Cyfroteka.pl

klikaj i czytaj online

Cyfro
Czytomierz
00252 004099 21517318 na godz. na dobę w sumie
wyszukaj dokładnie | pobierz wtyczkę
Swift 4. Koduj jak mistrz. Wydanie IV - książka
Swift 4. Koduj jak mistrz. Wydanie IV - książka
Autor: Liczba stron: 344
Wydawca: Helion Język publikacji: polski
ISBN: 978-83-283-4794-6 Data wydania:
Lektor:
Kategoria: ebooki >> komputery i informatyka >> systemy operacyjne >> mac os
Porównaj ceny (książka, ebook (-69%), audiobook).
Czytaj online.
Komentuj

Historia Swifta rozpoczęła się w 2014 r. Dziś jest najważniejszym językiem programowania dla platform macOS i iOS. Charakteryzuje się zwięzłą i przejrzystą składnią, jest przy tym wygodny i elastyczny, a jego nauka nie powinna sprawiać problemów nawet początkującym deweloperom. Od chwili jego powstania Apple co roku przedstawia nowe wydanie tego języka. Na konferencji WWDC w 2017 roku zaprezentowano wydanie o numerze 4, w którym wprowadzono sporo bardzo interesujących zmian. Każdy, kto chce pisać efektywne i bezpieczne aplikacje dla macOS i iOS, koniecznie powinien się z nimi zapoznać!

Niniejsza książka jest praktycznym podręcznikiem efektywnego programowania w języku Swift 4. Znajdziesz tu wyjaśnienie podstaw języka, następnie poznasz nowe funkcje i nauczysz się z nich korzystać podczas tworzenia aplikacji. Poza dość zasadniczymi kwestiami przedstawiono tu również zagadnienia zaawansowane, takie jak łączenie w projekcie kodu Objective-C i Swift, wykorzystanie mechanizmu ARC, używanie domknięć i zastosowanie programowania równoległego. Bardzo ciekawymi tematami poruszonymi w książce są rozszerzenia protokołów, obsługa błędów, stosowanie wzorców projektowych i współbieżności. Poznasz potężne możliwości programowania zorientowanego na protokoły. Szybko nauczysz się pisać elastyczny i łatwy w zarządzaniu kod.

W tej książce między innymi:

Swift 4: programuj po mistrzowsku!

Znajdź podobne książki Ostatnio czytane w tej kategorii

Darmowy fragment publikacji:

Tytuł oryginału: Mastering Swift 4 - Fourth Edition Tłumaczenie: Robert Górczyński ISBN: 978-83-283-4794-6 Copyright © Packt Publishing 2017. First published in the English language under the title ‘Mastering Swift 4 - Fourth Edition – (9781788477802)’ Polish edition copyright © 2018 by Helion SA. All rights reserved. All rights reserved. No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information storage retrieval system, without permission from the Publisher. Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji. Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli. Autor oraz Helion SA dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za związane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autor oraz Helion SA nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania informacji zawartych w książce. Helion SA ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice tel. 32 231 22 19, 32 230 98 63 e-mail: helion@helion.pl WWW: http://helion.pl (księgarnia internetowa, katalog książek) Drogi Czytelniku! Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres http://helion.pl/user/opinie/sw4km4 Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję. Printed in Poland. • Kup książkę • Poleć książkę • Oceń książkę • Księgarnia internetowa • Lubię to! » Nasza społeczność Spis treści O autorze O recenzencie technicznym Wprowadzenie Rozdział 1. Pierwsze kroki w języku Swift Czym jest Swift? Funkcje języka Swift Plik typu playground Rozpoczęcie pracy z plikiem typu playground Typ pliku playground Wyświetlanie obrazu w pliku playground Tworzenie i wyświetlanie wykresu w pliku playground Czym nie jest plik typu playground? Składnia języka Swift Komentarze Średniki Nawiasy okrągłe Nawiasy klamrowe Operator przypisania nie zwraca wartości Białe znaki w konstrukcjach warunkowych i poleceniach przypisania są opcjonalne Program wyświetlający komunikat Witaj, świecie! Podsumowanie 11 12 13 17 18 19 21 21 24 25 28 29 29 30 32 33 33 34 35 35 37 Poleć książkęKup książkę Spis treści Rozdział 2. Zmienne, stałe, ciągi tekstowe i operatory Zmienne i stałe Definiowanie zmiennych i stałych Bezpieczeństwo typu Inferencja typu Jawne określenie typu Typy liczbowe Wartości boolowskie Ciąg tekstowy Zmienne typu opcjonalnego Dołączanie wartości typu opcjonalnego Łączenie wartości typu opcjonalnego Typy wyliczeniowe Operatory Operator przypisania Operatory porównania Operatory arytmetyczne Operator reszty z dzielenia Złożone operatory przypisania Trójargumentowy operator warunkowy Operator logiczny NOT Operator logiczny AND Operator logiczny OR Podsumowanie Rozdział 3. Krotki i kolekcje Typy kolekcji w Swifcie Modyfikowalność Tablica Tworzenie oraz inicjalizacja tablicy Uzyskanie dostępu do elementu tablicy Zliczanie elementów tablicy Czy tablica jest pusta? Dodawanie elementu do tablicy Wstawienie wartości do tablicy Zastępowanie elementu tablicy Usunięcie elementu z tablicy Połączenie dwóch tablic Pobranie podtablicy z tablicy Wprowadzenie wielu zmian w tablicy Algorytmy dla tablic Iteracja przez tablicę Słownik Utworzenie oraz inicjalizacja słownika Uzyskanie dostępu do wartości słownika Zliczanie kluczy lub wartości w słowniku Czy słownik jest pusty? Uaktualnienie wartości klucza 4 39 40 41 42 43 43 44 48 48 52 54 55 57 61 61 61 62 62 63 63 63 64 64 64 67 67 68 68 69 70 71 72 72 73 73 73 74 74 75 75 78 79 79 80 80 80 81 Poleć książkęKup książkę Dodanie pary klucz-wartość Usunięcie pary klucz-wartość Zbiór Inicjalizacja zbioru Wstawianie elementów do zbioru Określenie liczby elementów w zbiorze Sprawdzenie, czy zbiór zawiera dany element Iteracja przez zbiór Usunięcie elementu zbioru Operacje na zbiorze Krotka Podsumowanie Rozdział 4. Funkcje programu i sterowanie przebiegiem ich działania Czego nauczyłeś się dotąd z książki? Nawias klamrowy Nawias okrągły Sterowanie przebiegiem działania programu Konstrukcje warunkowe Pętla for-in Pętla while Konstrukcja switch Używanie bloków case i klauzul where w konstrukcjach warunkowych Polecenia transferu kontroli Funkcje Funkcja z pojedynczym parametrem Funkcja z wieloma parametrami Zdefiniowanie wartości domyślnych parametrów Zwrot wielu wartości przez funkcję Zwrot wartości typu opcjonalnego Dodawanie zewnętrznych nazw parametrów Używanie parametrów wariadycznych Parametr inout Zebranie wszystkiego w całość Podsumowanie Rozdział 5. Klasy i struktury Czym są klasy i struktury? Podobieństwa między klasami i strukturami Różnice między klasami i strukturami Przekazywanie przez wartość kontra przez referencję Utworzenie klasy lub struktury Właściwość Właściwość przechowywana Właściwość obliczana Obserwator właściwości Metoda Spis treści 81 82 82 82 83 83 84 84 84 84 86 87 89 90 90 90 91 91 94 96 97 101 105 107 107 109 109 110 111 112 113 114 114 115 117 118 118 118 119 120 120 120 122 125 126 5 Poleć książkęKup książkę Spis treści Własna metoda inicjalizacyjna Wewnętrzne i zewnętrzne nazwy parametru metody inicjalizacyjnej Metoda inicjalizacyjna, której działanie może zakończyć się niepowodzeniem Kontrola dostępu Dziedziczenie Nadpisanie metody lub właściwości Nadpisywanie metody Nadpisywanie właściwości Uniemożliwianie nadpisywania Protokoły Składnia protokołu Wymagania właściwości Wymagania metody Rozszerzenie Zarządzanie pamięcią Sposób działania mechanizmu ARC Cykl silnych odwołań Podsumowanie Rozdział 6. Protokoły i rozszerzenia protokołów Protokół jako typ danych Polimorfizm za pomocą protokołów Rzutowanie typu i protokół Rozszerzenie protokołu Czy trzeba używać protokołów? Biblioteka standardowa Swifta Podsumowanie Rozdział 7. Projekt oparty na protokołach Wymagania Projekt zorientowany obiektowo Projekt zorientowany na protokoły Dziedziczenie protokołu Kompozycja protokołu Programowanie zorientowane na protokoły Używanie klauzuli where z protokołem Struktura kontra klasa Struktura tablicy Podsumowanie Rozdział 8. Tworzenie bezpiecznego kodu za pomocą atrybutu available i obsługi błędów Natywna obsługa błędów Przedstawienie błędu Zgłaszanie błędu Przechwytywanie błędu Atrybut available Podsumowanie 6 128 130 130 132 133 135 136 137 138 138 139 139 140 142 143 143 145 149 151 152 154 154 156 163 164 165 167 168 168 174 174 175 176 179 180 181 182 183 184 184 185 187 191 192 Poleć książkęKup książkę Rozdział 9. Niestandardowe indeksy Wprowadzenie do indeksów Indeks w tablicy Swifta Tworzenie i używanie niestandardowego indeksu Niestandardowy indeks tylko do odczytu Indeks obliczany Wartość indeksu Nazwa zewnętrzna dla indeksu Indeks wielowymiarowy Kiedy nie należy używać niestandardowego indeksu? Podsumowanie Rozdział 10. Typy opcjonalne Wprowadzenie do typu opcjonalnego Potrzeba istnienia typów opcjonalnych w Swifcie Definiowanie wartości typu opcjonalnego Używanie wartości typu opcjonalnego Łączenie wartości typu opcjonalnego Operator koalescencji nil Podsumowanie Rozdział 11. Typy generyczne Wprowadzenie do typu generycznego Funkcja generyczna Typ generyczny Indeks generyczny Typ powiązany Podsumowanie Rozdział 12. Domknięcia Wprowadzenie do domknięcia Proste domknięcia Skrócona składnia domknięcia Używanie domknięcia wraz z algorytmem tablicy Swifta Samodzielne domknięcia i wskazówki dotyczące dobrego stylu Zmiana funkcjonalności Wybór domknięcia na podstawie wyniku Utworzenie cyklu silnych odwołań za pomocą domknięć Podsumowanie Rozdział 13. Połączenie Swifta i Objective-C Połączenie Swifta i Objective-C Kiedy łączyć kod Swifta i Objective-C? Użycie Swifta i Objective-C w tym samym projekcie Utworzenie projektu Dodawanie pliku Swifta do projektu Objective-C Plik Objective-C Bridging Header — część 1. Spis treści 193 194 194 195 196 197 197 198 198 201 202 203 203 205 206 206 211 213 214 215 215 216 220 223 224 226 227 227 228 230 233 237 239 242 244 247 249 249 250 251 251 253 255 7 Poleć książkęKup książkę Spis treści Dodawanie pliku Objective-C do projektu Klasa Objective-C Messages Plik Objective-C Bridging Header — część 2. Klasa Swifta MessageBuilder — dostęp do kodu Objective-C z poziomu Swifta Klasa Objective-C — dostęp do kodu Swifta z poziomu Objective-C Podsumowanie Rozdział 14. Programowanie równoległe i współbieżność Równoległość i współbieżność Grand Central Dispatch Typ DoCalculations Użycie typów Operation i OperationQueue Podsumowanie Rozdział 15. Formatowanie kodu Swifta i przewodnik po jego stylu Czym jest styl programowania? Twój styl programowania Nie używaj średnika na końcu polecenia Nie używaj nawiasu w konstrukcji warunkowej Konwencja nazw Komentarze Użycie słowa kluczowego self Stałe i zmienne Typy opcjonalne Użycie inferencji typu Użycie skróconych deklaracji kolekcji Użycie konstrukcji switch zamiast wielu poleceń if Nie pozostawiaj w aplikacji kodu umieszczonego w komentarzu Podsumowanie Rozdział 16. Podstawowe biblioteki Swifta System wczytywania adresów URL URLSession URLSessionConfiguration URLSessionTask URL URLRequest HTTPURLResponse Usługa sieciowa typu REST Wykonywanie żądania HTTP GET Wykonywanie żądania HTTP POST Formatter DateFormatter NumberFormatter FileManager Kodowanie i dekodowanie danych JSON Użycie JSONEncoder Użycie JSONDecoder Podsumowanie 8 256 258 259 259 260 261 263 264 265 266 272 277 279 280 281 281 281 282 283 284 285 285 286 287 287 287 288 289 290 291 291 291 292 292 292 292 293 296 298 298 300 301 304 305 306 307 Poleć książkęKup książkę Rozdział 17. Wzorce projektowe w Swifcie Czym są wzorce projektowe? Wzorce konstrukcyjne Wzorzec singleton Wzorzec budowniczego Wzorce strukturalne Wzorzec mostu Wzorzec fasady Wzorzec pełnomocnika Wzorce operacyjne Wzorzec polecenia Wzorzec strategii Podsumowanie Skorowidz Spis treści 309 310 311 312 315 320 320 324 327 330 330 333 335 337 9 Poleć książkęKup książkę Poleć książkęKup książkę 6 Protokoły i rozszerzenia protokołów Oglądając pochodzącą z konferencji WWDC 2015 prezentację dotyczącą rozszerzeń proto- kołów i programowania zorientowanego na protokoły (ang. protocol-oriented programming), byłem bardzo sceptycznie nastawiony do koncepcji przedstawionych w tej prezentacji. Od bardzo dawna stosowałem programowanie zorientowane obiektowo i nie byłem przekona- ny, czy zgodnie z założeniami Apple nowy paradygmat programowania jest w stanie rozwią- zać wszystkie problemy. Ponieważ nie należę do osób, u których sceptycyzm uniemożliwia działanie, przygotowałem nowy projekt powielający mój bieżący, ale kod zacząłem tworzyć, stosując zalecenia Apple dotyczące programowania zorientowanego na protokoły. W nowo tworzonym kodzie bardzo często korzystałem z rozszerzeń protokołów. Muszę przyznać, że byłem bardzo zaskoczony tym, iż nowy projekt okazał się znacznie bardziej przejrzysty niż oryginalny. Jestem przekonany, że obsługa rozszerzenia protokołów stanie się jedną z tych funkcji, która będzie odróżniała od siebie języki programowania. Wierzę, że podobne funk- cje pojawią się wkrótce w innych najważniejszych językach programowania. W rozdziale:  dowiesz się, w jaki sposób protokoły są używane jako typy;  zobaczysz, jak można zaimplementować polimorfizm w Swifcie, używając protokołów;  zobaczysz, jak można używać rozszerzeń protokołów;  dowiesz się, dlaczego miałbyś korzystać z rozszerzeń protokołów. Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz Wprawdzie rozszerzenia protokołów to w zasadzie lukier syntaktyczny, ale według mnie stanowią one jedną z najważniejszych funkcji, jaka została dodana do języka programowania Swift. Dzięki rozszerzeniom protokołów można dostarczać implementacje metod i właści- wości dowolnemu typowi zgodnemu z protokołem. Aby naprawdę dobrze zrozumieć uży- teczność protokołów i rozszerzeń protokołów, najpierw należy dokładnie poznać protokoły. Choć w języku Swift z protokołami mogą być zgodne zarówno klasy, struktury, jak i typy wyliczeniowe, w tym rozdziale skoncentruję się wyłącznie na klasach i strukturach. Typy wyli- czeniowe będą używane wtedy, gdy zajdzie potrzeba przedstawienia pewnej liczby przypadków. Wprawdzie istnieją sytuacje, w których typ wyliczeniowy powinien być zgodny z protoko- łem, ale zdarza się to bardzo rzadko. Po prostu zapamiętaj, że wszędzie tam, gdzie odwołuję się do klasy lub struktury, można użyć również typu wyliczeniowego. Na początek przedstawię protokoły i wyjaśnię, dlaczego są one pełnoprawnymi typami w Swifcie. Protokół jako typ danych Wprawdzie protokół nie implementuje żadnej funkcjonalności, ale jest uznawany za pełno- prawny typ danych w języku programowania Swift i może być wykorzystywany w taki sam sposób jak każdy inny typ. Oznacza to możliwość użycia protokołu jako typu parametru lub wartości zwrotnej funkcji. Ponadto protokół można podać jako typ zmiennej, stałej lub kolekcji. Spójrz na kilka przykładów, w których zostanie wykorzystany protokół PersonProtocol zde- finiowany w następujący sposób: protocol PersonProtocol { var firstName: String { get set } var lastName: String { get set } var birthDate: Date { get set } var profession: String { get } init(firstName: String,lastName: String, birthDate: Date) } W pierwszym przykładzie protokół zostanie wykorzystany jako typ parametru i wartości zwrotnej funkcji. func updatePerson(person: PersonProtocol) - PersonProtocol { // Miejsce na kod uaktualniający informacje o osobie i zwracający je. } W tym przykładzie funkcja updatePerson() akceptuje jeden parametr typu protokołu PersonProtocol i zwraca wartość również będącą typu wymienionego protokołu. W na- stępnym przykładzie pokazałem, jak można użyć protokołu jako typu dla stałej, zmiennej lub właściwości. var myPerson: PersonProtocol 152 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów W tym przykładzie utworzona została zmienna o nazwie myPerson i typie protokołu PersonProtocol. Protokół może być również używany jako typ elementu przeznaczonego do umieszczenia w kolekcji, takiej jak tablica, słownik lub zbiór. var people: [PersonProtocol] = [] W omawianym przykładzie została utworzona tablica typu protokołu PersonProtocol. Choć ten protokół nie implementuje żadnej funkcjonalności, mimo wszystko może zostać użyty do określenia typu. Jednak protokół nie może zostać utworzony w taki sam sposób jak klasa lub struktura. Wynika to z tego, że protokół nie implementuje żadnej funkcjonalności. Dlatego też kompilator wygeneruje błąd podczas próby utworzenia egzemplarza protokołu PersonProtocol w następujący sposób: var test = PersonProtocol(firstName: Jon , lastName: Hoffman , birthDate:bDateProgrammer) Gdy wymagany jest typ protokołu, można użyć egzemplarza dowolnego typu zgodnego z tym protokołem. Na przykład po zdefiniowaniu zmiennej typu protokołu PersonProtocol można jej użyć w dowolnej klasie lub strukturze zgodnej z tym protokołem. Na potrzeby ko- lejnego przykładu przyjmuję założenie o istnieniu dwóch typów SwiftProgrammer i FootballPlayer zgodnych z protokołem PersonProtocol. var myPerson: PersonProtocol myPerson = SwiftProgrammer(firstName: Jon , lastName: Hoffman , birthDate: bDateProgrammer) print( \(myPerson.firstName) \(myPerson.lastName) ) myPerson = FootballPlayer(firstName: Dan , lastName: Marino , birthDate:bDatePlayer) print( \(myPerson.firstName) \(myPerson.lastName) ) W omawianym fragmencie kodu najpierw utworzyłem zmienną myPerson typu protokołu PersonProtocol. Następnie przypisałem jej egzemplarz typu SwiftProgrammer oraz wy- świetliłem wartości właściwości firstName i lastName. Dalej zmiennej myPerson przypisałem egzemplarz typu FootballPlayer i ponownie wyświetliłem wartości właściwości firstName i lastName. Warto w tym miejscu wspomnieć, że dla Swifta nie ma znaczenia, czy eg- zemplarz jest klasą, czy strukturą. Ważna jest jedynie zgodność typu z typem protokołu PersonProtocol. Jak wcześniej zobaczyłeś, protokołu PersonProtocol można użyć jako typu dla tablicy. Oznacza to możliwość wypełnienia tablicy egzemplarzami dowolnego typu zgodnego z protokołem. Przypominam raz jeszcze, że nie ma żadnego znaczenia, czy typ jest klasą, czy strukturą, o ile jest zgodny z protokołem. PersonProtocol. 153 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz Polimorfizm za pomocą protokołów We wcześniejszych przykładach można było dostrzec pewne formy polimorfizmu. Słowo polimorfizm (ang. polymorphism) pochodzi z języka greckiego, w którym poly oznacza wiel- kość, a morphe postać. W językach programowania polimorfizm to pojedyncze dziedziczenie wielu typów (wielu postaci). W przykładach przedstawionych dotąd w rozdziale pojedyn- czym interfejsem był protokół PersonProtocol, a wiele innych typów było z nim zgodnych. Polimorfizm pozwala na pracę z wieloma typami w ujednolicony sposób. Aby to zilustro- wać, można rozbudować poprzedni przykład, w którym została utworzona tablica typów PersonProtocol, i przeprowadzić iterację przez jej elementy. Następnie dostęp do poszcze- gólnych elementów tablicy odbywa się za pomocą właściwości i metod zdefiniowanych w protokole PersonProtocol niezależnie od rzeczywistego typu. Spójrz na kolejny przykład. for person in people { print( \(person.firstName) \(person.lastName):\(person.profession) ) } W rozdziale kilkakrotnie wspomniałem, że po zdefiniowaniu typu zmiennej, stałej, kolekcji itd. jako protokołu można używać dowolnego egzemplarza typu zgodnego z tym protokołem. To jest bardzo ważna koncepcja do zrozumienia i zarazem jedna z wielu cech, dzięki którym protokoły i rozszerzenia protokołów mają tak potężne możliwości. Podczas użycia protokołu w celu uzyskania dostępu do egzemplarza, jak pokazałem w po- przednim przykładzie, można używać jedynie metod i właściwości zdefiniowanych w samym protokole. Jeżeli mają być używane metody i właściwości charakterystyczne dla poszczegól- nych typów, konieczne jest rzutowanie egzemplarza na ten typ. Rzutowanie typu i protokół Rzutowanie typu to sposób na sprawdzenie typu egzemplarza lub potraktowanie egzemplarza tak, jakby był określonego typu. W Swifcie słowo kluczowe is jest używane do sprawdzenia, czy egzemplarz jest podanego typu, natomiast słowo kluczowe as służy do potraktowania egzemplarza jako tego typu. Na początek pokażę, jak można sprawdzić typ egzemplarza za pomocą słowa kluczowego is. Spójrz na następujący fragment kodu: for person in people { if person is SwiftProgrammer { print( \(person.firstName) to programista Swifta. ) } } 154 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów W omawianym przykładzie konstrukcja warunkowa if została użyta do sprawdzenia, czy każ- dy element tablicy people jest egzemplarzem typu SwiftProgrammer. Jeżeli tak, w konsoli zo- stanie wyświetlony komunikat informujący, że dana osoba jest programistą Swifta. Wprawdzie jest to dobra metoda na sprawdzenie, czy masz do czynienia z egzemplarzem konkretnej klasy lub struktury, ale nie będzie zbyt efektywna, gdy trzeba będzie sprawdzić egzemplarz pod kątem wielu typów. W takich przypadkach znacznie efektywniejsze będzie użycie kon- strukcji switch. for person in people { switch person { case is SwiftProgrammer: print( \(person.firstName) to programista Swifta. ) case is FootballPlayer: print( \(person.firstName) to sportowiec. ) default: print( Nie wiadomo, czym się zajmuje \(person.firstName). ) } } W omawianym fragmencie kodu pokazałem wykorzystanie konstrukcji switch do sprawdze- nia typu egzemplarza wszystkich elementów tablicy. Do wykonania tej operacji w poszcze- gólnych blokach case zostało użyte słowo kluczowe is, aby podjąć próbę dopasowania typu egzemplarza. W rozdziale 4. pokazałem, jak można filtrować konstrukcje warunkowe za pomocą klauzuli where. Tę klauzulę można wykorzystać również wraz ze słowem kluczowym is do filtrowania tablicy, np.: for person in people where person is SwiftProgrammer { print( \(person.firstName) to programista Swifta. ) } Przechodzę teraz do rzutowania egzemplarza klasy lub struktury na określony typ. Do tego należy użyć słowa kluczowego as. Ponieważ rzutowanie może zakończyć się niepowodze- niem — jeśli egzemplarz nie jest określonego typu — więc słowo kluczowe as jest dostar- czane w dwóch postaciach: as? i as!. W przypadku postaci as?, jeżeli rzutowanie zakończy się niepowodzeniem, wartością zwrotną będzie nil. Natomiast w przypadku postaci as! nie- powodzenie rzutowania powoduje wygenerowanie błędu w trakcie działania aplikacji. Dla- tego też zaleca się użycie as?, o ile nie ma absolutnej pewności dotyczącej typu egzemplarza lub jeśli sprawdzenie typu egzemplarza odbywa się przed przeprowadzeniem rzutowania. Wprawdzie w książce przedstawię przykłady rzutowania za pomocą słowa kluczowego as!, ale odra- dzam jego używanie w rzeczywistych projektach właśnie ze względu na możliwość wygenerowania błędów w trakcie działania aplikacji. Spójrz na przykład pokazujący, jak można wykorzystać słowo kluczowe as? do rzutowania egzemplarza klasy lub struktury na określony typ. 155 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz for person in people { if let p = person as? SwiftProgrammer { print( \(person.firstName) to programista Swifta. ) } } Ponieważ słowo kluczowe as? zwraca wartość typu opcjonalnego, zastosowany został me- chanizm dołączania wartości typu opcjonalnego, jak pokazałem w przykładzie. Po poznaniu podstaw związanych z protokołami można przejść do znacznie bardziej ekscy- tującej funkcji Swifta, czyli rozszerzenia protokołu. Rozszerzenie protokołu Rozszerzenie protokołu pozwala na rozbudowę protokołu mającą na celu dostarczenie im- plementacji metod i właściwości typom zgodnym z danym protokołem. Rozszerzenie protokołu pozwala również na przygotowanie często używanych implementacji wszystkim zgodnym typom, co eliminuje konieczność oddzielnego dostarczania implementacji poszczególnym typom lub tworzenia hierarchii klas. Wprawdzie rozszerzenie protokołu może nie wydawać się zbyt ekscytujące, ale gdy tylko poznasz jego potężne możliwości, zmienisz sposób myślenia dotyczący tworzenia kodu. Na początek pokażę, jak można użyć rozszerzenia protokołu w bardzo prostym przykładzie. Pracę należy rozpocząć od zdefiniowania protokołu o nazwie DogProtocol: protocol DogProtocol { var name: String { get set } var color: String { get set } } Mając ten protokół, wskazujesz, że każdy zgodny z nim typ musi zawierać dwie właściwości typu String o nazwach name i color. Kolejnym krokiem jest zdefiniowanie trzech typów zgodnych z tym protokołem. Nowym typom nadałem nazwy JackRussel, WhiteLab i Mutt, a ich definicje przedstawiają się następująco: struct JackRussel: DogProtocol { var name: String var color: String } class WhiteLab: DogProtocol { var name: String var color: String init(name: String, color: String) { self.name = name self.color = color } } 156 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów struct Mutt: DogProtocol { var name: String var color: String } Celowo utworzyłem typy JackRussel i Mutt jako struktury, a typ WhiteLab jako klasę, aby za- prezentować różnice między nimi oraz pokazać, że są traktowane dokładnie w taki sam spo- sób podczas pracy zarówno z protokołami, jak i rozszerzeniami protokołów. Największa różnica widoczna w omawianym przykładzie polega na tym, że typ struktury do- starcza domyślną metodę inicjalizacyjną, natomiast klasa musi mieć jawnie zdefiniowaną metodę inicjalizacyjną, aby przypisać wartości początkowe właściwościom. Przyjmuję założenie, że każdemu typowi zgodnemu z protokołem DogProtocol chcę dostar- czyć metodę o nazwie speak(). Przed wprowadzeniem rozszerzenia protokołu wymagałoby to dodania definicji metody do protokołu na przykład w następujący sposób: protocol DogProtocol { var name: String { get set } var color: String { get set } func speak() - String } Gdy metoda jest zdefiniowana w protokole, wówczas trzeba dostarczyć jej implementację w każdym typie zgodnym z tym protokołem. W zależności od liczby typów zgodnych z da- nym protokołem implementacja nowej metody może wymagać sporo czasu i utworzenia dużej ilości kodu. W kolejnym fragmencie kodu pokazałem, jak może przedstawiać się przykładowa implementacja metody speak(): struct JackRussel: DogProtocol { var name: String var color: String func speak() - String { return hau hau } } class WhiteLab: DogProtocol { var name: String var color: String init(name: String, color: String) {self.name = nameself.color = color} func speak() - String { return hau hau } } struct Mutt: DogProtocol { var name: String var color: String func speak() - String { return hau hau } } 157 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz Wprawdzie przedstawione tutaj rozwiązanie działa, ale na pewno nie zalicza się do szcze- gólnie efektywnych, ponieważ po każdym uaktualnieniu protokołu konieczne będzie zmo- dyfikowanie również wszystkich zgodnych z nim typów. To oznacza dużą ilość powielonego kodu, jak pokazałem w omawianym przykładzie. Ponadto jeśli zajdzie potrzeba zmiany do- myślnego sposobu działania metody speak(), wówczas trzeba będzie sprawdzić każdą im- plementację i zmienić tę metodę. W tym momencie do gry wchodzi rozszerzenie protokołu. Dzięki rozszerzeniu protokołu można wyciągnąć z protokołu definicję metody speak() i zdefi- niować ją wraz z domyślnym sposobem działania w rozszerzeniu protokołu. Jeżeli implementujesz metodę w rozszerzeniu protokołu, nie trzeba jej definiować w protokole. W kolejnym fragmencie kodu pokazałem, jak można zdefiniować protokół i jego rozszerzenie. protocol DogProtocol { var name: String { get set } var color: String { get set } } extension DogProtocol { func speak() - String { return hau hau } } Na początku znajduje się definicja protokołu DogProtocol wraz z dwiema wcześniej użytymi właściwościami. Następnie zostało utworzone rozszerzenie protokołu zawierające domyślną implementację metody speak(). Mając tak przygotowany kod, nie trzeba już teraz dostarczać implementacji metody speak() we wszystkich typach zgodnych z protokołem DogProtocol, ponieważ będą one automatycznie otrzymywały implementację jako część protokołu. Praktyczne zastosowanie takiego rozwiązania pokażę na przykładzie przywrócenia trzem typom zgodnym z protokołem DogProtocol ich początkowych implementacji. W takim przypadku metodę speak() powinny otrzymać dzięki rozszerzeniu protokołu. struct JackRussel: DogProtocol { var name: String var color: String } class WhiteLab: DogProtocol { var name: String var color: String init(name: String, color: String) { self.name = name self.color = color } } struct Mutt: DogProtocol { var name: String var color: String } 158 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów Zobacz teraz, jak przygotowane typy można zastosować w kodzie. let dash = JackRussel(name: Dash , color: brązowy i biały ) let lily = WhiteLab(name: Lily , color: biały ) let maple = Mutt(name: Buddy , color: brązowy ) let dSpeak = dash.speak() // Wartością zwrotną jest hau hau . let lSpeak = lily.speak() // Wartością zwrotną jest hau hau . let bSpeak = maple.speak() // Wartością zwrotną jest hau hau . Jak widać w omawianym przykładzie, zdefiniowanie metody speak() w rozszerzeniu proto- kołu powoduje jej automatyczne dodanie do wszystkich typów zgodnych z tym protokołem. Dlatego też tutaj metoda speak() umieszczona w rozszerzeniu protokołu może być uznawa- na za domyślną implementację metody, ponieważ można ją nadpisać w poszczególnych im- plementacjach typów. Na przykład metodę speak() można nadpisać w strukturze Mutt, jak pokazałem w kolejnym fragmencie kodu. struct Mutt: DogProtocol { var name: String var color: String func speak() - String { return Jestem głodny } } Po wywołaniu metody speak() egzemplarza Mutt wartością zwrotną będzie ciąg tekstowy Jestem głodny. W tym rozdziale definiowanym protokołom dodaję przyrostek Protocol. Zdecydowałem się na to, aby wyraźnie pokazać, kiedy mamy do czynienia z protokołami. To nie jest standardowe podejście w zakresie nadawania nazw typom. Przedstawiony nieco dalej w tekście przykład znacznie lepiej po- kazuje, jak należy prawidłowo nadawać nazwy protokołom. Więcej informacji na temat konwencji nazw w języku Swift znajdziesz na stronie https://swift.org/documentation/api-design-guidelines/ #general-conventions. Zobaczyłeś już, jak można używać protokołów i ich rozszerzeń, przechodzę więc teraz do znacznie bardziej praktycznego przykładu. W wielu aplikacjach dostępnych na różnych platformach (iOS, Android, Windows) zachodzi potrzeba weryfikacji danych wejściowych wprowadzonych przez użytkownika. Taką weryfikację można bardzo łatwo przeprowadzić za pomocą wyrażeń regularnych. Jednak zwykle nie chcemy, aby różne wyrażenia regularne były porozrzucane w wielu miejscach kodu źródłowego. Ten problem można bardzo łatwo rozwiązać poprzez utworzenie oddzielnych klas lub struktur zawierających kod odpowie- dzialny za przeprowadzenie weryfikacji danych wejściowych. Typy te trzeba jednak zorgani- zować w określony sposób, aby ułatwić ich użycie i późniejszą konserwację. Przed wprowa- dzeniem rozszerzenia protokołu w Swifcie trzeba było użyć protokołu do zdefiniowania wymagań dotyczących weryfikacji danych wejściowych, a następnie utworzyć zgodne z nim struktury dla każdej potrzebnej operacji sprawdzania danych. Spójrz na rozwiązanie, które było stosowane przed wprowadzeniem rozszerzenia protokołu. 159 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz Wyrażenie regularne to sekwencja znaków definiujących określony wzorzec. Ten wzorzec może być następnie używany do przeszukiwania ciągów tekstowych i sprawdzania, czy ciąg tekstowy jest dopa- sowany do wzorca lub czy zawiera dopasowanie wzorca. Większość języków programowania ma wbudowany pewien analizator składni wyrażeń regularnych. Jeżeli nie znasz wyrażeń regularnych, naprawdę warto poświęcić czas na ich opanowanie. W kolejnym fragmencie kodu przedstawiłem protokół TextValidating definiujący wymagania dla każdego typu, który ma być używany podczas weryfikacji danych wejściowych. protocol TextValidating { var regExMatchingString: String { get } var regExFindMatchString: String { get } var validationMessage: String { get } func validateString(str: String) - Bool func getMatchingString(str: String) - String? } Zgodnie z dokumentem umieszczonym na stronie https://swift.org/documentation/api-design- guidelines/ protokół wskazujący na obecność czegoś powinien mieć nazwę w postaci rze- czownika w języku angielskim, natomiast protokół opisujący możliwości powinien mieć nazwę z przyrostkiem -able, -ible lub -ing. Mając to na uwadze, protokół otrzymał nazwę TextValidating. W tym protokole zdefiniowałem trzy właściwości i dwie metody, które zgodny z nimi typ musi implementować. W kolejnych punktach przedstawiłem krótkie omówienie właściwości wymaganych przez protokół TextValidating.  regExMatchingString. To jest ciąg tekstowy wyrażenia regularnego używanego do sprawdzenia, czy dane wejściowe składają się jedynie z poprawnych znaków.  regExFindMatchString. To jest ciąg tekstowy wyrażenia regularnego używanego do pobrania z danych wejściowych nowego ciągu tekstowego zawierającego jedynie prawidłowe znaki. Ogólnie rzecz biorąc, to wyrażenie regularne jest używane wtedy, gdy zachodzi potrzeba sprawdzania danych wejściowych w czasie rzeczywistym podczas wprowadzania informacji przez użytkownika. Znajduje ono najdłuższy dopasowany prefiks danych wejściowych.  validationMessage. To jest komunikat błędu, który zostanie wyświetlony, gdy ciąg tekstowy zawiera nieprawidłowe znaki. Oto krótkie omówienie metod wymaganych przez protokół TextValidating:  validateString(). Ta metoda zwraca wartość true, jeżeli ciąg tekstowy zawiera jedynie prawidłowe znaki. Aby znaleźć dopasowanie, ta metoda używa właściwości regExMatchingString.  getMatchingString(). Ta metoda zwraca nowy ciąg tekstowy zawierający jedynie prawidłowe znaki. Ta metoda jest najczęściej używana, gdy zachodzi potrzeba sprawdzania danych wejściowych w czasie rzeczywistym podczas wprowadzania informacji przez użytkownika. Znajduje ona najdłuższy dopasowany prefiks danych wejściowych. Natomiast do pobrania nowego ciągu tekstowego ta metoda używa właściwości regExFindMatchString. 160 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów Przechodzę teraz do utworzenia struktury zgodnej z omówionym protokołem. Zadaniem przedstawionej tutaj struktury jest sprawdzenie, czy ciąg tekstowy danych wejściowych za- wiera jedynie znaki alfanumeryczne. struct AlphaValidation1: TextValidating { static let sharedInstance = AlphaValidation1() private init(){} let regExFindMatchString = ^[a-zA-Z]{0,10} let validationMessage = Dozwolone są jedynie litery. var regExMatchingString: String { get { return regExFindMatchString + $ } } func validateString(str: String) - Bool { if let _ = str.range(of: regExMatchingString, options: .regularExpression) { return true } else { return false } } func getMatchingString(str: String) - String? { if let newMatch = str.range(of: regExFindMatchString, options:.regularExpression) { return str.substring(with:newMatch) } else { return nil } } } W przedstawionej implementacji regExFindMatchString i validationMessage to właściwości przechowywane, natomiast regExMatchingString to właściwość obliczana. Ta struktura im- plementuje również metody validateString() i getMatchingString(). W rzeczywistym projekcie istniałoby wiele różnych typów zgodnych z tym protokołem przeznaczonych do weryfikacji odmiennych rodzajów danych wejściowych. Jak możesz zo- baczyć na przykładzie struktury AlphaValidation1, przygotowanie każdego typu przezna- czonego do weryfikacji wymaga utworzenia znacznej ilości kodu. Ponadto duża część tego kodu będzie powielona w poszczególnych typach. Kod obu metod i właściwości regExMatchingString prawdopodobnie zostanie powtórzony w każdej klasie weryfikacji danych. Takie rozwiązanie jest dalekie od idealnego. Jeżeli jednak chciałbyś uniknąć tworzenia hierarchii klas wraz z superklasą zawierającą powtarzający się kod (zaleca się preferowanie typu przekazywane- go przez wartość, a nie przez referencję), to przed wprowadzeniem rozszerzenia protokołu nie miałeś żadnego innego wyboru. Teraz pokażę, jak zaimplementować rozwiązanie oparte na rozszerzeniu protokołu. W przypadku rozszerzeń protokołów należy zmienić sposób myślenia o kodzie. Największa różnica polega na tym, że nie trzeba i nie należy definiować wszystkiego w protokole. W przy- padku standardowych protokołów wszystkie metody i właściwości, do których będziesz chciał mieć dostęp za pomocą interfejsu protokołu, zostaną zdefiniowane w tym protokole. 161 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz Mając do dyspozycji rozszerzenie protokołu, odradza się definiowanie w nim metody lub właściwości, jeśli ta definicja może być umieszczona w rozszerzeniu protokołu. Dlatego też w zmodyfikowanej wersji protokołu dotyczącego weryfikacji danych wejściowych TextValidating może zostać znacznie uproszczony do następującej postaci: protocol TextValidating { var regExFindMatchString: String { get } var validationMessage: String { get } } W początkowej wersji protokołu TextValidating były zdefiniowane trzy właściwości i dwie metody. Jak możesz zobaczyć w zmodyfikowanej wersji, teraz protokół zawiera jedynie dwie właściwości. Po zdefiniowaniu protokołu TextValidating można przystąpić do przygotowania rozszerzenia tego protokołu. extension TextValidating { var regExMatchingString: String { get { return regExFindMatchString + $ } } func validateString(str: String) - Bool { if let _ = str.range(of:regExMatchingString, options:.regularExpression){ return true } else { return false } } func getMatchingString(str: String) - String? { if let newMatch = str.range(of:regExFindMatchString, options:.regularExpression) { return str.substring(with: newMatch) } else { return nil } } } Rozszerzenie protokołu TextValidating zawiera dwie metody i właściwość, które wcześniej znajdowały się w pierwotnej wersji protokołu, a nie zostały uwzględnione w nowej. Mając utworzony protokół i jego rozszerzenie, można przystąpić do zdefiniowania typów odpowie- dzialnych za weryfikację danych wejściowych. W kolejnym fragmencie kodu przedstawiłem trzy struktury używane do sprawdzenia tekstu wpisanego przez użytkownika. struct AlphaValidation: TextValidating { static let sharedInstance = AlphaValidation() private init(){} let regExFindMatchString = ^[a-zA-Z]{0,10} let validationMessage = Dozwolone są jedynie litery. } struct AlphaNumericValidation: TextValidating { 162 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów static let sharedInstance = AlphaNumericValidation() private init(){} let regExFindMatchString = ^[a-zA-Z0-9]{0,15} let validationMessage = Dozwolone są jedynie znaki alfanumeryczne. } struct DisplayNameValidation: TextValidating { static let sharedInstance = DisplayNameValidation() privateinit(){} let regExFindMatchString = ^[\\s?[a-zA-Z0-9\\-_\\s]]{0,15} let validationMessage = Dozwolone są jedynie znaki alfanumeryczne. } We wszystkich przedstawionych tutaj strukturach weryfikacji danych wejściowych zostały utworzone statyczne stałe i prywatne metody inicjalizacyjne, co pozwoli na użycie struktury jako wzorca singleton. Więcej informacji na temat wzorca projektowego singleton znajdziesz w rozdziale 17. Po zdefiniowaniu wzorca singleton w poszczególnych typach trzeba przypisać wartości wła- ściwościom regExFindMatchString i validationMessage. W ten sposób praktycznie zostanie wyeliminowany powielający się kod. Jedynym powtarzającym się kodem jest wzorzec sin- gleton — nie zostanie on umieszczony w rozszerzeniu protokołu, aby nie wymagać stosowa- nia tego wzorca projektowego we wszystkich typach zgodnych z danym protokołem. Po wprowadzeniu omówionych zmian można zacząć używać nowych typów przeznaczonych do weryfikacji danych wejściowych użytkownika: var testString = abc123 var alpha = AlphaValidation.sharedInstance alpha.getMatchingString(str:testString) alpha.validateString(str: testString) W omówionym tutaj przykładzie został utworzony nowy ciąg tekstowy przeznaczony do spraw- dzenia. Ponadto utworzyłem współdzielony egzemplarz typu AlphaValidation. Następnie metoda getMatchingString() zostanie użyta do pobrania najdłuższego prefiksu dopasowanego do ciągu tekstowego, którym w omawianym przykładzie jest abc. Później metoda validateString() sprawdza ciąg tekstowy, a ponieważ zawiera on cyfry, więc jej wartością zwrotną jest false. Czy trzeba używać protokołów? Czy trzeba korzystać z protokołów i ich rozszerzeń, gdy programista ma doświadczenie w programowaniu zorientowanym obiektowo? Krótka odpowiedź brzmi: nie, jednak stosowa- nie protokołów jest zalecane. W rozdziale 7. zobaczysz, dlaczego projekt oparty na protoko- łach oferuje potężne możliwości, i dowiesz się, dlaczego powinieneś preferować styl oparty na protokołach zamiast stylu programowania zorientowanego obiektowo. Dzięki zrozumie- niu protokołów i opartego na nich projektu będziesz mógł jeszcze lepiej rozumieć bibliotekę standardową Swifta. 163 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz Biblioteka standardowa Swifta Biblioteka standardowa Swifta definiuje podstawową warstwę funkcjonalności potrzebnej podczas tworzenia aplikacji w języku Swift. Wszystko to, czego dotąd używałem w książce, pochodzi właśnie z biblioteki standardowej Swifta. Znajdują się w niej definicje najważniej- szych typów danych, takich jak String, Int i Double. Ponadto biblioteka standardowa definiuje kolekcje, typy opcjonalne, funkcje globalne i wszystkie protokoły, z którymi są zgodne te typy. Jedną z najlepszych witryn zawierających wiele informacji na temat biblioteki standardowej Swifta jest http://swiftdoc.org/. Znajdziesz w niej omówienie wszystkich typów, protokołów, operatorów i funkcji globalnych tworzących bibliotekę standardową. Ta witryna zawiera również dokumentację dla tych komponentów. Pokażę teraz, jak protokoły są używane w bibliotece standardowej. W tym celu posłużę się dokumentacją pochodzącą z witryny http://swiftdoc.org/. Gdy po raz pierwszy odwiedzisz tę witrynę, zobaczysz możliwą do przeszukiwania listę wszystkiego, co tworzy bibliotekę stan- dardową Swifta. Dostępna jest również pełna lista wszystkich typów Swifta, z której można wybierać interesujące Cię pozycje. Spójrz na typ Array, klikając łącze o tej samej nazwie. W ten sposób przejdziesz na stronę zawierającą dokumentację wybranego typu. Strony dokumentacji w witrynie http://swiftdoc.org/ są niezwykle użyteczne i zawierają na- prawdę wiele informacji na temat różnych typów tworzących bibliotekę standardową oraz przykłady ich użycia. W tym miejscu przyjmuję założenie, że interesuje Cię sekcja Inheritance na stronie typu Array, jak pokazałem na rysunku 6.1. Rysunek 6.1. Sekcja Inheritance na stronie dokumentacji typu Array Jak możesz zobaczyć, typ Array jest zgodny z dziesięcioma protokołami, choć to tylko wierz- chołek góry lodowej. Jeżeli klikniesz łącze widoku hierarchii protokołów, otrzymasz pełną hierarchię protokołów, z którymi jest zgodny typ Array (patrz rysunek 6.2). Rysunek 6.2. Hierarchia protokołów typu Array 164 Poleć książkęKup książkę Rozdział 6. • Protokoły i rozszerzenia protokołów Dzięki dotychczas przedstawionemu materiałowi nie powinieneś mieć problemów z roz- szyfrowaniem tego diagramu. Możesz natomiast nie wiedzieć, dlaczego został ułożony w taki właśnie sposób. W następnym rozdziale dowiesz się, jak projektować aplikacje i frameworki, wykorzystując podejście oparte na protokołach. Na końcu następnego rozdziału nieco do- kładniej przedstawię hierarchię protokołów. Podsumowanie W tym rozdziale dowiedziałeś się, że protokoły to pełnoprawne typy w Swifcie. Zobaczyłeś również, jak polimorfizm w Swifcie może zostać zaimplementowany za pomocą protokołów. Następnie dość dokładnie omówiłem rozszerzenia protokołów i przykłady ich użycia w Swifcie. Protokoły i ich rozszerzenia są podstawą stosowanego przez Apple nowego paradygmatu programowania zorientowanego na protokołach. Ten nowy model programowania ma poten- cjał do zmiany sposobu tworzenia kodu źródłowego. Wprawdzie ten rozdział nie został po- święcony temu nowemu paradygmatowi, ale przedstawiony tutaj materiał pozwolił na solid- ne poznanie podstaw dotyczących protokołów i ich rozszerzeń. Ta wiedza będzie niezbędna podczas poznawania tego nowego modelu programowania. W następnym rozdziale pokażę, jak można używać protokołów i ich rozszerzeń podczas projektowania aplikacji. 165 Poleć książkęKup książkę Swift 4. Koduj jak mistrz 166 Poleć książkęKup książkę Skorowidz A D ABI, application binary interface, 18 adapter, 320 adres URL, 290 algorytm filter(), 76 forEach(), 77 map(), 77 sort(), 76 sorted(), 76 algorytmy dla tablic, 75, 233 ARC, 143 atrybut available, 191 B bezpieczeństwo typu, 42 białe znaki, 35 biblioteka standardowa, 164 biblioteki, 289 blok case, 101 błędy, 184 przechwytywanie, 187 zgłaszanie, 185 budowniczy, 311 DateFormatter, 298 definiowanie zmiennych, 41 deklaracje kolekcji, 287 dekorator, 320 dołączanie wartości, 54 typu opcjonalnego, 285, 286, 305 domknięcia, 227 cykl silnych odwołań, 244 samodzielne, 237 składnia, 230 wybór, 242 z algorytmem tablicy, 233 zmiana funkcjonalności, 239 dostęp do elementu tablicy, 70 do kodu Objective-C, 259 do kodu Swifta, 260 do wartości słownika, 80 otwarty, 132 prywatny, 132 prywatny dla pliku, 132 publiczny, 132 wewnętrzny, 132 dziedziczenie, 118, 133 protokołu, 174 C ciąg tekstowy, 48 cykl silnych odwołań, 145, 244 F fabryka abstrakcyjna, 311 fasada, 320 FIFO, 265 FileManager, 301 Poleć książkęKup książkę Skorowidz filtrowanie danych, 101, 102 formatowanie kodu, 279 Formatter, 298 framework Cocoa, 24 UIKit, 24 funkcje, 107, 282 generyczne, 216 języka, 19 parametry wariadyczne, 113 wartości domyślne parametrów, 109 z pojedynczym parametrem, 107 z wieloma parametrami, 109 zewnętrzne nazwy parametrów, 112 zwrot wartości typu opcjonalnego, 111 zwrot wielu wartości, 110 G Grand Central Dispatch, 265 H hierarchia klas, 169 protokołów, 164 HTTPURLResponse, 292 I implementacja wzorca budowniczego, 315 fasady, 325 mostu, 321 pełnomocnika, 328 polecenia, 331 singleton, 313 strategii, 333 indeksy, 118, 193 generyczne, 223 nazwa zewnętrzna, 198 niestandardowe, 195, 201 obliczane, 197 tablic, 194 tylko do odczytu, 196 wielowymiarowe, 198 inferencja typu, 20, 43, 286 inicjalizacja słownika, 79 tablicy, 69 zbioru, 82 338 interfejs binarny aplikacji, ABI, 18 IP, internet protocol, 114 iteracja przez tablicę, 78 iterator, 330 J jawne określenie typu, 43 JSON, 304 JSONDecoder, 306 JSONEncoder, 305 K katalog Resources, 26 klasa, 118, 180 BlockOperation, 273 DateFormatter, 298 FileManager, 301 Formatter, 298 HTTPURLResponse, 292 MessageBuilder, 259 Messages, 258 NumberFormatter, 300 Operation, 276 URLRequest, 292 URLSession, 291 URLSessionConfiguration, 291 konstrukcje warunkowe, 91, 101 kontrola dostępu, 132 konwencja nazw, 282 krotka, 20, 86, 210 klauzula where, 101, 179 kodowanie danych JSON, 304 kolejka FIFO, 265 główna, 266, 271 szeregowa, 266, 269 współbieżna, 266, 268 kolekcje, 67 komentarze, 30, 283 kompozycja protokołu, 175 kompozyt, 320 konstrukcja for-case, 102 guard, 93 if, 91 if-case, 104 if-else, 92 switch, 20, 97, 287 Poleć książkęKup książkę L liczby całkowite, 44 podwójnej precyzji, 46 zmiennoprzecinkowe, 46 Ł łańcuch zobowiązań, 330 łączenie kodu, 250 wartości, 55 M mechanizm ARC, 143 mediator, 330 metoda, 118, 126, 282 addOperation(), 274 async(), 271 asyncAfter(), 272 sync(), 271 metody dealokujące, 118 inicjalizacyjne, 118, 128, 130 nadpisywanie, 136 wytwórcze, 311 modyfikowalne kolekcje, 20 modyfikowalność, 68 most, 320 N nadpisywanie metody, 136 właściwości, 137 natywna obsługa błędów, 184 nawiasy klamrowe, 33, 90 okrągłe, 33, 90 nil, 213 NumberFormatter, 300 O Objective-C, 249, 251 obserwator, 330 właściwości, 125 obsługa błędów, 184 odwiedzający, 330 Skorowidz okno pliku typu playground, 21, 22 powitalne Xcode, 22 operacje na zbiorze, 84 operator koalescencji nil, 213 AND, 64 NOT, 63 OR, 64 reszty z dzielenia, 62 warunkowy trójargumentowy, 63 operatory arytmetyczne, 62 logiczne, 63 porównania, 61 przypisania, 34, 63 P pamiątka, 330 pamięć, 143 panel nawigacyjny, 25 para klucz-wartość, 81 parametr inout, 114 parametry wariadyczne, 113 pełnomocnik, 320 pętla for-in, 84, 94 repeat-while, 97 while, 96 plik Bridging Header, 255, 259 pliki playground, 21, 29 tworzenie wykresu, 28 typ iOS, 24 typ tvOS, 24 wyświetlanie obrazu, 25 polecenie, 330 break, 105 continue, 105 fallthrough, 106 polimorfizm, 154 poziomy dostępu, 132 programowanie równoległe, 263 zorientowane na protokoły, 20, 151, 167, 174 zorientowane obiektowo, 151, 168 projekt Objective-C, 251 dodawanie pliku, 253, 256 dostęp do kodu, 259 klasa Messages, 258 plik Bridging Header, 255, 259 339 Poleć książkęKup książkę Skorowidz protokoły, 20, 138, 151 dziedziczenie, 174 jako typ danych, 152 klauzula where, 179 kompozycja, 175, 179 polimorfizm, 154 projekt, 174 rozszerzenie, 156 składnia, 139 typu Array, 164 wymagania metody, 140 wymagania właściwości, 139 protokół IP, 114 prototyp, 312 przeciążanie operatorów, 20 przekazywanie przez referencję, 119 przez wartość, 119 pyłek, 320 R REPL, read-evaluate-print-loop, 21 REST, 292 rozszerzenia, 118, 142 protokołów, 151, 156 równoległość, 264 rzutowanie typu, 154 S separator, 36 singleton, 312 składnia domknięcia, 20, 230 języka, 29 protokołu, 139 słownik, 79 dostęp, 80 inicjalizacja, 79 para klucz-wartość, 80–82 słowo kluczowe self, 284 stałe, 40, 282, 285 stan, 330 sterowanie przebiegiem działania programu, 91 strategia, 330 struktura, 118, 180 tablicy, 181 styl programowania, 280, 281 superklasa, 169 Swift, 18 system plików, 301 340 średnik, 32, 281 Ś T tablica, 68, 181 algorytmy, 75 dodawanie elementu, 72 dostęp do elementu, 70 indeksy, 194 inicjalizacja, 69 łączenie tablic, 74 pobranie podtablicy, 74 tworzenie, 69 usunięcie elementu, 73 wprowadzenie wielu zmian, 75 wstawienie wartości, 73 zastępowanie elementu, 73 zliczanie elementów, 71 terminator, 36 trójargumentowy operator warunkowy, 63 tworzenie cyklu silnych odwołań, 244 klasy, 120 kolejki, 267 niestandardowego indeksu, 195 słownika, 79 struktury, 120 tworzenie wykresu, 28 typ, 118 DoCalculations, 266 JSONDecoder, 306 JSONEncoder, 305 Operation, 272 OperationQueue, 272 pliku playground, 24 typy generyczne, 20, 215, 220 kolekcji, 67 liczbowe, 44 opcjonalne, 20, 203, 210, 285 powiązane, 224 własne, 282 wyliczeniowe, 20, 57 U URL, 290, 292 URLRequest, 292 URLSession, 291 URLSessionConfiguration, 291 Poleć książkęKup książkę URLSessionTask, 291 usługa sieciowa typu REST, 292 usprawnienia, 20 użycie inferencji typu, 286 JSONDecoder, 306 konstrukcji switch, 287 nawiasu, 281 skróconych deklaracji kolekcji, 287 średnika, 281 W wartości boolowskie, 48 typu opcjonalnego, 206–211 indeksu, 197 wcięcia, 283 wczytywanie adresów URL, 290 właściwości nadpisywanie, 137 obliczane, 120, 122 przechowywane, 120 współbieżność, 264 wykres tworzenie, 28 wyświetlanie, 28 wyświetlanie obrazu, 25 wykresu, 28 wzorce konstrukcyjne, 311 operacyjne, 330 projektowe, 309 strukturalne, 320 Skorowidz wzorzec budowniczego, 315 fasady, 324 mostu, 320 pełnomocnika, 327 polecenia, 330 singleton, 312 strategii, 333 X Xcode okno powitalne, 22 opcje menu, 23 Z zapis pliku, 254 zarządzanie pamięcią, 143 zbiór, 82 inicjalizacja, 82 określenie liczby elementów, 83 operacje, 84 usuwanie elementów, 84 wstawianie elementów, 83 zmienne, 40, 282, 285 typu opcjonalnego, 52 Ż żądanie GET, 293 POST, 296 341 Poleć książkęKup książkę Notatki 342 Poleć książkęKup książkę
Pobierz darmowy fragment (pdf)

Gdzie kupić całą publikację:

Swift 4. Koduj jak mistrz. Wydanie IV
Autor:
Sklep
Format
Cena
Helion.pl Helion.pl
książka
20,90 zł
Idź do sklepu »

Opinie na temat publikacji:

Inne popularne pozycje z tej kategorii:

Czytaj również:

Prowadzisz stronę lub blog? Wstaw link do fragmentu tej książki i współpracuj z Cyfroteką: