Cyfroteka.pl

Pierwsza wspomnieniowa opowieść o czasach tuż powojennych – o balansowaniu na granicy prawa i bezprawia oraz przeciwstawianiu się bezkarności stacjonujących w Polsce sowieckich żołnierzy.
Zbigniew Lubieniecki jako dziecko w 1940 roku wraz z matką i siostrami zostaje zesłany na Sybir. Jego ojciec ginie w Twerze z rozkazu „katyńskiego”. Chłopak, katowany i upokarzany, poprzysięga sobie zemstę na sowieckich oprawcach. Po powrocie do Polski trafia na Ziemie Zachodnie, gdzie panoszą się radzieccy żołnierze. Wściekły i rozgoryczony powojenną rzeczywistością zaczyna konsekwentnie wypełniać swoje zobowiązanie. Działa z ukrycia, polując na Rosjan jak samotny wilk na zwierzynę. Nie zawsze zadaje im śmierć. Czasem wystarczy, że spowoduje u nich poczucie zagrożenia, zastraszy, sprawi, że poczują się najeźdźcami na obcej ziemi.

„Wtedy, w harcerskim uniformie, byłem już zaawansowanym poszukiwaczem takich okazji – polowałem. Jeśli się nadarzyła, to starałem się ją wykorzystać. Szwendałem się jak najbliżej baz. Szukałem miejsc, by było wygodnie strzelić do żołnierza. Jeśli nie dzisiaj – jeśli nie w tej chwili, to przynajmniej zapamiętać miejsce na najbliższy czas”.

Zbigniew Lubieniecki, fragment „Łowcy”