Cyfroteka.pl

klikaj i czytaj online

Cyfro
Czytomierz
00078 002568 22737342 na godz. na dobę w sumie
wyszukaj dokładnie | pobierz wtyczkę
Przyjaciółki - ebook/pdf
Przyjaciółki - ebook/pdf
Autor: Liczba stron: 386
Wydawca: Harlequin Polska Język publikacji: polski
ISBN: 9788323876670 Data wydania:
Lektor:
Kategoria: ebooki >> obyczajowe >> powieść
Porównaj ceny (książka, ebook, audiobook).
Czytaj online.
Komentuj

Cztery kobiety... Choć bardzo różne, dotąd nierozłączne. Od wielu lat związane przyjaźnią, wspierające się w każdej sytuacji. Wszystkie wspaniałe, lecz żadna z nich nie do końca szczęśliwa. Nawet piękna, wiecznie uśmiechnięta Maggie, która po rozwodzie związała się z o wiele młodszym mężczyzną. Przedsiębiorcza Nicki nie potrafi porozumieć się z pasierbicą, a kłopoty finansowe męża budzą w niej coraz większą agresję. Łagodna i cicha Alice zaczyna żałować, że poświęciła swe ambicje na rzecz życia rodzinnego, w dodatku podejrzewa męża o romans. I wreszcie rzeczowa, świetnie zorganizowana Stella, która niespodziewanie dla siebie samej zatęskni za odrobiną romantyzmu. Wieść o ciąży Maggie wystawi tę wieloletnią przyjaźń na trudną próbę. Nagle do głosu dojdą dawne urazy, zacznie się czas rozliczeń i podsumowań...

Znajdź podobne książki Ostatnio czytane w tej kategorii

Darmowy fragment publikacji:

EST SELLERS BEST SELLERS Tytuł oryginału: Now or Never Pierwsze wydanie: MIRA Books, 2003 Redaktor prowadzący: Graz˙yna Ordęga Korekta: Barbara Syczewska-Olszewska ã 2003 by Penny Jordan ã for the Polish edition by Arlekin – Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o. Warszawa 2004, 2006 Wszystkie prawa zastrzez˙one, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B.V. Wszystkie postacie w tej ksiąz˙ce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – z˙ywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe. Znak graficzny BESTSELLERS jest zastrzez˙ony. Arlekin – Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o. 00-975 Warszawa, ul. Rakowiecka 4 Skład i łamanie: COMPTEXTÒ, Warszawa Printed in Spain by Litografia Roses, Barcelona ISBN 83-238-1741-3 ISBN 978-83-238-1741-3 ROZDZIAŁ PIERWSZY – Na pewno? A jeśli to pomyłka? – spytała nie- swoim głosem Maggie Rockford. Poczuła, z˙e Oliver mocniej zaciska jej dłoń w swojej, zwróciła więc na niego pełne niepokoju spojrzenie. Który to juz˙ raz odwiedzali tego specjalistę, podobno jednego z najlep- szych? Dawniej Maggie bez końca miotała się między nadzieją a rozpaczą i dopiero wizyty w londyńskiej klinice umocniły w niej pierwsze z tych odczuć, ale jakz˙e olbrzymim kosztem. Musiała przejść niezwykle długą i uciąz˙liwą serię testów, badań i zabiegów, a ponadto odpowiedzieć na dziesiątki pytań, które czasem wydawały jej się nawet bardziej krępujące niz˙ same zabiegi. Gdy tego ranka jechali taksówką, Oliver Sanders cały czas trzymał Maggie za rękę. – Chcę, byś wiedziała, z˙e cokolwiek się stanie, cokolwiek dzisiaj usłyszymy, to niczego nie zmieni. Kocham cię i będę cię kochał. Dla niej jednak było oczywiste, z˙e kaz˙dy werdykt, jaki usłyszą, zmieni wszystko. Wróciła spojrzeniem do lekarza. Zauwaz˙yła, z˙e 5 zmarszczył brwi i nagle zrobiło jej się zimno. Łzy zapiekły ją pod powiekami, choć przysięgła sobie, z˙e za nic w świecie się nie rozpłacze. – Ten tusz za duz˙o kosztował, z˙ebym miała się rozpłakać i zepsuć sobie makijaz˙ – powiedziała rano Oliverowi, gdy obserwował w milczeniu, jak malowa- ła rzęsy. – Przestań mi się przyglądać – z˙ądała często na początku ich związku, zakłopotana i zawstydzona. Kiedyś męskie spojrzenia nie krępowały jej ani trochę. Dan, jej były mąz˙, lubił lez˙eć w łóz˙ku i przypatrywać się, jak Maggie ubiera się i robi sobie makijaz˙. Ale wtedy było inaczej i ona była inna. Gdy spotkała Olivera, nie czuła juz˙ tamtej swobody. – Nie musisz niczego przede mną ukrywać ani udawać – przekonywał ją Oliver. – Pozwól mi się kochać, Maggie, nie uciekaj przede mną. – Nie, nie ma mowy o pomyłce – spokojny głos ją do rzeczywistości. – Wynik lekarza przywołał badania krwi nie pozostawia z˙adnych wątpliwości. Ponownie odwróciła się do Olivera. Zbladł, oczy mu się rozszerzyły. Wyraz jego twarzy utwierdził Maggie w przekonaniu, z˙e niezalez˙nie od wielkodusznych deklaracji Olivera słowa lekarza mo- gły oznaczać wyrok dla ich związku. Supeł, który od rana czuła w z˙ołądku, zacisnął się jeszcze mocniej. Doktor czekał cierpliwie. Przekazywanie podob- nych informacji stanowiło część jego pracy, miał więc w tym wprawę. Dobrze było przygotować ludzi, daw- kując wiadomość niewielkimi porcjami i nie spiesząc się. Trzeba tez˙ było dbać o dobór słów – zwłaszcza słów, które mówiły o tym, co najwaz˙niejsze. O z˙yciu. 6 – Miło mi państwu zakomunikować, z˙e się udało. Oliver pospiesznie podniósł rękę do oczu i dyskret- nie otarł łzy. To chyba ona powinna płakać w takim momencie, prawda? A jednak nie potrafiła. Cała jej przyszłość zmieniła się radykalnie. Poczucie odpowiedzialności, jakie na niej spoczęło, było zbyt duz˙e, by Maggie mogła sobie pozwolić na ulgę i łzy. – Zapewniam, z˙e nie ma mowy o pomyłce – po- wtórzył specjalista, uśmiechając się do nich. – Ser- deczne gratulacje! Jest pani w ciąz˙y. W ciąz˙y! Kosztowna terapia w końcu przyniosła efekt i Maggie nosiła pod sercem dziecko Olivera; męz˙czyzny, którego pojawienie się w jej z˙yciu uświa- domiło jej, z˙e jednak nie zdołała pogodzić się z bra- kiem potomstwa i ponownie kazało walczyć o to, z czego powoli zaczynała rezygnować. Nawet nie zauwaz˙yła, kiedy oboje zerwali się z krzeseł i padli sobie w objęcia. – Maggie, udało ci się! Wiedziałem, z˙e ci się uda! – Oliver obsypywał ją pochwałami. Poczuła znajome ukłucie w sercu. Nie chciała teraz o tym myśleć, z˙eby nie psuć sobie ani jemu tej wyjątkowej chwili, niemniej jednak przypomniała mu cicho: – To nie tylko moja zasługa. Sama, niestety, nie dałabym rady. Z˙egnając się z nimi, lekarz upomniał Maggie, by zapisała się na serię wizyt kontrolnych. Spojrzała na niego z nagłym przestrachem. – Ale to chyba nie dlatego, z˙e są jakieś powody do obaw? – zapytała. 7 – Nie, nie ma – uspokoił ją lekarz. – Zwaz˙ywszy jednak, ile trudu kosztowało panią osiągnięcie suk- cesu, zalecałbym daleko idącą ostroz˙ność. Udali się więc do rejestracji, gdzie Oliver zadbał o to, by Maggie została zapisana na wszystkie potrzeb- ne badania. – Tylko pamiętaj, co mówił lekarz – przypomniał jej, gdy skierowali się do wyjścia. – Przeciez˙ wiesz, z˙e zrobię wszystko, by twojemu dziecku nie stała się krzywda – odparła. – Mojemu? Naszemu! – poprawił ją gwałtownie. Tak, to było ich dziecko. Tyle tylko, z˙e komórka jajowa pochodziła od innej kobiety. Płodnej kobiety... jej głęboko Nie odpowiedziała. Oliver zajrzał w oczy. – Maggie, to jest nasze dziecko – powtórzył niemal z˙ałośnie. Zanim zdołała się odezwać, drzwi kliniki otworzyły się gwałtownie i do środka wpadła wyraźnie zde- nerwowana korpulentna brunetka. – Przestańcie mnie okłamywać! – krzyknęła do męz˙czyzny w białym kitlu, który wbiegł za nią. – Dob- rze wiem, co zrobiliście! Ukradliście mi dzieci! – Jej wzrok padł na Maggie, która wzdrygnęła się i instynk- townie połoz˙yła dłoń na płaskim brzuchu. Ten wymowny gest spowodował, z˙e oczy kobiety zwęziły się. Na jej policzkach pojawiły się wypieki. – Kłamcy! Mordercy! – wysyczała z nienawiścią. – Ty je dostałaś? Ty? I tak się dowiem, znajdę złodziejkę! Zszokowana Maggie odsunęła się od rozwścieczo- nej kobiety. Bezszelestnie pojawiły się dwie pielęgniar- 8 ki i dość grzecznie, lecz zdecydowanie poprowadziły histeryzującą brunetkę w głąb budynku. – Bardzo państwa przepraszam za ten incydent – powiedział męz˙czyzna w białym kitlu i pospieszył za pielęgniarkami. Rejestratorka pokręciła głową i odezwała się do Maggie i Olivera konfidencjonalnym szeptem: – To wariatka. Nie mam pojęcia, jak tu weszła, ochrona ma zakaz wpuszczania jej. Maggie czuła się dziwnie poruszona tym zdarze- niem, chociaz˙ właściwie nic szczególnego się nie stało. Czyz˙by macierzyństwo oznaczało z˙ycie w ciąg- łym lęku? Czy matka tak bardzo drz˙y o dobro dziecka, z˙e az˙ popada w przesadę, wszędzie wietrząc niebez- pieczeństwo? – Dobrze się czujesz? – zaniepokoił się Oliver, bacznie obserwując wyraz jej twarzy. – Widocznie w ciąz˙y zrobiłam się przewraz˙liwio- na. – Wzruszyła ramionami, bagatelizując sprawę. – Wiem, z˙e przesadzam i z˙e to głupie, ale z˙ałuję, iz˙ spotkaliśmy tę kobietę. Wyglądała, jakby bardzo cier- piała. Zdaję sobie sprawę z tego, z˙e nie kaz˙dy, kto tutaj przychodzi, ma tyle szczęścia, co my. Nam zresztą tez˙ by się nie udało, gdyby biologiczna matka nie oddała swojej komórki jajowej. Oczywiście nigdy nie spotkali dawczyni, to było surowo zabronione, ale przynajmniej uzyskali infor- mację, z˙e z budowy i wyglądu jest podobna do Maggie. Kiedy Oliver po raz pierwszy powiedział, z˙e chce mieć z nią dziecko, uznała to za niestosowny z˙art. 9 – Wiesz przeciez˙, z˙e nie mogę – przypomniała mu. – Powinnaś być matką. Medycyna idzie do przodu i stwarza moz˙liwości, o jakich wcześniej nikomu się nie śniło – odparł. To było ponad rok temu, a jednak wciąz˙ pamiętała, jaką radością napełniły ją te słowa. Miała wraz˙enie, z˙e Oliver odkrył głęboko skrywaną prawdę o niej samej, prawdę, która była starannie pogrzebana pod pokłada- mi bólu. Wyszli z kliniki, Oliver skinął na taksówkę i podał nazwę hotelu. Maggie poczuła przypływ energii i wła- ściwej sobie pogody ducha. Specjalnie zarezerwowała dla nich apartament w prestiz˙owym hotelu ,,Lang- ham’’, głównie z powodów sentymentalnych. To właś- nie tam spędzili z Oliverem swoją pierwszą wspólną noc... – Pamiętasz, jak tu byliśmy po raz pierwszy? – zagadnęła pół godziny później, gdy przechodzili przez foyer. Popatrzył na nią z uśmiechem. Był od niej sporo wyz˙szy, miał ponad metr osiemdziesiąt. Jej były mąz˙ był nawet jeszcze wyz˙szy... Dan miał ponadto znacz- nie ciemniejsze włosy, prawie smoliste. I oliwkową karnację, przez co stanowili kiedyś z Maggie wpadają- cą w oko parę, poniewaz˙ ona miała delikatną celtycką urodę, mlecznobiałą skórę i burzę złocistorudych lo- ków. Oliver z kolei wyglądał malowniczo, jak jakiś podróz˙nik. Miał włosy i skórę spalone słońcem, odkąd kiedyś surfował przez cały rok u wybrzez˙y Australii. Nie, nie dlatego, by cierpiał na nadmiar czasu i pienię- dzy lub do tego stopnia kochał sporty wodne, po prostu w ten sposób próbował dojść do siebie po śmierci 10 matki. Samotność, przestrzeń oceanu i szum fal zbudo- wały w nim trwały spokój i pogodę ducha. – Czy pamiętam? – powtórzył z błyskiem w oku. – Trudno, z˙ebym nie pamiętał. Pracowałem dla ciebie od kilkunastu miesięcy, ani na moment nie przestając się zastanawiać, i nagle taka okazja! Przyjez˙dz˙amy tutaj i... jak cię zdobyć, – I za moimi plecami mówisz w recepcji, z˙e to pomyłka, bo zamawiany był tylko jeden pokój. Miałeś szczęście, z˙e cię nie wylałam z roboty, kiedy weszliś- my na górę i wszystko się wydało. Przez˙ywała wtedy bardzo trudny okres. W myślach porównywała się z przyjaciółkami, którym zazdrościła stałych związków, udanego z˙ycia rodzinnego, dzieci. Zanim związała się z Oliverem, sądziła, z˙e jej to wszystko nigdy nie będzie dane. – Miałem szczęście, z˙e cię spotkałem – sprostował z przekonaniem. – Jesteś absolutnie wyjątkowa, Mag- gie. – Podniósł jej dłoń do ust i ucałował z czułością. – Niezwykła, doskonała, niezastąpiona. Idealna matka dla mojego dziecka. Przebiegły ją ciarki. Nie lubiła, gdy tak mówił, poniewaz˙ wiedziała, z˙e nikt nie jest doskonały, a juz˙ na pewno nie ona. Pamiętała doskonale, jak przedstawiła go swojej najlepszej przyjaciółce. – On cię ubóstwia – skomentowała potem Nicki. – Powinnaś uwaz˙ać, z˙ebyś go nie rozczarowa- ła – dodała ostrzegawczo. Naraz dotarło do niej, z˙e będzie musiała przeprosić przyjaciółki za to, z˙e latami ukrywała przed nimi prawdę. Z całą pewnością zasypią ją pytaniami, czemu 11 męczyła się sama, dlaczego nie pozwoliła sobie w z˙a- den sposób pomóc. A przeciez˙... – Hej, wróć do mnie – poprosił Oliver, gdy zauwa- z˙ył, z˙e Maggie błądzi myślami gdzieś daleko stąd. Weszli do apartamentu. Kiedy byli tu po raz pierw- szy, drzwi zamknęły się za nimi na wiele, wiele godzin... Bo i po co mieliby wychodzić? Łoz˙e było przepastne, w łazience czekało dwuosobowe jacuzzi, mieli zapas szampana, którym Oliver oblewał nagie ciało Maggie, by spijać go z jej skóry. Pragnęła go wtedy nieprzytomnie, ale teraz podob- ne szaleństwa przestały być najwaz˙niejsze. Na pierw- szy plan wysunęły się zupełnie inne sprawy. – Czy przyszło ci do głowy, z˙e trzeba będzie kupić dom? Taki, w którym byłby duz˙y pokój dla dziecka i ogród, i... – Wiem – zgodził się spokojnie. – Trzeba sprzedać strych. Wiedziała, z˙e uwielbiał zaprojektowane przez sie- bie dwupoziomowe mieszkanie na najwyz˙szym pięt- rze starego budynku. Ze swoim niezawodnym sma- kiem projektanta wnętrz urządził tam jasną, nowo- czesną przestrzeń, którą Maggie podziwiała, chociaz˙ sama wolałaby coś bardziej tradycyjnego. Nie mogła przywyknąć do ascetycznej, błyszczącej chromem kuchni, w której nic nie miało prawa stać na wierzchu. Jak więc gotować? W dodatku na metalu widać było kaz˙dą zaschniętą kroplę wody... I jakim cudem miała pomieścić wszystkie ubrania w oryginalnym, lecz niepraktycznym kufrze. No tak, ale Oliver nie chciał zagracać wnętrza szafami. Szczęśliwie udało się wy- gospodarować zamkniętą przestrzeń, w której Maggie 12 urządziła garderobę, tym samym rozwiązując problem przechowywania ubrań. Niestety, lśniąca metalem ku- chnia pozostawała dla niej obcym i nieprzytulnym miejscem. Z Danem mieszkała w duz˙ym, wygodnym domu, a gdy go sprzedali po rozwodzie, kupiła maleńki domek z ogródkiem. Resztę pieniędzy przeznaczyła na rozwój firmy, którą załoz˙yła jeszcze razem z męz˙em. Po kilku latach przeprowadziła się do swojego głów- nego projektanta. – Och, Maggie, najmilsza – szeptał z uczuciem Oliver, biorąc ją w ramiona i obsypując pocałunkami. Nie był tak uderzająco przystojny jak jej były mąz˙, ale promieniał nieodpartym wdziękiem, który znaczył więcej niz˙ hollywoodzka uroda. Pełne ciepła i zro- zumienia spojrzenie brązowych oczu natychmiast mó- wiło kobietom, z˙e mają przed sobą człowieka, który je autentycznie lubi i podziwia. Nie chodziło o to, z˙e za nimi szaleje lub tez˙ stawia je na piedestale. Po prostu je lubi. Ogromnie rzadka cecha. A to był zaledwie przedsmak jego zalet! Był seksowny. Czuły. Delikatny. Miał poczucie humoru. Tak doskonale odgadywał jej nastroje, jakby miał zdolności telepatyczne. I tak hojnie obdarzał ją niesłabnącym uczuciem, z˙e czasem musiała się ukrad- kiem uszczypnąć, by upewnić się, czy to nie sen. Jakaś iskra przeskoczyła między nimi, gdy po raz pierwszy wszedł do jej biura. Maggie nie była przygotowana na podobną ewentualność. Nie szukała nowego partnera, po rozpadzie małz˙eństwa czuła się wewnętrznie rozbita i głęboko nieszczęśliwa. Nie miała ochoty znowu się z kimś wiązać i ponownie 13 ryzykować, więc to nagłe odwzajemnione zaintereso- wanie wprawiło ją w popłoch. Nieznajomy powiedział, z˙e czytał bardzo pozytyw- ny artykuł o jej firmie i spytał, czy nie zatrudniłaby go jako jednego z projektantów. Zespół, którym kierowa- ła Maggie, zajmował się indywidualnym projekto- waniem wnętrz dla firm, które mogły sobie pozwolić na taki luksus. Były to zawsze wyrafinowane projekty autorskie, unikalne, o niepowtarzalnym stylu. Maggie pamiętała ten artykuł, poniewaz˙ z miłym zaskoczeniem przeczytała, z˙e posiadanie biura urzą- dzonego przez jej firmę było jednym z wyznaczników prestiz˙u. Gdy miałeś wnętrze sygnowane przez firmę Rockford, byłeś kimś! Ona sama nie była projektantką. Jej talent polegał na tym, z˙e znała się na ludziach jak mało kto. Doskona- le wiedziała, kogo zatrudnić i kto w czym się sprawdzi. Oliver przekonał ją do siebie natychmiast. Na gruncie zawodowym, oczywiście. Przełamanie jej oporów na gruncie prywatnym zajęło mu wiele miesięcy, a jeszcze więcej czasu potrzebował na nakłonienie Maggie, by przestała ukrywać ich związek. On nie bał się planować przyszłości z nią ani opowiadać jej o swojej przeszłości. Wiedziała wszyst- ko o jego dzieciństwie i smutnej młodości. Jego matka chorowała na stwardnienie rozsiane, a ojciec zostawił rodzinę, gdy Oliver skończył szesnaście lat. Od tej pory opiekował się matką troskliwie az˙ do jej śmierci. Nie miała nikogo oprócz niego. – Wolisz, z˙eby to był chłopczyk czy dziewczynka? – zamruczał jej czule do ucha. 14 – To bez znaczenia – odparła szczerze. Liczyło się tylko to, z˙e urodzi jego dziecko. Kosztowało ją to wiele wysiłku i wyrzeczeń, czuła się tak, jakby miała za sobą męczący bieg z przeszkodami. Teraz zamie- rzała cieszyć się sukcesem i nie zaprzątać sobie głowy z˙adnymi zmartwieniami. – Ja bym wolał dziewczynkę. Z˙eby była podobna do ciebie. Maggie zesztywniała i wysunęła się z jego objęć. – Chyba o czymś zapomniałeś – przypomniała mu łamiącym się głosem. – Nie moz˙e być do mnie podobna. To dziecko nie odziedziczy moich genów. Obiecywała sobie, z˙e nie będzie się tak zachowy- wać, ale to było silniejsze od niej. Sądziła, z˙e przywyk- ła do cierpienia, poniewaz˙ poznała wiele jego odcieni: śmierć rodziców, zdrada, rozwód... Jednak świado- mość, z˙e nie będzie mogła mieć dzieci, była najgorsza ze wszystkiego, poniewaz˙ to był nieodwołalny wyrok. W innych sytuacjach otwierały się jakieś furtki, były moz˙liwe kontynuacje. Rodzice zmarli, ale przeciez˙ zostawili po sobie córkę i z˙yli nadal w jej pamięci. Odszedł Dan, którego tak bardzo kochała, ale pojawił się Oliver, obdarzając ją cudownym, zdumiewającym uczuciem. – Owszem, nasze dziecko nie odziedziczy twoich genów – zgodził się Oliver z właściwą mu łagodnoś- cią – ale dostanie od ciebie matczyną miłość, a to waz˙niejsze niz˙ geny. Upodobni się do ciebie dzięki miłości. ,,Nasze dziecko’’... Na sam dźwięk tych słów ogar- nęła ją błogość i poczucie niewysłowionej tęsknoty. – Rozumiem, z˙e teraz pora, z˙ebyś oficjalnie po- 15 wiadomiła Ligę Kobiet – zauwaz˙ył, robiąc komiczną minę. – Prosiłam, byś tak nie mówił – zaprotestowała, ale sama nie potrafiła się powstrzymać od uśmiechu. – Co w tym zabawnego, z˙e nasza czwórka przyjaźni się od czasów szkolnych? To cudowne, bo wciąz˙ moz˙emy na sobie polegać. – I oczywiście istota tak przyziemna jak męz˙czyz- na nie jest w stanie pojąć tego, co was łączy – dodał. – Nigdy nic takiego nie powiedziałam. – Nie musiałaś – przekomarzał się. Westchnęła. – Będą wściekłe, z˙e nic im nie powiedziałam, a juz˙ najbardziej Nicki. Gdy zaszła w ciąz˙ę, wiedziałam o tym wcześniej niz˙ jej mąz˙. W dodatku wciąz˙ mi jeszcze nie wybaczyły, z˙e tak długo ukrywałam zwią- zek z tobą. – No tak, a zatem, jak tylko wrócimy do domu, zawiśniesz na słuchawce – podsumował z uśmiechem. Pokręciła głową, a złotorude loki zatańczyły wokół jej twarzy. – Nie. Jesteśmy umówione na piątek, więc powiem im osobiście. Wiedziała, z˙e na nią nakrzyczą, zbulwersowane jej przesadną dyskrecją. Jednak wiedziała tez˙, z˙e potem będzie się pławić w ich zachwycie i radosnym niedo- wierzaniu. Nigdy tego nie mówiła, ale w głębi serca zazdrościła im, gdy kolejno rodziły dzieci. Milczała, bo nie chciała robić im przykrości, milczała tez˙ ze względu na Dana... W końcu przyjaciółki doszły do wniosku, z˙e Maggie po prostu nie planuje potomstwa, a ona wolała nie wyprowadzać ich z błędu. 16 Widać nawet najbliz˙si przyjaciele nie mówią sobie wszystkiego, pomyślała. – Coś nie tak? Byli juz˙ po kolacji i powoli szykowali się do spania. Maggie czuła się zmęczona. Nie wiedziała, czy to z powodu ciąz˙y, czy moz˙e... – Mam tylko nadzieję, z˙e dobrze robimy – powie- działa cicho. – Oczywiście, z˙e tak! – zareagował z˙ywiołowo. – Czym tu się martwić? Popatrzyła na niego uwaz˙nie. – Dobrze wiesz czym. Mam pięćdziesiąt dwa lata. Jestem po menopauzie i gdyby nie zdobycze współ- czesnej medycyny, nie byłabym w stanie urodzić ci dziecka. Jesteś młody i zapewne spotkasz jeszcze dziesiątki młodych, zdrowych kobiet. – Przestań, proszę! I co z tego, z˙e jest między nami róz˙nica wieku i z˙e wcześnie przeszłaś meno- pauzę? To drobiazg, zwaz˙ywszy, jak silne jest nasze uczucie. Odwróciła wzrok. Tyle razy juz˙ dyskutowali na ten temat... To prawda, nie czuła na barkach brzemienia wieku, a co więcej, rzeczywiście wyglądała bardzo młodo. Gdy się spotkali, Oliver był przekonany, z˙e Maggie nie ma więcej niz˙ trzydzieści pięć lat, chociaz˙ naprawdę miała o dziesięć lat więcej. Ona z kolei uwierzyła mu, gdy powiedział, z˙e sam zbliz˙a się do czterdziestki. Pomyślała wtedy, z˙e sześć lat róz˙nicy to jeszcze z˙adna tragedia, mało istotny szczegół. Nie przyszło jej do głowy, z˙e Oliver nie przyznał się do swego wieku, z˙eby dodać sobie powagi w jej oczach. 17 Potem okazało się, z˙e jest od niej młodszy o całe szesnaście lat! Gdyby o tym wiedziała, nigdy nie pozwoliłaby na rozkwit tego uczucia. Prawda wyszła na jaw zbyt późno. – Ile? Ile? – dopytywała się z niedowierzaniem Nicki, gdy Maggie w końcu wyznała przyjaciółkom, z˙e związała się z młodszym od siebie męz˙czyzną. Uczyniła to wyłącznie ze względu na jego usilne prośby. Musiała jednak przyznać, z˙e gdy przyjaciółki otrzą- snęły się z początkowego szoku, entuzjastycznie po- parły ich związek i nie pozwoliły Maggie zwątpić w szczerość uczuć Olivera. Oczywiście pozwalały sobie na przyjacielskie z˙ar- ty, podpytując, czy to prawda, co mówi się o związ- kach starszych pań z młodymi chłopcami. Z udawaną pruderią sznurowała wtedy usta, odmawiając odpo- wiedzi. Nie musiała nic mówić. – Maggie, od ciebie dosłownie bije blask – stwier- dziła Nicki, wcale nie kryjąc zazdrości. – Juz˙ mi tak nie z˙ałuj, z tobą było to samo, gdy na horyzoncie pojawił się Kit – przypomniała jej. Nagle z całego serca zatęskniła za przyjaciółkami. Od lat widywała się z Nicki, Alice i Stellą regularnie raz w miesiącu. Szły razem na kolację, wypijały butelkę wina i dzieliły się radościami, smutkami, obawami i planami na przyszłość. Te spotkania miały tak uświęconą tradycję, z˙e jedynie poród był uznawa- ny za wystarczający powód do odwołania ,,sabatu’’. To tez˙ była nazwa wymyślona przez Olivera. Cza- sem nazywał je Ligą Kobiet, a czasem mówił, z˙e to 18 prawdziwy sabat czarownic, bo cztery przyjaciółki mają specjalną moc. A Maggie – jego mądra, niezrów- nana, zdumiewająca Maggie – jest największą czarow- nicą z całej czwórki. Wiedziała, z˙e dziewczyny zawsze zrozumieją wszystko. Zrozumieją więc, gdy im opowie o szoku, jaki przez˙yła, gdy mając czterdziestkę usłyszała od lekarza, z˙e jej problemy ze zdrowiem to nic innego jak przedwczesna menopauza. Nie spodziewała się tego. Matka natura znienacka zatrzasnęła przed nią pewne drzwi. Do tego stopnia nie potrafiła sobie emocjonalnie poradzić z tą sytuacją, z˙e nikomu się nie zwierzyła. Nie czuła się na siłach, by komukolwiek o tym opowiadać. Dopiero teraz, gdy wygrała, gdy dzięki Oliverowi udało się cudem przechytrzyć los, mogła wyjawić całą prawdę. Macierzyństwo... Gdy rozwiodła się z Danem, pró- bowała samą siebie przekonać, z˙e widać nie było jej pisane zostać matką. Nawet w to uwierzyła. A takz˙e zaakceptowała. Przynajmniej tak jej się wydawało. A potem pojawił się Oliver i nagle stało się jasne, z˙e okłamywała samą siebie, poniewaz˙ pragnienie posia- dania dziecka odezwało się w niej z ogromną siłą. Wpadła w jeszcze większą rozpacz, wyrzucając sobie lekkomyślność. Dlaczego doceniła uroki i znaczenie macierzyństwa dopiero wtedy, gdy było juz˙ na to za późno? A wtedy Oliver przekonał ją do podjęcia starań w tym kierunku... Przyglądał jej się w milczeniu. Dlaczego wciąz˙ nie chciała przyjąć do wiadomości faktu, z˙e róz˙nica wieku między nimi nie stanowi dla niego najmniejszego 19 problemu? I z˙e kochał ją właśnie taką, jaka była, i nie zamieniłby jej na z˙adną inną? Maggie pozostała młoda duchem, promieniała ener- gią i radością z˙ycia, poruszała się z lekkością i wdzię- kiem. I miała ten jakz˙e rzadki typ urody, której nie niszczy upływ czasu, poniewaz˙ jej piękno wypływa z wnętrza. Zawsze lubił kobiety starsze od siebie. Czuł się przy nich dobrze i bezpiecznie, poniewaz˙ były emocjonal- nie dojrzałe, wiedziały, czego chcą, rozumiały z˙ycie. Maggie była najwspanialsza ze wszystkich kobiet, jakie poznał. Przez długi czas zabiegał o to, by zechciała się z nim związać, a gdy to się udało, nie posiadał się z dumy, z˙e tak niezwykła kobieta wybrała właśnie jego. Nie miał tez˙ wątpliwości, z˙e będzie równie wspaniałą matką jak partnerką. Uwielbiał dzieci. I co z tego, z˙e Maggie prze- kroczyła pięćdziesiątkę? Specjaliści w klinice potwier- dzili jego opinię. Maggie cieszyła się znakomitym zdrowiem, miała więc szanse zajść w ciąz˙ę, donosić ją i urodzić zdrowe dziecko. – Proszę, nie rozmawiajmy znów o twoim wieku. Nie mów, z˙e te lata nas dzielą. Niech nic nas nie dzieli. – Mam tyle lat, z˙e mogłabym być twoją matką, a nie matką twojego dziecka! Trudno mi o tym zapomnieć. – A ja mam tyle lat, z˙e z pewnością wiem, co robię. Kocham cię. Jesteś miłością mojego z˙ycia – wyszep- tał, ujmując jej twarz w dłonie. Pocałował ją z taką czułością, z˙e serce ścisnęło jej się ze wzruszenia. Kochała Dana całym sercem, sza- leńczo i namiętnie – moz˙e nawet nazbyt szaleńczo 20 i namiętnie – ale dopiero Oliver nauczył ją, czym jest bezinteresowne obdarowywanie innych. I z˙e istnieje nie tylko siła uczucia, ale i głębia. A gdy otoczyła ich ciemność i Oliver przyciągnął Maggie do siebie, dzielące ich lata przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. ROZDZIAŁ DRUGI – Alice, tu Nicki. Dzwonię, z˙eby się upewnić, czy jutro będziesz. Alice Palmer policzkiem przycisnęła słuchawkę do ramienia i w ostatniej chwili odebrała starszemu wnu- kowi zabawkę, którą próbował wsadzić w oko młod- szemu bratu. – Tak, oczywiście. Chcesz, z˙ebym zadzwoniła do Stelli? – Gdybyś mogła... – No pewnie. Rozumiem, z˙e z Maggie juz˙ roz- mawiałaś? – Taak – odparła jakby z ociąganiem Nicki Young. Dziwna nuta w jej głosie zaalarmowała Alice. Wszystkie rozumiały, z˙e Maggie i Nicki łączy wyjąt- kowa przyjaźń. Nicki wiedziałaby pierwsza, gdyby coś się działo... – Coś nie tak? – spytała z niepokojem. – Między nią a Oliverem wszystko w porządku? – Tak, nadal mają nieuleczalnego fioła na swoim punkcie. Alice roześmiała się. 22 – Gdyby inna kobieta w jej wieku tak się za- chowywała, to byłoby z˙enujące, a jej wszystko ucho- dzi płazem! Stella powiedziała niedawno, z˙e w porów- naniu z Maggie czuje się staro, bo Maggie wszystko wypada i jeszcze dodaje uroku, zupełnie jak młodej dziewczynie. – No cóz˙, wystarczy parę takich drobiazgów, jak odpowiednie geny, idealna figura, bez względu na to, co jesz, i regularny seks z fantastycznym facetem... – wyliczała Nicki. – Trzeba przyznać, z˙e ona zawsze wyglądała bardzo młodo. – No, ty tez˙ nie jesteś pokrzywdzona pod tym względem – skwitowała Alice i westchnęła z z˙alem: – A ja nabyłam piętnaście kilo nadwagi i Zoe w ogóle mi nie wierzy, gdy mówię, z˙e kiedyś miałam talię jak osa. Wiesz, co mi powiedziała? Z˙e razem z linią musiałam stracić pamięć! – Kiedy tobie właśnie do twarzy z tym, z˙e jesteś puszysta – przekonywała Nicki. – Wyglądasz bar- dziej... – Babciowato? – weszła jej w słowo Alice. Nicki zachichotała, lecz szybko spowaz˙niała. – Maggie szykuje się, z˙eby nam coś powiedzieć. Nie mam pojęcia, co to jest, ale chyba coś wielkiego. Była bardzo podekscytowana. Alice słyszała, z˙e na razie to Nicki jest podekscyto- wana, a to dawało wiele do myślenia. Nicki była zawsze najbardziej opanowana z ich czwórki, podczas gdy Maggie najbardziej z˙ywiołowa. – Moz˙e planują się pobrać – podsunęła z nadzieją w głosie. – Moz˙e. Naprawdę nie wiem. Powiedziała, z˙e i tak 23 nic z niej nie wyduszę, dopóki się wszystkie nie spotkamy. Aha, zarezerwowałam stolik w tej najnow- szej restauracji w centrum. – Tam, gdzie był sklep rybny? Wiesz, swoją drogą to okropne. Odkąd zbudowali tyle supermar- ketów, zaczęły znikać wszystkie inne sklepy. Zo- bacz, w centrum są juz˙ tylko kawiarnie, restauracje i kluby. – Ja akurat nie mogę narzekać, bo moja firma na tym korzysta. Oczywiście więcej pracy oznacza wię- cej obowiązków i stresów. Muszę zatrudnić jeszcze kogoś do pomocy. – Podziwiam cię! Jak ty to robisz? Dajesz sobie świetnie radę jako właścicielka firmy, mama dziewię- ciolatka i z˙ona. A, właśnie! Stuart wspomniał, z˙e spotkał Kita w klubie golfowym. Podobno Laura rzuca pracę i przeprowadza się do was. Przez chwilę w słuchawce panowało milczenie. – Proszę, nie zaczynajmy teraz tego tematu – po- prosiła z westchnieniem Nicki. – Kiedy się jutro spotkamy, wreszcie będę mogła się wygadać. Juz˙ nie mogę się doczekać. Słuchaj, muszę kończyć, za kwad- rans odbieram Joeya ze szkoły. – To leć. Zobaczymy się jutro. Alice odłoz˙yła słuchawkę i ze współczuciem poki- wała głową. Laura byłą córką Kita z pierwszego małz˙eństwa. Gdy Nicki i Kit pobrali się przed dziesię- cioma laty, Laura była zbuntowaną szesnastolatką, która na wszystkie sposoby okazywała niezadowole- nie z powtórnego oz˙enku ojca. Wszystkie wysiłki Nicki, by pozyskać sympatię pasierbicy, spełzły, nie- stety, na niczym. 24 – Babciu, daj ciastko! – Mówi się ,,proszę’’ – automatycznie poprawiła George’a i poszła po ciastka, które upiekła specjalnie dla wnuków. Gdy patrzyła na George’a i młodszego Williama, natychmiast stawali jej przed oczami właśni synowie bliźniacy. Synkowie Zoe byli bardzo podobni do swoich wujków, więc Alice przepadała za nimi w dwójnasób. Jednakz˙e po spędzeniu z nimi całego dnia padała ze zmęczenia i z ulgą przekazywała opiekę nad maluchami ich matce. Na myśl o Zoe zmarszczyła brwi. Nie miała pojęcia, co córka powie na jej plany. A Stuart? Jemu nie spodobają się na pewno. Nigdy nie pod- sycał w niej dąz˙enia do samodzielności i niezalez˙- ności. Pewnie jej nie zrozumie, a juz˙ z całą pewnoś- cią nie poprze! Alice czuła, z˙e musi wykazać się silną wolą i uporem, nie bacząc na reakcję rodziny. Na szczęście miała przyjaciółki, na które zawsze mogła liczyć. Przez te wszystkie lata niezłomnie wspierały się nawzajem. One na pewno dodadzą jej otuchy. Juz˙ nie mogła się doczekać, kiedy im wszyst- ko opowie... Zaniosła wnukom ciastka i zadzwoniła do Stelli Wilson. – Cześć, tu Alice. Moz˙e chcesz, z˙ebym jutro wpad- ła po ciebie i zabrała cię na nasze spotkanie? – Byłabym ci wdzięczna. Nie wiem, czy potem będziemy razem wracały, bo chciałabym dotrzeć do domu w miarę wcześnie. Hughie ma przerwę w wy- kładach i przyjez˙dz˙a na parę dni. Oczywiście nie łudzę się, z˙e to za nami tak się stęsknił. Na pew- 25 no chce się zobaczyć z Julie, ale i my na tym skorzys- tamy. Alice pomyślała, z˙e energiczny głos Stelli idealnie oddaje jej osobowość. Z˙adnych sentymentów i emocji. Stella była rzeczowa, praktyczna az˙ do bólu i doskona- le zorganizowana. Nigdy nie traciła czasu ani energii na nieproduktywne narzekanie, problem utraty młodo- ści zdawał się nie spędzać jej snu z powiek. Ona chyba w ogóle niczym się nie zamartwia, uznała z lekką zazdrością Alice. Stella albo rozwiązywała problem, albo – jeśli był nierozwiązywalny – akceptowała istniejący stan rzeczy i skupiała się tylko na tym, co mogła zmienić. Gdy miały po kilkanaście lat, Stella znajdowała się w cieniu trzech pozostałych dziewcząt, nie do- równując im pod względem urody, wdzięku i poczucia humoru. Niezbyt lubiła się bawić, w ogóle nie lubiła flirtować, potrafiła zmrozić potencjalnych adoratorów jednym spojrzeniem, co nie przysparzało jej popu- larności. Gdy jednak stały się dojrzałymi kobietami, Stella wysunęła się zdecydowanie na pierwszy plan. Jej trzeźwy ogląd rzeczywistości, nieubłagany pra- gmatyzm oraz ogromna skuteczność działania spo- wodowały, z˙e rozmaite organizacje, stowarzyszenia i fundacje zabiegały o jej członkostwo w swoich prezydiach. Wiadomo było, z˙e Stella trafnie oceni, czy dana sprawa jest do przeforsowania, a jeśli tak, to doprowadzi wszystko do pomyślnego finału. Jako przyjaciółka była wprost niezwykle lojalna. Zawsze moz˙na było liczyć na jej pomoc, na wywaz˙oną radę i szczerą opinię. Pod tym względem nie miała sobie równych. 26 – Nie mam nic przeciwko Julie, to świetna dziew- czyna – oznajmiła z przekonaniem. – Ale ona jeszcze chodzi do szkoły, a Hughie ma raptem dziewiętnaście lat i ledwo zaczął studia. Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebują, to długotrwały związek. Doskonale pamię- tam, jakie miałaś problemy, gdy Zoe uparła się wyjść za Iana i zagroziła, z˙e rzuci studia, jeśli nie pozwolicie na ślub. Alice powstrzymała się od komentarza, bo wie- działa, z˙e przyjaciółka nie chciała zrobić jej przykro- ści. Delikatność i takt nie były najmocniejszymi stro- nami Stelli, ale w końcu któz˙ z nas jest wolny od wad. – Zoe ma więcej szczęścia niz˙ rozumu – ciągnęła Stella. – Nie poradziłaby sobie, gdyby nie miała takiej matki jak ty. A właśnie, co obecnie porabiają twoi bliźniacy? – Z tego, co nam wiadomo, wciąz˙ są w Ameryce Południowej – odparła z ulgą Alice, poniewaz˙ roz- mowa o synach była dla niej mniej stresująca niz˙ rozmowa o córce. – Stuart zaczął narzekać, z˙e nie wiadomo, co będzie nas więcej kosztować. Czy kilka lat ich studiów, czy jeden rok wakacji. Tak między nami mówiąc, podejrzewam, z˙e on jest po prostu zazdrosny. W naszych czasach ludzie nie przedłuz˙ali sobie młodości, nie planowali ostatnich długich waka- cji, zanim wpadną w kierat codziennych zajęć. Stuart poszedł do pracy od razu po zdobyciu dyplomu. Dwa lata później był ślub, po roku przyszła na świat córka, potem bliźniacy... Takie zwyczajne dorosłe z˙ycie, wypełnione obowiązkami. – Wiem, o czym mówisz. Richard tez˙ kręci nosem, 27 z˙e Hughie ma łatwiej. Jest zazdrosny, ale chyba o coś innego. O to, z˙e Hughie jest młody i ma całe z˙ycie przed sobą, a my juz˙ powoli schodzimy ze sceny. No bo jakie my moz˙emy mieć perspektywy? W najlep- szym przypadku czeka nas wcześniejsza emerytura, w najgorszym przedterminowe zwolnienie. Alice skrzywiła się w duchu, bo wolała postrzegać przyszłość w jasnych barwach, tymczasem Stella ze swadą perorowała dalej: – Chyba z˙e jest się kimś takim jak Maggie i nie zwraca się uwagi na konwenanse. Richarda wcale nie zdziwił jej związek z młodszym męz˙czyzną. Po- wiedział nawet, z˙e ona zawsze burzyła zastany po- rządek i wyprzedzała nadchodzące zmiany. Określił ją jako urodzoną buntowniczkę, a ja po namyśle przyznałam mu rację. Pamiętasz, jak Maggie ciągle nas szokowała, jak jej zazdrościłyśmy, z˙e jest taka odwaz˙na i nowoczesna? – Owszem – zgodziła się Alice – ale nie wiem, czy ostatecznie tak dobrze na tym wyszła. Nigdy bym nie przypuszczała, z˙e Dan się z nią rozwiedzie. Wydawali się dla siebie wprost stworzeni. – Nicki wyrwało się kiedyś, z˙e nalez˙ało się tego spodziewać. Na ogół to ona pierwsza staje w obronie Maggie, a w tym jednym przypadku pozwoliła sobie na złośliwość. Nie zapominaj, z˙e najpierw to Nicki chodziła z Danem i sporo o nim wie. Otóz˙ podobno Dan przepada za dziećmi. Maggie z kolei nigdy nie wspominała nic na ten temat. Kiedy próbowałam coś z niej wyciągnąć, odpowiedziała, z˙e ich dzieckiem jest firma. Dan musiał się czuć zawiedziony i dlatego odszedł – podsumowała Stella. 28 – Tak, ale wszystko dobrze się skończyło, bo po- jawił się Oliver – pospiesznie przypomniała Alice, która zawsze wolała mówić o rzeczach przyjem- nych. – Na początku trochę się o nich martwiłam, wiesz, ta róz˙nica wieku... Wystarczy jednak na nich popatrzeć, by wiedzieć, z˙e to prawdziwa miłość. – Jesteś nieuleczalną romantyczką – zaśmiała się Stella. Alice zamilkła. Czy to dlatego, z˙e była najmłod- sza, miały tendencję do traktowania jej nieco protek- cjonalnie? A moz˙e dlatego, z˙e one poszły na studia, a ona nie? Zdobyły wiedzę i doświadczenie, które jej – zamkniętej w domu z trójką dzieci – były zupełnie obce. Istniała subtelna granica między zrozumieniem a pobłaz˙liwością i jej przyjaciółki czasami tę granicę przekraczały. A moz˙e Alice była po prostu trochę zakompleksiona i przewraz˙liwiona? – Myślisz, z˙e zgodzę się zmarnować kilka lat wspólnego z˙ycia, bo ty pragniesz zdobyć dyplom, który nigdy do niczego nie będzie ci potrzebny? – przekonywał ją przed laty Stuart. – Kocham cię i nie chcę dłuz˙ej czekać. Znajdę dla ciebie lepszy sposób spędzania czasu niz˙ siedzenie w bibliotece... – dodał tym swoim nieodparcie seksownym głosem. Stuart rzeczywiście emanował seksem, a dzie- więtnastoletnia Alice, która stała się obiektem jego płomiennej z˙ądzy, natychmiast straciła dla niego głowę. Szalał za nią, a temu z˙adna kobieta się nie oprze... Teraz, gdy miała prawie pięćdziesiąt jeden lat, powoli zaczynała odnosić wraz˙enie, z˙e Stuart jest nie tyle namiętnym kochankiem, co despotą i egoistą. 29 Zaczynała? A moz˙e ta myśl tliła się w niej juz˙ od dawna, zawsze jednak była spychana z powrotem w podświadomość? Równiez˙ i tym razem Alice po- czuła wyrzuty sumienia i pospiesznie przywołała się do porządku. Przeciez˙ Stuart był oddanym męz˙em i ojcem, cięz˙ko pracował na utrzymanie rodziny, podróz˙ując po całym świecie, podczas gdy ona mogła siedzieć sobie wygodnie w domu... – Ach, czekaj! – Oprzytomniała nagle. – Nicki wspomniała, z˙e Maggie ma nam coś do powiedzenia. Czyz˙by zamierzała wyjść za Olivera? – Mam nadzieję, z˙e nie – zgasiła jej entuzjazm Stella. – Teraz jeszcze robią do siebie słodkie oczy i z˙yć bez siebie nie mogą, ale to długo nie potrwa, bądźmy realistkami. Oczywiście w gazetach znaj- dziesz pełno artykułów o tym, z˙e obecne pokolenie pięćdziesięciolatków wciąz˙ czuje się młodo i w peł- ni korzysta z uroków z˙ycia, podczas gdy nasi przod- kowie w tym wieku potulnie ustępowali miejsca młodszym. Uwaz˙am, z˙e nasze pokolenie buduje wo- kół siebie jakiś mit, dalece odbiegający od rzeczy- wistości. W opinii Alice obraz nakreślony przez Stellę był zbyt jednostronny, więc pozwoliła sobie zauwaz˙yć: – Kiedy my naprawdę zdołaliśmy obalić róz˙ne bariery i uprzedzenia. Teraz juz˙ nie będzie moz˙na tak łatwo wypchnąć kogoś z głównego nurtu pod pozorem przekroczenia pewnego wieku. Nikt nie powie, z˙e nam nie wypada robić tego czy owego, z˙e na coś jest juz˙ za późno. – W porządku, ale nie ma sensu się oszukiwać i udawać, z˙e czas się nas nie ima. Oliver jest młodszy 30 od Maggie o kilkanaście lat i to się wkrótce na niej zemści. Niestety. – I jak tam moje dwa aniołki? Alice patrzyła, jak Zoe przyklęka na dywanie, z˙eby uścisnąć dzieci. – Wiesz co, jutro dam radę odebrać ich dopiero po ósmej – rzuciła Zoe gdzieś w przestrzeń, unikając wzroku matki. – Po pracy idziemy z dziewczynami do winiarni. Gdybyś mogła ich pod wieczór wykąpać, byłoby świetnie, bo od razu po powrocie połoz˙yłabym ich spać. Przynajmniej się nie nudzisz, kiedy nie ma taty. Ja tez˙ nie lubię siedzieć sama w domu... – Kiedy ja jutro nie mogę – przerwała córce Alice. – No wiesz! Nie zrobisz mi tego! Juz˙ za późno, z˙eby to odwołać, to by było bardzo nieprofesjonalne zachowanie. Przeciez˙ nie wybieram się na plotki, to powaz˙ne spotkanie, a ja muszę nawiązywać kontakty, jeśli chcę zrobić karierę. Zoe ciągle powtarzała, z˙e nie moz˙e cały czas siedzieć z dwójką dzieci w domu, bo w końcu oszaleje. Ostatecznie nie po to studiowała, z˙eby to teraz zaprze- paścić i zamienić się w kurę domową. Jak wiadomo, wszystkie gospodynie domowe z czasem głupieją... Alice, która nie miała wyz˙szego wykształcenia, a więc nie miała tez˙ czego zaprzepaszczać, potulnie zajmo- wała się wnukami, by Zoe mogła pracować na pół etatu w lokalnym biurze nieruchomości. Zarabiała tam nie- wiele, ale mogłaby pracować i za darmo, poniewaz˙ jej mąz˙ świetnie sobie radził jako doradca inwestycyjny klientów duz˙ej sieci bankowej. – Ja naprawdę rozumiem, z˙e to bardzo waz˙ne 31 – powiedziała Alice ugodowym tonem. – Chyba jed- nak nic by się nie stało, gdyby chociaz˙ ten jeden raz Ian zajął się chłopcami. W końcu to jego dzieci. – Jasne, jak zwykle czepiasz się Iana! Zoe az˙ dostała wypieków ze złości i Alice wiedziała juz˙, z˙e nie ma szans na polubowne załatwienie sprawy. – Nie cierpisz go. Nie moz˙esz przeboleć, z˙e za niego wyszłam i z˙e on mnie wspiera i rozumie. Ma rację, zawsze faworyzowałaś bliźniaków, mnie niemal nie zauwaz˙ałaś. A teraz mam kogoś, kto stawia moje potrzeby na pierwszym miejscu. – Zoe, to wszystko nie tak... Owszem, nie przepadała za Ianem, ale z zupełnie innego powodu. Podejrzewała, z˙e zięć wcale nie wspierał Zoe, tylko manipulował nią, zręcznie wyko- rzystując jej słabości i kompleksy. – A tak w ogóle, to niby czemu nie moz˙esz z nimi posiedzieć? – Zoe zmierzyła matkę podejrzliwym spojrzeniem. – Przeciez˙ tata jest w delegacji... – Jutro wypada moje regularne spotkanie z Maggie i resztą paczki. – No tak, mogłam się domyślić! – Ładną twarz Zoe oszpecił grymas gniewu. – Maggie i reszta paczki – powtórzyła z ironią. – Oczywiście one są dla ciebie waz˙niejsze niz˙ William i George. Alice oniemiała. Nie spodziewała się takiego ataku i takiej niesprawiedliwości. – Jak moz˙esz tak mówić? – zaczęła, ale córka nie zamierzała jej słuchać. – Skoro wolisz swoje cacane przyjaciółeczki od to trudno! – ucięła gniewnie, własnych wnuków, złapała dzieci za ręce i juz˙ jej nie było. 32 Alice westchnęła cięz˙ko. Zawsze to samo – wie- czne nieporozumienia i oskarz˙enia w miejsce miło- ści i zgody. Czy naprawdę ona była wszystkiemu winna? A jeśli w pretensjach Zoe kryło się ziarno prawdy? – Córki czasami bywają zazdrosne i walczą z mat- kami – próbowała ją kiedyś pocieszyć Nicki, ale Maggie pokręciła głową: – Nie. Ona chyba nadal czuje urazę do braci, a ciebie obwinia za to, z˙e w ogóle pojawili się na świecie i zepchnęli ją na dalszy plan. – A trzeba tez˙ pamiętać, z˙e matki zazwyczaj wię- cej wymagają od córek – dodała trzeźwo Stella. – Jes- teś wobec nie bardziej stanowcza niz˙ wobec chłop- ców. Zdaniem Alice najbliz˙sza prawdy była Maggie. Zoe miała sześć lat, gdy urodzili się bliźniacy – śliczni, zdrowi, o bardzo silnych płucach. Zoe nagle przestała być oczkiem w głowie rodziców. Alice sama była uwielbianą jedynaczką, totez˙ rzeczywiście czuła się trochę winna wobec córki, której odebrała ten przy- wilej. W dodatku Zoe miała ogromny temperament i była bardzo z˙ywiołowa, mogła więc czuć pewien niedosyt i uwaz˙ać, z˙e łagodna i ugodowa matka nie zaspokaja jej potrzeb emocjonalnych. W rezultacie związała się z pierwszym męz˙czyzną, który wydawał się te potrze- by zaspokajać. – Mamooo, a kiedy wrócimy do domu, to Laura juz˙ tam będzie? Nicki uwaz˙nie popatrzyła na synka. Joey nie kwapił 33 się z wsiadaniem do samochodu, chociaz˙ trzymała przed nim otwarte drzwi. Ze spuszczoną głową czub- kiem tenisówki rysował coś w kurzu. Wyglądał jak miniaturowa kopia swego ojca. Takie same złociste włosy, takie same orzechowe oczy. Ilekroć na niego patrzyła, jej serce natychmiast wzbie- rało miłością. Niestety, ostatnio wzbierało równiez˙ poczuciem winy. – Moz˙e będzie – odparła, starając się, by jej głos zabrzmiał swobodnie. – W końcu to córka tatusia i ma prawo u nas mieszkać. – Jest juz˙ stara i nie lubię jej. I się czepia – powie- dział Joey z nieodpartą logiką dziewięciolatka. – Niech sobie mieszka u siebie. Dlaczego woli miesz- kać z nami? Nicki westchnęła. Sprawa, z którą nawet dorośli nie potrafili sobie poradzić, była zbyt skomplikowana, z˙eby wytłuma- czyć ją dziecku. W dodatku Nicki nie mogła przyznać równie otwarcie jak Joey, z˙e tez˙ nie podoba jej się pomysł Laury. Perspektywa zamieszkania z pasierbicą przyprawiała ją o ból głowy. Na samym początku, ledwie zaczęła umawiać się z Kitem na pierwsze randki, wychodziła z siebie, z˙eby okazać Laurze jak najwięcej serca i zrozumienia. Nie robiła tego po to, by przypodobać się kochanemu męz˙czyźnie. Po prostu szczerze współczuła dziew- czynie, która najpierw przez˙yła długą chorobę matki, a potem jej śmierć. Dlatego tez˙ Nicki odnosiła się do Laury niezwykle z˙yczliwie i na wszelkie sposoby dawała do zrozumienia, z˙e nie zamierza zajmować miejsca jej matki. Najpierw stosunki między nimi były 34 dobre, ale od pewnego momentu w Laurę jakby diabeł wstąpił. Wysiłki Nicki nie przynosiły z˙adnych rezul- tatów, nawet zdawały się pogarszać juz˙ i tak trudną sytuację. W końcu Nicki zerwała z Kitem dla dobra całej trójki. To był jeden z gorszych okresów w jej z˙yciu. Nie uwierzyłaby, gdyby ktoś wtedy powiedział, z˙e mimo wszystko Kit zostanie jej męz˙em, a nawet będą mieli cudownego synka. A jednak tak się stało. Kit nie zaakceptował rozstania, oświadczył się i przeko- nał Nicki, z˙e jego córka z czasem przyzwyczai się do nowej sytuacji. Nie minęły nawet cztery miesiące od ślubu, gdy Laura oświadczyła, z˙e wyprowadza się do swojej chrzestnej. Kit niechętnie przystał na takie rozwiąza- nie, wielokrotnie powtarzając, z˙e córka w kaz˙dej chwili moz˙e do nich wrócić. Laura wróciła na krótko po ukończeniu szkoły średniej i spędziła z nimi ostatnie wakacje przed podjęciem studiów. Nicki ponownie dołoz˙yła wszel- kich starań, by zaprzeczyć stereotypowi złej macochy, ale nie przyniosło to poz˙ądanego efektu, wręcz prze- ciwnie, jej z˙yczliwość zdawała się tylko podsycać niechęć pasierbicy. Gdy Laura w końcu wyjechała, Nicki odetchnęła z ulgą. Nagle po siedmiu latach samodzielnego z˙ycia Lau- ra oznajmiła, z˙e wraca. Tak po prostu. Tym razem Nicki nie czuła się na siłach, by stawić czoło zaistniałej sytuacji. – Ale dlaczego ona ma z nami mieszkać? – pytała z gniewem, chodząc w tę i z powrotem po kuchni, gdy tymczasem Kit w milczeniu wodził za nią wzrokiem. – 35 To nawet nie jest jej dom! Wasz rodzinny dom został sprzedany, a pieniądze zainwestowane z myślą o przy- szłości Laury. Ten dom kupiliśmy razem, ona nie ma z nim nic wspólnego. Taktownie powstrzymała się od przypomnienia, z˙e to ona pokryła lwią część kosztów i spłaciła kredyt. – Poniewaz˙ jesteśmy jej rodziną. – Nie, nie jesteśmy. Ty jesteś. Mnie nienawidzi, a Joeya nawet nie uwaz˙a za swojego brata. I powiem ci, z˙e właśnie dlatego sprowadza się do nas. Chce cię odzyskać, mieć tylko dla siebie. Przyjez˙dz˙a, by nas skłócić i... – Przesada – zaprotestował Kit. – Jesteś przewraz˙- liwiona. – Ja jestem przewraz˙liwiona? – powtórzyła z gry- zącą ironią. – A moz˙e to ty jesteś ślepy czy raczej zaślepiony miłością do córki? Dlaczego zawsze jej bronisz, zwalasz całą winę na mnie i naszego syna? Nie widzisz, jak Joey reaguje na samą myśl o jej przyjeździe? Nie wiesz, jak ona go traktuje? A to jego powinieneś chronić, bo jest jeszcze dzieckiem, pod- czas gdy ona juz˙ dawno dorosła. Dlaczego nie moz˙e nadal mieszkać sama? Powiedziała ci w ogóle, czemu wyprowadza się z Londynu? Kit nie odpowiedział i Nicki zrozumiała, z˙e jej mąz˙ zadowolił się ogólnikowymi wyjaśnieniami córki. Po- dobno Laura wręczyła w pracy wymówienie, zrezyg- nowała z dalszego wynajmowania mieszkania i uzna- ła, z˙e potrzebuje czasu, by się zastanowić, co dalej ze sobą począć. W tym właśnie celu powracała po latach nieobecności na łono rodziny. Nicki nie potrafiła pojąć, jak dwudziestoparoletnia 36 kobieta moz˙e się zachowywać w tak nieodpowiedzial- ny sposób. Gdyby to była jej rodzona córka, Nicki by nie ustąpiła. Stanowczo zaz˙ądałaby wyjaśnień. Nie pozwoliłaby wejść sobie na głowę, jak robiła to ugodo- wo nastawiona Alice. Tylko z˙e Laura nie była jej córką... – Jak będzie chciała, to wszystko nam opowie. Nie moz˙emy wtrącać się w jej sprawy – upierał się Kit. – Musimy ją wspierać, po to tu przyjez˙dz˙a. Nie tylko Joey nas potrzebuje, to chyba oczywiste. Nicki zamilkła. Dla niej było zupełnie jasne, z˙e Laura stoi między nimi i z˙e to się nigdy nie skończy. Pięć godzin później Nicki po raz kolejny nerwowo spojrzała na zegarek. Gdzie ten Kit się podziewa? Wiedział przeciez˙, z˙e tego dnia miała jeszcze duz˙o pracy, obiecał wrócić wcześniej do domu, a tu proszę... A moz˙e zwlekał z powrotem, bo poprzedniego wieczoru jeszcze w łóz˙ku kłócili się o Laurę. Syczeli na siebie jak dwa rozeźlone gąsiory, starając się nie podnosić głosu, by nie obudzić syna. Oczywiście rano atmosfera w domu była napięta i nieprzyjemna, taka cisza przed burzą, gdy pogodne dotąd niebo zasnuwają ciemne chmury. Kłopoty zaczęły się juz˙ wcześniej, jeszcze zanim Laura wyskoczyła jak diabeł z pudełka z ,,genialnym’’ pomysłem powrotu do domu rodzinnego. Kit miał niewielkie biuro brokerskie, ale w obecnej sytuacji ekonomicznej wiodło mu się kiepsko. Nicki tłumaczy- ła mu, z˙e to efekt globalnej sytuacji gospodarczej, a nie braku zaradności czy niedostatecznych kompetencji, jednak jego frustracja się pogłębiała. 37
Pobierz darmowy fragment (pdf)

Gdzie kupić całą publikację:

Przyjaciółki
Autor:
Sklep
Format
Cena

Opinie na temat publikacji:

Inne popularne pozycje z tej kategorii:

Czytaj również:

Prowadzisz stronę lub blog? Wstaw link do fragmentu tej książki i współpracuj z Cyfroteką: