Darmowy fragment publikacji:
Pedagogika
społeczna
Pojmowanie aktywności
w polu praktyki
Ewa Marynowicz-Hetka
Pedagogika
społeczna
Pojmowanie aktywności
w polu praktyki
Ewa Marynowicz-Hetka – Uniwersytet Łódzki, Wydział Nauk o Wychowaniu
Katedra Pedagogiki Społecznej, 91-408 Łódź, ul. Pomorska 46/48
RECENZENCI
Maria Mendel, Lech Witkowski
REDAKTOR INICJUJĄCY
Urszula Dzieciątkowska
REDAKTOR WYDAWNICTWA UŁ
Katarzyna Gorzkowska
SKŁAD I ŁAMANIE
Munda – Maciej Torz
PROJEKT OKŁADKI
Katarzyna Turkowska
Zdjęcie wykorzystane na okładce: © Depositphotos.com/VERSUSstudio
© Copyright by Ewa Marynowicz-Hetka, Łódź 2019
© Copyright for this edition by Uniwersytet Łódzki, Łódź 2019
Wydane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Wydanie I. W.08945.18.0.M
Ark. wyd. 14,0; ark. druk. 23,75
ISBN 978-83-8142-557-5
e-ISBN 978-83-8142-558-2
Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
90-131 Łódź, ul. Lindleya 8
www.wydawnictwo.uni.lodz.pl
e-mail: ksiegarnia@uni.lodz.pl
tel. (42) 665 58 63
Pamiętaj, żeby patrzeć w gwiazdy, a nie pod nogi.
Staraj się zrozumieć to, co widzisz, i zastanawiać się,
co sprawia, że wszechświat istnieje.
prof. Hawking do swych studentów
Monografię tę dedykuję Tym,
dzięki którym istnieję i trwam.
Spis treści
Wstęp. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13
Rozdział 1
Społeczno-pedagogiczny punkt widzenia: rama koncep-
tualna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Uwagi wstępne: konteksty i uzasadnienia. . . . . . . . . . . . . .
Punkt widzenia – perspektywa – horyzont . . . . . . . . . . . .
Paradygmat humanistyczny i relacyjny paradygmat dzia
łania niestrategicznego: rama ontologiczna . . . . . . . . . . . .
Koncepcja instytucji symbolicznej i środowisko niewi
dzialne: rama aksjologiczna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Konstruowanie intersubiektywnie uwspólnionego do
świadczenia: rama epistemologiczna. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Badanie w toku zmiany: rama metodologiczna . . . . . . . . .
Aparatura pojęciowa: ciągłość i zmiana . . . . . . . . . . . . . . .
Rozdział 2
Aktywność w polu praktyki: konceptualizacje i narzędzia/
dyspozytywy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Uwagi wstępne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Narzędzie analizy/dyspozytyw: ustalenie znaczeń . . . . .
Relacyjna koncepcja człowieka usytuowanego w konteks
tach społecznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Kultura aktywności duchowej/mentalnej . . . . . . . . . . . . .
17
17
21
23
25
28
29
34
41
41
43
46
52
7
i
c
ś
e
r
t
s
i
p
S
8
Praca hermeneutyczna nad sobą: złożoność i para
doksalność . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Doświadczenie i jego wymiar relacyjny: integrowa
nie poprzez rekonstrukcję i reorganizację . . . . . . .
Uwspólnianie doświadczenia i jego konteksty: przykład
pokolenia historycznego. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rozdział 3
Aktywność w polu praktyki: warianty transformacji . . . . .
Uwagi wstępne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Zmiana paradygmatyczna i „odkrycie aktywności” . . . .
Aktywność w polu praktyki: koncepcje i narzędzia. . . . .
Transwersalna analiza aktywności . . . . . . . . . . . . .
Podejście trialektyczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Aktywność – transformacje transformacji: związek
„pożeniony” strukturalnie. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Transformacje niewidoczne i bezszelestne: koncept i pro
pozycje analizy. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Proces bezszelestnego kumulowania doświadczeń
Strumień transformacji niewidocznych versus mo
dyfikacje. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Warkocz transformacji powiązanych/„pożenionych”. . .
56
60
66
71
71
72
74
75
77
82
85
92
96
99
Rozdział 4
Kultura praktyki: orientacje aktywności . . . . . . . . . . . . . . . .
Uwagi wstępne: kultura praktyki – zakres pojęcia. . . . . .
Orientowanie aktywności/działania w polu praktyki:
przesłanki ramy konceptualnej. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Myślenie kompleksowe versus działanie zinteg
rowane . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
101
101
105
108
Przestrzeń mediacji: w kierunku podejść media
cyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Transformacje relacji: między asymetrią a przekracza
niem mistrza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Transformacje orientacji aktywności: dwie oscylacje . . .
Rozdział 5
Pola praktyki: sensy i znaczenia aktywności . . . . . . . . . . . . .
Uwagi wstępne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Kształcenie/kształtowanie: uświadamianie ram aktywno
ści w polu praktyki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Refleksyjna praktyka: tworzenie wiedzy własnej. .
Projektowanie: spiralna aktywność usytuowana
w przestrzeni kształcenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Praca socjalna: stawanie się/w kierunku pracy społecznej
Pole praktyki w transformacji: odkrycie przestrzeni
niewidzialnej. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Podmiot działający w polu praktyki: transformacje
bezszelestne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Pola praktyki w ujęciach transwersalnych. . . . . . . . . . . . .
Pola praktyki – pola badań: naprzemienność aktywności
i implikacje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rozdział 6
Wartościowanie aktywności w polu praktyki . . . . . . . . . . . .
Uwagi wstępne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Relacyjny wymiar wartości – wartościowania w polu
praktyki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wartościowanie: preferencje wyboru orientacji aktyw
ności. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
i
c
ś
e
r
t
s
i
p
S
9
115
125
132
143
143
144
148
152
157
166
168
171
174
183
183
185
189
i
c
ś
e
r
t
s
i
p
S
10
Relacje społeczne w polu praktyki: interesowność (uprzed
miotowienie i marszandyzacja) versus bezinteresowność
(la gratuité). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wartościowanie/szacowanie efektów: ewaluacja aktywno
ści w polu praktyki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Fenomen ewaluacji – punkt wyjścia . . . . . . . . . . . .
Ewaluacja aktywności w polu praktyki – narzędzie
analizy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rozdział 7
Pedagogika społeczna „na skrzyżowaniu nauk”. . . . . . . . . .
Uwagi wstępne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Inspiracje konceptualne i narzędzia konstruowania spo
łecznopedagogicznego punktu widzenia na aktywność
w polu praktyki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Inspiracje dla konstruowania ram orientowania
aktywności w polu praktyki . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Metoda naukowa: wzbogacanie warsztatu metodo
logicznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Całość powiązana dyscyplinarnie: zintegrowany paradyg
mat aktywności w polu praktyki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Zintegrowany paradygmat aktywności w polu prak
tyki: warianty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Podejścia transwersalne do analizy pola praktyki
Inspiracje międzydyscyplinarne: dwa zwątpienia . . . . . .
Rozdział 8
Transwersalny paradygmat pedagogiki społecznej: ramy
konceptualne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Uwagi wstępne. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rozum transwersalny: rama ontologiczna . . . . . . . . . . . .
194
203
203
210
221
221
224
225
231
237
238
246
250
255
255
256
„Długie trwanie” oraz „zerwanie i nieciągłość”: rama me
todologiczna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dyscyplinaryzacja i instytucjonalizacja pedagogiki
społecznej: dwa sprzężone procesy . . . . . . . . . . . . .
Szkoła myślenia: nieciągłość versus paradoks
zerwania. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Kompleksowość (złożoność/dwoistość) i zintegrowanie
powiązań wzajemnych: rama epistemologiczna. . . . . . . .
Uwagi końcowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Zamiast zakończenia: zaproszenie do współmyślenia. . . . .
Bibliografia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wykaz wybranych artykułów opublikowanych w latach
2008–2018. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Słownik pojęć kluczowych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Summary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Table of contents . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Résumé . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Table de matières . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Indeks nazwisk. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Indeks rzeczowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
i
c
ś
e
r
t
s
i
p
S
11
260
263
268
271
273
281
283
311
319
329
341
347
359
365
373
Wstęp
Monografia, którą przedstawiam, powstawała przez wiele lat.
Stanowi swoistą weryfikację zagadnień i stanowisk, które zo-
stały zasygnalizowane i były omawiane w podręczniku z pe-
dagogiki społecznej, a następnie modyfikowane, uszczegół-
awiane, rozwijane w odniesieniu do nowych koncepcji i ujęć
napotkanych na drodze badawczej oraz w pracy dydaktycznej.
W tym procesie niebagatelne znaczenie miała możliwość kon-
tynuowania wykładu z pedagogiki społecznej, który wymagał
precyzyjnego ujęcia i czytelności.
Pedagogika społeczna zorientowana na analizę procesów
transformacji aktywności w polu praktyki i dostrzegająca jej
złożoność nie może nie podlegać zmianom paradygmatycz-
nym, mającym odniesienia w nowych ujęciach teoretycznych
i epistemologicznych1. Wyłuskanie niezmiennego trzonu jest
trudne, zwłaszcza z uwagi na wielość języków i stanowisk
właściwych innym dyscyplinom. Przez okres ponad 10 lat,
jaki upłynął od opublikowania podręcznika z pedagogiki spo-
łecznej, również uczestnicząc aktywnie w środowisku akade-
mickim, zderzałam się z tymi nowymi wyzwaniami i próbo-
wałam sytuować w nich spojrzenie społeczno-pedagogiczne,
1 Analizowałam to zagadnienie w kontekstach historycznych procesów
dyscyplinaryzacji pedagogiki społecznej (Marynowicz-Hetka 2007a:
204–225 oraz 2011c).
13
p
ę
t
s
W
14
dookreślając ten punkt widzenia. W tym okresie opublikowa-
łam ponad 30 rozpraw i artykułów2, a także zainspirowanych
zostało kilka prac wieloautorskich. Uważny Czytelnik moich
tekstów bez trudu odnajdzie ich pierwsze sformułowania wy-
dane drukiem, ale obecna monografia została napisana na
nowo – nie stanowi kopii tekstów już opublikowanych. Ewen-
tualne odczytanie moich uprzednich poglądów wynika z tego,
że od wielu lat piszę jedną książkę, starając się w ten sposób
wzbogacać dyskurs społeczno-pedagogiczny.
Podjęcie się tego zadania wynikało także z licznych zachęt
płynących od Czytelników, aby wyłożyć swoje stanowisko
w szerszym opracowaniu, co spotkało się też z moim przeko-
naniem i odczuwaną potrzebą podzielenia się przemyślenia-
mi na temat aktualnego spojrzenia na pedagogikę społeczną.
Warto dodać, że od kilku lat odczuwany jest w dyskursie aka-
demickim i w oczekiwaniach praktyki bardzo dobry klimat dla
poglądów, które mieszczą się paradygmacie humanistycznym,
w odróżnieniu od wcześniej eksponowanego paradygmatu
technologicznego. Stąd też nastał dobry czas dla wzbogacania
pola praktyki perspektywą społeczno-pedagogiczną.
Celem monografii jest przedstawienie spójnego autorskiego
stanowiska postrzegania społeczno-pedagogicznego punktu
widzenia na pole praktyki, w którym obecna (i pożądana) jest
aktywność/działanie pedagoga społecznego. Ta analiza sta-
nowi, wyrażone nieco inaczej, współczesne odczytanie sta-
nowiska obecnego u zarania pedagogiki społecznej. Stanowi
także, podobnie jak to zostało sformułowane w podręczniku
z pedagogiki społecznej (Marynowicz-Hetka 2007a), pomost
2 Aby dać świadectwo tych prac, które ukazały się drukiem po opublikowa-
niu w 2006 r. podręcznika z pedagogiki społecznej, do niniejszej mono-
grafii został dołączony wykaz najważniejszych tekstów, które ukazały się
drukiem w latach 2008–2018. W różnym zakresie odwołuję się do nich
w tej książce.
p
ę
t
s
W
15
między obecnymi oczekiwaniami na przemiany w społeczno-
-pedagogicznym punkcie widzenia a jego ramami sformuło-
wanymi w pracach Heleny Radlińskiej.
Pracę tę dedykuję Wszystkim Tym, których spotkałam na
swej drodze naukowej i dzięki którym w toku wzajemnych
relacji, dyskusji, wspólnych projektów, powodzeń i porażek
dojrzewał i krystalizował się oraz interioryzował mój punkt
widzenia na aktywność w polach praktyki. Ufam, że jest on
wyraźnie identyfikowany z podstawami pedagogiki społecz-
nej, sformułowanymi przez Radlińską i ukazuje odmienności
wynikające z chęci wpisania go we współczesne dyskursy oraz
konteksty społeczne. Lista osób znaczących jest pojemna, mię-
dzygeneracyjna i międzykulturowa.
Szczególne podziękowania kieruję do pierwszych Czy-
telników tej monografii, zwłaszcza zaś do jej Recenzentów
– Profesor Marii Mendel i Profesora Lecha Witkowskiego,
których cenne uwagi ukierunkowały dalszą pracę nad teks-
tem, przyczyniły się do jego udoskonalenia, ale też wzmoc-
niły zwątpienia.
Jeśli niektórym spośród Czytelników część zgłoszonych
w tej książce tez wyda się zbyt radykalna, to odwołuję się do
następującej myśli Wolfganga Welscha, która może uzasadniać
taką postawę i tym samym zorientować lekturę:
gdy chcemy cokolwiek nowego ogłosić, musimy nieco wy-
olbrzymiać […] przesada jest właśnie podstawą naszej rze-
czywistości; jutrzejsza rzeczywistość będzie wyolbrzymie-
niem dzisiejszej; to jest właśnie to, co nazywamy rozwojem
(Welsch 1998c: 196).
Konstrukcja wykładu jest spiralna, co uprawnia powroty
i omawianie tych samych zagadnień w różnych konfiguracjach
związków między nimi. Każdy rozdział z jednej strony stanowi
p
ę
t
s
W
16
niezbędny element całości, z drugiej zaś jest samoistną analizą
tytułowego zagadnienia. Z uwagi na intencję tej monografii,
„aby pojąć”, czym jest aktywność w polu praktyki, ważnym ce-
lem wykładu jest dbałość o słownictwo pojmowalności. Pewną
wskazówką może być towarzyszący jej słownik terminów/po-
jęć kluczowych. Czytelników, którzy po raz pierwszy stykają
się z omawianymi koncepcjami, bardzo zachęcam do korzy-
stania ze wskazówek bibliograficznych i rozszerzających opis
znaczeniowy pojęć, kategorii, klasyfikacji, których w tej pracy
nie powtarzam – ograniczam się do ich omawiania i interpre-
towania. Syntetyczny wymiar przekazu pozwala na ogląd z od-
dalenia, ale wymaga od Czytelnika wysiłku, aby we własnym
zakresie poznać „wiedzę podstawową”.
Mam nadzieję, że ten stopień trudności nie zniechęci do ich
pokonania, a raczej będzie sprzyjać transgresji Tych, którzy
zechcą zapoznać się z treścią wykładu, w którym staram się
odpowiedzieć na często w środowisku akademickim zadawa-
ne pytanie: na czym polega społeczno-pedagogiczny punkt
widzenia analizowanego zagadnienia? Zapraszam do lektury!
Ewa Marynowicz-Hetka
Łódź, luty 2019 r.
Rozdział 1
Społeczno-pedagogiczny
punkt widzenia: rama
konceptualna1
17
Uwagi wstępne: konteksty i uzasadnienia
Pedagogikę społeczną, jak każdą (sub)dyscyplinę praktyczną,
można pojmować jako:
– subdyscyplinę w trakcie tworzenia i rozwoju, jako insty-
tucję (symboliczną) w trakcie kształtowania się, podlegającą
zmianie i wpływającą na zmianę;
– pewien typ pedagogiki refleksyjnej (pedagogii), namysłu
nad zmianami kontekstu społecznego i procesami w nim za-
chodzącymi, nad obszarami działania oraz nad samym dzia-
łaniem społecznym w ich obrębie, a zwłaszcza jego sensem
i znaczeniem;
– refleksję nad refleksją, namysł nad aktualnym jej po-
strzeganiem, ale w odniesieniu do jej tradycji i pierwszych
sformułowań oraz do myśli społecznej w dobie obecnej.
To uporządkowanie jest niezupełnie rozłączne, ale nie ule-
ga wątpliwości, że analiza społeczno-pedagogicznego punk-
tu widzenia/perspektywy mogłaby być podjęta przynajmniej
1 Treść tego rozdziału stanowi zmodyfikowaną wersję wystąpienia na
IV Zjeździe Pedagogów Społecznych (por. Marynowicz-Hetka 2014c).
1
ł
a
i
z
d
z
o
R
18
w dwu wymiarach: wymiarze dyscyplinarnym, obejmującym
stawanie się (sub)dyscypliną i wymiarze konstruowania re-
fleksyjnej praktyki, orientującej aktywność. W tym sensie
podkreśla się jej wymiar praktyczny, kiedy mówi się o peda-
gogii. Podstawowe przesłanki pedagogiki społecznej uzasad-
niają złożoność społeczno-pedagogicznego punktu widze-
nia i postrzeganie jej jako orientującej aktywność/działanie
w polu praktyki.
Analizie tego zagadnienia poświęcony jest obecny rozdział,
który sam w sobie stanowi ramę konceptualną dla całej mono-
grafii i wykładanego w niej stanowiska na pojmowanie aktyw-
ności w polu praktyki z punktu widzenia społeczno-pedago-
gicznego. W kolejności omówione zostały podstawowe ramy
konceptualne tego stanowiska: ontologiczne, epistemologicz-
ne, aksjologiczne i metodologiczne. Rozdział stanowi otwarcie
dla rozwijanej dalej koncepcji pojmowania aktywności w polu
praktyki z perspektywy społeczno-pedagogicznej, autorskiego
postrzegania pedagogiki społecznej, w którym podstawy sfor-
mułowane w pracach Heleny Radlińskiej, zderzone ze współ-
czesnymi dyskursami obecnymi w naukach humanistycznych
i społecznych, tworzą nową jakość spojrzenia na pole aktyw-
ności.
Pytanie o punkt widzenia, perspektywę, jest szczególnie
ważne wtedy, gdy analizujemy jakiś zestaw tez ze względu
na rzeczowe kryterium wyłaniania się dyscyplin (Ossow-
ski 1962: 11; Marynowicz-Hetka 2011c). W tym procesie
zamierzamy określić przedmiot zainteresowań, metody,
sposoby analizy, aparaturę pojęciową i horyzont właściwy
dla danej dyscypliny. Jednak stawianie takiego pytania nie
zawsze znajduje zwolenników, co obserwuje się w dysku-
sjach o integralności nauki, a szczególnie humanistyki czy
nauk społecznych. Zwraca się wówczas uwagę, że odpowiedź
na pytanie o punkt widzenia jest niekiedy formułowana
ze względu na ambicje instytucjonalizacji jakiegoś sposobu
analizy rzeczywistości. Wymaga nazwania, odróżnienia,
ustanowienia. Przewaga procesów instytucjonalizacji, sta-
nowienia „prawd” a priori, nad procesualnym dyscyplina-
ryzowaniem poglądów, stanowisk, jest często narażona na
uproszczenia, utrwalanie związku formalnego z powoływa-
nymi instytucjami. W tej publikacji pytanie o perspektywę,
punkt widzenia, z pozycji których „ogląda się” i analizuje
pola praktyki, nie spełnia funkcji redukcjonistycznych. Cho-
dzi raczej o uświadomienie zakresu spojrzenia, oglądu, ho-
ryzontu rozumienia, jak to postuluje Lech Witkowski (2009:
281). Tak więc określeniu „punkt widzenia” nadaje się w tej
monografii inne, „zdecentrowane” znaczenie (tamże)2, jest
ono równoznaczne z terminami „perspektywa” i „horyzont”
(tamże). Równocześnie, stosując je, dookreśla się znaczenie
terminu stanowiącego zasób leksykalny łódzkiego środowi-
ska badawczego pedagogów społecznych.
Poszukiwanie „punktu widzenia” pedagogiki społecznej
rozwijało się w toku jej dyscyplinaryzacji od początków jej
kształtowania. W sposób jednoznaczny zostało sformułowane
w Egzaminie z pedagogiki społecznej, gdzie Helena Radlińska
(1961a) pisała:
pedagogika społeczna, będąc nauką praktyczną, rozwija się
na skrzyżowaniu nauk o człowieku, biologicznych i społecz-
nych z etyką i kulturoznawstwem (teorią i historią kultury),
dzięki własnemu punktowi widzenia. Można go najkrócej
określić jako zainteresowanie wzajemnym stosunkiem jed-
nostki i środowiska, wpływem warunków bytu i kręgu kul-
tury na człowieka w różnych fazach jego życia, wpływem
ludzi na zapewnianie warunków bytu wartościom przez ich
2 W tym miejscu pragnę podziękować Panu Profesorowi Lechowi Wit-
kowskiemu za celną uwagę po pierwszej lekturze tekstu tej monografii.
19
Społeczno-pedagogiczny punkt widzenia...1
ł
a
i
z
d
z
o
R
20
przyjęcie i krzewienie oraz przetwarzanie środowisk „siłami
człowieka w imię ideału” (tamże: 361).
W kolejnych fazach rozwoju pedagogiki społecznej i proce-
su jej dyscyplinaryzacji raczej poszukiwano „specyficznych”
pól zainteresowania badawczego i praktycznego pedagogów
społecznych, porzucając transwersalne tendencje pojmowania
punktu widzenia pedagogiki społecznej na rzecz pól/obszarów
działania i badania. Perspektywa redukcjonistyczna na długo
pozostała w kanonie myślenia o pedagogice społecznej, sty-
mulowana chęcią stanowienia poprzez odróżnianie od innych
dyscyplin społecznych i humanistycznych. Do stanowiska
całościowego, transwersalnego, wyraźnie sformułowanego
w pracach Radlińskiej, powrócono dopiero w momentach
przełomowych początku lat 90. XX w., które sprzyjały dysku-
sjom w poszukiwaniu paradygmatu pedagogiki społecznej.
Zastanawiając się nad źródłami tożsamości pedagogiki spo-
łecznej, Anna Przecławska (1990) pisała, że należy poszuki-
wać ich „nie tyle w wyznaczaniu zakresu rzeczywistości wy-
chowawczej, którą pedagogika społeczna ma się zajmować, ile
w określeniu punktu widzenia, z którego ma na nią patrzeć”
(tamże: 82). To ujęcie zbieżne ze stanowiskiem Radlińskiej.
Chęć dookreślenia społeczno-pedagogicznego punktu
widzenia wynika, najprawdopodobniej, z jednej strony z nie-
specyficzności przedmiotu analizy oraz jej metod, z drugiej
zaś – z praktyczności pedagogiki społecznej i jej wyraźnego
(specyficznego) zainteresowania polem praktyki oraz orienta-
cją na jego przekształcanie/transformacje. Dodać należy, że ten
niespecyficzny przedmiot analizy pedagogika społeczna po-
dziela z innymi naukami społecznymi (np. socjologią, polityką
społeczną). Zajmują je podobne aspekty rzeczywistości, ale są
one analizowane odmiennie, z różnych perspektyw. Różnicują
je stanowiska ontologiczne, epistemologiczne, aksjologiczne
i metodologiczne.
Pobierz darmowy fragment (pdf)