Cyfroteka.pl

klikaj i czytaj online

Cyfro
Czytomierz
00063 003252 24074367 na godz. na dobę w sumie
wyszukaj dokładnie | pobierz wtyczkę
www.malpa.pl - ebook/pdf
www.malpa.pl - ebook/pdf
Autor: Liczba stron: 413
Wydawca: WAB Język publikacji: polski
ISBN: 978-83-7747-225-5 Data wydania:
Lektor:
Kategoria: ebooki >> dokument, literatura faktu, reportaże >> literatura faktu
Porównaj ceny (książka, ebook, audiobook).
Czytaj online.
Komentuj

Ten dziennik jest właściwie dziwny. Piszę go już tak długo, że nie umiem myśleć o Was inaczej niż jak o bliskich, a jednocześnie nie mogę Wam powiedzieć wszystkiego. Wszystkiego? Co ja piszę!? Co najmniej 40 procent tego, co myślę i przeżywam, nie mogę ujawnić, bo byłoby nietaktowne, okropne. Jestem w moich zapiskach szczera i impulsywna, choć pilnie strzegę kilku granic, które sobie sama wyznaczyłam. – pisze Krystyna Janda, 'artystka multimedialna', w pamiętniku prowadzonym od kilku lat na stronie www.krystynajanda.com. Wybór z jej zapisków, obejmujący okres od września 2000 do września 2003, raz jeszcze dowodzi ogromnej wrażliwości, ciekawości świata, zmysłu obserwacji, otwartości, a zarazem poczucia humoru i autoironii autorki. Anegdoty z polskiego świata filmowo-teatralnego przeplatają się tu ze sprawozdaniami z produkcji domowych przetworów, cytaty z filozofów z fragmentami horoskopów, ulubione wiersze z przepisami na śledzie w migdałach... www.małpa.pl to lektura pełna ciepła, a zarazem celnych obserwacji i intelektualnych niespodzianek, promieniująca zgodą na życie, we wszelkich jego przejawach.

Znajdź podobne książki Ostatnio czytane w tej kategorii

Darmowy fragment publikacji:

Copyright © by Wydawnictwo W.A.B., 2004 Wydanie I Warszawa 2004 3 wrzeÊnia 2000, czwartek, 6.03 Zaczynam dziÊ pisaç dziennik na mojej stronie internetowej. Jest kilka powodów. Pierwszy, bo powie- dziano mi, ˝e b´dzie super! Drugi, bo podczas wakacji troch´ przyzwyczai∏am si´ do zapisywania zdarzeƒ, refleksji, robienia notatek z dnia. Robi∏am to na zamó- wienie, a teraz mi troch´ ˝al, ˝e ju˝ tego nie robi´, i korzystam w zwiàzku z tym z pretekstu. Po trzecie, wczoraj dosta∏am pismo z mojego teatru o takiej tre- Êci: „Pani Krystyna Janda / aktorka / w miejscu / Na podstawie rozporzàdzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 31.03.1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników niektórych instytucji kultury/ Dz.U. nr 35 z 1992 r. Poz.151 z póêniejszymi zmianami / z dniem 7 wrzeÊnia 2000 r. przyznaj´ Pani nagrod´ jubileuszo- wà za 25 lat pracy, tj. 100 wynagrodzenia miesi´cz- nego /” i tu nast´puje osobisty dopisek mojego dyrek- tora. Mog∏abym Wam to pismo zeskanowaç i w∏àczyç do dziennika, ale dyrektor mojego teatru prawdopo- dobnie mia∏by za to do mnie pretensje, na dodatek s∏uszne. Otó˝. Po dwudziestu pi´ciu latach pracy, takiej jak moja, nast´pujà zmiany w mózgu i nie mo˝- na, a raczej trudno, coÊ robiç niepublicznie, tak ˝eby si´ nikt o tym nie dowiedzia∏. OczywiÊcie, nie mówi´ o sprawach osobistych, intymnych, rodzinnych czy zdrowotnych, mówi´ o jakiejÊ twórczoÊci. Ten dziennik jest nià, czy chc´, czy nie. A pisaç coÊ tylko dla siebie? W ka˝dym razie, ja tego po tylu latach „publicznego ˝ycia” ju˝ nie umiem, a poza tym to mnie nudzi, i zresztà, po co? Ja mam potrzeb´ „dzielenia si´” i kontaktu. A wi´c – publiczny dziennik, a raczej dziennik z dost´pem dla ka˝dego. 5 Pozdrawiam najserdeczniej, za chwil´ zaczyna si´ dzieƒ, ˝ycz´ wszystkiego dobrego. Chcia∏am jesz- cze powiedzieç, ˝e ten ciemnoskóry zawodnik w re- prezentacji Polski w pi∏ce no˝nej to skarb. Zrobi moim zdaniem wi´cej w sprawie tolerancji w tym kraju ni˝ wszystkie programy wychowawcze rzàdowe i poza- rzàdowe razem. Cudo. Dosta∏ polskie obywatelstwo i paszport, brawo. Tylko cz∏owieku! Strzelaj te bram- ki! Bo jak nie, to wiesz... to Polska! Karta sympatii si´ mo˝e odwróciç! ˚egnam i id´ pod prysznic. Potem siedem godzin na scenie w sprawie Nocy Helvera, oby z jakimÊ rezultatem. 5 wrzeÊnia 2000, sobota, 6.14 DziÊ urodziny Cz∏owieka z marmuru, jak napisa- li w „Gazecie Wyborczej”, czyli Jurka Radziwi∏owicza. Pi´çdziesiàt lat. Od rana ró˝ne radia do mnie z g∏upi- mi pytaniami: Czy dzwoni∏a ju˝ pani do m´˝a z ˝ycze- niami? Jurek. ˚or˝. Niebieskie oczy i rozbrajajàcy uÊmiech dziecka poparty niewinnoÊcià, czy li mruga- niem oczami. Ca∏kiem niedawno na pytanie: Przyja- ciel? bez namy s∏u odpowiedzia∏am: Jerzy Radziwi∏o- wicz. Dlaczego? Przecie˝ rzadko si´ widujemy, nawet od momentu jego przeprowadzki z Krakowa do... tu, ko∏o mnie... do Kani. Przyjaciel, bo przyjaciel. Niebieskie oczy, czy stoÊç, prawoÊç, rzetelnoÊç, lekka naiwnoÊç i nieÊmia∏y uÊmiech. Jednym s∏owem – jasna ∏àka. I tak pi´knie niós∏ t´ ceg∏´. Do dziÊ ten jego chód mnie wzrusza. Jurku, nie da∏am si´ we- pchnàç przez dziennikarzy w ˝arty na Twój temat. Niech sobie ˝artujà na inny, Ty jesteÊ Cz∏owiek 6 z marmuru i wara! ˚y cz´ Ci wszy stkiego, wszy stkie- go dobrego. Pami´tam, jak kiedy Ê szliÊmy razem o ósmej rano Nowym Âwiatem, mijali nas ludzie, uÊmiechali si´ do nas wszy scy, ca∏a ulica, ca∏e miasto. CoÊ im razem przypominaliÊmy, coÊ wa˝ne- go, ale i coÊ mi∏ego, to by ∏ wa˝ny poranek. Andrzej Wajda te˝ si´ wzrusza, kiedy widzi nas r azem. Ma od razu mokre oczy, a potem ukradkiem ociera to wilgotne. Ca∏uj´ Ci´. DziÊ w nocy przyje˝d˝a – wraca mà˝, mà˝, mà˝!!! Ca∏y dzieƒ próba, w niedziel´ te˝. J´druÊ, mój synek, powiedzia∏ mi rano w ∏ó˝ku: – Lepiej byÊ mia- ∏a, jakbyÊ chodzi∏a do szko∏y, mielibyÊmy razem wol- ne, a˝ dwa dni. – I zasnà∏ znowu. Wróci∏am z Wroc∏a- wia o trzeciej rano, troch´ jestem zm´czona. Dobrego dnia! Mam nadziej´, ˝e Wy macie wol- ne. A swojà drogà, jak ja ∏atwo wesz∏am w to zwierza- nie si´ do Internetu, zdumiewajàce, ta ∏atwoÊç wyni- ka z charakteru mojego cholernego zawodu. Mam nadziej´, ˝e nikt tego nie czyta, a w ka˝dym razie niewiele osób. 6 wrzeÊnia 2000, niedziela, 6.05 Wczoraj widzia∏am swojà rol´ w nowym filmie pana Zanussiego ˚ycie jako Êmiertelna choroba przenoszona..., pisz´, widzia∏am swojà rol´, specjal- nie, widzia∏am te˝ i film w ca∏oÊci, ale nie chcia∏a- bym si´ na ten temat wypowiadaç, mo˝e to ktoÊ czyta, a napisaç, co my Êl´ naprawd´, by ∏oby mo˝e nieelegancko, wi´c omijam temat. Zresztà uwa˝am, ˝e od jakiegoÊ czasu nie powinnam si´ wypowiadaç 7 o twórczoÊci w ogóle, bo jestem walni´ta! Napraw- d´! Moje kryteria, moje tempo wewn´trzne, sposób my Êlenia tak ró˝nià si´ od tego, co czujà inni, ˝e koƒcz´ z ocenà kogokolwiek i czegokolwiek, zajmuj´ si´ ty lko sobà. Ten nowy film pana Krzy sztofa jest podobno pi´kny, màdry i w ogóle nienudny, widzia- ∏am zap∏akany ch ludzi wy chodzàcy ch z kina, wi´c si´ zamykam na ten temat. Ja nie mog∏am w ogóle wy siedzieç w kinie, a do siebie – aktorki tam grajà- cej – mam pretensje monstrualne. Po co ja si´ tak wzruszam na koƒcu? Kwiatek? A co to za kwiatek? Co to ja nie mam pieni´dzy? Jeden storczyk? ˚e co? ˚e niby oryginalnie? Pewnie produkcja filmu nie mia∏a pieni´dzy, a ja nie zwróci∏am uwagi, dali mi do r´ki ten ˝a∏osny kwiatek i zacz´∏am z nim coÊ graç bez sensu. Szklaneczka, woda, kwiatuszek do wody, wzruszenie. Idiotka. Powinien wjechaç dupny bukiet kwiatów, komórka w prezencie przed jego Êmiercià i wy chodz´. A co to za bieganie po koryta- rzu szpitala na koƒcu? Niby ˝e nie mog´ wytrzymaç? ˚e cierpi´? Wy sz∏o tak, jakbym ucieka∏a przed Szy- monem Bobrowskim, grajàcym mojego faceta, a co to, on mi zrobi∏ jakàÊ krzywd´? Szymon zresztà to najlepsza postaç, jedy na niesk∏amana. Oj, pani Kry- siu! Zastanowi∏aby si´ pani, co pani robi! W takim ustawieniu tematu i przy takim g∏ównym bohaterze filmu trzeba by ∏o za wszelkà cen´ trzymaç si´ pionu i nie sentymentalnie, bo to ˝a∏osne. Trudno, wypa- dek przy pracy. Pewnie to dlatego, ˝e pan Krzy sztof zawsze obsadza mnie w tak zwany ch negatywny ch postaciach, a ja chc´ ich w naiwny sposób broniç. A! Rozpisa∏am si´, bo jestem z∏a! Idêcie do kina, ty lko bez zegarka. ˚egnam wy nioÊle, szczególnie ˝e mój 8 mà˝, który robi∏ zdj´cia w tym filmie, nie powiedzia∏ mi, ˝ebym za ˝adne skarby Êwiata nie opuszcza∏a g∏owy, bo mi „spada twarz”, a ja wcià˝ jà tam opusz- czam. No, ale jak mam nie opuszczaç, skoro wcià˝ si´ tam martwi´. Jak si´ mam martwiç i mieç proble- my – z g∏owà do góry? ˚eby nie by ∏o zmarszczek?! Film bardzo wa˝ny, o temacie bliskim ludziom. Widzia∏am, jak jedna pani po obejr zeniu bardzo p∏aka∏a. Mo˝e te˝ ma problem, czy pope∏niç samo- bójstwo, czy umrzeç w zgodzie z Bogiem i si∏ami natury. Nigdy nie wiadomo. Przepraszam za ten zapis, ale nie odpowiadam dziÊ za siebie. 7 wrzeÊnia 2000, poniedzia∏ek, 6.39 Jak to jest, ˝e za ka˝dym razem, jak ON wyje˝- d˝a, psuje si´ w domu wszystko? Koƒczà si´ ˝arówki i na ogó∏ te, które sà wysoko i nie ma do nich ˝adne- go dost´pu, zaczynajà skrzypieç drzwi, zacina si´ ekspres do kawy i opiekacz do grzanek? Za ka˝dym razem. Pies od razu w∏azi do ∏ó˝ka, bo nie wiadomo skàd wie, ˝e wolno, koty bijà si´ w nocy po ca∏ym do- mu, a g∏ównie w sypialni, albo budzà Êpiàcych o dru- giej, ˝eby wstaç i daç im jeÊç. Jak to jest, ˝e jak ON jest, dzieci i ja Êpimy spokojnie, zasypiamy i budzimy si´ mniej wi´cej o czasie, a jak GO nie ma, dzieci ju˝ od Êwitu siedzà przy komputerze albo budzà si´ za póêno i spóêniajà do szko∏y, a ja oglàdam nocami filmy albo ∏a˝´ po domu, czytam, a Êpi´ chwilami, po dwie trzy godziny w dziwnych porach nocy? Co to jest, ˝e jak on wyje˝d˝a... Wyjecha∏. Zaczyna si´ znów czas bez NIEGO. 9 9 wrzeÊnia 2000, Êroda, 8.55 Za chwil´ zaczynam nagranie Klubu kawalerów dla Teatru TV. Jak zwykle przed nagraniem telewizyj- nym, wszystko mi si´ wali na g∏ow´. Wczoraj o dwu- dziestej trzeciej dowiedzia∏am si´, ˝e jeden z aktorów grajàcy du˝à, bardzo znaczàcà rol´, nie b´dzie móg∏ zagraç, bo okaza∏o si´, ˝e ma zobowiàzania w jakiejÊ mydlanej operze kr´conej dla telewizji. No có˝, m∏ody kolega. Stuhrowi, Gajosowi, Zamachowskiemu si´ to nie zdarza. Trudno. Pó∏ nocy szuka∏am wi´c aktora do jednej z g∏ównych ról, co ja pisz´ aktora, partnera dla Jurka Stuhra, Zbyszka Zamachowskiego, Janusza Gajosa, Czarka Pazury, S∏awka Orzechowskiego, ba- gatela! Nikt z tych, którzy przychodzili mi do g∏owy, nie by∏ wolny. Gratuluj´. JeÊli ktoÊ wam b´dzie mówi∏ o bezrobociu aktorów, nie wierzcie. Nagranie zaczy- namy jutro. DziÊ musz´ kogoÊ zaanga˝owaç i zrobiç z nim przynajmniej jakàÊ prób´, sama, dobraç ko- stium itd. Re˝yser to bynajmniej nie ten, kto re˝yseru- je, tym si´ zajmuje na koƒcu. Najpierw osiemdziesiàt procent energii i si∏y idzie w organizacj´. Nie bawi mnie to. Inna sprawa, ˝e jest wielu re˝yserów, którzy Êwietnie si´ czujà, kiedy organizujà, gorzej jak przyj- dzie do wyre˝yserowania czegoÊ. G∏ównie organizacja im idzie dobrze. Ale to inny temat. Wczoraj wieczorem by∏am na przedstawieniu Jeêdziec burzy w teatrze Rampa. Historia ˝ycia Mo- rissona, Marysia, moja córka, gra tam jego ˝on´. Nie mog´ nic powiedzieç na temat tego, co widzia∏am, bo siedzia∏am z zatkanymi uszami. Ca∏y czas czu∏am si´ tak, jakby ktoÊ dokonywa∏ na mnie gwa∏tu, si∏à dêwi´ku i êle ustawionymi basami. Ludzie ko∏o mnie 10 wyszli po pierwszym akcie, te˝ siedzieli z palcami w uszach. Mary sia, z tego, co widzia∏am i rozumia∏am na niemo, gra ∏adnie. Ma poczucie formy, jest praw- dziwa, przekonujàco gra narkomank´. Ods∏oni∏am uszy, ty lko jak Êpiewa∏ Staszewski, on zawsze spra- wia mi przyjemnoÊç, i on by ∏ jakby mniej g∏oÊny. Zdumiewajàce! Oklaski Êwiadczy ∏y o niebywa∏ym sukcesie, podoba∏o si´ nadzwy czajnie. Widocznie si´ starzej´ i nic ju˝ nie rozumiem. W ka˝dym razie idêcie na to. Ale ostrzegam, to jest dla m∏ody ch, starszym panom i paniom pójdà szwy po liftingach i przestanà dzia∏aç sztuczne zastawki. Co mnie czeka od jutra!? Trzymajcie za mnie kciuki. Z pisaniem do Was te˝ nie wiem, jak b´dzie. Jutro zaczynamy o piàtej rano, ekspozycja, to znaczy – mo˝na kr´ciç tylko do czwartej po po∏udniu, potem ju˝ jest za ciemno, a jesteÊmy na zewnàtrz. Do nakr´cenia z dziesi´ç scen i to zbiorowych. Ratunku!!! A przed kamerà same gwiazdy. Ciekawe, jak ja mam ich wyre- ˝yserowaç, to znaczy namówiç do stylistyki, którà wymyÊli∏am. Mam nadziej´, ˝e moi koledzy mi zaufajà, tylko tyle. Powiedzia∏am im, to jest bardzo zabawna sztuka, wy jesteÊcie fantastycznymi artystami, ludzie oczekujà od was kaskad dowcipu, gagów, tysiàca min. Na to czekajà. Spójrzcie, co si´ dzieje w telewizji, jak grajà nasi koledzy, ˝eby zarobiç na ˝ycie i zdobyç s∏a- w´ i popularnoÊç za wszelkà cen´, publicznoÊç ocze- kuje od Was, takich, jak to si´ nieelegancko nazywa, „jajcarzy” jeszcze wi´cej; mam proÊb´, dajcie jej MNIEJ! Pozdrawiam. Zapomnia∏am, ˝e i ja tam gram. Ale prawie wszystko sobie skreÊli∏am, bo ju˝ w czyta- niu wychodzi to za d∏ugie. Trzymajcie si´ wiatru! 11 10 wrzeÊnia 2000, czwartek, 8.03 Wczoraj odby∏ si´ pogrzeb naszego sàsiada. Fantastycznego faceta. By∏ to jeden z najpozytywniej- szych ludzi, jakich spotka∏am w ˝yciu. Pracowity, uczynny, dynamiczny, uÊmiechni´ty. Jeden z tych, dla których nie ma rzeczy niemo˝liwych i pomys∏ów nie do zrealizowania. Mia∏ troch´ ponad czterdzieÊci lat. Umar∏. Czy Bóg jest sprawiedliwy? Nie. Jako Marlena mówi´ na scenie: – Bóg w ka˝dym razie nie staje po ˝adnej stronie, jakby nie zajmowa∏ stanowiska. – W ogóle ostatnio du˝o Êmierci, samobójstw zwyk∏ych skromnych ludzi, samobójstw bez przyczyn, zdumie- wajàcych, zaskakujàcych. To przera˝ajàce, ˝e obok nas ˝yje tylu ludzi z piek∏em w Êrodku, z jakàÊ tra- gicznà przera˝ajàcà tajemnicà wewnàtrz. Okna. Stra- szà. Cz´sto, przeje˝d˝ajàc ko∏o szpitali, patrzàc na okna, myÊl´ o tragediach, cierpieniu, które za nimi istnieje, albo przeje˝d˝ajàc nocà przez miasto, po spektaklach, po nagraniach, patrz´ w oÊwietlone o tej zdumiewajàcej godzinie okna i nienawidz´ okien w domach zwyk∏ych ludzi. Boj´ si´ pomyÊleç, co tam si´ dzieje, co rozgrywa, a przecie˝ to mo˝e byç tylko matka karmiàca dziecko lub ktoÊ, kto w∏aÊnie uczy si´ do egzaminu. Przeje˝d˝a∏am dziÊ w nocy pod czarnymi oknami mojego nie˝yjàcego sàsiada, pomyÊla∏am o jego ˝onie, która tam gdzieÊ by∏a w Êrodku, o jego dzieciach. Tej nocy po pogrzebie. Takie Êmierci uÊwiadamiajà wcià˝ na nowo bezsens poÊpiesznego, zagonionego ˝ycia, ja- kie prowadzimy. Jak mówi´ w innej sztuce: – Co tak naprawd´ w ˝yciu by∏o wa˝ne? Zastanów si´? Niewie- le! I jak ma∏o temu poÊwi´caliÊmy czasu i uwagi. 12 A potem pewnego dnia nagle uÊwiadamiasz sobie „ja kocha∏am”, „ja nienawidzi∏am”, „umieram”. Koniec. A ja? Czy ja ju˝ pami´tam tylko teksty sztuk, w których gram, i nimi t∏umacz´ ˝ycie? Dno! O co mi chodzi? Co za nastrój? To ta Êmierç, o której myÊla∏am ca∏y dzieƒ, a mo˝e pierwszy dzieƒ nagrania, które posz∏o nie najlepiej. Jutro znów zaczy- nam o piàtej rano. Mo˝e jutro b´dzie lepiej. I pomyÊleç, ˝e robi´ tak pyszny, komediowy tekst, i mam tak wspania∏ych aktorów! To depresja, którà zarazi∏ mnie Ba∏ucki. Autor najÊmieszniejszych, najrozkoszniejszych polskich komedii umar∏ Êmiercià samobójczà. Nie do uwierzenia, cholera! Co za chandra! Przepraszam. 11 wrzeÊnia 2000, piàtek, 6.36 Dzisiaj b´dzie o dzieciach, a to z powodu e-mai- lowego listu od przyjaciela z Niemiec. Ten ktoÊ ma ma∏à córeczk´ tam urodzonà, dziecko dwuj´zyczne, choç z polskim miewa k∏opoty. TatuÊ maleƒstwa, a mój przyjaciel, jest wybuchowym, doÊç niekonwen- cjonalnym cz∏owiekiem. Zdenerwowa∏ si´ w jakimÊ sklepie podczas wakacji we Francji i doÊç cz´sto opo- wiada∏ potem o tym wydarzeniu. Dziecko s∏ysza∏o pewnie te opowieÊci, zresztà by∏o Êwiadkiem zajÊcia. Pisze mi w liÊcie, ˝e wczoraj przypadkowo rozmawia∏ z ma∏à o wakacjach, wypad∏ mu z pami´ci jakiÊ szcze- gó∏ i wtedy córeczka mu pomog∏a: – To by∏o ko∏o tego sklepu, w którym si´ tak skurwi∏eÊ! Od razu skojarzy∏. A teraz o moim m∏odszym synku. Odkry∏am w nocy, podczas przeglàdania jego zeszytów w ra- mach wyrzutów sumienia i nadrabiania obowiàzków macierzyƒskich, takie wypracowanie: 13 Na wakacje pojecha∏em do Chorwacji, droga by∏a d∏uga i kr´ta, a w samochodzie by∏o goràco. Jed- nym s∏owem, drog´ sp´dzi∏em najniewygodniej, jak si´ da. Wakacje, co tu mówiç o wakacjach, te sp´dzi- ∏em nawet, nawet, ale jacht by∏ najfajniejszy. Nieste- ty na nim zwymiotowa∏em (i pobrudzi∏em pok∏ad), a do tego pod kabinà i mój tata myÊla∏, ˝e to ry˝, któ- ry robi∏ z takim specjalnym nadzieniem, a to dlatego, ˝e tak trz´s∏o. Urocze prawda? Wczoraj rano moja wnuczka wesz∏a niespodzie- wanie, podczas mojej kàpieli, do ∏azienki. Za˝eno- wana nagoÊcià i sytuacjà, nie bardzo wiedzàc, jak si´ zachowaç, przywita∏am jà radosnym, zwyczajnym: – Dzieƒ dobry, Lenka! Spojrza∏a na mnie uwa˝nie, obejrza∏a mnie dok∏adnie w tej wannie i odpar∏a: – Mów do mnie Blanka! I wysz∏a. No, i co zrobilibyÊmy bez dzieci? Nagranie Klubu kawalerów idzie lepiej, koledzy sà nadzwyczajni, wszyscy robià naprawd´, co w ich mocy, ˝eby mi pomóc. Grajà fantastycznie, no, ale mam na planie „pierwszà lig´”. Ze zm´czenia upa- dam na twarz, jutro zaczynamy godzin´ pó˝niej, tzn. o szóstej, ale za to mamy wi´cej stron do nakr´cenia. Kota nie ma. Id´ spaç, a raczej czo∏gam si´ do ∏ó˝ka. Pozdrawiam. Na mnie nie liczcie. Dobranoc. 12 wrzeÊnia 2000, sobota, 15.47 Nie idzie mi! Beznadziejny dzieƒ, nie podoba mi si´ to, co robi´. Czasem tak jest, nic si´ nie uk∏ada. Beznadziejne. Przesadzam, ale prawie beznadziejne. Nie doÊç, ˝e re˝yseruj´, to i w tym gram, nie mog´ na 14 siebie patrzeç w monitorach, ca∏y czas kombinuj´, jak tu nakr´ciç, ˝eby siebie wyciàç. Do tego re˝yserowa- nie w kapeluszu ze strusim piórem, d∏ugiej sukni i w butach na obcasie to m´ka, szczególnie przy tym tempie i liczbie scen do nakr´cenia. Na szcz´Êcie Dziu- dziuliƒska to niedu˝a rola. OkropnoÊç. Inni grajà Êwietnie, tylko ja nie mam dostatecznej wyobraêni, ˝e- by to odpowiednio pokazaç. Co to b´dzie? Co to b´dzie! Przyj´∏am metod´ rejestrowania jak najwi´kszej iloÊci materia∏u z jak najliczniejszy ch ustawieƒ kamery. Potem jakoÊ to zmontuj´. Oj! èle mi, êle mi, êle! Jutro zaczynamy pracowaç w nocy i tych nocy b´dzie pi´ç. Zrobi∏am jeden akt i kawa∏ek. Nie mog´ pisaç o niczym innym, bo mnie telepie na ten temat. Nie mog´ siebie znieÊç nawet na ekranie telewizora. To choroba. Dobra- noc. Tym razem... ˝egna Was „sfrustowany” re˝yser. 14 wrzeÊnia 2000, poniedzia∏ek, 18.42 Pisz´ dopiero wieczorem, bo wróci∏am rano po szesnastu godzinach zdj´ç nocnych. Bal w Krynicy. Jak pisa∏am kr´c´ Klub kawalerów Ba∏uckiego dla Teatru Telewizji. Re˝yseruj´ i gram Dziudziuliƒskà. Dzisiejszej nocy, za chwil´, kolejna cz´Êç balu do na- kr´cenia. W sumie ca∏y drugi akt. Umrzemy. Rano wsiad∏am do stojàcego samochodu i tak siedzia∏am, a by∏am przekonana, ˝e jedziemy, w tej chwili te˝ nie jestem w lepszym stanie, ale musz´ wytrzymaç. Mam na planie same gwiazdy, musz´ o nie dbaç i robiç wszystko, ˝eby by∏y zadowolone i w do- brym nastroju. Przed nami jeszcze cztery takie noce, bo równie˝ ca∏y pierwszy akt do nakr´cenia, ale ju˝ we wn´trzu. Podobno noc by∏a zjawiskowo pi´kna, 15 nie zauwa˝y∏am. W ka˝dym razie, jeÊli chodzi o to, co widz´ na monitorach, materia∏, który kr´cimy, jest ju˝ du˝o lepszy ni˝ wczorajszy, a wi´c wszystko inne nie ma znaczenia. Nie otwieram gazety, telewizora i radia, bo tam ciàgle s∏ysz´ albo siebie, albo swoje nazwisko. Zacz´- li reklamowaç akcj´ Radia Zet – „Sto twarzy Krystyny Jandy”, puszczajà to w kó∏ko, czasem te˝ list´ miast, w których b´d´ gra∏a tej jesieni w ramach tej akcji, i to mnie dopiero przera˝a. No nic, wróc´ do ˝ycia po nagraniu, a teraz zajmuj´ si´ tylko tym, czy Czarek Pazura dobrze wyszed∏ zza krzaka, czy Edyta Jungow- ska w∏aÊciwie spojrza∏a na Jurka Stuhra, czy Janusz Gajos ma na pewno dobre zbli˝enie. Zbyszek Zama- chowski wzrusza mnie i rozczula jako NieÊmia∏owski, ale on sam jest wiecznie z siebie niezadowolony i nie- pewny, S∏awek Orzechowski jako Motyliƒski szalony, cudny, choç ma wàtpliwoÊci, czy tak powinno byç. Cudowny epizod zagra∏ Gucio Lutkiewicz, Êwietna m∏oda Magda Wa∏ach z Krakowa – Marynia, Marcin Dorociƒski jako W∏adys∏aw, pi´kny, smutny i chory, ciàgle bierze aspiryn´ i blado si´ uÊmiecha, wolno mówi i rusza si´, a mnie by si´ przyda∏o szybciej, a na dok∏adk´ moja Marysia jako Minna – s∏u˝àca – moje dziecko-aktorka na planie, dziecko zdenerwowane i ciàgle pytajàce, czy jestem zadowolona i czy ona na pewno da rad´... To jest teraz mój wszechÊwiat. Iwona Bielska grajàca Mirskà ma czterdzieÊci stopni i zapalenie p∏uc! Pieniàdze i kondycja produkcyjna, w której musimy to robiç, sà straszne. Poganianie niewolników na pustyni. Krzycz´ przez ca∏e nagranie: – UÊmiechamy si´! To jest komedia! Lekko! Jasno! Wszyscy zadowoleni! W ogóle nie jest nam zimno i nie 16 chce nam si´ spaç! Oglàdanie was musi byç przyjem- noÊcià! – No nic, koƒcz´, bo mdlej´. Ach, zapomnia∏abym, dziÊ odbywa si´ w ¸a- zienkach uroczystoÊç zwiàzana z wydaniem nowej ksià˝ki profesora Kwiatkowskiego, dyrektora ¸azie- nek. Nie mog´ tam byç. Lubi´ Profesora, jako lice- alistka przebiega∏am codziennie ca∏y park z góry, od Placu Unii, dobiega∏am prawie zawsze spóêniona do swojej szko∏y, liceum plastycznego, które wówczas mieÊci∏o si´ w dawnej Szkole Podchorà˝ych, obok pa∏acu, i codziennie spotyka∏am Profesora na space- rze z psami. Mi∏y pan z rudà brodà. Wiedzia∏am, ˝e mieszka w Pa∏acu, by∏ dla mnie tajemniczà i nie- zwyk∏à postacià. DziÊ cz´sto z nim rozmawiam, nakr´- ci∏am, dzi´ki jego przychylnoÊci, w parku i Pa∏acu MyÊlewickim ca∏à mojà Fizjologi´ ma∏˝eƒstwa Balza- ka dla telewizji. Niedawno Profesor powiedzia∏ mi, ˝e nast´pna jego ksià˝ka b´dzie mia∏a tytu∏ Z∏oto cen- niejsze ni˝ sztuka, w odró˝nieniu od s∏ynnej ksià˝ki Bia∏ostockiego, z której wszyscy si´ uczyliÊmy Sztuka cenniejsza ni˝ z∏oto. Rozumiem rozgoryczenie Profe- sora doty czàce czasów i stosunku do muzealnic- twa, malarstwa i sztuki w ogóle. To te˝ pendant do moich zapisków wczeÊniej- szych o kondycji robienia Teatrów Telewizji. Profeso- rze, wszystko minie. Bo˝e! S∏abo mi! A tyle do nakr´- cenia! PS DziÊ odwiedzi∏a mnie na planie wnuczka. 15 wrzeÊnia 2000, wtorek, 12.00 Wtorek? No je˝eli wtorek, to zaczynamy kr´ciç pierwszy akt. (Dla cywilów wyjaÊniam, filmy i spekta- kle teatralne kr´ci si´ nie w kolejnoÊci, czyli tak jak sà napisane, tylko tak jak to jest mo˝liwe, to znaczy zupe∏nie nie po kolei.) Nic ju˝ nie wiem, nic nie rozu- miem. Nie mam refleksji na ˝aden temat, a co dopie- ro na tematy ogólne. Nie Êpi´ czwartà dob´. W Êrodku we mnie p∏onie ˝ràce ognisko. Oczy mam z piasku, myÊli m´tne, krok chwiejny. Zdenerwowaç mnie ∏a- two. Wczoraj nad ranem Jurek Stuhr zapyta∏ mnie: – Panujesz dalej nad wszystkim czy lecimy na wolne ko∏o? Odpowiedzia∏am, ˝e panuj´, ˝eby si´ nie mar- twili, bo aktorzy, nawet aktorzy najwi´ksi i najbardziej Êwiadomi, sà jak dzieci i nie wolno im okazaç ani s∏a- boÊci, ani zwàtpienia. Ale Wy tutaj, w tym Internecie, nie liczcie na mnie. Nie odpowiadam na Wasze listy, bo nie mog´, co wi´cej, nawet ich nie czytam. Jeszcze trzy noce. Ach! Zasnàç! Choç na chwil´! Proszków nasennych nie bior´, bo mi nie wolno. Lec´ na mela- toninie, ale ona nic nie daje. ˚egnam Was bez Êwiado- moÊci, co b´dzie dalej. 16 wrzeÊnia 2000, Êroda, 10.04 Jadàc wczoraj na plan, czyli miejsce naszych zdj´ç, zobaczy∏am na s∏upach w ÊródmieÊciu napisy: „Olek, zaszyj si´”. Podobno w Kaliszu, podczas poby- tu naszego prezydenta w ramach kampanii wyborczej rozwini´to przed nim transparent z napisem: „Olek, dzisiaj nie pij”. Sympatia pijàcego elektoratu widaç wzros∏a nieprawdopodobnie i nie nale˝y tego lekce- 18 wa˝yç, bo pijàcych w tym kraju jest niewàtpliwie wi´- cej ni˝ niepijàcych, to za przeproszeniem bardzo po- wa˝ne lobby. W ogóle, niespodziewanie prezydent jest narodowi du˝o bli˝szy po ostatnich informacjach na temat jego „s∏aboÊci”. „Swój cz∏owiek i jaki odlotowy jajcarz!” – jak omówili to panowie na parkingu hotelu „Polonia”, gdzie kr´cimy. Ju˝ prawie ca∏a ekipa, z którà pracuj´, jest cho- ra i wszyscy chodzà na czworakach, tylko Czarek Pa- zura, energiczny, ch´tny do pracy i odczuwa wieczny niedosyt. Jak gra, wiemy wszyscy, ale ciàgle uwa˝a, ˝e czegoÊ nie dogra∏, i prosi o jeszcze jeden dubel, czyli powtórk´. Wszyscy wybuchamy Êmiechem na te proÊby, a Jurek Stuhr, pan profesor – dla Czarka, poucza go za ka˝dym razem: „Synku, zagra∏eÊ tyle, ˝e mo˝na kub∏ami wy nosiç, gdzie kochany czujesz niedosyt?” Oni sà wszyscy wspaniali. Czuj´ dla nich ogromnà wdzi´cznoÊç. Jurek Stuhr, Janusz Gajos sà moimi serdecznymi przyjació∏mi, ale ze Zbyszkiem Zamachowskim czy S∏awkiem Orzechowskim spoty- kam si´ doÊç rzadko i tylko w pracy, z Czarkiem Pazu- rà w ogóle po raz pierwszy. O kobietach nie mówi´, bo sympatie sà tu oczywiste, a Marcin Dorociƒski to przecie˝ mój Cyd, u mnie debiutowa∏. Âci´∏am dàb w ogrodzie, bo musia∏am, i chce mi si´ dzisiaj p∏akaç. Spa∏am znów tylko dwie godzi- ny, od szóstej do ósmej rano. Obudzi∏a mnie proÊba o podanie numeru faksu i przysz∏o zaproszenie na festiwal w Istambule. Urocze. Która to ju˝ doba? Nie pami´tam. Jeszcze dwie noce zdj´ç. Idêcie spaç, a my b´dziemy staraç si´ zrobiç dla Was „hiciora”, jak mówià m∏odzi aktorzy. 19 17 wrzeÊnia 2000, czwartek, 11.09 Wczoraj na planie ty siàce historyjek o przygo- dach z policjantami, a raczej kontrolà drogowà. Za- ÊmiewaliÊmy si´ wszy scy i noc mimo ostatecznej utraty si∏ min´∏a bez m´ki. Niektórzy z aktorów do- datkowo w ciàgu dnia grajà jeszcze w inny ch fil- mach lub majà zaj´cia teatralne, w zwiàzku z tym sà tacy, dla który ch wczorajsza noc by ∏a kolejnà dobà „w pracy”, a rano, kiedy ja jad´ do domu, by- najmniej nie spaç, bo ju˝ zasnàç nie mog´, ty lko przygotowywaç, „ry sowaç” kadry do nast´pnej nocy zdj´ç, oni udajà si´ znowu na jakiÊ inny plan zdj´cio- wy! Szaleƒstwo! NajÊmieszniejszà historyjk´ o „drogówce” opo- wiedzia∏ Czarek Pazura. Zatrzyma∏ go kiedy Ê, gdzieÊ na Wybrze˝u policjant. Czarek, poniewa˝ powa˝nie przekroczy ∏ szybkoÊç, zaczà∏ szukaç dokumentów, przygotowywaç si´ do kontroli itd., i wtedy do jego samochodu wsunà∏ g∏ow´ stró˝ porzàdku, komplet- nie pijany, i zapyta∏: – Wódeczk´? Czarek skonsterno- wany wyjaÊni∏ mu, ˝e nie mo˝e piç, bo prowadzi, wtedy policjant, starszy cz∏owiek, machnà∏ pogardli- wie r´kà i wyjaÊni∏: – Ty lko jednego! Id´ dziÊ na emerytur´ i pij´ z ka˝dym, kogo zatrzymam! Czarek uczci∏ ma∏à wódkà ostatni dzieƒ pracy cz∏owieka i odjecha∏, nierozpoznany zresztà. W lusterku wstecz- nym spostrzeg∏, ˝e policjant zatrzymuje kolejnego kompana do uczczenia tej wyjàtkowej okazji. Pozdra- wiam. DziÊ ostatnia noc, koƒczymy nagranie. Od jutra inne ˝ycie. 20 18 wrzeÊnia 2000, piàtek, 16.28 Najpierw pierwszy raz od oÊmiu dni zwyczajnie spa∏am, póêniej z t´pym bólem g∏owy i absolutnà b∏o- gà w niej pustkà siad∏am na schodach przed domem i patrzy∏am na Êwiat w moim ogrodzie. Otó˝ zawiada- miam, ˝e jest pi´kny. Jest tak pi´kny, ˝e mo˝na zwa- riowaç, ale nie da∏am tego po sobie poznaç. Siedzia∏ ko∏o mnie kot rudy i trzy psy, ptaki chodzi∏y po trawie, nikt si´ nie ba∏, nikt poza tym nie móg∏ uwierzyç w to szcz´Êcie, ˝e tak sobie siedzimy, wszyscy, nagle razem i w ogóle nam si´ nie Êpieszy. Potem kolejno przysz∏y dzieci ze szko∏y, gdzie pogubi∏y kurtki, mama pojecha∏a po zakupy na rowerze, ciocia zamiata∏a cudowne opad∏e liÊcie i uk∏ada∏a je w z∏ote stosy. W pewnym momencie zawo∏ali mnie na obiad i by∏y knedle ze Êliwkami, a potem znów siedzia∏am na schodach. W Êrodku wariowa∏am ze szcz´Êcia, a na zewnàtrz znów nic nie okazywa∏am, zachowywa∏am pozory normalnoÊci. JeÊli Wam napisz´, ˝e za jakieÊ dwadzieÊcia minut przyjedzie mà˝ z lotniska, po dzie- si´ciodniowej nieobecnoÊci, i siàdziemy z nim na schodach i tak b´dziemy siedzieç, to mi nie uwierzy- cie. Pogrà˝am si´ w szaleƒstwo. Podà˝ajcie za mnà. Wasza K. 19 wrzeÊnia 2000, sobota, 7.31 Do sztuki, którà mam robiç za kilka miesi´cy z Marysià, mojà córkà, Opowiadania zebrane Donalda Marguliesa, musz´ poznaç twórczoÊç kilku amerykaƒ- skich pisarzy, poetów, przede wszy stkim Delmora Schwartza, który jest tam bohaterem. Nic o nim nie 21 wiem, podobno by∏ niez∏ym poetà, pisa∏ te˝ opowiada- nia i eseje. Nigdzie nie mog´ tego znaleêç, obdzwoni- ∏am wczoraj kilka bibliotek. W Internecie znalaz∏am tylko zdj´cie jego nagrobka. Ale ciesz´ si´, czuj´, ˝e zaczyna si´ nowa fajna przygoda. Rola jest nieefek- towna, lecz wy Êmienita. Wczor aj te˝ s∏ucha∏am pierwszy raz od bardzo dawna jazzu, i wróci∏y dawne wspomnienia i uczucia. Moja bohaterka, Ruth, s∏ucha jazzu bez przerwy. Mia∏am mi∏y wieczór, przyjemnoÊci poszerzy∏am o moje ukochane tanga Astora Piazzolli i by∏ komplet szcz´Êcia. Nie wychodz´ z domu i dzisiaj, boj´ si´ troch´ otworzyç gazety, bo w ka˝dej jest moje zdj´cie, nie najlepiej si´ z tym czuj´. Jutro mam godzinny wywiad w Zetce na ˝ywo, b´d´ wi´c musia∏a ruszyç ty∏ek i wyjÊç, jutro te˝ urodziny Magdy Umer, fajnie! Obej- rza∏am jej ostatni program Pierwsze mi∏oÊci z ksi´- dzem Kaziem Orzechowskim, wzruszajàcy, przejmujà- cy, poza tym, ˝e ksiàdz wspomnia∏ o mnie, u˝ywajàc „nieskromnych” s∏ów pod moim adresem! Wielki to dla mnie honor. Ale by∏o mi g∏upio. Ksiàdz rzeczywi- Êcie z wielkim upodobaniem chodzi na moje spektakle i twierdzi, ˝e majà one dla niego znaczenie. Ciekawa jestem, co powie, jak zobaczy Helvera. Reklama, w której le˝y butelka piwa, a nad nià jest napis: „Ono nigdy nie powie ci, ˝e boli je g∏owa”, i reklama telewizyjna, w której kobieta gada, prasujàc, mà˝ oglàda telewizj´ i w pewnym momencie ucieka na piwo, wybijajàc dziur´ w Êcianie, sà obrzydliwe. Kobiety, zacznijcie robiç reklamy! W∏aÊciwie mnie to nie interesuje, ale tak kreowany wizerunek kobiety jest po prostu niesprawiedliwy, a pozostaje w ÊwiadomoÊci, np. dzieci uwielbiajàcych oglàdaç reklamy, na zawsze. 22
Pobierz darmowy fragment (pdf)

Gdzie kupić całą publikację:

www.malpa.pl
Autor:
Sklep
Format
Cena

Opinie na temat publikacji:

Inne popularne pozycje z tej kategorii:

Czytaj również:

Prowadzisz stronę lub blog? Wstaw link do fragmentu tej książki i współpracuj z Cyfroteką: