Darmowy fragment publikacji:
TEATR
3 KA TYTULOWA.indd 1
05.03.2020 13:41
3 KA TYTULOWA.indd 2
05.03.2020 13:41
Marvin Carlson
TEATR
Tłumaczenie Krystyna Kujawińska Courtney
i Anna Jędrzejewska
Łódź 2020
3 KA TYTULOWA.indd 3
05.03.2020 13:41
Tytuł oryginału: Theatre: A Very Short Introduction
Rada Naukowa serii Krótkie Wprowadzenie
Jerzy Gajdka, Ewa Gajewska, Krystyna Kujawińska Courtney
Aneta Pawłowska, Piotr Stalmaszczyk
Redaktorzy inicjujący serii Krótkie Wprowadzenie
Urszula Dzieciątkowska, Agnieszka Kałowska
Tłumaczenie
Krystyna Kujawińska Courtney, Anna Jędrzejewska
Redakcja
Monika Wąsik, Katarzyna Gorzkowska
Skład i łamanie
Munda – Maciej Torz
Projekt typograficzny serii
Tomasz Przybył
Projekt okładki
krzysztof de mianiuk
Theatre: A Very Short Introduction was originally published in English in 2014.
This translation is published by arrangement with Oxford University Press. Wydawnictwo
Uniwersytetu Łódzkiego is solely responsible for this translation from the original work
and Oxford University Press shall have no liability for any errors, omissions or inaccuracies
or ambiguities in such translation or for any losses caused by reliance thereon
© Copyright by Marvin Carlson 2014
© Copyright for this edition by Uniwersytet Łódzki, Łódź 2020
© Copyright for Polish translation by Krystyna Kujawińska Courtney
and Anna Jędrzejewska, Łódź 2019
Publikacja sfinansowana ze środków Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego
Wydane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Wydanie I. W.07582.16.0.M
Ark. wyd. 6,4; ark. druk. 9,75
Paperback ISBN Oxford University Press: 978-0-19-966982-0
ISBN 978-83-8142-398-4
e-ISBN 978-83-8142-399-1
Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
90-131 Łódź, ul. Lindleya 8
www.wydawnictwo.uni.lodz.pl
e-mail: ksiegarnia@uni.lodz.pl
tel. (42) 665 58 63
Spis treści
Spis ilustracji
Wstęp do polskiego wydania
1. Czym jest teatr?
2. Religia i teatr
3. Teatr i dramat
4. Teatr i performans
5. Twórcy teatru
Lektury polecane
Indeks
7
9
13
41
71
93
117
139
145
Spis ilustracji
1. Teatr grecki w Epidaurus
The Art Archive/Gianni Dagli Orti
2. Współczesna opera chińska
© Sergiu Turcanu/Alamy
3. Współczesna rekonstrukcja średniowiecznego
przedstawienia w Coventry, Anglia
AKG/North Wind Picture Archives
4. Sztuka pasyjna wystawiona w Oberammergau
w 1860 roku
Mary Evans/SZ Photo/Scherl
5. Hipotetyczna renesansowa rekonstrukcja klasycznego
przedstawienia sztuki Terencjusza
Bibliothèque nationale de France
6. Narrator (tayu) w teatrze bunraku
akg-images/Werner Forman
7. Chris Burden, Strzał, 1971
© Chris Burden. Podziękowania dla artysty i Gagosian Gallery
8. Rytuał Theyyam, Kerala, Indie
© Hornbil Images/Alamy
9. Performer w kostiumie na ścianach paleolitycznej jaskini
Trzech Braci, Francja
© Image Asset Management Ltd./Alamy
10. David Belasco ze scenografami i technikami, 1912
Z The Theatre Through its Stage Door Davida Belasco, opublikowa-
nego przez Harper and Brothers Publishers, 1919
17
23
44
65
74
79
95
114
119
130
Wstęp do polskiego wydania
Chociaż książka ta, jak pozostałe w serii, oferuje zawężo-
ny przegląd określonej tematyki, Czytelnik przekona się, mam
nadzieję, że dzięki wielu ważnym aspektom w niej poruszonym
przedstawia ona o wiele bardziej wielostronny obraz teatru niż
ten, który można odnaleźć w innych ogólnych studiach dotyczą-
cych tego zagadnienia.
Od początku powstania współczesnych studiów poświęco-
nych teatrowi nacisk kładziono przede wszystkim na teatr świata
zachodniego, począwszy od teatru w Grecji i Rzymie, następnie
koncentrując się głównie na średniowiecznym teatrze brytyj-
skim i później na teatrze renesansowych Włoch, renesansowej
i porenesansowej Francji, Anglii oraz Hiszpanii. Do tej wiedzy
dodawano zazwyczaj informacje o osiemnastowiecznym teatrze
niemieckim i amerykańskim. W połowie XX wieku pole stu-
diów teatralnych rozszerzono o informacje na temat Europy
Wschodniej, zwłaszcza Polski i Rosji, oraz o studia nad klasycz-
nym teatrem Japonii, Indii i Chin. Nadal jednak studia te nie
obejmowały w zasadzie żadnej reprezentacji zarówno reszty Eu-
ropy (z wyjątkiem, oczywiście, Ibsena i Strinberga), jak i reszty
świata, włączając większość Azji, całą Amerykę Łacińską, Afry-
kę i Bliski Wschód.
Chociaż sytuacja ta stopniowo uległa poprawie pod koniec
XX wieku, to studia nad teatrem w dalszym ciągu zdominowa-
ne są zagadnieniami dotyczącymi Europy Zachodniej (głównie
kultur dawnych państw kolonialnych) oraz Stanów Zjednoczo-
nych, podczas gdy stosunkowo mało (lub wcale) uwagi otrzymuje
Wstęp do polskiego wydania
9
reszta świata. Konstrukcja niniejszej książki ma przeciwdziałać
tej ograniczonej uwadze poprzez odwołanie się do przykładów
pochodzących z tak geograficznych i kulturowo odległych ob-
szarów, na jaki pozwala jej ograniczony rozmiar.
Równie istotną część publikacji stanowią zagadnienia zwią-
zane z szerokim zakresem form teatralnych, co zazwyczaj w tego
typu pracach przeglądowych było pomijane. Od początku swego
powstania studia nad teatrem były ściśle związane z literaturą,
a historia teatru była zdominowana badaniami poświęconymi
wystawieniom najsławniejszych dramatopisarzy, głównie pocho-
dzących z Europy Zachodniej, którym te studia dawały zazwy-
czaj pierwszeństwo. Mamy tu, oczywiście, Shakespeare’a, a za
nim takie postacie, jak Moliére, Lope de Vega, Calderón i Schil-
ler. Chociaż później dodano do nich Ibsena, Strinberga, Shawa,
Brechta, Czechowa, Williamsa, Millera i innych, w dalszym cią-
gu podkreślano tradycje przedstawień wielkich sztuk i wielkich
dramatopisarzy. Krótko mówiąc, w dalszym ciągu w centrum
uwagi było znaczenie teatru jako części kultury wysokiej.
Stosunkowo mało uwagi poświęcono bardziej popularnym
i mniej literackim formom teatru, które z kulturowego punk-
tu widzenia miały istotne znaczenie. Kilka popularnych form,
szczególnie commedia dell’arte, wywoływało zainteresowanie,
lecz przede wszystkim dlatego, że wpłynęły one na twórczość
tak ważnych postaci literackich, jak Molière, Marivaux, Goldoni
czy Gozzi. Ignorowano zazwyczaj ogromną liczbę innych po-
pularnych, lecz niezwiązanych z literaturą form. Nawet tradycji
teatru lalkowego, która przez wieki odgrywała na świecie bardzo
istotną rolę kulturową, poświęcano zazwyczaj mało uwagi lub
też pomijano ją w standardowych książkach przedstawiających
historię teatru.
Mimo ograniczenia rozmiarami tej publikacji, w niniejszej
książce próbuję spojrzeć na teatr jako ludzką działalność, która
odbywa się w wielu formach, począwszy od prezentacji tekstu
literackiego do całkowicie improwizowanych działań, od form
preferowanych przez arystokrację do tych, które podobały się
bardziej ogólnej czy też szerszej publiczności. Lalkarstwo otrzy-
10
Teatrmało zatem specjalne miejsce w tej pracy. Mam nadzieję, że to
wprowadzenie zaoferuje szersze spojrzenie, mniej ograniczone
tradycją, na temat tego, czym był i jest teatr w kulturze.
Z tego też powodu z wielką przyjemnością przedstawiam
wstęp do polskiego wydania tej książki. Wydanie to jest przeze
mnie szczególnie mile widziane, gdyż chociaż wkład polskiego
teatru został ogólnie doceniony dopiero przez ostatnie pokolenia
teatrologów, Polska bez wątpienia posiada jedną z najbardziej
znaczących i innowacyjnych tradycji teatralnych w Europie.
Ostatnie badania dostarczyły więcej informacji na temat śre-
dniowiecznych przedstawień w Poznaniu i poza nim, a otwarcie
Teatru Szekspirowskiego w Gdańsku w 2014 roku, upamiętnia-
jącego wizyty aktorów elżbietańskich w tym mieście, ukazuje
istotne znaczenie związków Polski z międzynarodową sceną
okresu renesansu. Miałem zaszczyt w 2009 roku oglądać Gdań-
ski Festiwal Szekspirowski, gdzie zgromadzenie wielu wybit-
nych międzynarodowych naukowców i eksperymentalnych trup
teatralnych było wyraźnym dowodem na powszechne uznanie
pozycji Polski na międzynarodowej scenie teatru, począwszy od
czasów renesansu.
Poza Gdańskiem uczestniczyłem w ważnych międzynaro-
dowych wydarzeniach teatralnych w Warszawie, Krakowie, Po-
znaniu, Wrocławiu, Lublinie i Łodzi. W każdym z tych miast
spotkałem entuzjastyczną wspólnotę naukowców zajmujących
się badaniami nad teatrem i teatromanów oraz kwitnące i no-
watorskie sceny teatralne. W rzeczy samej, prawdopodobnie
żaden inny kraj w Europie nie może poszczycić się tak impo-
nującą historią wkładu w rozwój dwudziestowiecznych teatral-
nych eksperymentów i nowatorskich podejść, co Polska. Sztuki
Stanisława Witkiewicza, Stanisława Wyspiańskiego, Witolda
Gombrowicza, Sławomira Mrożka wywarły istotny wpływ na
rozwój współczesnego teatru eksperymentalnego, a wywiodły
one korzenie z prac wielkich dziewiętnastowiecznych polskich
dramatopisarzy. Jednakowo ważną rolę na arenie międzynaro-
dowej odegrali reżyserzy pracujący w XX wieku, począwszy od
Leona Schillera, Erwina Axera, Kazimierza Brauna, Konrada
Wstęp do polskiego wydania
11
Świnarskiego, Józefa Szajny, Andrzeja Wajdy, no i oczywiście
Tadeusza Kantora i Jerzego Grotowskiego. Grotowski jest, natu-
ralnie, powszechnie uznany jako jedna z głównych postaci dwu-
dziestowiecznego teatru. W niniejszym przeglądzie światowego
teatru pojawia się on dwukrotnie.
Wielu polskim przyjaciołom, uniwersytetom, instytutom i te-
atrom tego nowatorskiego i tętniącego życiem kraju przesyłam
moje najserdeczniejsze życzenia i podziękowania za możliwość
przekazania w ich własnym języku moich przemyśleń na temat
teatru, który wszyscy kochamy i który ciągle nas zajmuje oraz jest
przedmiotem naszego niesłabnącego zainteresowania.
Marvin Carlson
Rozdział 1
Czym jest teatr?
Początki tego, co dzisiaj nazywamy teatrem sięgają czasów,
kiedy nie rejestrowano wydarzeń historycznych. Zapoczątkowa-
ły go ponadczasowe ludzkie czynności, co związane jest z nie-
kończącą się i bezowocną dyskusją na temat tego, która z tych
czynności stanowi rzeczywistą podstawę teatru. Prawdopodob-
nie najlepsza odpowiedź jest taka, że wszystkie te czynności
połączone i rozwinięte na niezliczone sposoby w rozmaitych
społecznościach i kulturach dają nam we współczesnym świecie
rozległy wybór w zakresie tego, co nazywamy teatrem i formą
z nim związaną.
Naśladowanie
Jedną z tych podstawowych czynności jest z pewnością naśla-
dowanie. Malarstwo jaskiniowe w okresie paleolitycznym daje
nam bez wątpienia dowód tego zainteresowania pochodzący
z okresu antycznego – i cokolwiek jest nam wiadome czy też sta-
nowi domysł na temat tych pierwszych istot ludzkich, wskazuje
na to, że owa fascynacja naśladowaniem nie ograniczała się tylko
do graficznej reprezentacji, lecz że wyrażano ją także w codzien-
nej praktyce. Postacie nadprzyrodzone, zwierzęta, ikoniczne
postacie ludzkie były ukazane przez performerów na tle ich spo-
łeczności tak, jak namalowano ich na ścianach paleolitycznych
jaskiń. Rozmaite formy opowiadania historii były inną czynno-
ścią, która miała miejsce we wszystkich ludzkich kulturach. Do
Czym jest teatr?
13
najbardziej znanych starożytnych form opowiadań należą mity
kulturowe, opowiadania o bogach, o tym, jak powstał świat
i człowiek, i na czym polega dynamika ludzkiej interakcji oraz in-
terakcji człowieka ze światem. Zazwyczaj osoba, która opowiada
te historie, odgrywa szczególną rolę w społeczeństwie – czasami
ma ona status artysty, kiedy indziej wieszcza, przewodnika czy
szamana. Zawsze istniał ścisły związek pomiędzy imitacją i opo-
wiadaniem. Ważną częścią opowiadania było odgrywanie przez
opowiadającego rozmaitych ról i wydawanie głosów. Można po-
wiedzieć, że teatr zawiera w sobie taki sam materiał jak opowia-
danie, ale odegrany jest on w sposób naśladowczy całym ciałem,
a nie tylko poprzez modulację pojedynczego głosu.
Jednej z najbardziej znanych podstawowych definicji dramatu
dostarczył teoretyk Eric Bentley w 1965 roku: „A wciela się w B,
podczas gdy C to ogląda”. Kluczowe są dwa użyte w tej definicji
czasowniki. Pierwszy podkreśla koncept aktywnego naśladow-
nictwa, a drugi rolę widowni. Ta bardzo prosta definicja pozwa-
la na dokonanie ważnego rozróżnienia pomiędzy takimi blisko
związanymi formami, takimi jak taniec i narracja (z ważnym za-
łożeniem, że obie mają miejsce w sferze teatru, gdyż są związane
z „naśladowaniem”). W tej definicji przyjmuje się, że A, B i C
są ludźmi, co ma miejsce w większości przypadków, chociaż ist-
nieją sztuki, w których ludzie naśladują zwierzęta, owady, ptaki,
rośliny, a nawet przedmioty nieożywione.
Właściwie A także nie musi być człowiekiem – i w znacznej
części świata nie jest. Może być przedmiotem nieożywionym
poruszanym przez człowieka, czyli, krótko mówiąc, marionet-
ką. W kulturze Zachodu teatry lalkowe uważano zazwyczaj za
formę podrzędną, przeznaczoną dla dzieci lub za niewyszukaną
rozrywkę ludową. W czasach obecnych takiego przekonania nie
powinni wygłaszać poważni studenci studiów nad teatrem. Po-
gląd ten ulega obecnie zmianie wraz z zyskiwaniem przez teatr
poszanowania, widoczności i światowości w połączeniu z ro-
snącą świadomością bogatej tradycji teatrów lalkowych wśród
publiczności świata zachodniego. Ponadto należy zauważyć, że
chociaż definicja Bentleya podaje zasadnicze kwestie związane
14
Teatrz naśladowaniem i widzem, to wyłącza ona ważny komponent,
czyli narrację. Z tego względu powinniśmy uzupełnić ją o pogląd
Arystotelesa, aby otrzymać taką definicję: „A naśladuje B odgry-
wającego akcję, podczas gdy C to ogląda”.
Granice teatru
Chociaż przedstawienia do pewnego stopnia wydają się uni-
wersalne w różnych kulturach świata, poszczególne kombinacje
elementów tworzących teatr są ograniczone, gdyż rozwinęły się
w odmienny sposób. Zarówno słowo oznaczające teatr, jak i sam
koncept teatru mają swoje korzenie w zachodniej kulturze i jej
praktykach. Choć niniejsze studium wywodzi się z globalnego
podejścia do sztuki, trzeba już na początku stwierdzić, że na-
łożono na tę zachodnią tradycję pewne, nierzadko arbitralne,
ograniczenia. Na przykład w tradycji zachodniej teatr i opera są
zazwyczaj studiowane jako w zasadzie oddzielne formy – studen-
ci koncentrują się przede wszystkim na słowie i dopiero później
na muzyce, mimo oczywistego nakładania się tych terminów.
Taniec, który jest nie tylko ściśle związany z teatrem, ale też czę-
sto w niego wbudowany, bywa wielokrotnie pomijany w studiach
poświęconych teatrowi.
Biorąc po uwagę ograniczony charakter tego studium,
będę – choć niechętnie – podążać za tą tradycją, uznawszy, że
w wielu częściach świata takie rozróżnienie nie ma miejsca,
z wyjątkiem studiów poświęconych kolonizmowi. Niemniej
jednak przedstawię tę problematykę w części poświęconej te-
atrowi i performansom.
Moja opowieść o tym, jak forma zwana teatrem rozwinęła
się w różnych kulturach świata będzie prowadzona w sposób
chronologiczny. Wiele publikacji poświęconych historii teatru
rozpoczyna się opisem egipskiego rytuału, który przedstawiam
w następnym rozdziale. Tutaj koncentruję się na teatrze greckim,
ponieważ klasyczna kultura grecka z V wieku p.n.e. jest jedną
z najbardziej zasłużonych w rozprzestrzenianiu formy, którą
Czym jest teatr?
15
dzisiaj nazywamy teatrem w Europie i w innych częściach świa-
ta. Rozwijano wiele różnych teorii na temat pochodzenia teatru
greckiego, ale wszystkie zostały zakwestionowane i po prostu nie
wiemy dostatecznie dużo na temat życia kulturalnego w tamtym
okresie, aby rozstrzygnąć to w definitywny sposób. W każdym
razie w połowie V wieku p.n.e. teatr był już ustaloną formą kul-
turową, ze skodyfikowanymi zasadami dla tworzenia jego tek-
stu, kostiumami dla aktorów i środkami prezentacji. Forma ta
rozwinęła się w Atenach i rozszerzyła w greckich koloniach.
Teatr był główną częścią greckich festiwali, a trzy typy drama-
tu – tragedia, komedia i dramat satyrowy – były przedstawiane
na tych festiwalach w konkursach, które miały uhonorować ich
twórców. Chociaż mało wiemy o stylu tych przedstawień, było
wiele reprezentacji aktorskich, informujących nas o tym, że nosi-
li oni wyszukane kostiumy i maski. Ważnym elementem owych
występów był chór, który śpiewał i tańczył.
Klasyczna Grecja i Rzym
Zarówno w Grecji, jak i w Rzymie teatry były komunal-
nymi strukturami na wolnym powietrzu, przeznaczonymi dla
ogromnych widowni. Każde mniejsze i większe greckie miasto
posiadało przestrzeń komunalną, często usytuowaną na zboczu
wzgórza, przeznaczoną na potrzeby teatru – ruiny tych budowli
możemy ciągle jeszcze odnaleźć w całej Grecji i jej koloniach.
Wykopaliska mówią nam, że miejsca te miały kształt półokrą-
gły, z kamiennymi ławkami dla widowni. Schodziły one do pła-
skiego okrągłego terenu, czyli orchestry, gdzie występował chór.
Za orchestrą znajdowała się budowla przeznaczona dla aktorów,
tzw. skene, od którego to słowa pochodzi współczesne określenie
scena. Przestrzeń przed skene była pierwotnie na tym samym po-
ziomie, co orchestra, a w późniejszym okresie została podniesio-
na wyżej. Na budowę współczesnej sceny miało wpływ greckie
proskenion, od którego pochodzi współczesne słowo proscenium,
nazywające łuk otaczający scenę nowożytną.
16
Teatr1. Teatr grecki w Epidaurus
Chociaż wielki wiek greckiego pisania sztuk ogranicza się
do V wieku p.n.e., to teatr nadal odgrywał ważną rolę w życiu
Grecji. I tak, wraz z podbojami Aleksandra Wielkiego w na-
stępnym wieku tradycja ta rozprzestrzeniła się wokół Morza
Śródziemnego aż do Syrii i Iraku. W okresie hellenistycznym
nie zmieniła się radykalnie forma teatrów, chociaż z czasem
podniesione proscenium stało się uniwersalne i niektóre sceny
stały się bardziej wyszukane, zawierające dwa, a nawet trzy pię-
tra. Kontynuowano wystawianie sztuk z okresu klasycznego,
chociaż zabawne komedie Arystofanesa straciły na popularno-
ści na rzecz komedii nowego stylu, w których zmniejszono rolę
chóru i porzucono satyry na temat poszczególnych żyjących
osób na rzecz przedstawiania bardziej ogólnych, typowych po-
staci. Hellenistyczni badacze wyróżnili komedię starą, średnią
i nową. Arystofanes i jego współcześni reprezentowali starą
odmianę komedii. Zmiany opisane powyżej dotyczyły odmia-
ny średniej, a wśród reprezentantów nowej komedii, która po-
wstała w końcu IV i na początku III wieku p.n.e., najbardziej
znanym był Menander.
Czym jest teatr?
17
Pobierz darmowy fragment (pdf)