Darmowy fragment publikacji:
1
© Copyright by Marta Boniecka
Projekt okładki Marta Boniecka
ISBN 978-83-272-3604-3
Wszelkie prawa zastrzeżone. Rozpowszechnianie i kopiowanie całości lub części publikacji
zabronione bez pisemnej zgody autora.
2
Pani Wiatru
Wyobraźcie sobie mały domek z ciemnego drewna w samym środku gęstego lasu, który
Choć podobno wszyscy okoliczni mieszkańcy ją znają, ciężko było mi wydobyć
Epilog
Wywiad z czarownicą.
wielu nazywa wyklętym. Jednakże miejscowa ludność – mieszkańcy okolicznych wsi – często
zachodzi w te strony. Wielu pewnie zastanawia się, czemu. Otóż powód jest tak naprawdę
bardzo prosty – w tym tajemniczym, ukrytym w cieniu rozłożystych dębów zakątku mieszka
pewna stara kobieta, przez wielu nazywana zielarką, a nawet… czarownicą. I ja, kierowana
czystą, dziennikarską ciekawością, wyruszyłam na poszukiwania, by rozwikłać zagadkę
skromnej kobiety budzącej w ludziach tak skrajne emocje: od strachu i nienawiści po głęboką
wdzięczność i zaufanie.
jakiekolwiek informacje o miejscu jej zamieszkania. Niektórzy twierdzili, że boją się narazić
„starej wiedźmie”, inni pewnie po prostu chcieli ją chronić przed wścibskimi dziennikarzami.
W końcu jednak, po całodziennym spacerowaniu od drzwi do drzwi, napotkałam jedną, na
oko siedmioletnią, dziewczynkę, która ochoczo zgodziła się mnie zaprowadzić do „babci
Weroniki”, jak ją nazwała. Kiedy spojrzałam z powątpiewaniem na chylące się ku zachodowi
słońce, uśmiechnęła się tylko do mnie, zapewniając, że na pewno zdążymy, bo to blisko. Po
tych słowach złapała mnie za rękę i pociągnęła do lasu. Dziwiło mnie, jak to dziecko, w
porównaniu z dorosłymi, ochoczo i bez żadnego strachu tam idzie. Na dodatek doskonale
znała drogę, jakby chodziła nią codziennie. Podczas kiedy ja po stu metrach straciłam
poczucie kierunku, ona pędziła w podskokach przed siebie, co chwilę spoglądając na mnie,
jakby niezadowolona z tak wolnego tempa.
- Jak długo znasz babcię Weronikę? – zagadnęłam ją w końcu.
- Oj, bardzo długo. – Uśmiechnęła się do mnie, szczerząc ząbki, w których brakowało dwóch
górnych jedynek.
- Rok, dwa lata? – zaczęłam się dopytywać, byle tylko dowiedzieć się czegoś więcej.
- Jak byłam bardzo malutka, to się rozchorowałam. Wtedy babcia mnie wyleczyła. Potem
często mnie odwiedzała, a teraz ja… - zawiesiła głos, jakby o czymś sobie przypomniała.
Nagle posmutniała i odwróciła głowę, machając przy tym swoimi rudymi loczkami. Przestała
podskakiwać, lecz wciąż pędziła w nieznanym mi kierunku. Nie pytałam o nic więcej. Zdałam
sobie sprawę, że w życiu tej dziewczynki musiało się całkiem niedawno zdarzyć coś bardzo
przykrego, o czym mała nie chciała wspominać. Postanowiłam to uszanować i nie męczyć jej.
3
Po przejściu progu stanęłam w przestronnej kuchni, do której przed dwa okna od
Stanęłyśmy na skraju małej polanki. Na jej środku moim oczom ukazał się mały,
drewniany domek. Otoczony był mikroskopijnym, zadbanym ogródkiem, w którym kwitły
najrozmaitsze kwiaty. Ich upajająca woń dotarła aż do mnie. Obok stała niska szopa, koło
której przechadzała się biała jak śnieg koza.
- No dalej, na co pani czeka?! – zawołała do mnie dziewczynka stojąca już w otwartych
drzwiach domku. „No właśnie, na co czekam?” – spytałam samą siebie. Idąc w kierunku
chatki, zaczęłam zastanawiać się, co tak naprawdę spodziewałam się tu znaleźć? Może domek
z piernika jak w „Jasiu i Małgosi”? Po historiach usłyszanych na temat tego miejsca, można
powiedzieć, że w pewnym sensie się zawiodłam. Widok całkowicie normalnego, zadbanego
budynku, zaskoczył mnie do tego stopnia, że zamarłam na kilka sekund. W końcu, pełna
sprzecznych emocji, skierowałam swe kroki w stronę otwartych na oścież drzwi, w których
chwilę wcześniej zniknęła dziewczynka.
strony drzwi wpadały czerwone promienie zachodzącego słońca. Na środku pomieszczenia
stał duży drewniany stół z wazonem pełnym różnokolorowych kwiatów oraz sześcioma
prostymi krzesłami dookoła. Po drugiej stronie zauważyłam potężny, stary kredens ozdobiony
finezyjnymi roślinnymi wzorami oraz rzeźbionymi głowami diabłów w górnych rogach. To
one właśnie najbardziej przyciągnęły moją uwagę. Jeden z nich uśmiechał się szeroko – był to
jednak ten przerażający rodzaj uśmiechu wróżącego pewne nieszczęście dla osoby, w którą
stronę był skierowany. Drugi zaś, ten po lewej stronie, wpatrywał się we mnie wyłupiastymi
oczami, jakby zastanawiał się, czemu byłam na tyle głupia, by się tu zjawić.
- Proszę, usiądź. – Z zamyślenia wyrwał mnie kobiecy, dość oschły głos. Rozejrzałam się
jeszcze raz po kuchni i zauważyłam kobietę myjącą powoli naczynia przy zlewie pod oknem.
Wyglądała, jakby się stamtąd nie ruszała od jakiegoś czasu, a przecież przysięgłabym, że nie
było jej tam, gdy weszłam. Jeszcze parę sekund stałam z otwartymi ustami, patrząc
zdziwionym wzrokiem. Kiedy jednak nieznajoma nic nie powiedziała, a nawet zachowywała
się, jakby mnie tam w ogóle nie było, usiadłam na krześle przy stole i zaczęłam się jej
uważniej przyglądać. Szczerze mówiąc, wyobraźnia podpowiadała mi zupełnie inny obraz
czarownicy z lasu. Kobieta stojąca teraz tyłem do mnie miała nienaganną, wyprostowaną
postawę i całkiem zgrabną figurę. Jej kruczoczarne włosy były ciasno związane w kok z tyłu
głowy. Miała na sobie długą, czarną spódnicę oraz flanelową bluzkę tego samego koloru. Z
tyłu wyglądała na całkiem młodą… Nie, zdecydowanie mijało się to z tym, czego się
spodziewałam.
4
- Co taką młodą dziennikarkę jak pani sprowadza w głąb lasu, w skromne progi takiej
staruszki jak ja? Szuka pani sensacji? – Jej słowa brzmiały bardziej jak oskarżenie niż pytanie
i tak mnie zaskoczyły, że przez chwilę nie wiedziałam, co powiedzieć. Po prostu
zaniemówiłam, i to chyba pierwszy raz w życiu!
- Chciałam… Chciałam zrobić z panią wywiad – wykrztusiłam w końcu, choć trochę głupio
mówiło mi się do pleców. Jednakże kobieta nagle odwróciła się do mnie, usiadła na krześle
naprzeciwko i wpatrzyła we mnie swoimi czarnymi jak noc oczami. Ja także nie mogłam
oderwać wzroku od jej twarzy. To właśnie ona zdradzała trochę prawdziwy wiek kobiety –
kilkanaście zmarszczek wokół oczu, ust i na czole postarzało ją, ale i tak nie na tyle, na ile
bym się spodziewała.
Trwałyśmy w takim stanie tak długo, że odniosłam nieprzyjemne wrażenie, że
nieznajoma właśnie w ten sposób mnie poznaje, poznaje moje zamiary, osobowość,
przeszłość, a może nawet (co lekko mnie rozbawiło) moją przyszłość.
-A więc chce pani zrobić ze mną wywiad… - zaczęła kobieta i zawiesiła na chwilę głos. –
Nasuwa się jednak pytanie – czy napisze pani wszystko zgodnie z prawdą, czy…
- Oczywiście, że tak – przerwałam jej buntowniczo. Ta kobieta może i była czarownicą,
zielarką, czy kim tam jeszcze innym, ale nie miała prawa w ten sposób mnie obrażać. Nikomu
i nigdy na to nie pozwalam. – Ja nigdy nie mijam się z prawdą. Nie… O Jezu! – jęknęłam
cicho, kiedy poczułam jakiś ciężar na kolanach. Spojrzałam w dół i okazało się, że rozsiadł się
na nich wygodnie czarny jak smoła kot.
- Skoro nawet Astor panią polubił… - Kobieta wyraźnie zamyśliła się. Wstała i podeszła do
okna. Stała tam przez chwilę, wpatrując się w ostatnie promienie zachodzącego słońca
znikające między drzewami. – Widzisz, Izo, byli już u mnie dziennikarze i wszyscy mówili tak
samo, jak ty, a tak naprawdę każdy z nich po prostu szukał sensacji. Kiedy jednak jej nie
znajdywali, ubarwiali całą moją postać. Później dowiadywałam się różnych ciekawych rzeczy
na swój temat. Lecz ty… - Spojrzała na mnie, mierząc mnie wzrokiem od góry do dołu. – Ty
wydajesz się być inna.
- Wnioskuje to pani po tym, że kot usiadł mi na kolanach? – spytałam z nutą sarkazmu, zanim
zdążyłam ugryźć się w język. Z tego wszystkiego nie zauważyłam nawet, że nazwała mnie po
imieniu, choć nawet się nie przedstawiłam. Ona jednak zaśmiała się tylko cicho, po czym z
powrotem usiadła naprzeciw mnie. Astor zeskoczył ze mnie i ułożył się wygodnie na kolanach
swojej pani, a ona zaczęła:
- Mam na imię Weronika i chyba najlepiej będzie, jeśli będziemy zwracać się do siebie po
imieniu. Co ty na to? – Tak mnie zaskoczyła ta nagła zmiana tonu, że znowu zaniemówiłam na
5
chwilę. Ta kobieta z miłym, zachęcającym uśmiechem na twarzy już podczas pierwszych minut
rozmowy doprowadziła mnie do kompletnego zagubienia. Aż się bałam, co może zdarzyć się
później.
- Tak, rzeczywiście tak będzie wygodniej – wykrztusiłam w końcu, po czym odchrząknęłam
cicho i wyjęłam z kieszeni spodni mały dyktafon, którym miałam zamiar wszystko nagrać.
- To nie będzie potrzebne – odezwała się z przekonaniem Weronika, po czym (widząc zapewne
moje pełne sceptycyzmu spojrzenie) dodała. – Mogę cię zapewnić, że będziesz wszystko
doskonale pamiętać.
- Ale jak?
- Po prostu mi zaufaj. – Uśmiechnęła się do mnie, a mi w tym momencie przeszło przez myśl,
że zaufanie tej kobiecie, przynajmniej na razie, będzie dla mnie bardzo trudne, jeśli nie
niemożliwe. Niestety, nie potrafiłam również jej odmówić. Schowałam więc dyktafon z
powrotem i zadałam pierwsze z przygotowanych wcześniej pytań:
- Wielu ludzi uważa cię za zielarkę, niektórzy tylko za, przepraszam za wyrażenie, starą,
zwariowaną kobietę, a jeszcze inni za czarownicę. Kim tak naprawdę jesteś?
- Kim jestem… - Weronika zamyśliła się, a lekki uśmiech wciąż nie znikał jej z twarzy. –
Ciekawe pytanie, nie wiem tylko, czy moja odpowiedź cię usatysfakcjonuje. Widzisz, tak
naprawdę jestem chyba wszystkim po trochu. Zielarką? No cóż, mam szafę pełną leczniczych
ziół zebranych w lesie. Stara? Niestety, - westchnęła teatralnie – chyba już tak. Zwariowana?
Ojej, mam taką nadzieję! – Zaśmiała się głośno, aż Astor zeskoczył z jej kolan i pomknął w
kierunku drzwi. Po chwili ciągnęła dalej. – Tylko z tym ostatnim mam pewne wątpliwości.
Czarownica? Czy ja wiem… - zawiesiła głos, co natychmiast postanowiłam wykorzystać:
- Czyli jednak jest w tym ziarnko prawdy?
Weronika spojrzała na mnie badawczym wzrokiem, jakby zastanawiała się, ile może mi
powiedzieć. W końcu pochyliła się delikatnie w moim kierunku i szepnęła:
- Lepiej, by niektóre rzeczy pozostały tajemnicą. – Po czym z powrotem odchyliła się na
krześle i spytała. – To jakie jest kolejne pytanie?
Znowu przez parę sekund nie mogłam pozbierać myśli. Zastanawiałam się nawet, czy ta
kobieta działa tak na wszystkich, bo jeżeli tak, to nie dziwię się, że niektórzy się jej boją.
- Mieszkasz tu samotnie. Czym się zajmujesz, z czego utrzymujesz?
- Ależ ja nie mieszkam tutaj sama… - zaczęła Weronika i w tym samym momencie, jakby na
zawołanie, z drzwi po lewej wyszła mała dziewczynka, ta sama, która mnie tam
przyprowadziła. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie jeden szczegół – mała miała na sobie
piżamę w różnokolorowe kwiatki i przecierała oczy, wyraźnie zmęczona.
6
Siedziałam jak skamieniała. Kompletnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Weronika z
- Babciu… - zaczęła, nawet nie zwracając na mnie uwagi.
- Już, kochanie. – Weronika podeszła do niej i zaczęła pytać, czy porządnie umyła zęby, uszy,
czy może nie chce mleka i różne inne podobne rzeczy. Kiedy upewniła się, że wszystko zostało
porządnie zrobione a dziewczynce niż nie potrzeba, przytuliła ją, pa czym odesłała do łóżka z
życzeniami dobrej nocy.
powrotem usiadła naprzeciw mnie i zapadła dość krępująca cisza. Ta przed chwilą
roześmiana, pewna siebie kobieta patrzyła teraz przed siebie niewidzącym, pełnym bólu
wzrokiem, jakby przypomniała sobie właśnie jakieś straszne zdarzenie. Jak się okazało,
niewiele się pomyliłam w swoich obserwacjach.
- Rodzice Ali zginęli pół roku temu w wypadku samochodowym – zaczęła w końcu Weronika
cichym, smutnym głosem. – Dzieciak nie ma żadnej rodziny, a ja kocham ją jak własną
wnuczkę… - Westchnęła cicho, spoglądając na drzwi, za którymi chwilę wcześniej zniknęła
dziewczynka.
- Adoptowałaś ja? – spytałam, szczerze zdziwiona. Zaraz jednak zorientowałam się, jak mogło
to zabrzmieć, więc szybko dodałam. – Proszę nie zrozumieć mnie źle, po prostu…
- Wiem, że zazwyczaj samotnym, starszym kobietom nie pozwala się adoptować dziecka, ale
powiedzmy, że dla mnie zrobiono wyjątek. – Uśmiechnęła się tajemniczo.
- Ale z czego się utrzymujecie?
- Założyłam własną działalność gospodarczą i sprzedaję różne zioła, leki.
- Masz jakieś wykształcenie w tym kierunku?
- Absolutnie nie, jeśli chodzi ci o dyplomy. Ta wiedza przekazywana jest od wieków w mojej
rodzinie.
- A więc jak udało ci się przekonać urzędników?
- Powiedzmy, że mam dar przekonywania. Wierz mi, gdy chodziło tu nie tylko o mnie, nie
miałam skrupułów. – Znowu zerknęła w kierunku drzwi od pokoju Ali, jakby upewniając się,
że dobrze zrobiła.
- Czy… - Chciałam zadać kolejne pytanie, lecz w tym samym momencie usłyszałam jakieś
dziwne odgłosy dochodzące z polany przed domem. Dopiero wtedy zdałam też sobie sprawę,
jak późno się zrobiło – nie zauważyłam nawet, kiedy zaszło słońce, a w pokoju zapaliły się
lampy.
uwagę na te dziwne hałasy. Po sekundzie wstała, przeszła zdecydowanym krokiem przez pokój
i jednym ruchem otworzyła na oścież drzwi. W progu stało dwóch mężczyzn: chuderlawy
Spojrzałam na drzwi domu, ale kątem oka zauważyłam, że Weronika też zwróciła już
7
brunet przytrzymywał tęgiego rudzielca, który miał nogę całą we krwi. Przez dłuższą chwilę
gapiłam się na jego ranę, dosłownie nie mogąc oderwać od niej wzroku. Nawet teraz, kiedy
po czasie przypominam sobie ten obraz, przechodzą mnie dreszcze. Może nie znam się na
ranach, ale to na pewno było ugryzienie. W paru miejscach zauważyłam nawet ślady ostrych
kłów. Z miejsc, gdzie wbiły się one głębiej, wypływała brunatna krew, z co płytszych ran
zaczynały się odrywać kawałki skóry. Normalnie na widok krwi, do tego w tak dużych
ilościach, momentalnie bym zemdlała, ale wtedy jakoś udało mi się zachować resztki fizycznej
sprawności. Może był to skutek doznanego szoku albo jakiejś dziwnej aury tego miejsca?
Tego nie wiem, ale całkowitą przytomność umysłu odzyskałam dopiero, gdy usłyszałam, jak
ktoś wykrzykuje moje imię.
- … Iza! – wołała Weronika stojąca obok kanapy. Leżał na niej ranny mężczyzna, a na jednym
z krzeseł przy stole rozsiadł się, dysząc ciężko, chuderlawy brunet. – Musisz mi pomóc –
dodała, ale jej głos słyszałam jakby z oddali. Patrzyłam się na nią tępym wzrokiem, dopiero
po paru sekundach zrozumiałam sens jej słów.
- Ja? – spytałam głupio.
- Tak, ty. – Weronika była już wyraźnie zniecierpliwiona. Jak w transie wstałam i podeszłam
do kanapy. Widok rany z bliska był jeszcze gorszy niż z daleka. Dopiero teraz zauważyłam
małe grudki ziemi zmieszane z krwią w głębszych miejscach… Odwróciłam wzrok, nie mogąc
zmusić się do oglądania tego.
- Podaj mi z szafy, z najwyższej półki, drugi flakonik po lewej.
Od razu ruszyłam we wskazane miejsce, byle oddalić się od tego widoku. Kiedy jednak
podeszłam do szafy, zawahałam się, widząc twarze diabłów – tym razem oba patrzyły na mnie
groźnym wzrokiem, jakby broniąc zawartości przed intruzami. Powtarzając sobie, że to tylko
złudzenie, zdecydowanym ruchem otworzyłam drzwiczki. Moim oczom ukazały się rzędy półek
zastawionych mnóstwem najróżniejszych słoików i fiolek. Jednak na najwyższej, czyli tej z
której miałam wziąć lek, leżało ich tylko kilka, ustawionych w równych odstępach od siebie.
„Arystokracja wśród butelek” – przemknęło mi wtedy idealne określenie tych flakoników a
kąciki moich ust mimowolnie uniosły się do góry. Jednak mina mi zrzedła, gdy zobaczyłam, co
mam przynieść Weronice – w wysokim flakoniku po lewej pływała zielona maź z czymś
dziwnym, czarnym w środku. Przełamałam się i wzięłam to do ręki, dopiero gdy usłyszałam
przeciągły jęk rudzielca.
skupiony wyraz twarzy, gdy opatrywała ranę. Ja także, z czystej ciekawości, zmusiłam się, by
spojrzeć na nogę mężczyzny. Jednakże ku mojemu najwyższemu zdumieniu, okazało się, że
Weronika, nawet na mnie nie spoglądając, wzięła flakonik. Miała zaciśnięte usta i
8
Kobieta przechyliła ostrożnie buteleczkę i w kilku miejscach rany wylała zaledwie
noga rudzielca wcale nie wygląda już tak źle. Rana była oczyszczona z brudu i krwi, a
zwisające wcześnie kawałki skóry usunięte. „Jak udało jej się to zrobić tak szybko?” –
przemknęło mi wtedy przez myśl. Jednak zapomniałam o wszystkim, gdy Weronika otworzyła
flakonik, z którego nagle buchnęła para. Po całym pokoju rozszedł się odurzający, ale nie
nieprzyjemny zapach, coś w stylu drogich, damskich perfum. Obejrzałam się na drugiego
mężczyznę, ale on albo był strasznie zmęczony, albo nic nie czuł, bo patrzył tylko tępym
wzrokiem w okno. Wyglądało na to, że tylko ja i Weronika byłyśmy w tym całym towarzystwie
przytomne.
kroplę gęstego płynu. Po sekundzie rozbłysła w tym miejscu lekka poświata, by zaraz zniknąć
tak szybko, jak się pojawiła. Pewnie ktoś z wykształceniem chemicznym potrafiłby to wyjaśnić,
ale niestety moja znajomość chemii kończy się na kilku pierwiastkach. W każdym bądź razie,
nie wzięło się ono z żadnej z lamp, nikt nie miał w ręku latarki, a jednak taka poświata się
pojawiła. Na dodatek, zanim się zorientowałam, rana była wyczyszczona i prawie nie
krwawiła.
- Musicie iść z tym do szpitala, żeby lekarze to zszyli – powiedziała tylko Weronika, wstając z
kanapy. Obaj mężczyźni, jak na komendę, spojrzeli na nią przytomnym wzrokiem.
- Jak mamy ci dziękować… - zaczął brunet, wstając z krzesła.
- Powiedzcie mi, jak to się stało – zażądała tylko kobieta głosem nie znoszącym sprzeciwu.
Mężczyźni spojrzeli po sobie niepewnym wzrokiem, po czym rudzielec, jeszcze dość słabym
głosem, odpowiedział:
- Zaatakował nas wilk…
- Tak bez powodu? – wyrwało mi się, lecz zaraz dodałam. – Może się nie znam, ale dzikie
zwierzęta raczej nie atakują ludzi bez powodu. Może miał wściekliznę?
- Nie, Janek nie zaraził się wścieklizną – wtrąciła Weronika, wyraźnie zamyślona.
- No to musieliście mu coś zrobić – zawyrokowałam, ale zaraz dodałam. – Oczywiście, nie
twierdzę, że naumyślnie, ale…
- Szliśmy normalną drogą, nie zboczyliśmy do lasu. On nas po prostu zaatakował! – Brunet
wyraźnie się zdenerwował. Być może nawet wybuchłaby kłótnia, gdyby nagle nie odezwała się
Weronika:
- To nie jest niczyja wina. – Wszyscy spojrzeliśmy na nią, zdumieni. Ona jednak tylko
westchnęła i powiedziała jakby do siebie. – Złe duchy opętują już nawet zwierzęta.
9
Mijały minuty, a Weronika nie wracała. Mało tego, wszędzie panowała grobowa
Chciałam zapytać o sens tego zdania, ale przeszkodził mi dźwięk dochodzący z polany przed
domem. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że było to donośne, przeszywające umysł wycie, i
to na pewno wilka. Reakcja Weroniki była natychmiastowa:
- Zostańcie tu! – rozkazała nam, a sama skierowała się ku wyjściu. Kiedy spojrzała na mnie
przelotnie, dostrzegłam na jej czole kilka nowych zmarszczek, ale jej oczy zdradzały tylko
determinację, nie było w nich krzty strachu. To właśnie powstrzymało mnie przed
zatrzymaniem jej. Zdałam sobie sprawę, że ta kobieta dobrze wie, co robi.
wręcz cisza. Nikt z nas nie miał odwagi choćby się poruszyć. Tymczasem moja pewność co do
pozwolenia Weronice na wyjście szybko słabła. Nie żebym miała jakikolwiek wpływ na
decyzje tej kobiety, ale mimo to stopniowo ogarniało mnie poczucie winy. W końcu nie
wytrzymałam i ruszyłam do drzwi. Obaj mężczyźni chyba myśleli podobnie, gdyż podążyli kok
za mną (nawet rudzielec przykuśtykał, wspierany przez kolegę).
Oniemieliśmy, kiedy stanęliśmy na progu drzwi, a światło z wnętrza domu oświetliło
lekko polankę. Otóż na jej środku, tuż przed siedzącym szarym wilkiem klęczała Weronika i
coś szeptała, jakby mu tłumacząc.
- To ten co mnie ugryzł – usłyszałam za sobą szept Janka.
Tak naprawdę nie wiem, jak długo tam staliśmy i jak długo Weronika „rozmawiała” z
wilkiem. Klęczała tyłem do nas, więc nie mogłam nic wywnioskować z jej twarzy, ale nie
wyglądała na przestraszoną, a wręcz odwrotnie – wydawała się być całkowicie spokojna i
opanowana.
- Puścisz go? – spytał z wyrzutem brunet, tak jakby wszystko zależało od Weroniki.
- Nie będzie sprawiał już problemu, ale nie może wrócić do stada.
- Więc co się z nim stanie? – wypaliłam trochę bez sensu, skąd ona to w końcu miała
wiedzieć? Jak się jednak szybko okazało, znowu jej nie doceniłam:
- Wysłałam go do leśniczego, on będzie wiedział, co zrobić.
- Skąd… - zaczęłam, lecz ona mi przerwała.
- Janek musi jechać do szpitala, zawieziesz go?
- Tak - odpowiedziałam od razu, nie potrafiąc jej odmówić.
- Andrzej. – Weronika zwróciła się do bruneta. – Iza zaparkowała koło Kostrzyków. Wiesz,
jak tam dojść? – Mężczyzna kiwnął głową. – Więc idźcie już, Janka musi obejrzeć lekarz.
Po tych słowach obaj odeszli w stronę lasu, a Weronika zwróciła się do mnie:
- Przepraszam, że cię tak wyganiam, ale on naprawdę potrzebuje lekarza.
Kiedy kobieta w końcu wstała, wilk także poderwał się, odwrócił i pognał w głąb lasu.
10
- Rozumiem – powiedziałam tylko. Dopiero w tym momencie, kiedy Weronika stanęła bliżej
mnie, zauważyłam, jaka była już zmęczona. Nie miała już tej wyprostowanej postawy, a jej
uśmiech, choć szczery, nie był już tak szeroki.
- Nie mogę zostawić Ali samej, ale Andrzej zna drogę. Przykro mi też, że nie dokończymy
wywiadu.
- Czemu? – zdziwiłam się. – Przecież mogę przyjść jutro.
W odpowiedzi Weronika tylko uśmiechnęła się tajemniczo, jakby wiedziała coś, czego ja nie
wiem. Muszę przyznać – potrafiła być wysoce irytująca.
- Idź już, bo się niecierpliwią. – Skinieniem głowy wskazała na mężczyzn za moimi plecami,
lecz nawet się nie odwróciłam.
- Ale… - zaczęłam.
- Do zobaczenia, Izo. Mogę cię tylko zapewnić, że to nie było nasze ostatnie spotkanie. – Po
tych słowach zrobiła coś, czego kompletnie się nie spodziewałam – przytuliła mnie delikatnie,
po czym subtelnie pchnęła w kierunku skraju polanki.
domek i Weronika to tylko wymysł mojej chorej wyobraźni i tak naprawdę nic się nie stało.
Kiedy jednak w końcu zebrałam się na odwagę i odwróciłam, moim oczom ukazał się ten sam
domek. Przed nim nadal stała, lekko uśmiechnięta, „leśna czarownica”.
Idąc w stronę Andrzeja i Janka, bałam się odwrócić. Być może obawiałam się, że
***
Weronika miała zupełną rację co do kilku rzeczy. Po pierwsze, rankiem kolejnego dnia
dostałam telefon od redaktora z pilnym wezwaniem do powrotu, więc rzeczywiście nie
mogłam dokończyć wywiadu. Po drugie, w drodze do miasta wstąpiłam tylko na chwilę do
domu leśniczego. Ten miły, starszy pan przyznał, że o świcie rzeczywiście znalazł przed
domem wilka. Po badaniach weterynaryjnych zwierzę miało trafić do zoo. Dlaczego? Tego
sam do końca nie wiedział, ale był całkowicie pewny, że to dobra decyzja. Po trzecie i już
ostatnie – naprawdę udało mi się zapamiętać każde słowo i każde wydarzenie z tego wywiadu,
nic nie nagrywając. Nie mam pojęcia, jak to się stało, ale na pewno wiem jedno – nigdy tego
nie zapomnę i tak jak Weronika, ja też mam dziwne przeczucie, że jeszcze kiedyś się spotkamy.
autor: Izabela Strzelecka
11
Kto by pomyślał, że zaledwie jeden artykuł może tak bardzo zmienić czyjeś życie?
Rozdział I
Dzwonek do drzwi
Doskonale wiedziała o tym niebieskooka kobieta mknąca swoim srebrnym sportowym
samochodem ulicami Poznania. Wiatr rozwiewał jej długie, lekko pofalowane włosy, a ona
wspominała, jak szybko zmieniło się jej życie po ukazaniu się „Wywiadu z czarownicą” pięć
lat wcześniej. Pomysł i sama historia wzbudziły tak wielkie zainteresowanie w
dziennikarskim świecie, że w ciągu zaledwie kilku miesięcy z niedoświadczonej absolwentki
tutejszego dziennikarstwa stała się rozchwytywanym pracownikiem najlepszych gazet. Nie
chcąc wyjeżdżać z ukochanego miasta, wybrała stosunkowo młode, ale prężnie rozwijające
się czasopismo: „Sekrety Świata”, które swoją drogą zaproponowało jej najlepsze warunki. W
co miesiąc ukazywanych się numerach miała swoją własną rubrykę, w której pisała na
dowolny temat. A także, co nie było bez znaczenia, właściciele miesięcznika nie żałowali
grosza na autorkę popularnego w całej Polsce artykułu, więc i jej pensja okazała się
odpowiednio wysoka. Niektórzy złośliwcy twierdzili nawet, że zbyt wysoka. Szybko jednak
przestano szeptać za jej plecami, gdy okazało się, że to nie był tylko chwilowy błysk
geniuszu, a jej kolejne reportaże zachwycały zarówno jej kolegów po fachu, jak i
czytelników. Pewnego pięknego dnia stwierdziła z zaskoczeniem, że ludzie proszą ją o
autografy. Nagle brukowce zaczęły pisać o jej życiu, ale że nie było zbyt bogate w skandale,
więc szybko się znudzili. I tak życie Izabeli Strzeleckiej, autorki „Wywiadu z czarownicą”
płynęło na szczęśliwym spełnianiu swoich marzeń z dzieciństwa. Nawet przez myśl jej nie
przeszło, że życie może się tak szybko skomplikować i to za sprawą tej, dzięki której to
wszystko udało jej się zdobyć.
Czuła na sobie wzrok kolegów z pracy, gdy szła w kierunku gabinetu naczelnego.
Doskonale wiedziała, że są to spojrzenia zarówno przyjazne a nawet podziwiające, jak i
nienawistne i zazdrosne. Taka chyba była cena sukcesu – ludzie albo cię uwielbiali, albo
wręcz odwrotnie – nienawidzili. Nie wiedziała, czy to dobrze, ale jej samej nawet to
odpowiadało, przynajmniej wiedziała, kto jest jej prawdziwym przyjacielem i komu może
ufać.
zaproszenie, szybko więc weszła do przestronnego pomieszczenia z dużym oknem wielkości
ściany po przeciwnej stronie. Wpadające przez nie poranne promienie słońca oświetlały
ciemne biurko zawalone papierami, nad którymi siedział pochylony młody mężczyzna o
Zapukała cicho w drewniane drzwi. Tak jak się spodziewała, natychmiast usłyszała
12
kasztanowych włosach. Gdy podniósł na nią wzrok, na jego przystojnej twarzy ukazał się
promienny uśmiech.
- Pani Izabela Strzelecka – powiedział swoim niskim głosem, po czym szybko podszedł i
ucałował delikatnie jej rękę.
- Pan Adam Bornin. – Iza odwróciła głowę, chcąc ukryć rumieniec, jaki, była pewna, pojawił
się na jej policzkach. To był ich swoisty rytuał już od kilku miesięcy, od kiedy ich stosunki
wyszły poza normalne kontakty szef – podwładna, ale mimo wszystko ona wciąż nie mogła
się do niego przyzwyczaić.
- Usiądź. – Jej rozmyślania przerwał głos naczelnego, który wskazał na sofę po prawej. –
Napijesz się czegoś?
- Nie, dzięki. Ja tylko na chwilę. – Uśmiechnęła się, gdy zrobił zawiedzioną minę. Już dawno
zauważyła, że ukrywanie emocji nie jest jego mocną stroną. – Mam dla ciebie artykuł. –
Wyjęła ze swojej torebki pen-drive, który podała mu, gdy usiadł obok niej.
- Na pewno musisz już iść? – spytał z wyraźną nadzieją, ściskając jej dłoń.
- Tak, na pewno, ale… - zawiesiła głos, z rozbawieniem obserwując szeroki uśmiech, jaki
pojawił się na jego twarzy. – Możesz do mnie zajrzeć wieczorem, jeśli oczywiście nie masz
innych planów.
- Każę Kamili wszystko odwołać, nawet jeżeli coś bym miał. – Wyciągnął rękę, by dotknąć
jej sięgających ramion, jasnych włosów. Ona jednak szybko wstała, uśmiechnęła się
tajemniczo i powiedziała wychodząc:
- Będę więc czekać.
urzędowały dwie młode kobiety, z którymi od dawna się przyjaźniła.
- Witam panie historyczki! – krzyknęła od progu, wchodząc do małego, oszklonego
pomieszczenia, gdzie przy dwóch biurkach naprzeciwko siebie siedziały dwie brunetki.
Ucałowała każdą z nich w policzek, po czym przysiadła na parapecie okna, spoglądając z
uśmiechem na dwie przyjaciółki ślęczące nad książkami. W końcu jedna z nich podniosła
znad lektury swoje brązowe oczy.
- Ty to normalnie masz za dobrze – wysypiasz się, przychodzisz do redakcji kiedy chcesz, a ja
tu muszę od świtu ślęczeć.
- Nie marudź, Beatko, ja jutro nie jadę za darmo do Egiptu.
- Gdybyś chciała, mogłabyś pojechać nawet na Hawaje. Adam chyba niczego nie potrafi ci
odmówić – stwierdziła druga z kobiet, Iwona.
Z gabinetu naczelnego udała się szybkim krokiem do działu historii starożytnej, gdzie
13
- Kompletnie nie rozumiem, o czym mówisz… – Iza przewróciła oczami, udając zdziwienie,
na co wszystkie trzy zaśmiały się głośno.
- Nie ładnie tak kłamać – stwierdziła Beata, mierząc ją rozbawionym wzrokiem. – Ile to już
miesięcy tak się spotykacie?
- Osiem – odpowiedziała natychmiast Iza, zanim zdążyła ugryźć się w język. Jej przyjaciółki
znowu wybuchły śmiechem.
- No patrz, jak wyliczyła!
Po tych słowach Iza zmierzyła Iwonę przymrużonymi oczami, po czym westchnęła tylko ze
zrezygnowaniem, mówiąc:
- I tak nic poważnego z tego nie będzie…
- Czemu? – zdziwiła się Beata.
- Sama do końca nie wiem… - Zawiesiła głos, zamyślając się na chwilę. - Niby wszystko jest
dobrze, on wydaje się być opiekuńczy, zakochany, wierny, namiętny… – zaczęła wymieniać,
a przyjaciółki spojrzały na siebie porozumiewawczym wzrokiem. - A jednak czasami czuję,
że on nie chce się zbyt angażować…
- Jak każdy! – Przerwała jej Iwona, czym wywołała uśmiechy na twarzach całej trójki.
- Zresztą, - Iza machnęła ręką, zeskakując z parapetu. – nie ma co się przejmować. Idę, muszę
zrobić trochę zakupów na wieczór.
- No no, czyżbyś miała gościa?
Iza posłała Iwonie tajemniczy uśmiech, po czym znikła za drzwiami.
Wszystko było gotowe. Stół nakryty, świeczki zapalone, a kurczak w piekarniku.
Iza stanęła przed dużym lustrem w sypialni i uśmiechnęła się szeroko. Czarna, krótka,
Kurczak po włosku to była jedyna porządna potrawa, którą potrafiła ugotować i która
nadawała się na takie okazje. Poza tym, szczytem jej możliwości była najprostsza wersja
spaghetti, które z przymusu nauczyła się przyrządzać podczas studiów. Zawsze twierdziła, że
gotowanie to nie jest jej mocna strona.
obcisła sukienka idealnie podkreślała jej figurę, z której zawsze była dumna. Podkład z
pudrem pokrył kilka jasnych piegów na jej policzkach, a srebrna klamra spięła jej wiecznie
niesforne włosy.
- Jeszcze jeden drobiazg – stwierdziła i sięgnęła do szkatułki na szafce koło łóżka.
Wyciągnęła z niego srebrny naszyjnik, który jej mama odziedziczyła po babci, a potem
podarowała go jej. Nie nosiła go zbyt często, nie pasował do większości ubrań. Tym razem
jednak coś jej mówiło, że będzie idealny. I nie myliła się. Na środku wisiorka o kształcie
14
W końcu usłyszała dzwonek do drzwi. Jeszcze tylko raz zerknęła w lustro, upewniła
rombu umieszczony był średniej wielkości diament otoczony czterema małymi szmaragdami.
Wiele razy zastanawiała się, jak cenny musi być ten wisior. Była to jednak pamiątka i nie
potrafiłaby go sprzedać, nawet gdyby znalazła się na skraju bankructwa.
się, że wszystko jest w porządku i popędziła otworzyć Adamowi. Przystanęła na chwilę,
zanim nacisnęła klamkę i wzięła głęboki oddech. Przybrała na twarzy delikatny uśmiech, po
czym otworzyła szeroko drzwi… i zamarła. Na jej twarzy odmalowało się ogromne
zdumienie, gdy ujrzała, kto stoi w progu. W końcu opanowała się i spytała, jakby chcąc się
upewnić, czy nie ma przewidzeń:
- Weronika?
15
- Dobry wieczór Izo – powiedziała wysoka brunetka o czarnych jak noc oczach, które
Rozdział II
Spłata długu
młoda dziennikarka od razu rozpoznała, choć wokół nich pojawiło się kilka zmarszczek
więcej, a we włosach parę siwych pasm. To była ta sama kobieta, z którą spotkanie pięć lat
wcześniej tak odmieniło jej życie. Teraz stała na progu jej mieszkania, bez żadnej zapowiedzi,
ostrzeżenia, jakby odwiedzała ją tak codziennie. Iza mrugała przez chwilę oczami,
zastanawiając się, czy nie ma jakiś przewidzeń. W ostatniej chwili powstrzymała się przed
uszczypnięciem się w ramię, zdając sobie sprawę, jak głupio musiałoby to wyglądać.
- Dzień dobry – odparła po dłuższej chwili milczenia, wciąż stojąc jak słup w progu i patrząc
szeroko otwartymi oczami na osobę, dzięki której tak naprawdę zdobyła wszystko, co teraz
posiadała. Znowu zapadła cisza. Iza czuła, że powinna coś powiedzieć albo chociaż zaprosić
Weronikę do środka, ale nie mogła wymówić żadnego słowa, nawet nogi odmawiały jej
posłuszeństwa.
- Nie przyszłam tu sama… - W końcu zaczęła Weronika. – Pamiętasz pewnie Alicję…
Z prawej strony wyszła dwunastolatka o płomiennorudych, lokowanych włosach, kilku
piegach na okrągłej twarzy i ciemnozielonych oczach.
- Dzień dobry – przywitała się z nachmurzoną miną, jakby to, że tu była, wcale się jej nie
podobało.
- Och, oczywiście, że pamiętam. Ależ urosłaś! Proszę, wejdźcie. – Pojawienie się nastolatki
chyba ją trochę otrzeźwiło, gdyż cofnęła się o krok, wpuszczając niespodziewanych gości do
środka. Wyjrzała jeszcze za próg, w końcu nigdy nie wiadomo, czy nie czeka tam jeszcze
jakiś nieoczekiwany przybysz. Korytarz okazał się jednak pusty i Iza odetchnęła z ulgą, po
czym cofnęła się, zatrzaskując za sobą drzwi i wracając do niespodziewanych gości.
Iza spojrzała na napiętą twarz Weroniki – kobieta była wyraźnie zdenerwowana. Za to
diametralnie różnie przedstawiała się postać Alicji, która wydawała się być spokojna, a nawet
znudzona.
- Może się czegoś napijecie? – spytała nagle Iza, która dopiero teraz przypomniała sobie o
dobrych manierach. Już wstawała, gdy Weronika prawie krzyknęła:
- Czekaj! – Starsza kobieta wzięła głęboki oddech, jakby zbierała się do wyjawienia jakiejś
tajemnicy. – Nie mam zbyt dużo czasu, więc spytam od razu – odkryłaś już swoje dary?
Iza zamarła w postawie półstojącej i półsiedzącej. Dobre parę sekund dochodziły do
niej słowa Weroniki, a przez następne kilkanaście zastanawiała się, co powinna teraz zrobić.
Wprowadziła obie panie do salonu, po czym wszystkie usiadły przy okrągłym stole.
16
Zaśmiać się i przyjąć to za żart, czy może spokojnie zaprzeczyć, a potem powoli udać się do
telefonu i zadzwonić do najbliższego zakładu psychiatrycznego? Ta ostatnia myśl była bardzo
kusząca, lecz, ze względu na to ile zawdzięczała tej kobiecie, poprosiła jeszcze:
- Czy mogłabyś powtórzyć? Chyba coś źle usłyszałam… - Jej mina jednak wyrażała tak
wielki szok i niedowierzanie, że jej niespodziewani goście chyba od razu pojęli, że nic nie
rozumie. Alicja skrzywiła się tylko, po czym szepnęła z nutą satysfakcji w głosie do
Weroniki:
- Przecież mówiłam ci, że temu durnemu kotu coś się musiało pokręcić… - Zamilkła nagle,
gdyż dało się słyszeć donośne pukanie do drzwi. Iza poderwała się na równe nogi i pobiegła
je otworzyć, nie patrząc nawet na obie kobiety.
- Adam? – zdziwiła się, gdy otworzyła drzwi, a za nimi ujrzała swojego szefa z
butelką wina w ręku. Mina mu trochę zrzedła na takie przywitanie.
- Przecież… - zaczął, lecz w tym samym momencie Iza przypomniała sobie, po co się tak
wystroiła i dla kogo gotowała. Uderzyła się dłonią w czoło i krzyknęła:
- Jezu, przepraszam!
- Coś się stało, Izo? – Za jej plecami rozległ się głos Weroniki.
- Nie, nic. – Ta sytuacja zaczęła ją denerwować. Przepchnęła się obok Adama, zatrzasnęła
drzwi do mieszkania i zwróciła się do mężczyzny. – Słuchaj, przepraszam, ale, jak widzisz,
mam gości. Kompletnie się jej nie spodziewałam, nie widziałam jej od kilku lat!
- Kto to był? – Adam nie wyglądał na złego, a raczej na zmartwionego, co od razu przykuło
uwagę Izy.
- Spokojnie, to moja… znajoma… - Zawiesiła głos. Nie mogła mu przecież powiedzieć, że to
czarownica z lasu, o której napisała artykuł. Niestety, była kiepska w kłamaniu. – A raczej
znajoma mojej babci. Przyszła do mnie z wnuczką. Nie mam…
- Z wnuczką? – Zainteresował się Adam.
- Tak, a co? – Przez chwilę przestraszyła się, że nie uwierzył w jej historyjkę.
- Nie, nic… Skoro masz gości, to może innym razem, co? – Iza miała nieodparte wrażenie, że
Adamowi nagle zaczęło się bardzo spieszyć. Jego głos zaczął się lekko trząść, a on sam
spoglądał nerwowo na schody, jakby najbardziej na świecie chciał stąd uciec.
- No, chyba tak… - odpowiedziała w końcu kobieta, przyglądając mu się uważnie. Starała się
zrozumieć, o co mu chodzi. Miała nawet zamiar go o to spytać, lecz Adam tylko odwrócił się
na pięcie, krzycząc na pożegnanie:
- To cześć! - Po czym prawie biegiem ruszył do schodów, choć tuż obok była winda. Gdy
znikł za zakrętem, Iza weszła z powrotem do przedpokoju i oparła się ciężko o drzwi
17
wejściowe. „Jak ja mogłam zapomnieć, że miał przyjść? – spytała samą siebie. – No i gdzie
się mu tak spieszyło?”
- Izo, musimy porozmawiać. – W przedpokoju znowu stanęła Weronika, zmierzyła blondynkę
poważnym wzrokiem, po czym obróciła się na pięcie i przeszła z powrotem do salonu.
-A zapowiadał się taki miły wieczór. – Iza westchnęła, odepchnęła się od drzwi i powlekła za
Weroniką.
Starsza kobieta siedziała sztywno przy stole, wpatrując się w Izę swoimi czarnymi
oczami, za to Alicja rozłożyła się w fotelu na prawo i ze znudzeniem na twarzy przełączała
programy w telewizji. Wydawało się, że Weronika kompletnie nie zwraca uwagi na
zachowanie nastolatki, które było co najmniej niegrzeczne.
- Alicjo, wyłącz ten telewizor. – Jak na zawołanie zwróciła się do dziewczyny, która teatralnie
westchnęła, po czym spełniła to życzenie. – A ty Izo, siadaj. – Kobieta także zrobiła to, co
kazała Weronika bez słowa sprzeciwu, stwierdzając:
- Nic się nie zmieniłaś.
Na twarzy kobiety pokazał się jakby cień uśmiechu, który jednak znikł po sekundzie. Znowu
spojrzała poważnie na Izę.
- Musisz mi pomóc. Wyjeżdżam i nie mam z kim zostawić Alicji. Czy mogłaby przenocować
kilka dni u ciebie?
Iza przez chwilę wpatrywała się w Weronikę. Słowa kobiety nie docierały do niej przez
dobrych kilka sekund.
- Miałabym się zajmować Alicją? – spytała w końcu. Weronika milczała, przybierając
kamienny wyraz twarzy. Iza nie wytrzymała w końcu tej ciszy i dodała. – Przepraszam, ale ja
tak właściwie ani ciebie, ani Alicji w ogóle nie znam. Nie masz jakiejś rodziny albo bliższych
przyjaciół?
- Nie – odpowiedziała krótko Weronika, spoglądając nerwowo na zegarek. Była wyraźnie
spięta.
- Ale… - Iza nie wiedziała, co dalej powiedzieć. Nie potrafiła jej odmówić, jak zawsze
zresztą. Westchnęła tylko ze zrezygnowaniem, po czym spytała. – Na jak długo?
- Tylko kilka dni – zapewniła Weronika, wstając szybko z krzesła. Iza, widząc to, też
poderwała się na równe nogi i spytała z wyrzutem w głosie:
- Już idziesz? Poczekaj, porozmawiajmy chwilę.
- Naprawdę, nie mogę. – Weronika przeszła obok niej i żwawym krokiem ruszyła do
przedpokoju. Zanim jednak wyszła z mieszkania, Iza ją dogoniła, złapała mocno za ramię i
siłą odwróciła w swoją stronę.
18
- To może mi chociaż powiesz, gdzie będziesz? Gdzie powinnam cię w razie czego szukać?
Podaj mi chociaż jakiś numer telefonu! – Prawie krzyknęła. Sama dziwiła się swojemu
zachowaniu, a sadząc po zszokowanej minie Weroniki, ona też się tego nie spodziewała.
Jednak odwaga Izy w zetknięciu z powagą i aurą patosu unoszącą się wokół starszej kobiety
szybko stopniała. Zaraz też puściła jej ramię i popatrzyła na nią bardziej proszącym niż
domagającym się odpowiedzi wzrokiem.
- W razie czego Alicja będzie wiedziała, co robić. – Posłała Izie tajemniczy, choć smutny
uśmiech, po czym obróciła się i szybkim, stanowczym krokiem wyszła z mieszkania,
bezgłośnie zatrzaskując za sobą drzwi.
- To gdzie mam spać? – Iza usłyszała za sobą wysoki głos Alicji. Nawet nie musiała jej
widzieć, by domyślić się, jak znudzoną minę musiała mieć nastolatka. Westchnęła ciężko.
„Najwyraźniej przyszedł czas, by spłacić dług” – pomyślała, odwracając się.
19
Pobierz darmowy fragment (pdf)
