominującym sposobom
uprawiania socjologii. Nurt krytyczny w socjologii opiera się
na antyfunkcjonalistycznej, konfliktowej teorii społeczeństwa
(Turner 2004), rozwijając jej leitmotiv dotyczący nierówności
społecznych, dostępu do dóbr i procesów polaryzacji w zbioro-
wościach. Skupia się on przy tym na dwóch aspektach analizy:
refleksji nad samą socjologią, jej problemami natury filozoficz-
nej, metodologicznej i teoretycznej („socjologia socjologii”)
oraz krytycznej analizie własnego społeczeństwa („socjologia
radykalna”). Poznanie własnego społeczeństwa służy socjo-
logom krytycznym jednak nie tylko zrozumieniu; celem jest
zmiana, dążenie do ukształtowania społeczeństwa nowego,
lepszego typu. Krytycznie zorientowani socjologowie koncen-
trują się na odkrywaniu tego, co dominujący system ideolo-
giczny lub polityczny próbuje ukryć przed społeczeństwem,
na zdemaskowaniu politycznej i ideowej doksy (Warczok, Za-
rycki 2014). Badania naukowe w nurcie krytycznym są bardzo
wyraźnie powiązane z aksjologią, co jest jedną z najwyraź-
niejszych opozycji w stosunku do akademickiego „głównego
nurtu” socjologii. Aksjologiczna neutralność socjologii jest dla
socjologów krytycznych nie do zaakceptowania – zwracają oni
uwagę na powiązania socjologicznych instytutów badawczych
z kapitałem oraz na koncentrację refleksji socjologicznej na
umiejętnościach technicznych, kosztem ważnych społecznie
tematów (Gouldner 1984).
Perspektywa krytyczna, od dawna istniejąca w kla-
sycznej socjologii amerykańskiej i zachodnioeuropejskiej
socjologii medycyny, jest niezwykle rzadko wykorzysty-
wanym podejściem w polskiej debacie wewnątrzsocjolo-
gicznej i dyskursach socjomedycznych3. Niektórzy autorzy
3 Wyjątkiem jest tu dorobek współtwórczyni polskiej socjologii me-
dycyny, prof. Magdaleny Sokołowskiej, która po pobycie w Stanach Zjed-
noczonych próbowała „zaszczepić” perspektywę krytyczną w polskich
badaniach socjomedycznych (por. Piątkowski, Nowakowska 2013).
26
JOANNA SZTOBRYN-GIERCUSZKIEWICZ
(Piątkowski, Nowakowska 2013) podkreślają wagę i uży-
teczność tego nurtu w socjologii, nie tylko ze względu na
walory poznawcze i wyjaśniające teorii krytycznej, ale (być
może przede wszystkim) z powodu imperatywu praktycz-
nego działania i doprowadzania do faktycznej zmiany spo-
łecznej. Inni badacze myśli krytycznej w socjologii (War-
czok, Zarycki 2014) z kolei zadają pytanie o to, czy w ogóle
możemy mówić o istnieniu „polskiej socjologii krytycznej”.
Autorzy zwracają uwagę, że socjologia krytyczna mająca na
celu demistyfikację istniejących relacji władzy jest w pol-
skim polu socjologicznym marginalizowana, a socjologia
praktyczna („służebna”, rozumiana także jako policy4) sku-
pia się najczęściej na legitymizacji i naturalizacji aktual-
nego porządku społecznego. Krytyka społeczna zdaniem
autorów, jeśli w ogóle w Polsce występuje, to jest absolutnie
wybiórcza i stanowi jedynie ukryte uzasadnienia panujące-
go status quo (Warczok, Zarycki 2014: 129–130).
Należy podkreślić, że podejście krytyczne jako perspek-
tywa teoretyczna w polskiej socjologii niepełnosprawności
explicite niemal w ogóle się nie pojawia5; dlatego też ważne
wydaje się upowszechnienie na gruncie polskim podstawo-
4 Według Burawoya (2009), wyróżnić można cztery typy socjologii:
publiczną, profesjonalną, praktyczną (służebną) oraz krytyczną. Socjolo-
gia profesjonalna i praktyczna mają zajmować się opisem społeczeństwa
i dostarczaniem instrumentalnej wiedzy do rozwiązania praktycznych
problemów bez refleksji nad mechanizmami tworzenia tej wiedzy. Socjo-
logia publiczna i krytyczna są w swej istocie refleksyjne, podające w wąt-
pliwość pozornie oczywiste założenia i odkrywające niewidoczne mecha-
nizmy funkcjonowania społeczeństw. Warczok i Zarycki (2014) twierdzą,
że w warunkach polskich zauważalnie funkcjonuje socjologia praktyczna
(na usługach biznesu) oraz socjologia publiczna, która – w przeciwień-
stwie do amerykańskiej – nie jest krytyczna, lecz apologetyczna w stosun-
ku do świata nauki, mediów i polityki (Burawoy 2010: 130).
5 Warte wspomnienia są jednak istniejące w Polsce publikacje socjo-
logiczne nawiązujące do podejścia krytycznego i czerpiące z niego inspi-
rację, jak np. zbiór pod redakcją B. Gąciarz i S. Rudnickiego (2014), Polscy
niepełnosprawni. Od kompleksowej diagnozy do nowego modelu polityki
społecznej czy numer tematyczny „Studiów Socjologicznych” (2014/2).
Krytyczna teoria niepełnosprawności jako rama teoretyczna...
27
wych założeń i refleksji tego nurtu, inspirującego się myślą
C.W. Millsa oraz J. Habermasa6, którego dorobek ma nieza-
przeczalne znaczenie dla współczesnego rozumienia zjawi-
ska niepełnosprawności.
ZAŁOŻENIA KRYTYCZNEJ TEORII
NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI
Jak wspomniano wcześniej, krytyczna teoria niepełno-
sprawności (CDT) jest jednym z podejść teoretycznych w ra-
mach Disability Studies. Jak wskazuje Hosking (2008), różne
elementy CDT są często wykorzystywane w interdyscypli-
narnych studiach nad niepełnosprawnością, jednak waż-
ne jest jej zakorzenienie w tradycji teorii krytycznej szkoły
frankfurckiej; jej filozoficzne źródła niekoniecznie zawsze
korespondują z założeniami Disability Studies. Krytyczna
teoria niepełnosprawności jest przede wszystkim „teorią
krytyczną” w rozumieniu Horkheimera (Horkheimer 1995)
– ma za zadanie być „jednocześnie wyjaśniająca, praktyczna
i normatywna” (Hosking 2008: 3). Oznacza to, że krytyczna
teoria niepełnosprawności powinna przede wszystkim:
• wyjaśniać, co jest złego w obecnej rzeczywistości spo-
łecznej,
identyfikować aktorów, którzy mogą to zmienić,
•
• wprowadzać do dyskusji społecznej precyzyjne normy,
tak by formułować osiągalne cele przemiany społecznej
(Bohman 2005).
6 Koncepcja wyobraźni socjologicznej C.W. Millsa jest zdaniem
niektórych autorów wysoce użyteczna dla rozwoju studiów nad niepeł-
nosprawnością, gdyż otwiera nowe ścieżki krytycznego myślenia o nie-
pełnosprawności, wolne od historycznych uwarunkowań teoretycznych
i metodologicznych, a także wpływa na nową konceptualizację niepełno-
sprawności (Meekoscha i in. 2013). Z kolei teoria działania komunikacyj-
nego J. Habermasa znajduje oddźwięk i kontynuację w krytycznej teorii
niepełnosprawności i Disability Studies (Calhoun i in. 2002).
28
JOANNA SZTOBRYN-GIERCUSZKIEWICZ
CDT jest oparta na krytyce tradycyjnych założeń i dys-
kursów nad niepełnosprawnością, które „służą uciskaniu
osób z niepełnosprawnościami i naruszaniu przysługują-
cych im praw” (Hosking 2008: 4). Opiera się ona twierdze-
niu, że „niepełnosprawność nie jest zasadniczo kwestią me-
dycyny ani zdrowia; nie jest to też tylko kwestia wrażliwości
i współczucia; jest to raczej zagadnienie polityki i (prze)
mocy, władzy nad i władzy do” (Devlin, Pothier 2006: 2).
W tej perspektywie kwestionuje się prawa „pełnospraw-
nych” do paternalistycznego traktowania i ucisku niepeł-
nosprawnych, który przejawia się w ograniczeniu osobom
z niepełnosprawnościami dostępu do dóbr ekonomicznych
i społecznych przez „pełnosprawne” społeczeństwo (Oliver,
Barnes 1993).
Jeden z czołowych badaczy niepełnosprawności w tym
nurcie, D.L. Hosking (2008), wymienia 7 założeń, na jakich
opiera się krytyczna teoria niepełnosprawności:
Społeczny model niepełnosprawności
CDT bazuje na jednej z wersji tego modelu, która zakła-
da, że (1) niepełnosprawność jest konstruktem społecznym,
a nie nieuchronną konsekwencją choroby lub dysfunkcji
organizmu, (2) niepełnosprawność najlepiej definiować
jako system wzajemnych powiązań między dysfunkcją,
indywidualną reakcją na tę dysfunkcję i środowiskiem ze-
wnętrznym oraz (3) negatywne skutki społeczne, doświad-
czane przez ludzi niepełnosprawnych są powodowane
przez fizyczne i instytucjonalne środowisko oraz postawy
i nastawienie tego otoczenia względem osób z niepełno-
sprawnościami, które nie spełniają społecznego oczekiwa-
nia „normalności”.
Tak więc Hosking zgadza się, że model niepełno-
sprawności przyjmowany w CDT to model „biopsycho-
społeczny” w ujęciu WHO. Polityki publiczne muszą
Krytyczna teoria niepełnosprawności jako rama teoretyczna...
29
uwzględniać obydwa aspekty niepełnosprawności – za-
równo biomedyczny, jak i społeczny. Autor zauważa jed-
nak, że istnieje tu pewna wewnętrzna sprzeczność, na-
pięcie między podejściem biomedycznym, w którym
oczekuje się zniwelowania upośledzającej dysfunkcji,
a podejściem społecznym, w którym niepełnosprawność
akceptuje się i traktuje jak wartość uprawniającą do rów-
nego uczestnictwa w społeczeństwie. Krytyczna teoria
niepełnosprawności bada to napięcie, kwestionując ideę
osobistej niezależności (lub współzależności), pytając
o społeczną konstrukcję pojęcia „pełnosprawności”, kon-
cepcję „normalności”, fundamentalną wartość ludzkiej
godności i prawa do szacunku w demokratycznych spo-
łeczeństwach; zajmuje się chętnie intersekcjonalnością
– stykiem problematyki niepełnosprawności i innych
konstruowanych społecznie zagadnień, takich jak rasa,
płeć, orientacja seksualna itp.
Wielowymiarowość zjawiska niepełnosprawności
Hosking traktuje teorię wielowymiarowości jako in-
tegralny element krytycznej teorii niepełnosprawności
z dwóch powodów: (1) aby uniknąć pułapek związanych
z wykluczeniem i konformizmem, które są charaktery-
styczne dla polityk publicznych, oraz (2) aby naświetlić fakt,
że osoby niepełnosprawne różnią się od siebie, są różnorod-
ną i zmienną populacją, nieposiadającą żadnej struktury
społecznej (kraju, grupy etnicznej, przynależności klasowej
itp.), a jednocześnie występującą we wszystkich tych struk-
turach i klasyfikacjach. Intersekcjonalność we wczesnym
feministycznym wydaniu wyewoluowała, zdaniem Ho-
skinga, w tym przypadku w multidymensjonalność. Uzna-
nie faktu, że każdy jest multidymensjonalny umożliwia
strukturalną analizę społeczeństwa, gdyż każda grupa jest
złożona z wielowymiarowych członków.
30
JOANNA SZTOBRYN-GIERCUSZKIEWICZ
Różnorodność jako wartość
Fundamentalną wartością współczesnego liberalizmu
jest zasada politycznego i prawnego równouprawnienia,
niezależnie od różnicujących ludzi płci, rasy, przynależ-
ności etnicznej czy orientacji seksualnej. Dla osób niepeł-
nosprawnych jednak, zdaniem Hoskinga, podejście oparte
na żądaniu równości wobec prawa i polityki często nie jest
skuteczną strategią. Hosking, za Marthą Minow (1990), na-
zywa to „dylematem różnicy” (dilemma of difference), który
pojawia się w momencie konieczności podjęcia decyzji: czy
zajmować się różnicą, uznając ją i reagując na nią, czy ją zi-
gnorować. W zależności od kontekstu, równościowe prawa
polegające na poszanowaniu różnic między ludźmi mogą
być wspierane zarówno w sposób polegający na reakcji na
te różnice, jak i ignorowaniu ich.
W przypadku niepełnosprawności najczęściej ignoro-
wanie różnic i uznawanie ich za nieistotne wywołuje efekt
odwrotny od zamierzonego – skutkiem jest marginaliza-
cja i odrzucenie osób ze specjalnymi potrzebami. Zamiast
tego, pożądaną reakcją na różnicę w postaci niepełno-
sprawności jest wyeliminowanie barier i umożliwienie
osobom z niepełnosprawnościami partycypacji na rów-
nych prawach. Podążając za tym, krytyczna teoria niepeł-
nosprawności uznaje różnice i wyraża zadowolenie z ich
nieuchronności, pojmując równość jako wartość opartą
na różnorodności.
Podejście oparte na prawach
Mimo znacznego sceptycyzmu odnośnie do poszanowa-
nia praw grup defaworyzowanych w społeczeństwie, kry-
tyczna teoria niepełnosprawności uważa podejście oparte
na prawach za niezastąpione narzędzie do propagowania
roszczeń równościowych osób niepełnosprawnych i wspie-
Pobierz darmowy fragment (pdf)